Seguidores e seguidoras

lunes, 30 de julio de 2012

A Frouxeira, 30 de Xullo

A lagoa da Frouxeira segue chea de auga, o que fai que sexa máis complicado a observación das aves acuáticas. Pero que non se vexan desde a pista non significa que non estean. Só temos que buscalas nos lugares axeitados.

 Na praia, a primeira hora da mañá, había un grupiño de 15 Pilros tridáctilos (Calidris alba). Podían ser migrantes madrugadores ou exemplares rezagados non reprodutores que quedaran aquí no verán. Porque a verdade é que se ven en calquera data do ano nesta zona.


   Unha ocasión estupenda para practicar co novo tele estabilizado. Porque isto de facer as tomas coa máxima focal (300 mm, equivalentes a 465 mm analóxicos) a unha velocidade de 1/125 seg, sen que as fotos saian movidas.... acojona.  Éste é un mundo completamente novo para mín.


    Sinceramente, queda ún sen palabras cando ve o resultado que dá o Tamron. Este "cacharro" en boas máns ten que meter medo....

Pilros tridáctilos (Calidris alba)

  Para os frikies das rarezas, meto esta foto dun C.alba. Está algo desenfocada, pero quizá resulte de interese. O peteiro, claramente máis longo (e fino na punta), e a coloración do peito, algo máis estendida que nos outros exemplares, fanme pensar nunha subespecie pouco común de C. alba.  Igual non é nada pero por se acaso publico a foto.



  Logo de recrearme canto quixen co novo xoguete, fun ata a lagoa, máis chea cada día que pasa. Polo de agora o nivel non é preocupante. De feito semella que vai ser unha temporada de cría bastante boa para as aves nadadoras e mergulladoras.
  Escoitei dous machos de  Mergullón pequeno (Tachybaptus ruficollis) cantando desde o interior da canaveira. E vin varios adultos máis en augas abertas.
 As anátidas aparecen agora formando maioritariamente grupos familiares. Tanto de Pato frisado (Anas strepera) como de Lavanco (Anas platyrhynchos), as dúas especies de pato que nidifican na Frouxeira.

 Lavancos (Anas platyrhynchos)

 Normalmente sempre hai grupiños de Pato frisado acompañando ás Galiñolas negras (Fulica atra). Parece ser que se dá un certo parasitismo por parte do frisado, que aproveita a vexetación arrincada do fondo por parte da Galiñola. Un fenómeno que xa recollía José Souza no ano 1988 (Martínez Mariño, J.M. Anuario histórico da  Sociedade Galega de Ornitoloxía. Santiago de Compostela).

 Na enseada do "Lago pequeno" nadaba un grupo mixto de Galiñolas e Frisados.


  Hai unha familia de Lavancos (Anas plathyrhunchos) que anda sempre cerca da pista. Hoxe comían o pan que lle botaba un vello pescador. Quero pensar que con boas intencións....
  Entre que os adultos están en muda e non poden voar, e que os xóvenes de temporada tampouco se prodigan demasiado aínda na faceta aérea, aquilo parecen as xogos paralímpicos.
 En vez de fuxir voando fano nadando a trompicóns. Un motivo polo que hai que ser moi respectuoso nesta época, tan delicada para eles.


   A sopresa da xornada veu no momento máis inesperado. Cando estaba no observatorio avistei unha parella de Galiñola negra (Fulica atra) nadando pola beira da xunqueira e que se mostraba moi agresiva cos patos.



 O motivo de tanta agresividade era que levaban polos. Eu só vin 1, xa que estaban moi escondidos, pero seguramente serían 2-3. O poliño saíu un momento de entre a vexetación e puiden sacar unhas fotos testemuñais.



 Unha boa noticia, xa que a Galiñola é un nidificante moi irregular na Frouxeira.

 Desde logo que a mañá foi proveitosa.

sábado, 28 de julio de 2012

Paseando por el P.N. de Enciña da Lastra

El mes de Julio es una época muy mala para observar aves en Ferrol. Unas están en muda, otras atendiendo a los pollos, apenas se escuchan cantos... Puedes pasar horas paseando por el campo sin ver nada más que Tarabillas comunes y cuatro especies más. Y ahora que he comprado el tele, pues la verdad es que tenía ganas de practicar en un sitio donde hubiese más vidilla. Así que volví por el Parque Natural de Enciña da Lastra.


  En esta ocasión permanecí toda la mañana en los alrrededores de Vilar de Silva. A mediodía me desplacé a la zona de Robledo, pero a esas horas de tanto calor estaba ya todo en silencio. Casi todo lo ví en Vilar de Silva, que es una de las partes que más me gusta del P.N. Aunque el Parque está destrozado, por la abundancia de torres de alta tensión, canteras, incendios y cortafuegos, queda algún lugar bastante conservado, como este encinar:


   Comento las cosas más interesantes que he visto, aunque hoy estaba más pendiente de practicar con la reflex que de otra cosa (además ahora que estaba acostumbrado a los controles de la Fuji, me armo la picha un lío a veces con la Canon, que tiene los botones en sitios muy diferentes ):

- 1 Alimoche (Neophron percnopterus) que apareció a las once de la mañana sobre la aldea de Vilar de Silva. Era un adulto, probablemente uno de los miembros de la pareja que cría aquí.
- 1 Buitre leonado (Gyps fulvus). Es mi primera observación de la especie en A Lastra, donde (que yo sepa) no nidifica. Salió remontando un poco después. De los mismos nervios que no me se enfocaba.

 Buitre leonado (Gyps vulvus)

    En ésta se me puso a contraluz, pero así se ve mejor su silueta inconfundible.


- 1 Águila calzada (Hieraaetus pennatus) en el mismo lugar y hora
- Varios Milanos negros (Milvus migrans)
- Cernícalos vulgares (Falco tinnunculus)
- 1 Alcotán (Falco subbuteo) que pasó como un misil. Esta toma, con la bridge, sería imposible ("me"sería imposible, se entiende).

Alcotán (Falco subbuteo)

- 2 Abejarucos (Merops apiaster). Nunca los había visto tan sumamente desconfiados. En general he visto que todas las aves huían muy pronto del observador. O quizá es que ahora que saco fotos lo noto más. El caso es que sin usar reclamos (no estoy muy a favor de esa práctica) y sin hide (prefiero caminar), es complicado fotografiar aves con un 300 en Galiza. Porque la fauna aquí huye del hombre a cien metros.
- Pitos reales (Picus viridis) y Picos picapinos (Dendrocopos major). En esta ocasión no detecté ningún Torcecuello (Jynx torquilla), ave muy común por la zona. En cambio, me pareció escuchar el canto de un Pico menor (Dendrocopos minor) desde una chopera del río Galir en Robledo.
- Totovías (Lullula arborea). En esta época andan en pequeños grupos familiares.
- Muchos Mirlos comunes (Turdus merula). También algunos Zorzales comunes (T. philomelos) y charlos (T. viscivorus). Los charlos son tordos especialmente tímidos y escondedizos, por cierto.
- Alcaudones dorsirrojos (Lanius collurio) y comunes (L. senator). Creo que es un poco más abundante por estas tierras el común, por lo menos en las zonas bajas, más secas y soleadas. Calculo que sólo en los alrrededores de Vilar de Silva pueden criar unas cinco parejas de Alcaudón común, por lo menos.

Alcaudón común (Lanius senator)

- Muchas Currucas típicas (Sylvia spp) por las zonas de matorral. En el parque están representadas todas las especies de currucas ibéricas, y son 8 especies!
- Muchos Zarceros (Hippolais polyglotta) por todas partes.

Zarcero común (Hippolais polyglotta)

- Mosquiteros papialbos (Phylloscopus bonelli). Este sílvido es muy común en las zonas de encinar y melojar del interior de Galiza, pero en el norte es mucho más raro (en Ferrolterra nunca lo he visto, desde luego).


 Siempre me ha parecido que la fotografía de pequeños paseriformes activos entre las ramas es de lo más difícil que hay. Y ese fué uno de los motivos principales para la adquisición del teleobjetivo.
  Tenía muchas ganas de practicar, así que me interné entre los árboles y me quedé quieto en un pequeño claro, permitiendo que las aves se aproximasen.


 El juego de claroscuros tampoco me facilitó las cosas, pero estoy bastante contento con el resultado de las fotos. Aún encima tengo que cogerle el punto al enfoque manual, porque entre las ramas no hay autofocus que valga. Soy consciente de mis limitaciones y de que las imágenes son mediocres, pero es que no os imagináis la diferencia abismal que existe entre hacer esto con reflex, e intentarlo siquiera con una cámara bridge.....

Mosquitero papialbo (Phylloscopus bonelli)

- Un Papamoscas gris (Muscicapa striata). Aunque está empezando el paso, es muy común como reproductor por esta zona.
- Oropéndolas (Ouriolus oriolus). Todavía se escuchan los cantos aflautados de los machos. Una hembra pasó como una flecha verde entre las copas de los chopos en Robledo.
- Grupitos familiares de Trigueros (Emberiza callandra), en los campos cercanos a Vilar de Silva.
- Escribano hortelano (Emberiza hortulana). Lo mejor de la jornada. Después de haberlos buscado intensamente por lugares conocidos, me encontré un ejemplar donde menos me lo esperaba. En un pequeño valle tras el monte de Vilar de Silva. Era una hembra o, más probablemente, un joven. El color rosáceo del pico y la voz del aves fueron de gran ayuda en la identificación. Pero si ya la simple observación de un hortelano en tierras gallegas es empresa harto difícil, lo de ofreceros una foto simplemente está fuera de mis posibilidades.

 Nos vemos.

miércoles, 25 de julio de 2012

Ría de Ortigueira, 25 de Xullo

   Neste día das patrias (da galega e da española) un servidor, que non é especialmente patriota, foi contar limícolas á ría de Ortigueira. Quizá influíu que perdín todo interese pola política hai anos. Ou que observo a diario como patrias e estados perden poder diante da ditadura do Mercado. Unha ditadura que fai que podamos seguir consumindo coches, ordenadores, segundas vivendas e teleobxectivos Tamron, mentras un pobre cidadán moçambicano non pode pagarse a vacina da malaria, que lle salvaría a vida, porque vale un puto euro. Ou quizá é que non teño ganas de desprazarme nin ata a Alameda nin ata a Plaza de Oriente.

 A miña idea inicial era botar a mañá practicando co novo tele, pero como había preamar reiniciei o programa e pasei de Modo-foto a Modo-censo. Porque as preamares en Ortigueira son moi malas para a fotografía, pero bastante boas para censar, así que decidín inaugurar a "Temporada Outono 2012" de paso migratorio. Os patos concéntranse nestas alturas do ano nas rías galegas para realizar a muda e, ao mesmo tempo, os primeiros continxentes de limícolas migrantes engrosan os bandos que xa permaneceron con nós todo o verán (normalmente xóvenes). Directamente paso os datos que saquei hoxe:

- 395 Lavancos (Anas platyrhynchos). Censo conservador, pois moitos exemplares se meten entre as xunqueiras coa preamar. O resto dos conteos podémolos considerar igualmente censos mínimos.
- 77 Gabitas (Haematopus ostralegus)
- 8 Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
- 386 Mazaricos reais (Numenius arquata)
- 262 Mazaricos chiadores (Numenius phaeopus). Poño unha foto tomada coa vella Fuji, que vai desfrutar próximamente dunha merecida xubilación antecipada...


- 60 + Mazaricos non identificados (N. arquata- phaeopus)
- 1 Mazarico rabinegro (Limosa limosa)
- 4 Mazaricos rabipintos (Limosa lapponica)
- 45 Biluricos claros (Tringa nebularia)
- 23 Biluricos comúns (Tringa totanus). Igualmente, esta foto foi coa Fuji, hai tempo.


- 2 Biluricos alinegros (Tringa ochropus). Aínda que resulta común nos humidais interiores ou de auga doce, non é demasiado frecuente na ría de Ortigueira. Esta foto si a fixen coa reflex e o novo obxectivo. Pero con 200 m de distancia e o sol de cara é moito pedir. A base de recurtar, e de photoshop case se distingue a especie.


- 7 Pilros comúns (Calidris alpina)
- 1 Pilro groso (Calidris canutus)
- 3 Gaivotas cabecinegras (Larus melanocephala) na ría.

 .. e, por suposto, non faltou unha Lontra (Lutra lutra) que quixo saudarme na enseada de Mera a mediodía.

 Saúdos

martes, 24 de julio de 2012

Primeiras fotos. Paspallás (Coturnix coturnix)

 Pola tarde fun ata Meirás para presumir de "aparato" con Pepe Vidal. Despois de tomarnos a pertinente cervexa, fomos dar unha volta para estrear o novo teleobxectivo. E o que máis a mao quedaba eran os prados de Taraza.
 Desde logo, a hora non era a mellor, pero tivemos a inmensa fortuna de sorprender a toda unha familia de Paspallás (Coturnix coturnix). Nunca na miña vida tivera unha observación directa da especie, pero hoxe atopamos isto mentras facíamos a rota típica:

 Paspallás (Coturnix coturnix) parella

   Unha pena que estiveran bastante lonxe. O Tamron é unha pasada, pero segue a ser un 300, e tampouco lle vamos a pedir miragres. Polo que custou xa é bon de máis. Ademáis disparei tal como o tiña, debido á sorpresa do momento. O pitiño saeu desenfocado (teño que "reciclarme" para adaptarme á reflex)

Paspallás , pito

 Toda unha sorpresa esta observación. O outro día case pisaba unha familia de Paspallás na montaña ourensá, pero me foi imposíbel velas. Sen embargo hoxe, cando estaba máis distraído, contándolle batallitas a Pepe, apareceron  no lugar máis inesperado.

  Mañá toca a primeira saída de verdade para estrear o novo cacharro en condicións. Quizá a Ortigueira..

 Vémonos!

domingo, 22 de julio de 2012

Verderolo montés (S. citrinella) no Buio

  Hai uns días Sergio París e máis eu intercambiábamos "información privilexiada" sobre diversos tesouros da Serra do Buio (aínda que, a diferenza da clase política, nós non sacamos un peso da operación). Eu facilitáballe información para que localizase certa Lagartixa e el facía o propio co Verderolo montés. Agradécese este tipo de colaboración nos tempos que corren, no que a algún parece que lle costa caro compartir os datos (non vaia ser que lles "pisen" a cita...). Afortunadamente no mundo da ornitoloxía galega hai moita xente estupenda. Vaia pois adicada a Sergio esta entrada. Graciñas!

 Unha semana despois de viaxar por Ourense, cambiei de aires radicalmente. Para irme ao extremo máis antagónico posíbel (case digo "patagónico"): as serras do norte. O Buio, concretamente.



 Coma vén sendo habitual nas miñas últimas saídas, o tempo, galego 100%.


  Grazas á gandeiría que se mantén nestes montes de mán común, consérvase moita superficie de pastos, alternados con piñeirais xóvenes. A sensación, como acontece na Capelada ou no Xistral, é a de estar a moita máis altura sobre o nivel do mar, debido ao aspecto que ofrecen as paisaxes.

 Ao longo da mañá fixen varios transectos medianos sumando un total de 8 km recorridos a pé, por pistas forestais (o xeonllo, a todo isto, comportouse moi ben...a ver se cumpre igual cando teña que subir as escaleiras do barco). E, nada máis empezar, un Corzo (Capreolus capreolus), como non! Nesta ocasión un macho cos cornos recén peladiños.


 Pero hoxe o meu obxectivo eran as aves. Máis concretamente paseriformes de montaña. Así que cito as especies que vin:

- Laverca común (Alauda arvensis) nos pastizais
- Picas das árbores (Anthus trivialis). Pasoume unha cousa moi curiosa con unha familia delas. A un exemplar xoven entroulle de repente unha extraordinaria curiosidade por min e me seguía alá onde eu ía, cambiando de piñeiro. Eu estaba a outra cousa, pero ao "rapás" entroulle a curiosidade e non se me despegaba. A todo isto os pais que o querían alimentar estaban bastante nerviosos pois non se atrevían a achegarse. Así que decidín abandonar definitivamente aquel pinar.
- Petos reais (Dendrocopos major). A foto é de Valdoviño, pero non llo contedes a ninguén.

 Peto real (Dendrocopos major) xoven

- Gabeadores azuis (Sitta europaea). Un grupo familiar en hábitat de coníferas. Non me acabo de acostumar a isto, pois é claramente un paxaro de caducifolio no noso país. Desde logo cando era novo non lembro telos visto neste hábitat, pero últimamente cada vez teño máis avistamentos coma este (empregaría a palabra "horripilantes" para definir as fotos, pero se queda curta)

 Gabeador azul (Sitta europaea)

- Gabeadores comúns (Certhia brachydactyla).

Gabeador común (Certhia brachydacyla)


- Tordos comúns e charlos (Turdus philomelos/viscivorus)
- Úbalos (Carduelis spinus). Observei e escoitei varios exemplares. Desde que se comprobou a súa nidificación na serra da Capelada xa case que parece común, pero é todo un luxo ver este paxaro coma reprodutor na nosa terra.
- Verderolo montés (Serinus citrinella). Palabras maiores... Probablemente era a única especie de ave galega que non tiña visto ou escoitado aínda. Quizá porque tampouco fixera os esforzos que outros no meu lugar terían feito. Pero certamente que me facía ilusión vela en territorio galego. E tiven esa inmensa sorte. Recordemos que polo de agora só se coñece a súa presenza coma nidificante en Xistral e Buio (e non lembro se en Ancares tamén). Así que foi un auténtico pracer poder observar dous exemplares que pousaron perto da miña posición, para internarse logo entre a floresta.
 Estaban a contraluz, pero a banda alar, moi chamativa, a cola notablemente máis longa ca en C. spinus, e sobre todo as voces, foron claves para a identificación. Logo vin outros dous exemplares en vó, que quizá fosen os mesmos.
- Cruzabico (Loxia curvirostra). Detectei varios grupiños pequenos de 2-4 exemplares. Nesta época do ano pode tratarse xa de grupos trasumantes procedentes doutras rexións. Pero me dá a sensación que tamén crían alí...
- Escribentas riscadas (Emberiza cia). É a desculpa para meter unha foto media decente..


 En fin, que a zona é estupenda. E só a mala época da visita (avanzado o verán) fixo que houbese longos períodos de aburrimento total sen apenas observacións. Iso si, as que se deron, foron excepcionais.

 Unha vez máis, dou os meus agradecimentos a Sergio París, por darme as indicacións oportunas.

 Ata a próxima. 

jueves, 19 de julio de 2012

Montaña de Ourense, cap.4. Despedida

O último día, un pouco canso de camiñar polo monte, tomeimo con máis tranquilidade e papei bastante coche. Do día anterior quedaron sen publicar varias fotos curiosas.

 Coma este Abellaruco (Merops apiaster)


  Ao parar para sacarlle unha foto, deime conta que non era ún, senón unha parella de Abellarucos, que esperaban a que me fose para levar ceba ao niño. Éste estaba escavado na mesma cuneta da estrada, que vai a Manzaneda desde Vilariño de Conso, unha zona onde a especie é sorprendentemente común.


  Outra ave insectívora común pola zona é o Picanzo vermello (Lanius collurio). Éste xa me resulta máis familiar...

Picanzo vermello (Lanius collurio) macho

 Ao longo de toda a fin de semana foron varias as observacións de Lagarteiros (Falco tinnunculus) extremadamente agresivos con outras aves rapaces moito maiores. Vin ataques moi furiosos a Buxatos (Buteo buteo), Águias cobreiras (Circaetus gallicus) e mesmo a esta Águia caudal (Hieraaetus pennatus) que cometeu o erro de pasar cerca do niño ou dos polos do lagarteiro.

Águia caudal (Hieraaetus pennatus)

O Domingo estiven nos arredores de Valdín, xa no concello da Veiga e aos pés da Serra Calva. Alí volvín escoitar a Escribenta das hortas (Emberiza hortulana) nun monte no que xa detectara a especie hai tres anos. E, unha vez máis, quedeime só cos cantos e sen identificación visual...

 Cando xa estaba pensando en comezar o retorno a Ferrol, atopei esta charca:


 Realmente había dúas, aínda que a outra estaba case seca. Pero esta mantiña bastante auga e reunía unhas condicións magníficas de vexetación e profundidade para as comunidades de anfibios. A pesar do avanzado da estación observei varias especies. O que máis abondaba eran as larvas en diferentes estados de desarrollo da Rá estroza (Hyla arborea):

 Rá estroza (Hyla arborea), larva

  É característico dos cucharóns da Hyla a profusión de grandes manchas escuras nas cristas caudais, moi altas por certo, e os seus rápidos movimentos na auga, case como de peixe.
  Tamén había bastantes larvas de Tritón verde (Triturus marmoratus). 

Pintafontes ou tritón verde (Triturus marmoratus), larva

 A diferenza das larvas de anuro, nas de urodelo son as patas dianteiras as que se desarrollan antes. No caso do marmoratus ademáis, os dedos son moi longos, un detalle que lle dá un aspecto característico e moi gracioso. Os cucharóns desta especie son moi doados de ver desde mediados de Primavera, xa que adoitan permanecer na coluna de auga, resultando por iso moi visíbeis en calquera charca na que críen.

 Ún dos coleópteros acuáticos máis coñecidos polos naturalistas afeizoados é, probablemente, o Gyrinus natator, coñecido en español coma Girínido, Escribano de auga,.. pero do que descoñezo calquera nome galego. A ver se os entomólogos, ou esa enciclopedia ambulante que é Rafa Loureiro poden dalo.

Gyrinus natator ou similar

 Hai varias especies parecidas, pero creo que estes debían ser a típica. Son coleópteros moi curiosos. Para empezar propúlsanse coas patas dianteiras, moito máis longas cas de atrás. Con elas dan voltas e máis voltas sobre a superficie das charcas, onde se alimentan de larvas de mosquito (seguro que agora xa vos caen mellor...). Ademáis os seus ollos son compostos, cunha parte que mira por baixo da auga e outra por riba. ¿A que son bichos interesantes?

 Pero as reinas absolutas da charca eran, por suposto, as Rás verdes  (Pelophylax perezi).


 Non hai anfibio máis acuático, probablemente, dentro da fauna galega. Porque ata os Tritóns monstran unha fase terrestre durante unha parte do ano (que no caso do L.Boscai pode non darse ás veces). A Rá verde depende das masas de auga permanentes de onde non sae nunca, aínda que os exemplares xóvenes poden aparecer a certa distancia das mesmas.


  Nesta toma collín dous exemplares xuntos que amosan unha gran diferenza cromática, cun individuo pardo moi manchado e outro verde liso.


  E xa tocaba volver. Poño unha última imaxe do val do Xares, co encoro de Prada e a vila da Veiga no centro.


  Para finalizar, non son moi amigo de subir tanto material xunto. Sei por experiencia propia (pois eu tamén son lector doutros blogues) que provoca certa saturación no lector e que se perdan moitos contidos. Pero preferín publicalo todo xunto por un motivo. Estou a punto de recibir unha cousa que teño encargada, e ao que lle quero dedicar moitas horas en canto dispoña del.

 Grazas por seguirme, e pido perdón por non facer as entradas un pouco máis espaciadas... 

Montaña de Ourense, cap.3. Cenza.

 El sábado subí hasta el embalse de Cenza, situado a los pies de la Sierra de Queixa. Y mientras ascendía por la carretera casi atropello un Chotacabras (Caprimulgus europaeus), que estaba descansando sobre el asfalto. Porque hay que decir que comencé la jornada muy temprano, a las 6,30 horas! Eso implicó que apenas había luz para fotografiar, sobre todo por el día tan malo que hacía: cielos completamente cubiertos, 4º C y un viento que cortaba.

Embalse de Cenza, Vilariño de Conso

 Tuve que preparame un té para calentarme un poco, intentando como podía que no se apagara el fuego del hornillo. A esa hora los Corzos deambulaban tranquilos cerca de las pistas. Sí, ya sé que tenemos muchos corzos por Ferrol...pero no es lo mismo verlos aquí, en un entorno mucho más equilibrado y con una población de grandes mamíferos mucho más "natural".

Corzo (Capreolus capreolus) hembra

 El objetivo más importante de la excursión era visitar los territorios de cría de la Tarabilla norteña (Saxicola rubetra), un paseriforme de distribución limitadísima en Galiza. Enseguida apareció la primera pareja, que además alimentaban un joven volantón, muy escondido entre el piornal.

 Tarabilla norteña macho (el piornal quedó bien enfocado por lo menos...)

 Las fotos (por llamarles algo) son horribles. Pero lo importante en este caso, como digo siempre, es el valor documental. Sólo detecté dos territorios en toda la zona marcada en verde en el mapa. La braña más importante había padecido los efectos del fuego en sus bordes desde mi última visita. Quizá eso provocó el abandono de la especie allí.

Tarabilla norteña, hembra llevando ceba en el pico

  Quería caminar un poco y perderme entre las brañas de la zona, así que realicé un par de transectos medianos, dentro de lo que mi lesionada rodilla me permitía.. Porque aquello merece el esfuerzo.


      Poder mirar en todas direcciones sin ver una torre de alta tensión, una casa, una carretera,..... Hacia el mediodía el cielo se abrió un poco y aproveché para tomar unas fotos de paisajes típicos



     
  Y donde hay agua, hay anfibios. Este Sapo común atravesaba el camino, dándolo todo. El tío estaba tamén muy nervioso (como la Coronella del día anterior) y tampoco me facilitó la foto.

 Sapo común (Bufo bufo)

  Este Sapo partero si que no movía un dedo. Lo encontré bajo una piedra en la orilla del embase. Lo tuve el menor tiempo posible expuesto al aire exterior. Rápidamente lo devolví a su galería, bajo la piedra. Luego encontré otro más. El macho de esta especie es el esterotipo de padre moderno, pues ayuda en las tareas domésticas, transportando los huevos en la espalda hasta el momento de la eclosión.

Sapo partero (Alytes obstetricans)

  Los reptiles son más tradicionales y dejan los huevos donde cuadre. Encontré esta puesta bajo otra piedra. Por desgracia había dejado el metro en el coche y no pude medirlos. 

Puesta de lacértido sp

Por el número de huevos y el tamaño aproximado creo que podrían ser de Lagartija gallega (Podarcis Bocagei) o Lagarto verdinegro (Lacerta Schereiberi). O incluso de Lagarto ocelado (Timon lepidus), porque realmente no sabría calcular si tenían 15 mm o 10 mm (no recuerdo bien). Las tres especies las he encontrado en las inmediaciones del embalse. A ver si alguno de los herpetólogos que leen este blog pueden aportar algo de luz.

 El caso es que no volví con el metro porque justo en ese momento descubrí algo gordo, algo que no me esperaba.
 Hacia tiempo que me rondaba la cabeza la posibilidad de que el Andarríos chico (Actitis hypoleucos) criase en el embalse, y con esa idea realicé varios barridos con el telescopio por las riberas más apropiadas. Y cual fué mi sorpresa al descubrir una pareja de Chorlitejos chicos (Charadrius dubius) con un pollo! Estaban en esta playa arenosa..


   No pude sacar fotografía debido a lo delicado de la situación. Habiendo pollos por el medio hay que ser muy cuidadoso y no molestar. Una pena, porque este tipo de observaciones (para mí de las más bonitas que se puedan tener) son las que me impulsaron a dedicarme a la fotografía y al blog. Pero lo primero es lo primero. Repasando mis libros, creo que es la localidad de cría situada a mayor altitud en Galiza. De hecho ni siquiera estaba registrada (creo). Esta cita ya justificó la visita.

 Lamentablemente, el fuego provocado por el hombre cobra su tributo de manera regular por estas tierras ourensanas. Y sus efectos se dejaban notar en muchas de las laderas. Probablemente esa es la causa de que faltase a la cita alguna especie habitual, pero que no apareció (como el Roquero rubio).

 Prefiero poner fotos de las áreas menos afectadas, para no deprimir a la audiencia...

  Sierra de Queixa


   ¿Espectacular, verdad?


 Las que no faltaron a la cita con el voyeur ferrolano fueron las Collalbas grises (Oenanthe oenanthe). Mientras el macho "me engañaba", llamando mi atención para apartarme del nido...


 ..la hembra les llevaba ceba a los pollos.


 Y lo prometido es deuda. Si hay un pájaro característico de la zona, no es sino la Bisbita campestre (Anthus campestris). En esta ocasión pude tomar unas fotos más decentillas..


  Acabo. Esto es sólo una pequeña muestra de lo que se puede ver allí. A lo largo de la jornada Águilas culebreras (Circaetus gallicus) Aguiluchos (Circus sp), Ratoneros (Buteo buteo), Acentores (Prunella modularis), Currucas rabilargas (Sylvia undata), Tarabillas comunes (Saxicola torquata), Alondras (Alauda arvensis), Bisbitas alpinos (Anthus spinoletta), Lavanderas boyeras (Motacilla flava) y otras aves fueron compañeras de excursión, animando la jornada por estas solitarias tierras de la montaña ourensana.

 Y aún falta otro capítulo más. El domingo tuve la suerte de encontrar un charca estupenda, donde pude disfrutar con la pequeña fauna que la poblaba.
 Eso será en la próxima entrega de esta miniserie.