Seguidores e seguidoras

miércoles, 15 de agosto de 2012

Aniversario y balance final

  NACIMIENTO  Ha pasado ya un año desde el nacimiento de "Bichos e demáis familia" (Unha nova aventura). Aunque la primera entrada fué publicada el día 25 de Agosto, el blog ya existía (en modo de prueba) desde unos días antes. Curiosamente fué un gran detractor mío (al que, desde luego, no echo de menos aquí) el primero que me sugirió que hiciese un blog. Aunque su intención era que yo desapareciese por fin de cierto foro ornitológico gallego donde, al parecer,  resultaba muy molesto para algunos. Lo cierto es que hay alimentos que non están hechos para cualquier paladar, y no seré yo el que obligue a consumir alimentos indigestos a la gente. Si, por ejemplo, una persona con úlcera toma un chatni de chile, le puede ir bastante mal. Yo primero curaría esa úlcera...


 El caso es que recogí el envite y me decidí a cumplir la voluntad del citado personaje, asesorado por Alberto Rivero (desaparecido en combate) y Pepe García Vizoso, un amigo de Ferrol. A este último quiero agradecer aquella tarde en la que me enseñó todo lo necesario para sacar adelante este proyecto. Ahora él está pasando por uno de los momentos más duros que puede vivir una persona, pero sigue siendo un fiel seguidor de Bichos (un forte abrazo Pepe!!)

 VISITAS  Porque una de las ventajas de Blogger es que dispones de un enorme caudal de información. Como por ejemplo, quién te sigue, desde qué otros blogs se accede al tuyo, las entradas publicadas más seguidas, los países de los que proceden las visitas,... En este sentido me he llevado una grata sorpresa. De las 16.000 visitas, casi 700 han sido desde Rusia (espero que con amor). Pero es que otras 500 visitas han sido desde los EE UU, 350 desde Alemania  ó 120 desde U.K. mismamente. Otras más desde Portugal, Argentina, Francia, Holanda, Letonia o Ucrania. Sinceramente, nunca lo hubiese pensado. Este ha sido el motivo de que empezara a subir entradas también en inglés, por aquello de que es el idioma que mejor se entiende por el mundo adelante.

  Como decía, la aplicación "Blogger" facilita todo tipo de información. Así que los que visitáis Bichos todos los días desde otros blogs, que sepáis que sé quienes sois (aunque no conozco a vuestros padres) y os doy las gracias de corazón.


COMENTARIOS. Desde el primer momento he permitido la publicación de todos los comentarios sin aprovación previa. Los que aparecen como suprimidos eran comentarios míos, eliminados porque contenían errores gramaticales o expresiones que no me acabaron de gustar. Hay algunos otros que fueron suprimidos por sus autores, por igual motivo. Pero jamás he aplicado censura alguna, aunque hubo una entrada sobre A Frouxeira que decidí "despublicar", si se me permite la expresión, cansado de la controversia generada.


  Lo que no he podido lograr aún es algo tan sencillo como que la gente se identifique de una manera normal. Esto es, con nombre y apellido. Pero el personal por aquí no da para más.... Cuando era pequeño, siempre me llamó la atención que los alumnos se sentaban en los pupitres del fondo del aula. Posteriormente he presenciado la misma conducta en asambleas sindicales, reuniones de vecinos o actos de cualquier tipo. El gallego (y la gallega) tiene miedo a que se le vea. Por lo tanto no me coge de sorpresa esta incapacidad para que la gente se presente con naturalidad. Pero me sigue pareciendo algo muy desagradable y extremadamente descortés.

 Aunque sé que hay personas que tienen otros motivos, para que no se les asocie con el autor de este blog. De otra manera no se explica la escasez relativa de "seguidores" y comentarios que tiene Bichos, en relación al número de visitas. Porque, en ocasiones, el silencio nos da mucha más información que la palabra. Y el silencio en Bichos de algunas personas (con quienes he tenido una buena relación de años) se manifiesta como un ruido atronador para mi. Y me dice mucho.  Por ejemplo, que hay cosas que habré hecho (o dicho) mal.



FOTOGRAFÍA. Como era previsible, mi escasa pericia fotográfica se ha visto mejorada durante este período. De la nulidad más absoluta, he progresado hasta una nulidad avanzada. La mejora en el equipo sin duda me ha ayudado. Pero la tremenda dispersión de mi mente en el campo no es la mejor ayuda para centrarse en la fotografía. Ahora estoy levantando piedras cual aizkolari enajenado, después me pongo a contar limícolas como si fuese un matemático compulsivo, ... y la fotografía necesita pausa.

 Aunque a veces hay suerte y suena la flauta, logrando algun fotón que dé un poquillo de lustre al blog.



CONTENIDOS. He intentado confeccionar el tipo de blog que a mi me hubiese gustado leer hace veinte o treinta años. O sea, un espacio donde viajar sin moverte de casa, para conocer los lugares más diversos, su fauna y su flora, como si estuviese allí. Aunque el nacimiento de Bichos ha coincidido con un período bastante sedentario por mi parte. Y apenas he podido viajar a lugares que me hubiese encantado enseñaros (únicamente ha podido salir de Galiza un par de veces, a Villafáfila). Inicialmente tenía previsto dedicarle más contenidos a campos como botánica o entomología, pero al adquirir equipos fotográficos con gran zoom, pues las aves fueron cobrando más y más protagonismo. Lógicamente es con la ornitología con lo que más se rentabiliza la inversión.

  Finalmente he decidido publicar las entradas en tres idiomas. El principal, obviamente el mío, pero como idiomas secundarios también el español y el inglés, por los motivos antes comentados. Además la sucesión de varios períodos de baja laboral por diferentes lesiones, y las vacaciones (que termino hoy) me han permitido mantener un caudal de entradas muy alto últimamente. Previsiblemente esto va a cambiar desde ya, pues mañana vuelvo a currar y no dispondré del mismo tiempo libre.


   Para finalizar este rollo, gracias a todos y a todas los que me habéis animado, con vuestra presencia, a continuar este proyecto. No escondo que Bichos resulta ilusionante y gratificante para mí, pero desde luego que sin vuestro apoyo jamás habría llegado hasta aquí, pues me consume muchíiiisimo tiempo y quizá habría abandonado todo. Tengo que reconocer que estoy muy satisfecho con el resultado final de este blog, sobre todo después de algunos retoques técnicos llevados a cabo. Y no seré yo el que evalúe la calidad del producto obtenido, pues ya lo habéis hecho vosotros con vuestros comentarios.

 GRACIAS, GRACIAS, GRACIAS.

  DEDICATORIA: E quero rematar adicando este blogue  a Pepe García Vizoso e a José Angel Rodríguez, que están loitando ambos moi duramente contra a enfermidade. Tamén a Manu Arzúa (compañeiro de mil batallas de campo), a Pepe Vidal, a Cosme Damián, a Martiño Cabana e ao mestre José Curt.

 Seguimos aquí! 

15 comentarios:

  1. Descubrín un pouco tarde este blog (canda xa levaba un tempo rodando), e a verdade é que dende o principio encantoume, tanto polas súas fotos como polos seus contidos, xa que aprendo moito con el (tanto de bichos como de outras cousas, como por exemplo, a firmar en condicións).
    Graciñas por tomarte a molestia de escribir en el, e de contestar aos teus seguidores.

    A miña máis sincera noraboa polo teu blog. Esperemos que teña continuidade no tempo, e que segas a disfrutar con el.

    ResponderEliminar
  2. Enhorabuena por el blog, espero que sigas mucho tiempo.
    Un saludo.

    ResponderEliminar
  3. Ola, Xabi,
    Ainda que xa o sabes, quero deixar constancia aquí, de que son un seguidor fiel do teu blogue, e, todolos días o espero có máximo interés.
    Eu son dos teus visitadores que non fan comentarios no blogue, o que, quizais, se deba a que teño a enorme sorte de terte "ó alcance da man", polo que me é moi doado o contactar persoal e directamente contigo.
    Quero agradecerche publicamente, o valioso regalo que nos estás facendo co teu blogue, que sempre me resulta gratificante tanto polo seu contido didáctico como pola sua amenidade.
    ¡Parabéns, Xabi! e sigue na tua línea.
    Graciñas pola dedicatoria.
    Apertas.
    Pepe Vidal.

    ResponderEliminar
  4. Muitas graças a todos polos comentários.

    E lhes dou a bem-vida por aqui a Fran López e a Paulo Barros.

    Por certo Paulo, aínda que agora emprego a normativa de galego mais espanholiçada (por motivos prácticos), conheço também a norma de galego-português. Assi pois nom há problema nenhum em que usses a tua própia língua neste blogue.

    Um abraço!

    ResponderEliminar
  5. Hola Xabi,eu tamen che queria dar as gracias por este traballo que fas tan maravilloso e que disfruto casi como si estivera eu no sitio da foto.Encantame a natura e a xente que vive para ela e por ela. Eu son de verin pero vivo en menorca.
    candi

    ResponderEliminar
  6. Parabens Xabi!! a verdade que é un verdadeiro luxo que nos contes de primeira man o latir da natureza alá onde vas, e cada vez con mellor documentación gráfica.
    Gracias por compartir.

    Apertas,

    Juan

    ResponderEliminar
  7. ¡Jo Xabi!
    Isto emociona moito, e demasiado pronto pola mañán para que se me asomen as lágrimas.

    Moitas Grazas, e me encantaría coñecer a Pepe.

    Jose Angel

    ResponderEliminar
  8. Digo as cousas como as sinto, José. En ocasións iso é un defecto que conleva problemas. Pero supoño que outras veces é virtude.

    E ún dos meus principios inquebrantábeis é responder sempre cando hai unha persoa que comenta por primeira vez en Bichos. Aínda que o seu comentario provoque danos oculares, ao non poñer maiúsculas nas capitais de provincia ou nomes propios.
    Polo tanto, benvida ou benvido "candi" (como non te identificas non sei sei se teño que usar o masculino, o feminino ou neutro).

    ResponderEliminar
  9. Jajaja perdoa non che queria causar ningún daño.candi

    ResponderEliminar
  10. ...e aquí temos dous exemplos perfectos do que explicaba sobre os comentarios.

    En fin. Qué se lle vai facer? Non damos para máis e punto.

    ResponderEliminar
  11. Parabens Xabi.Aínda que nos tempos que corren decir isto sexa politicamente incorrecto, non traballes moito, o repaso ás túas entradas xa son de obrigado cumprimento.
    Moitas grazas
    Marcos

    ResponderEliminar
  12. Grazas a vós, Marcos. O único que fago é darlle continuidade ao que outros empezastes antes ca min.
    Unha aperta

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos