Seguidores e seguidoras

lunes, 7 de enero de 2013

Piquituertos en O Forgoselo

  Hoy se acaban mis vacaciones, algo más largas de lo habitual. A punto de iniciarse los censos de acuáticas, decidí cambiar de aires y darme una vuelta por los montes de O Forgoselo, antes de comenzar la vorágine de cifras de limícolas y gaviotas que se avecina (me toca Ortigueira!). Tenía ganas de hacer una última prueba con mi nueva cámara; la más exigente, quizá.


   Amanecía con frío, 1º C al salir de la ciudad y los campos blancos con la helada. Pensé que, por el efecto de la "inversión térmica" el paseo sería más llevadero en áreas elevadas, y me dirigí a los montes de O Forgoselo, a caballo entre los ayuntamientos de A Capela y San Sadurniño.


  Aunque ya había pasado muchas horas de campeo en aquella sierra, la mayoría de ellas habían sido básicamente por zonas abiertas de braña y turbera (buscando hérpetos para el Atlas de la SGHN). Y quería conocer un poco los magníficos pinares que hay en la zona del curro, donde se lleva a cabo la famosa "Rapa das bestas" todos los años.
  Son éstos unos pinares mixtos, dominados por Pino silvestre (Pinus sylvestris)  y Pino de Monterrey (Pinus radiata), que alcanzan un desarrollo bastante bueno. No son los pinares de Segovia, pero albergan una fauna muy interesante, sobre todo paseriformes forestales y grandes mamíferos (Lobo incluído).


   Al igual que las otras sierras del norte gallego, entre sus pinares se intercalan amplias áreas de matorral bajo, con abundancia de distintos tipos de Brezo (Erica, Calluna, etc) que, en las áreas más húmedas (casi todas) se transforman en brezales y turberas. El que ha visto una de estas sierras, pienso que las ha visto todas, aunque O Forgoselo tiene una altitud más modesta, rebasando apenas los 500 m. de altitud.



  Pero yo tenía ganas de marcha. Mi objetivo no era sino localizar e intentar fotografiar el Piquituerto (Loxia curvirostra), un reciente colonizador de los pinares gallegos y que estaba citado por aquí como posible reproductor.
  Nada más empezar a caminar, bingo! un macho cantor anunciaba a bombo y platillo que aquel era su territorio. Lo malo era que estaba en el quinto pino (nunca mejor dicho).


   Internándome un poco, empecé a detectar numerosos ejemplares, vistos u oídos (tienen un reclamo metálico y poco musical característico). Un grupo de 13 ejemplares pasó volando sobre mi, y varios machos cantores más alegraban al ambiente, bastante frío. Entonces me encontré una pareja en otro pino, ahora más cerca, pero totalmente a contraluz. Ya era mala suerte...


  Con paciencia  fuí enlazando estaciones de escucha, como les llaman técnicamente (paradas para escuchar, vamos). Y llegó el momento de la verdad para mi SX50. Porque, aunque no entiendo de fotografía, pocas cosas se me antojan más complicadas que afotar pájaros en hábitat forestal con la luz lateral del amanecer que provoca sombras y contraluces brutales. Debido a la dificultad de la empresa, decidí utilizar el formato RAW, para mejorar un poco las fotos, pues sabía de antemano que la cosa iba a estar complicada para un fotógrafo novato como yo. Y carallo si estuvo complicada, pero después de un buen rato de búsqueda, conseguí mi objetivo:


  Una pareja de "Cruzabicos" parecía muy aquerenciada de un pino sivestre, donde el macho cantaba de manera insistente. En un momento dado apareció la hembra con un bulto en el pico que no pude identificar, pero creo que llevaba material de construcción para el nido. No sería extraño, pues la bibliografía habla de que este curioso fringílido acostumbra a nidificar coincidiendo con el desarrollo de su alimento, las piñas, algo que le lleva a reproducirse muchas veces durante lo más crudo del invierno.

  Esta ha sido una primera toma de contacto, que espero poder repetir en Primavera, con menos frío y más bichos.

Piquituerto (Loxia curvirostra), macho

 Otras aves detectadas en las dos horas de transecto fueron:

- Pito real (Picus viridis)
- Totovía (Lullula arborea)
- Zorzal charlo (Turdus viscivorus). Varios machos cantores. Debería llamarse "Zorzal mirlo" dadas las similitudes entre su canto y la mezcla de estas dos especies. Es uno de los paseriformes más desconfiados y tímidos que conozco.
- Mirlo común (Turdus merula)
- Chochín (Troglodytes troglodytes)
- Petirrojo (Erithacus rubecula)
- Alcaudón meridional (Lanius meridionalis). Un macho cantor en un claro del pinar. La otra sorpresa de la mañana.
- Carbonero garrapinos (Parus ater)
- Herrerillo capuchino (Parus cristatus)
- Pinzón vulgar (Fringilla coelebs). Numeroso.
- Camachuelo común (Pyrrhula pyrrhula)
- Escribano montesino (Emberiza cia)

 Zorzal charlo (Turdus viscivorus)

 Alcaudón meridional (Lanius meridionalis)

  Debía volver ya para Ferrol mientras se quedaba una mañana estupenda con un sol radiante. Una buena despedida para estas Navidades, en las que me he despachado a gusto con la cámara nueva (y más centrado en la ornitología de lo que me hubiese gustado).


    De camino para la "civilización" saqué una foto a una de las turberas de la zona, en la que se encuentra una charca muy potente. Allí dentro de unos meses los protagonistas serán los anfibios, las droseras, los odonatos y los coleópteros acuáticos. Pero esa será otra historia en "Bichos e demáis familia"..



6 comentarios:

  1. Hola Xabi.
    Son Fernando Vilar un dos inundados de Valdoviño, o da casa verde, necesito falar contigo, xa que hai un xornalista alemán que está a escribir un artículo sobre a lagoa e me pide algún dat sobre a lagoa que non lle sei responder.
    Para ponerte en contacto conmigo podes facelo no correo fernandovo32@yahoo.es no 627475035 ou no 981487614.
    Un saludo

    ResponderEliminar
  2. Ok, Fernando. Xa te escribo.

    PD: Eu de vós evitaría poñer os números de teléfono en Internet. Non sabes quen o pode ler. Co correo electrónico non hai dúbida, pero cos teléfones particulares hai que ter coidado. Podes "sumprimir" o comentario ti mesmo se non queres que queden na rede (son dados persoais)

    ResponderEliminar
  3. Hola Xabi,
    Bonitas fotos. Coincido contigo no de que e unha tarefa di´ficil o de afotar paxaros nunha zona forestal. A min o outro día un grupo de paridos toleume todo o que quiso.
    Un saudo.
    Javier Río

    ResponderEliminar
  4. É, Javi, é...Carallo se é. Eu, que teño tamén unha reflex (cun Tamron 300) coñezo ben a diferenza entre unha cámara e outra. Neste terreo é onde se vé máis claro a superioridade da reflex.
    De todas formas, un detalle, como di José Angel ("Miradas" na miña lista de blogues de ftografía) o enfoque preditivo (AF continuo, na SX) é práctico se o obxecto ocupa unha parte importante do encuadre. Pero se tratamos cun párido entre as polas dunha árobore, eu prefiro usar o enfoque normal ("Flexizone", pa los amigos)

    Unha aperta

    PD: Non te desanimes. O problema é que estamos afeitos a ver unhas fotos extraordinarias en Internet. Pero xente coma Isolino ("Salidas fotográficas") son persoas moi, moi vetereranas, que saben moito máis que nós de fotografía e que mesmo empregan hides e comedeiros para poder pillar os páridos! (por non falar dos equipos que teñen)Pero iso é algo moi difícil para os "terrícolas".

    ResponderEliminar
  5. Bonita e variada xornada Xabi, teño que voltar por eses lares, fai tempo que os teño olvidados.Ben por ti e pola tua cámara. Unha aperta.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pois non me digas por qué, pero mentras paseaba por alí acordeime moito de ti (coa Lumix obviamente, je, je).
      Si que é unha zona moi fermosa para paxarear.
      Un abrazo, Pepe.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos