Seguidores e seguidoras

sábado, 31 de mayo de 2014

Tempo de polos. Tempo do Atlas.

 NOTA PRÉVIA: Lembrade que em galego reintegracionista non há sesseio e, por tanto, nom devemos ler à portuguessa o "-ç-". Se por terras além do Minho pronúnciam-a coma "-s-", em galego devemos de a pronunciar exactamente coma se fosse umha "-z-" normativa. Ademais o "-m" a final de palavra nom é senom o "-n-" velar (palatal final, vaia) que todos vós pronunciades a diário sem vos dar conta. Igual que nom ledes o castelhano normativo ao estilo "andalú" nom devedes ler o galego ortodoxo coa fonética lusa (esta leiçom é de balde; a próxima vou-vos cobrar). O da diferente acentuaçom e demais cóntovo-lo outro dia, para nom vos saturar.

  Tinha pensado adicar este ano 2014 a recuperar entradas mais diversas e a tratar campos coma entomologia ou herpetologia, mas nom vai poder ser. Como já sabedes, comprometim-me a trabalhar para o Atlas de aves reprodutoras ( con várias cuadrículas asignadas na zona), e isso vai-me impeder adicar tempo a outras cousas. Assi pois, "Bichos" vai centrar-se nos bichos emplumados daqui a 2017.

 Corvo pequeno (Corvus corone) voantom

 Esta manhá botava um par de horas prospectando a zona de Taraça. Se a melhor época do ano para detectar especies orníticas é a Primavera temperá, quando chegamos a estas alturas de Maio ou Junho, volve-se muito mais doado confirmar a reproduçom das aves. Os polos da primeira rolada começam a sair do ninho e comportam-se com umha grande confiança cara os observadores humanos (e humanas, Inés ;). Umha boa ocassom para as fotografar:

 Família de Estorninhos pretos (Sturnus unicolor), com jovem à dereita

 Hoje elevava a categoria de cria para várias espécies, segundo a metodologia facilitada pola SEO e pola SGO (que é quem coordina o atlas no nosso país). Do grao de cria possível ou provável passavam a cria confirmada umhas quantas aves residentes nos prados de Taraça; coma Corvo pequeno, Carriço ou Estorninho preto.

 A verdade é que me encanta a metodologia que propóm a SEO para trabalhar o Atlas. Por muito que se queixe Paco, é moi doada e asequível para qualquer pessoa cumha experiência de campo média. E o período de mostragens, até 2017, fai que podamos levar o trabalho de campo com tranquilidade. Nom há que tolear! Se nom damos confirmada a cria do Ferreirinho real este ano nom passa nada, havémo-lo de fazer o ano próximo ou o seguinte. Nom há presa!

 Desde aqui, quero animar-vos a todos e todas, mais umha vez, para que aportedes o vosso grao de areia neste projecto magnífico que é o Atlas de Aves Reprodutoras de Espanha. Umha ocassom para melhorar a vossa experiência de campo, o vosso conhecimento sobre a hábitat, cantos, fenologia e comportamento das aves. Essas cousas que só aprenderedes botando moitas horas no campo, mentras observades "aves comúns". E veredes que a observaçom rutinária de espécies com pouco glamour pode volver-se muito mais interessante quando temos umha nova meta como é o seu seguemento reprodutivo. E, por riba, os nossos dados ham server para que os expertos podam ter muita mais informaçom útil.

   E, se quadra, aínda vai aparescer algumha sorpresa na saida de campo. Coma este macho de Corço, que começou "ladrar" em quanto me veu esta manhá.

Corço (Capreolus capreolus), macho

A que estades esperando, ornitólogos? Venha! a saír ao campo manhá! O Atlas necessita-vos!! Já atopáchedes um ninho de Chasco ou de Lavandeira? 

martes, 27 de mayo de 2014

Primeiro estudo de campo de Paulo

 O meu naturalista favorito, que non é outro senón meu sobriño Paulo, pasábame a semana pasada unhas fotos tiradas no patio da súa casa en Brión (A Coruña) días atrás.
 Unha parella de Lavandeiras brancas (Motacilla alba) que aniñaron alí tiñan xa poliños. Paulo fíxolles un pequeno seguemento previo e consegueu obter unha foto dos ovos sen molestar o proceso reprodutivo da parella de lavandeiras.

 Lavandeira branca (Motacilla alba)


 Niño de Lavandeira branca con ovos

   Eu recomendáballe que podía ser interesante intentar averiguar qué bicada carrexaban aos polos. Porque aínda moitos paseriformes granívoros ou omnívoros adoitan levar ceba animal ás crías. Quizá vermes, eirugas de bolboreta ou arácnidos poidan ser alimento rico en proteínas apto para os xóvenes poliños de Lavandeira. Quén sabe?


 Poliños  de Lavandeira branca
(Fotografías de Paulo Gómez Prieto, tiradas co teléfone móbil)

 Coincidindo coa última visita de José Curt, xuntámonos en Valdoviño para botar a mañá. Paulo posou coa súa nova guía de "Insectos, anfibios y reptiles", un pequeno detalle por parte do seu tío/padriño.

 Paulo Gómez Prieto, todo farruco, á dereita de José Curt

Un abrazo, Paulo.

domingo, 25 de mayo de 2014

Vencejo del Pacífico (Apus pacificus). Otra observación!

    Este fin de semana me volvía a tocar la lotería ornitológica. De nuevo con esa mega-rareza que es el Vencejo del Pacífico (Apus pacificus). Y, de nuevo, en la laguna de A Frouxeira, Valdoviño.
  En esta ocasión no estaba solo, pues José Luis Lorenzo ("Colón") me acompañó durante el rato que pasamos intentando fotografiar el ave. Ni él ni yo conseguimos una toma decente. Pero es que la cosa era muy complicada.


    La suerte fué que la mayoría de vencejos se arremolinaron durante un rato sobre una punta de carrizal. Gracias a ello el enfoque con la SX50 fué posible. Pero de las 200 fotos que tomé, nuestro protagonista sólo aparece en una.

 Pero fué observado en numerosas ocasiones. Creo que, con toda probabilidad, se corresponde con la especie Apus pacificus.
  Y por qué? Pues por estos motivos:

1- Amplia mancha blanca que cubría todo el obispillo y parte de la axila
2- Apariencia "escamosa", y que da un aspecto como de enfermedad de la piel o muda a medio hacer. Después de la primera observación había comentado en Galiciaves que "parece que tenía más blanco en el resto del cuerpo". Eso es debido a las marcas en escama, que producen un aspecto peculiar de la especie, muy difícil de describir.
3- Apariencia de mayor tamaño que Apus apus, corroborada por Colón, que me lo comentaba sin que yo le hubiese preguntado nada. En el campo, hay casos en los que una coloración más clara o las diferentes proporciones generan un engaño a la vista y, aunque las medidas corporales sean similares (o incluso menores), parecen más grandes visualmente que otras especies cercanas. Es el caso de una Egretta alba al lado de una Ardea cinerea. Miden lo mismo, pero la alba "es más grande" a la vista.
4- Cola algo más escotada que en Apus apus (más obvio al ver la foto)
4- Jizz general similar a la primera observación (Junio de 2010) en la que pude observarlo a escasa distancia y durante mucho tiempo.


   La imagen es un churro y quizá no valga como "prueba" (esto de las rarezas funciona así). La mancha del obispillo y axilas, diagnóstica de la especie, parece corrida, con perdón, por efectos de la velocidad. Pero se ve que entra por debajo de la axila. Igualmente la cola, algo más escotada que en el Vencejo común, también parece insinuarse.




    Desde 2010, he visto en Valdoviño varios Vencejos con obispillo blanco. Uno (el de 2010) era A.pacificus con toda seguridad, tanto si lo homologan como si no. Otro era un ejemplar de A. apus leucístico, esto es, con manchas blancas en el cuerpo. Y los otros dos, pues no pude verificarlo. Pero probablemente se correspondían con uno leucístico y con otro Vencejo del Pacífico.

    El sábado, además de este nuevo Apus pacificus, volaba otro Vencejo común leucístico. En esta ocasión con una variante que no había visto antes: cabeza y pechera completamente blancas. Mientras cocinaba he dibujado unos bocetillos chapuceros con los ejemplares de Vencejo común leucísticos que he avistado en Valdoviño desde 2011 (no os riáis, coño, que los hice en cinco minutos)

Diferentes morfos leucísticos de Apus apus observados en A Frouxeira

  Vamos, que la cosa tiene tela, como véis.  Y, aunque resulte paradójico, probablemente soy la persona de España con más experiencia en esta hiper-rareza, con una observación segura, una muy probable (la del sábado) y otra en grado posible en mi curriculum. Son cosas que pasan.

 Por eso, y porque he gastado muchas horas de mi tiempo observando vencejos en Valdoviño desde 2010, pienso que este ejemplar observado ayer era, de nuevo, un Vencejo del Pacífico.

martes, 20 de mayo de 2014

Unhas fotos do finde

  Este pasado domingo, o amigo José Luis Lorenzo, alias Colón, veu desde Cangas para desfrutar do paso migratorio na Frouxeira. Como bon fotógrafo que é (canto sabe o tío!) disparou a todo o que se movía. Ocorréuselle retratar aos que alí estábamos e me enviou as fotos.

 Así que correspón publicalas (pero a próxima vez pásamas sen recurtalas tanto, aínda que pesen un pouco máis....).

Imaxe dunha mañá estupenda

Nestes casos cómpre levar todo o "armamento"

(esda a drta) Pablo Pita, Carla Soaje, Daniel Monteagudo e Alejandro Martínez 

   Un servidor pensando en qué sei eu...

Este gabián macho fixo dúas capturas de Calidris alba ao longo do día. Carla primeiro e Colón despois, puideron afotalo (a foto é a de Colón)

 Carla, que tiña o mesmo tele ca min (Tamron VC SP 70-300), fixo unhas fotazas de quitar o hipo

   E mentras o gabián estaba pousado a vinte metros, eu miraba para o outro lado da lagoa, mecagoenla...

  En fin, graciñas a Colón polas imáxenes. Espero que vos gosten.

domingo, 18 de mayo de 2014

Resumen del fin de semana

   Finalmente el paso en Valdoviño fué de tipo medio. No ha sido tan espectacular como en los últimos años (en los que se batieron algunos récords) pero estuvo entretenido, como siempre. Por allí pasamos  Pablo y Antonio Gutiérrez, Alejandro Martínez, Juan Pita-Romero, José Luis Lorenzo (Colón), Pablo Pita, Daniel Monteagudo, Carla Soaje, Pepe Vidal y un servidor.

  Las cifras de algunas limícolas pequeñas fueron muy buenas, pero todos hemos echado en falta un poco más diversidad. Apenas tuvieron presencia las especies medianas y grandes, algo poco usual. Pero es que estamos muy mal acostumbrados. Alguno se iba con cara triste porque esperaba más, pero mirad los números que os voy a dar. ¡Quién se los diera a muchos pequeños humedales, caramba! Ahí va el censo que realicé:

- 10 Garcetas comunes (Egretta grazetta)
- 8 Espátulas (Platalea leucorodia)
- 9 Cigüeñuelas (Himantopus himantopus), que aparecieron el domingo. Es el segundo grupo que aparece esta Primavera en A Frouxeira. Parece ser que se están viendo muchas en toda la costa. Una pareja de cigüeñuelas decidieron que Valdoviño era un lugar como cualquier otro para aparearse, y así hicieron (mira que si les da por anidar aquí....)


- 710 Chorlitejos grandes (Charadrius hiaticula). Récord de la localidad
- 31 Chorlitos grises (Pluvialis squatarola). Pocos para lo que es habitual.

 Cholitejo grande (Charadrius hiaticula)

Chorlito gris (Pluvialis squatarola)

     Para mí la observación de grandes bandos de aves es señal inequívoca de la importancia de un espacio natural. Este fenómeno suele estar acompañado por una gran diversidad de especies en nuestros humedales, aunque este año no ha sido así. Por ahora, ojo, que todavía puede haber sorpresas.


Bandos de limícolas en el intermareal de la laguna

- 268 Correlimos comunes (Calidris alpina). Un número muy bajo, la verdad. 
- 1 Correlimos gordo (Calidris canutus). Lo mismo. En un año normal estaríamos hablando de decenas o cientos de ejemplares.
- 3 Correlimos menudos (Calidris minuta).
- 716 Correlimos tridáctilos (Calidris alba). En este caso es un número muy alto, rozando el récord en la localidad (que es de 750). La sedimentación de este correlimos muestra un comportamiento menos variable que en otras especies de limícolas, que presentan importantes fluctuaciones. A mediados de Mayo, y coincidiendo con el pico migratorio de la especie, su número ronda casi siempre en torno a varios centenares.

Correlimos tridáctilos (Calidris alba)

  Había dos tridáctilos anillados con PVC. Este de la foto fue marcado seguramente en Ghana (África occidental). Antonio ya se ha encargado de enviar los datos para saber su historial.


  El Correlimos tridáctilo prefiere la playa, pero debido a la presencia insoportable de la peste, tiene  que escapar hacia la laguna. Hace años estaban más repartidos entre laguna y playa, pero ahora ésta se ha convertido en "territorio hostil" para cualquier animal que no tenga cuatro patas.

Canis horribilis, único animal protegido por la administración gallega. 

 Por supuesto que en la laguna también aparecieron los de siempre, pero hoy prefiero centrarme en los animales salvajes, para no envinagrarme. Seguimos... Pongo unas fotos de correlimos que se acercaron hasta la pista.


Correlimos tridáctilo (Calidris alba)

Correlimos menudo (Calidris minuta)

- 10 Agujas colipintas (Limosa lapponica). Una cifra ridícula, para la que no tengo explicación.
- 2 Zarapitos trinadores (Numenius phaeopus)
- 3 Archibebes comunes (Tringa totanus)
- 2 Archibebes claros (Tringa nebularia)
- 8 Andarríos chicos (Actitis hypoleucos)
- 1 Vuelvepiedras (Arenaria interpres). Esperaba varias decenas.


  En fin, si hace quince días os decía que todavía quedaba paso, ahora repito lo mismo.  La ausencia casi total de especies medianas/grandes puede tener dos causas. Una, que no se haya producido la invernada habitual en África debido a lo benigno del invierno que ha tenido la costa occidental europea. O dos, que todavía no haya comenzado la subida de estas especies. Pronto lo sabremos.

viernes, 16 de mayo de 2014

Ya ha empezado!!

   Por fin, y con un poco de retraso (como todo lo gallego), ha empezado el pico fuerte del paso migratorio en la laguna de A Frouxeira. Esta tarde contaba 1280 limícolas, la mayoría pequeñas, y subiendo.
 La situación meteorológica en la fachada atlántica gallega es mucho más favorable y más persistente que la de hace quince días; así que lo vamos a notar. Probablemente mañana la cifra de limicolas supere ya las 2000 aves. El domingo los vientos amaninarán, pero no cambiarán a SW hasta el día siguiente según la previsión que he consultado. Por lo tanto quizá el domingo pueda ser un gran día también. Pero mañana está garantizado el espectáculo en Valdoviño. Os doy mi palabra.


   La mala noticia es que la marea estará alta a las 06,46 h. Y tenemos mareas vivas. Eso significa que entre las 7,00 y las 10,00 aproximadamente, el lago va a estar bastante lleno. Como para mí no hay momento comparable a la mañana temprana, pues me fastidia un poquillo, la verdad. Pero los menos madrugadores están de suerte, pues al mediodía la situación hídrica de la laguna será óptima para la observación de las aves a escasa distancia desde la pista principal. No obstante os recomiendo que, si podéis, vayáis temprano. La luz y la alegría a primera hora (antes de que lleguen los putos perros de los cojones) es incomparable.

 Además de Caldris alpina (especie dominante) están garantizados buenos números de Calidris alba (varios cientos casi con seguridad) o Charadrius hiaticula (idem). Por el medio Caldris canutus, Calidris ferruginea, Calidris minuta u otros, Tringa de cualquier especie, Pluvialis squatarola (100+ quizá), Limosa lapponica en número variable (desde 30 hasta 1800, sabe Dios), Arenaria interpres, etc. Pero puede aparecer cualquier cosa, desde Egretta alba nupcial o Ardeolla ralloides hasta Sterna paradisaea o Pandion haliaetus, pasando por Ardea purpurea o limícolas neárticas.

   Para más consultas sobre cómo llegar a Valdoviño o dudas de cualquier tipo estoy a vuestra disposición. Mi teléfono es 630 977783. Mañana estaré por allí toda la mañana y estaré encantado de ayudar si alguien necesita asesoramiento. Es el mejor momento del año en mi querida Frouxeira y no debéis perderos esta experiencia. Seguiremos informando.
 

miércoles, 14 de mayo de 2014

Apus pallidus. A entrada máis esperada

 LIMIAR

   Aproveitando que "Bichos e demáis familia" vén de rebasar esa marca psicolóxica das 100.000 visitas, teño reservado para vós un post gran bouquet, unha entrada moi especial, que quizá poucos de vós saberedes apreciar na súa xusta medida. Porque as dificultades que tiven que superar para elaborala foron extremas.
  Comezando polo propio protagonista da entrada, un ave de vó rapidísimo e que nunca pousa. O maior reto para unha cámara bridge. Pero é que ademáis falamos dunha colonia instalada nun recinto onde está terminantemente proibido introducir cámaras fotográficas (hai cámaras de seguranza e guardias). Un recinto que, a todo isto, é onde se traballa; polo que había que buscar o momento oportuno para observar e estudar o comportamento destas aves durante este tempo. Se a iso sumamos a climatoloxía ferrolana, que depara unha maioría de mañás con ceos cubertos, algo que limita as prestacións da bridge en fotografía a longa distancia, entenderedes que tardase tres anos en logar esa conxunción de factores que me permitiron tomar estas fotos.
   NOTA: Como dixen , está proibido fotografar dentro do asteleiro, así que todas as imaxes están tomadas desde fóra do mesmo. Ben desde edificios próximos do barrio de Esteiro, ben desde unha embarcación situada a escasa distancia das gradas.
 
CIRRIOS PÁLIDOS en Bazán.

  Hai tres anos, e grazas a Porfirio Solla (gran experto da especie), descobría que a colonia de Cirrios que nidificaban na factoría de Navantia-Ferrol pertencían a unha especie de recente colonización en territorio galego: o Cirrio pálido (Apus pallidus), un ave de procedencia mediterránea que experimentou unha forte expansión cara o norte peninsular nos últimos anos.

 Gradas do estaleiro de Navantia-Ferrol

    O lugar onde aniñan non pode ser máis incríbel: os enormes guindastres que serven para trasladar os bloques dos buques que elaboramos. Pensade que estas grúas teñen movimento de rotación e tamén de translación (van sobre unhas vías ao longo do "rodamento"). A principal colonia, con 2-3 guindastres ocupados, está nas gradas do asteleiro que aparecen na foto anterior.
  Se na zona do estaleiro as actividades industriais son altamente agresivas, xa nin vos conto da zona do dique. E alí existe outra colonia, situada nun entorno onde a contaminación acústica e de materias voláteis (granalla, pintura, gases, etc) é máxima. Por iso quedeime coa boca aberta cando vin os cirrios entrando nunha colonia a escasos metros dun buque en reparación.


   Os lugares de aniñamento consisten nos reforzos metálicos que conforman a sá de máquinas dos guindastres, e que ocupan a modo de cornixas. Comentábame Porfirio que fan niños coa materia que apañan no ar, mentras voan a toda velocidade coa boca aberta. Qué animais extraordinarios!
  Estes días, voan moito sobre unha pequena alameda de Chopos (Populus nigra) situada nas inmediacións. Tamén observei como caían "folerpas" brancas desde os niños (ese algodón que son os pelos dos froitos do chopo, omnipresente estes días no entorno dos parques). Iso lévame a pensar que a floración desta árbore pode ifluir na fenoloxía do cirrio pálido en Ferrol.


   A partires das 6,30 h. xa se escoitan numerosos reclamos no interior da colonia. Este reclamo é moi importante para distinguilos do Cirrio común (Apus apus). Ao longo deste tres anos cheguei a familiarizarme bastante con el, e resulta unha axuda importante na identificación.
  O Cirrio pálido emite un son máis grave que o común. Pode recordar ao asubío do ar pasando por un burato estreito. Se está cerca, notaremos que a intensidade sube e baixa. Mentras, o reclamo do común parécese máis ao pitido dun árbitro, máis metálico quizá, e máis liñal na intensidade.

Cirrio pálido entrando ao niño

    Ao principio foime certamente complicada a identificación visual. Naquel entón introducín uns binoculos para certificar a cita, dada a importancia; porque falamos da localidade máis norteña da especie en Galiza (e tamén na Península). En vó, a luz pode variar moito o aspecto. Pero a gorxa rechamantemente branca vese moi ben, mesmo a simple vista. O ton xeral é máis pardo que en A. apus, pero iso co clima ferrolán xa vos é mais complexo de ver. De perto, poderemos apreciar un vermiculado nas costas (pero sen óptica é case imposíbel) e un curioso "efecto antiface", que xeneran os ollos escuros sobre a face crara.



   Sobre as 9,00-10,00 parecen ter un máximo de actividade nas inmediacións das colonias, con numerosos vós e entradas aos niños. Descoñezo en qué fase da reprodución estarán agora, pero os cirrios pálidos chegan a Ferrol, como mínimo, na primeira-segunda semana de Abril, un mes antes que o seu parente. Tamén marchan máis tarde. Pero aínda non teño claro o tempo de estancia aqui. Desde logo semella que existe un desfase importante coas poboacións do sur de Galiza, que posúen un clima algo máis mediterránico.


   Ignoro cando se estabeleceron no asteleiro. Teño observacións antigas de cirrios en meses tan estranos coma Marzo ou Setembro-Outubro (os comúns están só de Maio a Xullo en Ferrol). No seu tempo deinas por A.apus, pero lóxicamente correspondíanse con A.pallidus.

  Cando vexo estas aves alucinantes, voando a tanta velocidade e pousando nos guindastres, pregúntome cómo é posíbel que a Natureza chegase a tal ponto evolutivo. E quedo abraiado ante a capacidade de adaptación destes pequenos mísiles voadores, case incapaces de camiñar, pero que lograron atopar un espazo nun lugar inóspito e agresivo como é un asteleiro.

Cirrio pálido (Apus pallidus)

   Foron tres longos anos esperando o momento axeitado, estudando cándo viñan e a qué horas se podían observar, pensando en como podía fotografar estas aves tan extraordinarias e cómo publicar este post sen arriscarme a problemas legais. Para min é, sen dúbida, a entrada máis importante desde que se iniciou este proxecto de Bichos.

 100.000 grazas a todos por me seguir!

domingo, 11 de mayo de 2014

Aves del acantilado

 LEMBRANZA
Hace una semana se cumplía un año de la muerte de nuestro Pepe García Vizoso. Un buen padre, un buen marido y un tío estupendo en todos los sentidos, algo que compartirán todos los que le conocieron. Como sabéis este blog, que él me ayudó a crear una tarde de verano, está dedicado a su memoria.
  Cuando vayáis por el paseo de A Malata y veáis un párido o un lúgano, sabed que el espíritu de Pepe está en ellos, pues fueron muchas las horas que paseó por allí fotografiando pajarillos mientras luchaba contra la enfermedad. Le habría encantado ver que nuestro blog va a llegar mañana a las 100.000 visitas.
  Grazas Pepe

AVES DE ACANTILADO

  Este fin de semana lo he dedicado a trabajo de campo. Ayer básicamente para el censo de Focha que coordina la SGO (en el embalse de As Forcadas) y hoy para el Atlas de aves reproductoras de la SEO en una de las cuadrículas que he escogido en la comarca de Ferrol.


   A Coruña es probablemente la provincia de la España peninsular que dispone de más kilómetros de costa con grandes acantilados (de más de 100 m. de altura, digamos). Así que también somos una "potencia" para las aves asociadas a este hábitat peculiar.
  A las 7,00 h. ya estaba bajando por el primer camino hacia una furna que conozco desde hace años y que reune una avifauna muy interesante. Aunque el objetivo era la anotación de las diferentes especies reproductoras de la zona, le dediqué una especial atención a dos en concreto: el Halcón peregrino (Falco peregrinus) y al Roquero solitario (Monticola solitarius).
  Del primero vi un ejemplar, que posó bastante lejos. Últimamente han cambiado el emplazamiento del nido y ya no se ve desde tierra. Pero pude comprobar que Faustino & family siguen por aquí.


  También localicé dos machos cantores de Roquero solitario. Pero al amanecer, y en la parte de abajo de los acantilados, hay una sombra terrible. Saqué una foto testimonial, como pude.


  Poco a poco fuí buscando un mejor mirador. Aprovechando que amainaba un poco el viento que siempre hace en nuestros acantilados monté el trípode, a ver si así lograba mayor nitidez.


  Fueron un total de cinco horas de observación, la mayor parte de ellas esperando desde el borde de la pared. A medida que avanzaba la mañana, se notaba más la luz, aunque el ave seguía en la zona de sombra. Esta foto, con el trípode, me gusta. Nunca pensé que podría disparar con una velocidad de 1/30 segundo a un pájaro situado a 100 metros de distancia y con el zoom a tope.

 Canon SX50   F:6,5   V:1/30 seg (trípode) ISO 80 Focal equiv 1200 mm

   Otros habitantes habituales del acantilado me entretenían las esperas: Acentores comunes (Prunella modularis), Chochines (Troglodytes troglodytes), Colirrojos tizones (Phoenicurus ochruros), Currucas rabilargas (Sylvia undata), Chovas piquirrojas (Pyrrhocorax pyrrhocorax) o Cuervos (Corvus corax).

  Alcancé una punta espectacular, relativamente próxima a uno de los cantaderos de Roquero. Nunca llevaría a mi sobrino a este sitio, desde luego, porque hubo algún momento de cierto peligro.
  Esperé allí más de una hora para ver si volvía el roquero.
 

    Abajo, en la otra parte de la furna, localicé varios Cormoranes moñudos (Phalacrocorax aristotelis). Que me corrigan Paco o Xan si me quivoco, pero pienso que en nuestra zona el cormorán es un nidificante mucho más madrugador de lo que habitualmente he leído publicado. Recuerdo ver los nidos ocupados en Enero o Febrero.
  Hoy había un joven del año (imagino) que se mantuvo toda la mañana sin moverse de "su" piedra. Al parecer en cuanto salen del nido los jóvenes volantones pasan un tiempo en las rocas cercanas, hasta que se independizan definitivamente de sus progenitores.

 Cormorán moñudo juvenil

  Un adulto subió varias veces hasta él, pero no aprecié ceba. La verdad es que tampoco presté mucha atención (estaba a lo que estaba).

Cormoranes moñudos (Phalacrocorax aristotelis)

 Justo cuando me disponía recoger los bártulos, uno de los Roqueros se posó en el cantadero de la foto anterior.

Roquero solitario (Monticola solitarius), macho

 Cogió ceba y salió pitando. Apenas me dió tiempo a disparar tres fotos.


   Bueno, ya sé que no son las mejores fotos de Bichos, pero os aseguro que esta entrada está muy, pero que muy trabajada. Fueron horas de espera y caminatas entre los tojos con un pantalón fino como papel de fumar. Porque nunca me había pinchado tanto en mi vida, y he andado mucho por tojales, podéis creerme. Os pongo una foto de una parte del "camino" (por llamarle algo) que tuve que recorrer.

Tojales costeros típicos

  Y donde se aclaraba el tojal, estaba infestado de Garrapatas, que estuve media hora quitándome de los pantalones. En fin, mucho trabajo, una madruga de las buenas y una mañana de bicheo por un paraje espectacular rodeado de aves y del recuerdo de Pepe Vizoso.

 Hasta la próxima!