Seguidores e seguidoras

miércoles, 27 de noviembre de 2013

De provas co sistema HDR de Canon

  Estes días ando focellando co programa de edición dixital que utilizo habitualmente no blogue, "Digital Photo Professional", que é o que ven nun CD ao comprar calquera cámara Canon. Aos fotógrafos imaxino que lles parece moi básico, pero para os que estamos empezando, penso que nos chega de sobra. De feito, apenas utilizo unhas cantas funcións que coñezo. O resto, nin papas, aínda que tampouco lle dediquei tempo a mirar o manual (son moi vago para esas cousas, prefiro empregar o meu tempo libre na observación de campo).

 Como digo, estou de probas. A primeira foto está editada máis ou menos como fago sempre. Un formato RAW, convertido en JPEG, logo de mover un pouquiño a curva RGB, poñer algo de contraste e darlle nitidez (coa "máscara de enfoque"). A segunda é despois de pasar pola función HDR.


Píllara cincenta (Pluvialis squatarola)

 Imaxino que son as iniciais de High Definition Resolution, ou algo así. No fondo parece (desde a miña ignorancia) que non é máis que unha forma de aumentar a definición, a nitidez. Porque vexo que os arquivos finais son moito máis pesados que os outros.

 A verdade é que esta entrada é simplemente unha proba para ver as imaxes publicadas.

 Seguimos aprendendo.

lunes, 25 de noviembre de 2013

Ría de Ferrol, algúns datos de onte

 O Domingo cambiei radicalmente de aires e voltei pola ría. Os censos de acuáticas están á volta da esquina (son en Xaneiro)  e cómpre irmos "afinando o ollo" e controlando como está o patio.
  Nun percorrido polos pontos habituais da ribeira sul (Fene-Mugardos) puiden observar como máis destacado:

- 2 Mergullóns cristados (Podiceps cristatus)
- 26 Mergullóns de pescozo negro (Podiceps nigricollis)

Mergullóns de pescozo negro (Podiceps nigricollis)

- 1 Garza branca (Egretta alba). Penso que se trataba do exemplar do Seixo que, debido aos fortes ventos do nordés que sopraban, decidíu buscar acubillo no peirao de Maniños durante a preamar.


  Estaba sorprendentemente confiada nun lugar pouco habitual. Tomei estas fotos iniciais e, cando me dispoñía a aproximarme un pouco para pillala ben de verdade (fotos tipo pusilla, para entendernos...), veu un túzaro que espantou todas as aves que había alí.
  Non lle dixen nada porque pensei que sería un vello destes que van mirar a embarcación ou algo (eu son moi respetuoso coas xentes do mar) pero se trataba simplemente de fastidiar por fastidiar. Dous colegas que estaban esperando por el para pasear polo paseo indicáronlle: "- ¿Pero non viches que estaba o rapaz tomando fotos?". E o fulano respondeu, textualmente: "- fun mirar se tiña roupa tendida".
  Eu sei que o fixo simplemente pola "gracia", por facer mal, e déronme ganas de matalo alí mesmo. Pero nin abrin a boca. Para qué? Son moitos anos e sei que hai loitas perdidas neste puto país. Os galegos son así (non lle faltaba un punto de razón á unionista de Rosa Díez con aquelas calamitosas declaracións)

Garza branca (Egretta alba)

  En fin, por aló andaba tamén este Corvo mariño real anelado.

Corvo mariño real (Phalacrocorax carbo) xuvenil

 Probablemente se non fose polo noso heroe "Supertúzaro" había poder achegarme o suficiente para poder ler a anela metálica. Pero no momento en que saquei a foto lonxana había mala luz e tampouco puiden usar un ISO baixo dabondo para poder ampliar a imaxe.

 - 48 Alavancos (Anas platyrhynchos, 22 + 26) en Maniños e San Valentín. Non visitei outros lugares máis favorábeis para anátidas da ría
- 7 Píllaras cincentas (Pluvialis squatarola) na praia artifical de San Valentín. Aquí o botarate de turno foi a propietaria dun can solto, nunha praia na que hai un cartaz precioso que o prohíbe expresamente. 
- 11 Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
- 118 Pilros comúns (Calidris alpina), no seu pousadoiro habitual das Pías

Pilros comúns (Calidris alpina) no repousadoiro de preamar

  Voltei a casa bastante cabreado, a verdade. É que non hai un día en que a xente se comporte civilizadamente por estas terras, coño... Menos mal que houbo quen me alegrou o día pola tarde.

  Desde Túzarolandia, seguiremos informando.

domingo, 24 de noviembre de 2013

Ancares en Outono.

  Mentras conducía chegando a Vilalba pasoume algo moi curioso. Unha luz moi intensa baixou a toda velocidade desaparecendo no horizonte. O máis probable é que se tratase dun pouco máis de chatarra espacial precipitándose e consumíndose na atmósfera terrestre. Pero non puiden evitar pensar nun desexo. E, dado que esa luz desaparecía xusto en dirección Leste, o meu desexo foi tamen naquela dirección.

ANCARES EN OUTONO

  Poucas paisaxes quedan en Galiza tan espectaculares como a montaña en Outono. Era unha conta que tiña pendente, así que onte voltaba polos Ancares, a serra que fai de fronteira natural entre León e Lugo.
  Coma vén sendo habitual realicei o transecto que ascende polo val do río Otigal, entre Degrada e Donís.


  A estación está no seu esplendor. As cores douradas, ocres e vermellas compoñen unha estampa moi fermosa, que agora resulta máis vistosa aínda coa chegada das neves.


 Agora mestúranse a cor parda e amarela das follas dos Carballos (Quercus spp), Pradairos (Acer pseudoplatanus), Bidueiros (Betula pubescens) ou  Abeleiras (Corylus avellana) co verde dos Acivros (Ilex aquifolium). Polo medio destaca o vermello das bagas dos Capudres (Sorbus aucuparia) e dos propios Acivros. Un espectáculo para a vista que se debe contemplar unha vez na vida polo menos, como o de ir á Meca.


   O camiño estaba limpo de neve ata a cota de 1200-1300 m (o percorrido comeza un pouco por baixo dos 1000, na ponte que cruza o río. Pensei que había estar máis nevado, pero case mellor así (tampouco teño equipo axeitado para travesía en neve).



  E, coma sempre tamén, tocaba facer unha parada  na "Campa número 1". Neses momentos o sol empezaba a facer acto de presenza. Boa falta facía, porque estiven toda a mañá con 2-3 graos baixo cero. O bon é que non facía moito vento e se estaba bastante ben.


   Na montaña, como sabedes, existe unha enorme diferenza entre as ladeiras orientadas ao sur e as orientadas ao norte. Debido ao efecto do sol, nas ladeiras de solaina a neve aparece sempre en cotas moito máis altas. Onte, por exemplo, o Pico Tres Bispos estaba case sen neve pola súa vertente meridional, agás a liña de cumes, pero na vertente norte a cousa cambiaba:

Cara Norte do Pico Tres Bispos

   E xusto cando andaba eu mirando para aló e zás, un grupiño de Rebezos que querían saír en Bichos (a foto non é boa, pero é que pensade que estaba na mesma liña de cumes!, bastante fixo a miña SX50)

 Rebezos (Rupicapra rupicapra)

  Comparade a escura librea invernal que teñen agora coa que amosan no verao, tal como afotaba a finais de Maio este mesmo ano (pincha)

Rebezos a finais de Primavera

  Un solitario Voitre común aparecía como unha sombra desde o monte Tres Bispos e foi baixando polo val.

Voitre común (Gyps fulvus)

  A neve ofrece posibilidade de atopar rastros de mamíferos que habitualmente son máis difíciles de detectar. Coma estas pegadas, que encontrei a carón dunha cabana vella:


 Fixen unha foto, pero había moitas. Inicialmente deinas por Gato bravo (Felis silvestris), aínda que semellaban un pouco pequenas (pensei nunha femia). Pero mirando en casa guías e demáis, non coincide a medida tan pequena de 30 x 30 mm. Case máis propia de Algaria (Genetta genetta) ou Gato doméstico. De Algaria non parecen, pola forma e escasa separación das almofadiñas e pola ausencia de marcas de uñas (non as ten retrácteis, coma os félidos). Así que o máis probable é que se trate dun gato cimarrón (cruzado de bravo e doméstico). Unha pena, porque neste hábitat vive o gato bravo, e estes gatos cimarróns, que son fértiles e se cruzan entre eles, son unha ameaza para a supervivencia da especie salvaxe, pola perda de xenética.

 As pegas do carnívoro sp cruzábanse coas de un roedor saltarín. A escea é doada de imaxinar, aínda que non sei moi ben cómo acabaría...

Pegada de roedor (os catro pes xuntos)

  Neste caso, parece que se trate dun "múrido", tal coma un Rato de campo (Apodemus sylvaticus) ou da fraga (A. flavicollis). Máis que nada porque os "micrótidos" (outro tipo de roedores, vaia), tales coma Microtus spp ou Cletrionomys, se desprazan correndo, non a saltos coma os ratos verdadeiros. Ou polo menos é o que teño observado habitualmente.
  En fin, de cando en vez cómpre repasar estas cousas de rastros e pegadas, que o teño un pouco oxidado. É a maneira máis fácil de "observar" mamíferos..

  A maioría de paxaros concentrábanse nas inmediacións do Acibral. Alí atopan alimento e refuxio seguro.

Acibral en Outono

  Ao longo da mañá puiden detectar Tordos rubios (Turdus iliacus, moi numerosos) e comúns (Turdus philomelos), Merlos (Turdus merula), Paporrubios (Erithacus rubecula), Carrizos (Troglodytes troglodytes), Cardeais (Pyrrhula pyrrhula), Ferreiriños azuis (Parus caeruleus) cristados (Parus cristatus) e negros (Parus ater), Gabeadores azuis (Sitta europaea) e comúns (Certhia brachydactyla), Estreliñas (Regulus ignicapillus),.. Todos eles preparándose para o duro inverno que a ponto de chegar.

Mirando desde a Campa 1 cara o val

  Despídome cunhas imaxes que tomei da neve do camiño. Nunca me fixara neste aspecto tan peculiar que colle debido á xeada.



  Ata a próxima!

viernes, 22 de noviembre de 2013

A Frouxeira news. Channel is open but lagoon remains full

This evening late I made a very brief visit to Valdoviño lagoon. Only in order to control how hidric level was. And it keeps high. Much lower than before, obviously, but waters covers almost maximum surface yet.


 Channel outlet on the beach

   However, waters have moved away from reedbed, that now show a very interesting appearance (I think it would be an optimum  situation when nesting season!)


Different views of reedbed (quite less flooded, at these moments)

 Well, people, now I have to prepare my backpag for next travel. Tomorrow I´m gonna show you one post about snow, mountains and cold. Very cold!!

 Regards.

miércoles, 20 de noviembre de 2013

A Xunta abre a canle na Frouxeira

Onte avisábame Antonio da apertura da lagoa ao mar, realizada pola Xunta. Unha actuación que xa tardaba, desde o noso ponto de vista.


  E, de novo, o trazado escollido polos técnicos é o mesmo ca nos dous invernos anteriores. Un trazado que busca evitar o baleirado das augas da lagoa e que algúns consideran o orixinal. Na seguinte foto correspóndese co trazo vermello, en comparación co azul claro, que foi por onde abreu espontáneamente (igual me pasei coas proporcións, non fagades moito caso; o Paint no é o meu)


  O máis probable agora é que ocorra o mesmo que hai un ano. Daquela o propio mar fechou esta canle en cuestión de días. E, mentras os operarios de Tragsa intentaban restaurala, ela soa abreu polo outro sitio e baleirou completamente, deisxando o operativo da Xunta á altura do betún por segundo ano consecutivo. Pero din que non hai dous sen tres.

 A semana que vén, polo visto, vaise apresentar o famoso (e esperado) plano de actuacións para a conservación da lagoa, deseñado polos expertos da Xunta. Non sei se lle teño máis medo a este plano ou ao plano de viabilidade que nos vai presentar Navantia aos traballadores o día 4. Case que ao da Frouxeira, tendo en conta quen anda polo medio...

 Pero, a pesar do meu carácter rebelde e contestatario, gardo aínda un chisco de esperanza neste asunto... Logo de ver algunhas restauracións de humidais por aí fóra (como a estupenda de La Nava, en Palencia) digo eu que algún día seremos capaces de facer algo ben en Galiza. Quero pensalo.

sábado, 16 de noviembre de 2013

Ría de Ortigueira, afotando con el maestro

   Hoy el día amanecía frío (8º C en Ferrol), lluvioso, con vientos fuertes del nordeste... vamos, perfecto para sufrir en Ortigueira. Así que me fuí allí para ver como estaba la invernada de acuáticas.

   Empezaba el recorrido en la playa de Cariño, ya fuera de lo que es el estuario. Allí el viento era, simplemente, insoportable. Dí gracias porque hoy no era día de censo y estaba en plan relajado. Porque era literalmente imposible conseguir una mínima estabilidad en el trípode del telescopio. Y además con los ojos llorosos por el viento frío es realmente difícil contar (los colegas censadores sabrán bien de lo que hablo)

 Playa de cariño con temporal del nordeste

  Eso sí, pude anotar unas cuantas cosas interesantes:
- 8 Ostreros (Haematopus ostralegus)
- 2 Gaviotas canas (Larus canus). Mi primera cita este Otoño (como suena eso)
- 6 Gaviotas cabecinegras (Larus melanocephalus)

 Cansado del viento, volví a la ría, donde la cosa era, digamos...soportable. Sobre todo para esta Nutria que, acompañada de otro ejemplar, estaba en los brazos de Morfeo en pleno intermareal (prefiero pensar que estaban durmiendo y no que eran mariscadoras furtivas)

 Nutria (Lutra lutra) "durmiendo a pierna suelta"...

  No sé por qué, pero pensé en los dos hermanos que nacieron el año pasado en el pantalán del muelle deportivo.

 Vamos con las aves. Conviene destacar:
- 1 Zampullín cuellinegro (Podiceps nigricollis). Busqué Colimbos, ya que parece que han llegado a nuestro país, pero no conseguí detectar ninguno.
- 3 Espátulas (Platalea leucorodia)
- 4 Garcetas grandes (Egretta alba). 2 en Ladrido, 1 en Mera y 1 en San Claudio. Repartidas más o menos como el año pasado.


 Garcetas grandes (Egretta alba)

- 1420-1463 Ánades silbones (Anas penelope) en total. Es mi censo más alto de la especie, aunque otros colegas han superado ampliamente esta cifra.
- 172 Ánades rabudos (Anas acuta) censados
- 55 Patos cuchara (Anas clypeata) sólo en el puerto de Ortigueira
- 12 Negrones comunes (Melanitta nigra)

Negrones comunes (Melanitta nigra)

- Un Aguilucho lagunero (Circus aeruginosus) joven en los juncales salobres de San Claudio. Supongo que es el mismo que había observado hace unas semanas en el mismo sitio.
- Un Halcón peregrino (Falco peregrinus) juvenil, sembrando el pánico entre las limícolas del imntermareal. Si el Azor tiene predilección por Gaviotas o Garcetas, al Halcón le "chiflan" las limis (doy fé)

Halcón peregrino (Falco peregrinus), joven

- 32 Chorlitos grises (Pluvialis squatarola)
- 1 Avefría (Vanellus vanellus)
- 290 Correlimos comunes (Calidris alpina)
- 32 Correlimos gordos (Calidris canutus)
- 106+ Archibebes claros (Tringa nebularia). Como novedad podemos comentar que, con la subida de la marea, se dirigieron a la ensenada de Ladrido. Esta zona es habitualmente escogida por varias especies cuando se dan mareas vivas, como hoy, pero los nebularia suelen ser muy fieles a la Ensenada de Cuíña-Lagarea. Resulta muy interesante este cambio temporal en su pauta de actividad. Habrá que tenerlo en cuenta durante los censos de Enero (por eso insisto tanto en la importancia de realizar visitas previas a estos humedales potentes, antes de los censos oficiales)
- 1-2 Archibebes oscuros (Tringa erythropus). Uno de ellos estaba en el muelle de Ortigueira. Allí me encontré con Álvaro Fernández Polo. Palabras mayores. No sólo por su calidad como fotógrafo, sino por su calidad humana. Siempre es un placer compartir un rato con él en "su" ría


  Cuando se está con una persona que sabe tanto de fotografía lo que hay que hacer es callar y escuchar. Para luego ir asimilando poco a poco los consejos que siempre da. Cómo encuadrar, que buscar en el fondo de la foto, fijarse en la luz del momento, motivos para hacer diferente una imagen,..
  Esta gente con tantísima experiencia en la fotografía de Naturaleza ven cosas de las fotos que a ti se te pasan y que no serías capaz de verlas por ti mismo.
  El alumno hizo lo que buenamente pudo, ejem...

Archibebe oscuro (Tringa erythropus)

- 40+ Archibebes comunes (Tringa totanus)



 Nosotros siempre decimos que el muelle de Ortigueira debe de ser el mejor lugar del mundo mundial para fotografiar archibebes. Sin duda.

Archibebe común (Tringa totanus)

- 10 Charranes patinegros (Sterna sandvicensis)

 Bueno, os dejo. Hasta la próxima.

viernes, 15 de noviembre de 2013

Lagoa de Valdoviño, informativo.

  Visita de control moi rápida de hoxe á lagoa de Valdoviño. Como era de esperar, o nivel segue a crescer. Nestes momentos a auga cobre xa prácticamente toda a xunqueira. As pradeiras de Xuncos (Juncus spp) e Xuncas (Scirpus spp) fican completamente embaixo da auga.

 "Baía da Lontra" e áreas periféricas inundadas

   As canas dos Carrizos (Phragmites australis) son os únicos macrófitos (toma "palabrota") que destacan agora sobre o nivel da auga. En breve eles tamén han verse afogados por este "okawángico asolagamento".

 O que aparece na seguinte imaxe non é un "lagunazo" (como lles chama Souza), senón unha pradeira de Juncus maritimus totalmente cuberta pola auga, entre os carrizos secos.

 Xunqueiras centrais

   Este macho de Lavanco parece estar pensando: "- Jo!, co fácil que era alimentarse e esconderse dos depredadores antes...."


  Nese momento, unha femia de Tartaraña (Circus aeruginosus) aparecía en vó de caza sobre un bando de Cercetas (Anas crecca) que nadaban en augas abertas, agora completamente expostas á vista do predador. É lei de vida.

 Seguimos informando.

miércoles, 13 de noviembre de 2013

Prestige, una sentencia ejemplar

   No, no me he vuelto loco de repente. Ya me he enterado de que no se ha considerado responsabilidad penal y que apenas han condenado al anciano capitán del buque a una sentencia mínima, que no cumplirá (Sentencia). También sé que nadie va a pagar los daños, evaluados en una "calderilla" de 4.000 millones de euros. Y, por supuesto, la clase política ha salido impune. Una vez más. Entonces, os preguntaréis: "Xabi toleou de vez??"

  No, amigos y amigas. Pero es que nos merecemos esto!

Alcatraz (Morus basanus) afectado. Imagen de Internet

 Bueno, éste de la foto no se lo merece, el pobre. Pero es que los gallegos recibimos una bofetada y vamos a por más. Tres grandes catástrofes relacionadas con el tránsito de petroleros desde el 76.... tres... Y no pasa absolutamente nada en este oasis de paz que es Galiza.
Nunca ha formado parte de nuestro carácter la reivindicación de justicia ni la lucha, excepto pequeños episodios obreros (en eso envidio a otros pueblos, la verdad). Así que, a la espera del próximo naufragio, que lo habrá por supuesto, seguiremos informando.

  Me pregunto donde estará ahora el alcalde que no quiso meter el barco al abrigo de "su" ría, como aconsejaban los expertos. Imagino que haciendo penitencia en el Vaticano por sus pecados.

 Un saludo y buenas noches.

lunes, 11 de noviembre de 2013

Reflexións sobre A Frouxeira

   Acaba de pasarme Antonio Gutiérrez un par de fotos que me veñen moi ben para explicarvos de qué vai isto da canle da Frouxeira. Porque se teñen dito demasiadas mentiras sobre este asunto, e convén un pouco de información obxectiva como, penso, é o meu caso (aquí non teño máis interese que a propia lagoa e a súa conservación).

  A primeira foto é de hoxe e amosa o estado actual da lagoa:


   Como vedes formouse unha língua de auga que penetra en dirección Leste desde a canle de desembocadura. Por outra banda, no extremo noroeste, a auga comeza invadir depresións en áreas de duna gris e mesmo duna móvil (indicado con trazo azul).
  Pensade que toda esta zona noroeste era antiguamente duna, como recollen os mapas vellos do Instituto Cartográfico Nacional (do ano corenta e pico, creo recordar). Agora, ao faltar este "muro" de dunas, a lagoa teno máis doado para invadir as depresións que quedaron no seu lugar cando sobe moito.

 Agora miremos a segunda foto:


 Nela aparece a lagoa hai exactamente un ano, cando as mentes iluminadas da Xunta decidiron realizar unha "apertura controlada", co único fin de evitar a problemática veciñal (no fondo non querían abrir, pero a presión era moi forte). A idea en si non é mala, que conste. Todo o que sexa minimizar a brusquedade no baleirado (polos danos na flora subacuática e piscícola sobre todo) parece a priori bastante sensato. Se o fas polo lugar correcto, claro.
  Porque semella que a rota escollida polos expertos, pintada con liña vermella na imaxe, non foi a apropiada. Ou polo menos non o parece actualmente (non dubido que poida ser o trazado orixinario, pero penso que habería que restaurar parte do sistema dunar antes de que poida desaugar por aí novamente). Uns días despois de montar todo o operativo, a lagoa os mandaba ao carallo e abría por onde ela quixo (zona pintada en azul celeste). E VACIOU ata onde ela quixo, vamos que "se secó" solita.

 Polo que vemos, podemos deducir que a Xunta non ten intención de repetir este ano o operativo faraónico de 2011 e 2012.  Pero imaxino que este cambio non se debe a un ataque repentino de sentido común, senón simplemente, á falta de cartos pola crise.
  Ante isto, cabe preguntarse: "e se a lagoa non abre a curto prazo (pode pasar) e sube máis.. qué se fai?"

  Na miña opinión só hai dúas alternativas. Una opción é abrila mecánicamente ao estilo tradicional coma nos anos 80 e 90. Curiosamente nunca escoitei a ninguén denunciar que "secaban" a lagoa naqueles anos (a ver se todo este follón vai ser inventado, ai, ai, ai...).
  Outra opción é, directamente, convertila nunha lagoa de caudal regulado; un encoro, vaia. Non vos asustedes, estas cousas, en boas maos, poden non só conservar, senón mesmo potenciar o valor dun espazo protexido. Polo que teño lido, en Sariñena (Huesca) funcionou nos anos 80 e converteuse nun humidal importantísimo logo da reforma. O Fondó, un humidal de importancia internacional en Alacant, penso que tamén é algo parecido. Quizá se A Frouxeira tivese un plano de xestión axeitado (incluindo a restauración dalgunha pequena lagoa no sistema dunar, aló onde a extracción de area formou depresións hiperhúmidas) puidese aumentar exponencialmente a súa importancia para a fauna. Estou convencido disto (falamos de garantir niveis altos de auga durante a Primavera e permitir o seu baleirado no verán).
  Repito, en boas maos, un control do nivel da lagoa podería ser interesante para evitar problemas (ecolóxicos, como os derivados do brutal baleirado en Xaneiro de 2012, ou veciñais). E tamén para mellorar as condicións do humidal. En boas maos, claro... Pero esas cousas ocorren en Europa, e isto é Galiza, señoras e señores. O Sitio Distinto, que dicía Antón Reixa (agora mesmo estou acordándome da chapuza de Cospeito, non sei por qué...).
 En fin... que abran coa pala dunha p. vez!! e que se deixen de gastar cartos públicos, que boa falta fan en sanidade e educación !!

 Un saúdo, xente.

domingo, 10 de noviembre de 2013

A Frouxeira, 10 de Noviembre

 La laguna ha comenzado ya a cubrir la pista del Este. A primera hora, operarios municipales cortaban el tránsito peatonal y ciclista (el otro está prohibido,... en teoría)


  Previamente yo había intentado ir hasta el observatorio. Pero no llevaba las botas de agua y no pude llegar, pues el camino estaba como véis:


   En vista del éxito, me dirigí a la playa. Porque ésta es una de las ventajas de que este ecosistema sea una "laguna litoral".
    Reconozco que buscaba un ave en particular (odio esa manía de los bimberos de denominar a todas las aves como "pájaros"): el Escribano nival (Plectophenax nivalis), una especie que parece haberse enrarecido muchísmo en la zona últimamente.
  Allí se encuentra la desembocadura del Río Magno.
 

   Este pequeño riachuelo ha menguado mucho, me parece. Sin duda que la plantación de Eucaliptus por las zonas de vega de Meirás debe haber tenido un fuerte efecto drenante.
   En un pequeño meandro encontré un montón de huellas frescas de Nutria (Lutra lutra). Por lo visto esta noche hubo "fiesta" aquí (la lluvia borra más rápidamente las huellas durante el invierno).


   Aunque en la laguna este mustélido es relativamente fácil de observar activa durante el día, fuera de ella se comporta como un animal estrictamente nocturno. Pero si buscamos un poco podremos encontrar sus rastros por todo el sistema dunar y en la propia playa, que visitan por la noche. En ocasiones también presas a medio comer, como una enorme anguila de más de un metro que me encontré hace unos 25 años en medio de las dunas. 
    Pienso que el hecho de tener que realizar transectos terrestres para llegar a la playa y al río Magno, son los factores que limitan su actividad a la noche por estas zonas, dado el menor peligro que les supone.

  En la playa, me encontré una primera avanzadilla de Chorlitos grises, que acompañaban a un grupo de Correlimos tridáctilos. Las limícolas de la familia de los chorlitos (Chorlitos y Avefrías) llegan muy tarde y, normalmente, no encontraremos grupos grandes hasta el mes de Diciembre.

 Chorlitos grises (Pluvialis squatarola)

  Uno de los correlimos tridáctilos estaba anillado con metal. Pero no me dí cuenta hasta ver las fotos en el ordenata. Si lo llego a saber habría intentado su lectura o, por lo menos, una foto más cercana (aunque no tenía mucha luz ni tampoco telescopio)

Correlimos anillado (izquierda)

Correlimos tridáctilos (Calidris alba)

     A ver si Antonio lo pilla y consigue la lectura. Y hablando del rey de Roma, dos gaviotas sospechosas posaban en primera línea de playa.

Gaviotas patimarelas (Larus michahellis)

  De verdad que no sé cómo demonios hacen para diferenciar las gaviotas "tipo patiamarilla"! Con ciertos ejemplares que tienen plumas nupciales nuevas es más fácil, pero es que hay bichos que de verdad que me resulta imposible. Cabeza tipo argentatus, patas michahellis, dorso cachinnans ?
Yo, con éstas, me rindo...

  En las depresiones del sistema dunar, ya están formadas las charcas temporales, la mayoría debido a las precipitaciones otoñales (porque también las hay por filtración o invasión de la laguna). Son lugares que en Primavera concentran unas buenas poblaciones de anfibios y odonatos, por ejemplo.


  En las orillas de una de estas charcas, observaba el primer grupo de Bisbitas alpinos (Anthus spinoletta). Cinco ejemplares concretamente, que estarán con nosotros hasta Marzo-Abril.


Bisbita alpino (Anthus spinoletta)

   Bueno, a ver si el próximo fin de semana, coincidiendo con las mareas vivas, la laguna se abre sola y se vacía, antes de que llegue a cotas más exageradas. Sería una buena noticia. De otra forma, nos esperan semanas de polémica, problemas vecinales y ecológicos, obras faraónicas, declaraciones absurdas, etc...Vamos, lo mismo de 2011 y 2012.

 Laguna, ábrete un poco, mujer!!