Seguidores e seguidoras

jueves, 5 de abril de 2012

10.000 visitas, y más cosas de Taraza

  Ya estamos aquí de nuevo. Ayer este joven blog superaba las 10.000 visitas y es un buen motivo para hacer una reflexión.

 Antes de nada, quiero dar las gracias a todas las personas que se han tomado la molestia en visitar "Bichos" durante estos siete meses. Especialmente a aquellas que provienen del foro Galiciaves, pues no hace falta decir que allí he dejado bastantes más detractores que seguidores. A mis detractores no les culpo por ello, pues es parte de mi condición cierta tendencia al sarcasmo y a la broma, algo no siempre aceptado, sobre todo por los que tienen escaso sentido del humor. Además mi forma de pensar me lleva a relativizar ciertas cosas a las que otros les dan suma importancia.
    Hubo otras ocasiones en cambio, cuando se trataban otros asuntos, importantes desde mi punto de vista, en las que mi temperamento impulsivo me jugó alguna mala pasada. Producto del enfado sé que he dicho cosas inoportunas y fuera de tono (y de las que me arrepiento). Afortunadamente soy de los que se les pasa pronto el cabreo, pero las consecuencias de nuestros actos quedan ahí para siempre. Y no queda otra que asumirlas.

 Digo esto porque resulta patente la falta de seguimiento de este blog por parte de muchos potenciales seguidores que, en otras circunstancias, me consta que vendrían por aquí; pero que evitarán para siempre "Bichos e demáis familia", debido a mi polémico pasado en el mencionado foro.  Alguna de estas ausencias me resulta especialmente dolorosa, pero es lo que hay.

 Resumiendo, gracias a todos de nuevo.

Hoy volví a "mis" prados de Taraza, en Valdoviño. En el inicio de la ruta hay una casa donde crían los Estorninos negros (Strunus unicolor). Aunque suene raro, es una especie de reciente colonización en Ferrolterra. Parece ser un ave muy dependiente de las casas con tejado de teja, donde anidan (por aquí las casas tradicionales de piedra ya no existen, substituídas por el ladrillo y la pintura)



 Los fringílidos también tienen una buena población nidificante por los cultivos de la zona, como este Pardillo (Carduelis cannabina)



 Pero yo iba a lo mío. El objetivo de este año es intentar confirmar la reproducción de la Buscarla pintoja (Locustella naevia) en la zona. Me fuí directo a un territorio que conozco, que está en las "veigas" del pequeño río "Magno" (toma juego de palabras..)


 Algunas parcelas de prado están actualmente abandonadas, y los zarzales de Rubus crecen sin control.


 En las partes más bajas, el prado da paso a un hábitat más pantanoso de juncos (Iris/Juncus) y cárices (Carix spp).


 Esta mañana localicé dos machos cantores distintos. El segundo pertenece a un territorio que ya había controlado el año pasado, pero del que tengo dudas. Quizá sea un lugar donde paran ejemplares migratorios de Buscarla (estamos en pleno paso) pero sin llegar a sedimentar para la cría. De hecho cantaba con poca ansia, digamos, mostrándose además especialmente tímido.


 El otro no. Este es, con casi total probabilidad, un ejemplar reproductor. Aunque me llama la atención la diferente fenología que tienen estes ejemplares de prado con los que habitaban la laguna de A Frouxeira. Porque allí solía detectar los primeros cantos de Buscarla a primeros de Mayo, todos los años. En cambio, en los territorios situados en cultivos o prados, parecen ser un poco más madrugadoras, apareciendo un mes antes. Supongo que el distinto nivel de crecimiento de la cobertura vegetal podría ser la causa de esta diferencia en las fechas de la llegada (los Phragmites nuevos tardan bastante en coger altura entre las cañas secas del año pasado)

 Y además hoy volví a tener suerte y se dejó fotografiar. Este ejemplar no partó de cantar en todo el tiempo que estuve allí. Parecía querer hacer la competencia a la cortacésped de un chalet vecino, donde procedían a la corta.


 Es curioso que en ciertas condiciones de luz, sus partes ventrales se muestran de un tono mucho más amarillo.


  Pero fijaos aquí. En esta foto de ayer, cedida por José Rivera, la garganta y pecho aparecen de un tono más blancuzco.


 En estos prados pantanosos la reina de la Primavera es el  Iris amarillo (Iris pseudacorus), que ya muestran sus espectaculares flores amarillas (para mi, de las más bonitas de Galiza)


También había flores de Lamio (Lamium maculatum), una "Labiada" que recuerda bastante a las conocidas ortigas, por su aspecto piloso general. De hecho varios de sus nombres vulgares recuerdan esta similitud ("Estruga morta", "Ortiga muerta",..)


 Esta otra planta de prado sí que no tenía ni idea. Gracias al comentario de Rafa podemos saber que se trata de un Berro de prado (Cardamine pratensis). Por cierto, una crucífera con propiedades medicinales y comestible.


 Bueno, hasta la próxima!

6 comentarios:

  1. Noraboa polos 10.000... e a planta paréceme unha Cardamines pratenssis, brassicae, planta nutricia da Anthocharis cardamines, ese lepidóptero, un piérido, no que os machos teñen unha mancha laranxa nas alas superiores, e de quen reciben o nome científico.
    Saúdos.

    ResponderEliminar
  2. Graciñas, Rafa. Xa está incorporado no texto.

    Unha pena que a guía de Xosé Ramón García teña unha soa foto por especie. Ás veces hai tanta variabilidade de cor nunha mesma flor que os que non entendemos moito podemos perdernos durante horas rebuscando nas fotos (non te vas a ler todo o texto de todas as especies...).

    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Ben, xa sabes o que din, quen ten boca se equivoca. Para comentarios politicamente correctos xa temos dabondo nos medios.
    Ainda que si que e certo que tes un pasado destroyer.. je,je

    ResponderEliminar
  4. ...e iso que non sabedes nin a cuarta parte da décima parte do meu pasado!

    En serio, e falando de destroyers.. cada ún interpreta o concepto de violencia á súa maneira. Hai quen entende que non se pode dicir "coño" e lle parece un exabrupto. A min, por exmplo, me parece fatal que as persoas non se presenten (algo que me ensinaron na escola, cando a escola era tal cousa) ou que deturpen a nosa toponimia en pleno século vinteún...

    De todas formas, os herpetólogos sempre vos portástes moi ben conmigo no foro.

    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  5. Boas Xabi,
    Moi fermosas as buscarlas, a ver se se deixa querer algunha por esta zona.
    Estou totalmente de acordo en que a guía de Xosé Ramón está un pouco floxiña no tema fotográfico, pero bueno, polo resto unha guía boísima.

    Parabéns polas 10.000 visitas, seguro que han ir medrando moito.
    Un saúdo.

    ResponderEliminar
  6. Na túa zona pode ser difícil atopar as Folosas manchadas, Toñito, debido á orografía e á ocupación case total por eucalipto. Quizá se hai algunha chaira cultivada...

    Grazas polo comentario

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos