Seguidores e seguidoras

jueves, 31 de octubre de 2013

Ria de Ortigueira, 31 de Outubro

  Últimamente navego por um mar de dúvidas. Pregunto-me a diário se estou actuando com sensatez e se val a pena fazer o que estou a fazer. O 99% das pessoas que estivessem na minha situaçom haviam colher outro rumo, com toda certeça. Mas... eu nom som parte desse 99% (para bem ou para mal).

 Quando as cousas venhem assi, pois nom há nada melhor que se dar umha volta pola ria de Ortigueira. Umha mente ocupada en contar anátidas é sempre umha mente distraída e descansada. E isso mesmamente foi o que figem hoje: contar patos (e algumhas cousas a maiores tamém).
   "Cada maestrillo tiene su librillo" di um refrám espanhol. Imagino que outros colegas que censam a ria e a conhecem bem terám os seus trucos. Que seremos apenas cinco ou seis censadores desta ria (Marcos Otero, Suso Domínguez, María Vidal, José Souza, Amadeo Pombo, e.... para de contar), dado que nestes tempos semelha que o único que "engancha" ao pessoal é a rarologia, e nom tanto a numerologia.
   Para o casso de anátidas, eu emprego habitualmente a maré alta com Anas penelope e Anas acuta; e a baixa (ou interméia) para outras espécies.

Bando de Corvos marinhos e Colhereiros em vó

Básicamente esta manhá figem umhas estimas mínimas para avaliar a entrada outonal das anátidas principais. Coma sempre, aquelas espécies de procedência boreal (A. penelope e A.acuta, por exemplo) adoitan chegar um chisco antes. As que procedem de latitudes mais centroeuropeias (A.crecca, A.clypeata, Aythya sp, etc) ham tardar um pouco mais em formar bandos importantes ou mesmo em aparecer.

 RESULTADO DO CENSO

- 10 Mergulhons pequenos (Tachybaptus ruficollis)
- 160 Corvos marinhos reais (Phalacrocorax carbo)

Bando de Corvos marinhos (Phalacrocorax carbo)

- 1 Garça branca (Egretta alba) em Sam Cláudio. Provávelmente seja outra diferente à de Ladrido (o ano passado tivemos umha invernada de 5 indivíduos)

Garça branca (Egretta alba)

- 11 Colhereiros (Platalea leucorodia)
- 768 Patos asubiadores (Anas penelope). Umhas cifras bem conservadoras. Tratába-se simplesmente de controlar a chegada, mais que de censar com precissom.
- 115 Patos rabilongos (Anas acuta). A maioria dos machos possúem já a plumagem nupcial

Patos rabilongos (Anas acuta)

- 592 Lavancos (Anas platyrhynchos)
- 118 Cercetas reais (Anas crecca). Poucas quiçá para estas alturas.
- 26 Patos colher (Anas clypeata). Éstes tardam bastante em chegar. De todos os jeitos experimentárom um forte declive desde finais da década dos noventa.
- 2 Pentumeiros (Melanitta nigra)

- 1 Águia pescadora (Pandion haliaetus)
- 1 Açor (Accipiter gentilis) que pescóu umha Garçota (Egretta garzetta) na enseada de Feás. Umha escea de caça realmente espectacular e já vista antes por mim nessa mesma enseada. Ademais, por comentários de José Miguel Alonso Pumar (grande conhecedor da ria tamém), semelha que fosse umha fémia de Açor especialiçada na captura de este ardéido em Feás.
- 32 Pílharas cinzentas (Pluvialis squatarola)
- 30+ Pilros grossos (Calidris canutus)
- 164 Pilros comúns (Calidris alpina) no esteiro de Cuínha. Havia mais grupinhos noutras partes da ria. A entrada forte de invernantes é a finais de Novembro. Ou era, porque ésta é outra espécie em acusado descenso povoacional, respeito a décadas anteriores.
- 16+ Maçaricos rabinegros (Limosa limosa)
- 52 Biluricos comúns (Tringa totanus)
- 84 Biluricos claros (Tringa nebularia) na enseada de Cuínha. Sumando os grupos (que non censei) de Ladrido, Feás, Mera e Sam Claudio, sem dúvida que andariam por 150-200 exemplares. Nestas datas de finais de Outubro venho censando as meirandes quantidades da espécie habitualmente.
- 1 Bilurico escuro (Tringa erythropus)
- 2 Lontras (Lutra lutra) na enseada de Mera. Nom podiam faltar!

 E como nom puidem ir a Villafáfila, vou ter oportunidade de realizar várias saídas menores esta fin de semana de ponte. Assi que estade atentos e atentas a "Bichos".

 FIN DE LA CITA.

lunes, 28 de octubre de 2013

Cámaras "bridge", un regalo para el naturalista.

   Pues hay que reconocer que las leyes del mercado aportan no pocos beneficios para el consumidor (siempre que no se hable de condiciones de trabajo). Las cámaras "bridge", compactas avanzadas con unas prestaciones y una versatilidad increíbles, se han revelado como un auténtico regalo para los naturalistas. Son ligeras, pequeñas, BARATAS, ofrecen muchísimo,... La mayoría andan por un precio entre 300-500 euros.

  Ésta es mi pequeña. Con ella he hecho casi todas las fotos del blog desde su compra (navidades de 2012/2013). Es una cámara de 12 megapíxeles que ofrece un zoom espectacular equivalente a un objetivo de 1200 mm, y que permite editar en formato RAW. Estoy contentísimo con ella.

Canon SX50

 Su mayor rival hasta hace poco era la Nikon P 510. Con ésta mi buen amigo Quique Sampedro os ofrece cada semana nuevas fotografía (cada día mejores) en su blog: Ría de Ribadeo.

Nikon P510

   Resulta que acaban de salir al mercado dos nuevas bridge de gama alta. Las dos de la casa FUJI. La primera es claramente una copia de mi Canon SX50, con la que comparte zoom 50X electrónico, y más cosas. Se llama SL 1000:

Fuji SL 1000

 Pero, para mí, la gran novedad es la Fuji HS 50. Por qué? pues porque parece que, por fin, las empresas han apostado por la "calidad" en vez de por la "potencia". Me explico:
   Luego de la guerra por el zoom, que ha llevado a niveles de aumento auténticamente brutales (de 1200 mm, estamos hablando), parece que se ha entendido que eso no valía de mucho si no se mejoraba el sensor, el auténtico hándicap de este tipo de cámaras. Por su pequeño tamaño no permite mucha ampliación y perjudica la profundidad de campo y la definición. Pero, al parecer, Fuji me ha leído el pensamiento y ha actuado en el sentido que yo más deseaba. Por lo que he leído en Internet, esta novísima Fuji HS50 apuesta por mejorar la calidad. Su focal se ha reducido, con respecto a su predecesora inmediata (la Fuji SL 1000), pasando de 50x a 42x. Pero, a cambio, han aumentado el tamaño del sensor y la calidad de la lente (hablo siempre por lo que he leído, ojo). Además recupera el zoom manual, que hace que la batería dure mucho más. Vamos, justo lo que yo quería.
   Estamos ante una revolución? Van a comerle el terreno las bridge a las reflex?. No lo sé. Yo soy un aprendiz en fotografía, y sólo pretendo ayudar a mis seguidores para que escojan bueno, bonito y barato..


Fuji HS 50, la cámara perfecta?

  Ata a próxima.


domingo, 27 de octubre de 2013

Primeiras Lavandeiras mouras (Motacilla a. yarrellii)

  Formar xóvenes naturalistas é garantía de futuro se queremos continuar defendendo e coñecendo o noso medio natural. Así que sempre que podo colaboro nesta tarefa. Hai pouco preguntáronme se a SGHN podíamos guiar unha excursión do colexio "Mercedarias" pola Frouxeira e, por suposto, aceptei.
   Mentras esperaba a que chegaran, tiven tempo a pasear un rato pola praia e arredores, baixando pola "Rampa dos Xelados" (hai!, que recordos...)
 

Praia da Frouxeira

    Por aló descansaban varias Píllaras das dunas (Charadrius alexandrinus), limícola nidificante que resiste aínda a tremenda presión humana e canina desta praia, un lugar onde as leis están para incumprirse; día si e día tamén.


   Varos ornitólogos e ornitólogas levan anos traballando no seguimento desta especie. Por medio de controles sistemáticos, capturas e anelamentos de polos, sábese agora o tamaño da poboación reprodutora e os seus hábitos migratorios. Aquí vemos unha marcada con PVC amarelo e verde (e "bandeira laranxa", que non se aprecia na foto). Creo que xa leva anos pola zona e, se non recordo mal, fora anelada en Francia, pero agora comprou un chalé en Valdoviño.(Nota: Antonio Gutiérrez acaba de confirmarme que esta femia foi anelada efectivamente en Francia, en 2011. Logo foi vista tamén na praia de Cedeira, e afotada neste mesmo blogue)

Píllara das dunas (Charadrius alexandrinus) anelada con PVC

  Casualmente, dous destes ornitólogos, Manolo Carregal e Alberto Monteagudo, andaban hoxe tamén por aló.  Aproveitei para explicarlles aos nenos de qué trataba isto da ornitoloxía. Ademáis Manolo avisábame pouco despois de que acababan de avistar un Pilro de Bonaparte (Calidris fuscicollis), toda unha rareza neártica, na beira da lagoa.

   No aparcadoiro da praia, puiden afotar unha Lavandeira moura (Motacilla alba yarrellii), que é a subespecie británica da lavandeira branca. Como mínimo había un macho (o da foto) e unha femia ou xuvenil.



Lavandeira moura (Motacilla alba yarrellii)

  Logo xa chegou o autobús e tocou facer un pequeno roteiro polo ecosistema da lagoa. Coma sempre unha experiencia enriquecedora para os rapaces e tamén para o monitor. Con sorte, pode que dentro de vinte anos sexa un destes rapaces o que estea ocupando o meu sitio con outra excursión de nenos.

Excursión do colexio Mercedarias (con Bart Simpson mirando polo telescopio)

  Ben, coa ilusión de ver a esta xuventude, despídome ata a próxima.
  Vémonos.

sábado, 26 de octubre de 2013

De volta polo río Xubia

   Outro dos meus "local patch" (Martiño, non te rías, que te vexo...) é o val do Xubia. Non é nada do outro mundo, pero aínda ten cousas interesantes e espazos medianamente conservados, a quince minutos de Ferrol.
  Hoxe fun dar un paseo tranquilo por aló e, de novo, a lúa acompañoume a primeira hora da mañá. Aínda que agora é...  diferente.


    O paseio fluvial, lamentablemente soterrado con cemento polo equipo de goberno municipal anterior, ofrece unha oportunidade moi boa para percorrer a zona e empaparse do que é un bosque galería.


    Na ribeira poderemos atopar especies arbóreas autóctonas, xa case desaparecidas no entorno urbano: Abeleiras, Freixos, Ameneiros, Bidueiros e mesmo algún Carballo!!! Varios tipos de fentos cobren as zonas máis sombrizas.

Dentabrú (Osmunda regalis)

  A última vez que estiven por alí, a principios de Agosto, chovera todo o tempo. Grazas ao cal tiven oportunidade de secar cunha toalla os dous pes máis bonitos do mundo. Ah! ¿que non mo credes? Pois preguntádelle a estes dous paisanos, que tamén os viron e quedaron desde entón así petrificados:



  A miña idea hoxe era controlar un pouco como estaba a estación reprodutora de anfibios, logo da entrada das chuvias outonais. Pero a baixada das temperaturas estase a retrasar, e iso tamén inflúe.
  Prospectei (sen pararme demasiado) o entorno de diferentes puntos de auga, con resultados negativos.




  O máis interesante foi a presenza de dous exemplares de Rá vermella. Un macho nupcial se me escapou, debido a un exceso de confianza do fotógrafo, pero puiden retratar un exemplar xuvenil.

Rá vermella (Rana temporaria)

   Un Gabeador común pousou nun chopo peto de min (o chopo é unha árbore alóctona e introducida na zona). Nin a luz nin a distancia eran as mellores, pero logrei pillalo... máis ou menos.

 Gabeador común (Certhia brachydactyla)

   Nunha finca había coellos bravos, un animal de procedencia mediterránea e, polo tanto, pouco común na bisbarra. Éstes penso que son semidomésticos.

Coello (Orictolagus cuniculus)

  Estamos en tempo de setas. E resulta case obrigado publicar algunha foto delas. As omnipresentes lepiotas son habituais nos prados da zona.

 Lepiota  (Macrolepiota sp ?)

 Nunha pequena represa observei o que debía ser un Reo (Salmo trutta), que pegou un chimpo de tres pares. Pero un salto que non foi dabondo para salvar a distancia da presa.  Aproveitei para practicar un pouco o efecto da auga con pouca velocidade de disparo. Non levaba a trípode e tiven que disparar a pulso, con velocidade moi lenta. Pensei que había saír moito máis movida.

Río Xubia

 Ate a próxima!
 

viernes, 25 de octubre de 2013

Ducks over my golden lagoon

  This evening, I was in Valdoviño lagoon again. I had no much time for watching this time, but sunset light offered me an ocassion for taking nice photos ("nice" for me, at least)



   Most common duck here is Mallard (Anas platyrhynchos). After being with "ugly" eclipse feathers during months of June to Setember, Mallard males presume now with a new  and beautiful plumage.  But, today, golden colours of lagoon waters were certainly "eclipsing" birds colours.



  Only angels were missing in the scene for make it more complete.   I don´t imagine how lovely could be then...

miércoles, 16 de octubre de 2013

O Xistral, los "Highlands" gallegos

  Manu Arzúa, emigrado temporal en las islas, me acaba de comentar que ha estado esta semana pasándolo pipa por aquellas frias tierras escocesas. Así que hoy no vamos a hablar de bichos. Ni de familia. Sino de lugares. De uno muy especial: la "Serra do Xistral".

  Sí, ya sé que es remar contracorriente. Hoy ya nadie va a "tal sitio", sino a ver "tal ave". Consecuentemente los aficionados visitan nuestros ecosistemas a toda prisa y, una vez avistado el bimbo de turno, arrancan enseguida para otro sitio, donde se ha observado otra rareza. Por eso, y por muchos años de experiencia que tengan algunos, no se han parado nunca lo suficiente para empaparse de nuestros montes, fragas y lagunas; para conocer de verdad, sin prisas, nuestra naturaleza. Lo siento por ellos, de veras.



  Esta pequeña y desgastada sierra lucense, hace de frontera natural entre las planicies de la Terra Chá y la costa de A Mariña. Sus perfiles son suaves y redondeados, rebasando ligeramente los mil metros de altura. Pero, debido a su situación geográfica, tiene unas particulares condiciones ecológicas y paisajísticas, que la hacen única en el contexto gallego.

  Su territorio ocupa varios ayuntamientos ("concellos"), como son Muras, Vilalba, Abadín, Valadouro, Alfoz,... dependiendo un poco de lo que entendamos por "sierra de O Xistral". Porque yo, desde luego, nunca he tenido muy claro dónde acaba y donde empieza.


  Apenas posee áreas boscosas. Unas pequeñas fragas caducifolias con árboles de pequeño porte (dominadas por Quercus robur, Betula celtiberica o  Ilex aquifolium) en algunas laderas y valles de ríos, y repoblaciones de pino (Pinus spp), que tampoco tienen gran desarrollo.
   Pero lo más característico de estos montes son sus prados de montaña, sus brezales infinitos y, sobre todo, sus turberas, de las que existen varios tipos. En ellas sobreviven varios taxones animales y vegetales muy escasos, entre las cuales destaca, por supuesto, la amenazada Lagartija de turbera (Zootoca vivipara), lacértido que Manu y yo hemos "trabajado" a conciencia por allí.

 Turbera típica

  Son desde luego paisajes espectaculares. Que lo serían más si no hubiese existido la peste de los parques eólicos, que arrason estas sierras del norte gallego. He evitado poner fotos de las zonas más afectadas.



   Y volando por estos solitarios montes os dejo. Hasta otra.

domingo, 13 de octubre de 2013

Comezan a chegar. Hoxe Tringa erythropus.

   En sánscrito (o idioma milenario da India) existe unha palabra, "rasa", que vén a significar sabor. Pero non se aplica únicamente ao sabor dos alimentos, senón tamén ao sabor das cousas. Ben, pois nos últimos días as actividades que realizo están completamente carentes de rasa. E hoxe foi unha boa mostra.
    De camiño a Ortigueira, a música dos Pennywise facíame compaña. O seu ritmo acelerado acompasaba bastante ben o ritmo dos latexos do meu corazón. Pero eu estaba ausente. Supoño que certos hábitos, por repetidos, fan que resulte doado realizar certas rutinas mecánicamente, de maneira autómata.

 Bilurico escuro (Tringa erythropus)

 Como escreber esta entrada breve.

Enseada de Cuíña, na ría de Ortigueira

  E se me acabaron as palabras por hoxe. Debo parar aquí.
  Un saúdo

sábado, 12 de octubre de 2013

Bichos de todo tipo

Hoxe é 12 de Outubro. Momento que os máis nacionalistas do lugar aproveitan para deixar ben patente que están aquí, e que nunca se fóron:

 Uns chicos inocentes, sen gana ningunha de provocar, hoxe en Barcelona

 Eu, que paso de política, adícome ao que me interesa. Esta mañá achegábame á costa ferrolá, acompañado por Marcos Alonso, para intentar, por segunda vez, recopilar dados de hérpetos nunha semicuadrícula de interese para Martiño. E, por segunda vez, volvín atoparme co mesmo problema do outro día. Efectivamente eran cazadores adestrando cans. E, logo de iniciar o transecto e levantar as primeiras pedras, canseime de ter que espantar os pesaos dos cans a cada minuto e decidín que estas cousas hai que facelas en Primavera.

  Para relaxarnos un pouco fomos ata as brañas costeiras de Lobadiz, en Doniños. A mañá non deu para moito, pero levantando pedras aquí e acolá, atopamos dous "pequerrechos":


 Esgonzo común (Chalcides striatus), cría

  Tanto o Esgonzo común coma o Lagarto arnal son típicos representantes da fauna reptiliana nos matorrais e sistemas dunares da comarca. O primeiro é habitual en áreas de herba densa con substrato areento. O segundo, pola contra, sobre terreos rochosos de penedos graníticos, e con abondoso mato de toxo.

Lagarto arnal (Timon lepidus), cría

  Desde finais do verán, adóitase ver lacértidos xuvenís, máis que adultos. Ademáis (fixádevos no lagartiño arnal), amosan xa cores de inverno, moito máis apagadas que durante o período de celo.

 A cousa non deu para máis.
 Un saúdo, xente!

viernes, 11 de octubre de 2013

Villafáfila está que arde

  90 litros por metro cuadrado!! Esa es la cantidad aproximada que se ha recogido en los últimos días de Septiembre y (sobre todo) los primeros de Octubre. Mis impresiones iniciales se han confirmado después de hablar con Alfonso Rodrigo (El Pernil), nuestro particular "corresponsal" ornitológico en aquellas hermosísimas tierras castellanas.
  Estamos, desde luego, ante uno de los otoños más prometedores de los últimos años en la reserva zamorana. Si ya eran pocas las ganas que tenía de volver por allí, ahora ni os cuento.

 Atardecer mágico en la Tierra de Campos

      En principio, si no pasa nada raro (ai, ai, ai...) tengo previsto ir en dos o tres semanas. Y, en esta ocasión, reconozco que voy con algo de miedo. Dada la época del año, mi propia naturaleza y el entorno tan melancólico que se respira en sus campos de tierra (como llamaba Machado, creo), mucho me temo que ese sentimiento traidor que es la melancolía puede aparecer con más fuerza que nunca. Espero y deseo que no me estropee la excursión. Malo será.

Nunca supe a donde llevaba aquel camino. Quizá algún día lo sepa.

  Mientras espero a que el cielo nos regale unos cuantos litros más de su bien más preciado, continúo contando los días para volver a encontrarme con ella. Con Villafáfila, me refiero.

Cogujada común (Galerida cristata)

  Bichos estará allí, como todos los años desde su nacimiento.



jueves, 10 de octubre de 2013

Un bicho menos en Facebook

 Quería avisaros que veño de cancelar a miña conta no Facebook. Así pois "Bichos e demáis familia" volve ao seu formato habitual. Síntoo por aqueles de vós que xa vos acostumárades a visitar o blogue desde alí, de verdade!


 Pero tranquis, que  "Bichos" vai seguir aquí moito tempo...

miércoles, 9 de octubre de 2013

Looking for calm

This afternoon, I went to the cape of Punta Frouxeira, in Valdoviño. This is a very, very, very special place for me. Not just for being really close to "my" lagoon, but also cause here I lived some important moments in my life. I usually go there when need to take a trascendental decission. And, today, I needed it.


  Don´t know if cause are brave waters of Valdoviño sea, silence you can breath there.. or white gulls flying over you, but I really feel on calm when stay here. And calm is most important thing for me now.

Meirás sea

 Punta Frouxeira lighthouse... Many years passed away from 1994, but its presence still keep on calming down my spirit, from that year.
 There is another powerfull lighthouse, 1100 kilometres far from me, but it´s too much difficult for me to receive her light heat.

Punta Frouxeira lighthouse

 It´s life, and no more.
 Greetings.