Seguidores e seguidoras

domingo, 11 de mayo de 2014

Aves del acantilado

 LEMBRANZA
Hace una semana se cumplía un año de la muerte de nuestro Pepe García Vizoso. Un buen padre, un buen marido y un tío estupendo en todos los sentidos, algo que compartirán todos los que le conocieron. Como sabéis este blog, que él me ayudó a crear una tarde de verano, está dedicado a su memoria.
  Cuando vayáis por el paseo de A Malata y veáis un párido o un lúgano, sabed que el espíritu de Pepe está en ellos, pues fueron muchas las horas que paseó por allí fotografiando pajarillos mientras luchaba contra la enfermedad. Le habría encantado ver que nuestro blog va a llegar mañana a las 100.000 visitas.
  Grazas Pepe

AVES DE ACANTILADO

  Este fin de semana lo he dedicado a trabajo de campo. Ayer básicamente para el censo de Focha que coordina la SGO (en el embalse de As Forcadas) y hoy para el Atlas de aves reproductoras de la SEO en una de las cuadrículas que he escogido en la comarca de Ferrol.


   A Coruña es probablemente la provincia de la España peninsular que dispone de más kilómetros de costa con grandes acantilados (de más de 100 m. de altura, digamos). Así que también somos una "potencia" para las aves asociadas a este hábitat peculiar.
  A las 7,00 h. ya estaba bajando por el primer camino hacia una furna que conozco desde hace años y que reune una avifauna muy interesante. Aunque el objetivo era la anotación de las diferentes especies reproductoras de la zona, le dediqué una especial atención a dos en concreto: el Halcón peregrino (Falco peregrinus) y al Roquero solitario (Monticola solitarius).
  Del primero vi un ejemplar, que posó bastante lejos. Últimamente han cambiado el emplazamiento del nido y ya no se ve desde tierra. Pero pude comprobar que Faustino & family siguen por aquí.


  También localicé dos machos cantores de Roquero solitario. Pero al amanecer, y en la parte de abajo de los acantilados, hay una sombra terrible. Saqué una foto testimonial, como pude.


  Poco a poco fuí buscando un mejor mirador. Aprovechando que amainaba un poco el viento que siempre hace en nuestros acantilados monté el trípode, a ver si así lograba mayor nitidez.


  Fueron un total de cinco horas de observación, la mayor parte de ellas esperando desde el borde de la pared. A medida que avanzaba la mañana, se notaba más la luz, aunque el ave seguía en la zona de sombra. Esta foto, con el trípode, me gusta. Nunca pensé que podría disparar con una velocidad de 1/30 segundo a un pájaro situado a 100 metros de distancia y con el zoom a tope.

 Canon SX50   F:6,5   V:1/30 seg (trípode) ISO 80 Focal equiv 1200 mm

   Otros habitantes habituales del acantilado me entretenían las esperas: Acentores comunes (Prunella modularis), Chochines (Troglodytes troglodytes), Colirrojos tizones (Phoenicurus ochruros), Currucas rabilargas (Sylvia undata), Chovas piquirrojas (Pyrrhocorax pyrrhocorax) o Cuervos (Corvus corax).

  Alcancé una punta espectacular, relativamente próxima a uno de los cantaderos de Roquero. Nunca llevaría a mi sobrino a este sitio, desde luego, porque hubo algún momento de cierto peligro.
  Esperé allí más de una hora para ver si volvía el roquero.
 

    Abajo, en la otra parte de la furna, localicé varios Cormoranes moñudos (Phalacrocorax aristotelis). Que me corrigan Paco o Xan si me quivoco, pero pienso que en nuestra zona el cormorán es un nidificante mucho más madrugador de lo que habitualmente he leído publicado. Recuerdo ver los nidos ocupados en Enero o Febrero.
  Hoy había un joven del año (imagino) que se mantuvo toda la mañana sin moverse de "su" piedra. Al parecer en cuanto salen del nido los jóvenes volantones pasan un tiempo en las rocas cercanas, hasta que se independizan definitivamente de sus progenitores.

 Cormorán moñudo juvenil

  Un adulto subió varias veces hasta él, pero no aprecié ceba. La verdad es que tampoco presté mucha atención (estaba a lo que estaba).

Cormoranes moñudos (Phalacrocorax aristotelis)

 Justo cuando me disponía recoger los bártulos, uno de los Roqueros se posó en el cantadero de la foto anterior.

Roquero solitario (Monticola solitarius), macho

 Cogió ceba y salió pitando. Apenas me dió tiempo a disparar tres fotos.


   Bueno, ya sé que no son las mejores fotos de Bichos, pero os aseguro que esta entrada está muy, pero que muy trabajada. Fueron horas de espera y caminatas entre los tojos con un pantalón fino como papel de fumar. Porque nunca me había pinchado tanto en mi vida, y he andado mucho por tojales, podéis creerme. Os pongo una foto de una parte del "camino" (por llamarle algo) que tuve que recorrer.

Tojales costeros típicos

  Y donde se aclaraba el tojal, estaba infestado de Garrapatas, que estuve media hora quitándome de los pantalones. En fin, mucho trabajo, una madruga de las buenas y una mañana de bicheo por un paraje espectacular rodeado de aves y del recuerdo de Pepe Vizoso.

 Hasta la próxima!

18 comentarios:

  1. Hola Xabi! Me gusta esta entrada. Teniendo en cuenta que el 95% de mis horas de campo (dejando las de curro aparte) consisten en hacer lo que has hecho tú hoy, patear acantilados, es bastante comprensible que me haya sentido identificado jeje!.

    Los moñudos son muy muy tempraneros criando, en toda la península. No hasta el extremo de los mediterráneos, pero en Galicia es habitual empezar a ver alguna cópula, aportes de material al nido, etc, ya en diciembre, y que como dices en enero y febrero haya ya parejas totalmente atareadas con la reproducción.

    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Esa fenoloxía é un pouco a que teño observado en Cabo Prior "anos ha".
      E os acantilados molaban moito máis se non boubse tanto toxo. Xa non lembraba esa "agradable" sensación de picor ao ducharte despois coas pernas cbeas de pinchazos.
      Un abrazo.
      PD: Alomenos cheguei a casa sen carrachas.

      Eliminar
  2. Entradaza, moi fermosa e ben ilustrada. És un crack!!!!

    Apertas,
    Damián

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas, rapaz.
      E hei estar atento a iso que ti e máis eu sabemos por se volve soar a flauta. Xa estou practicando cos A.pallidus..

      Eliminar
  3. Well done, Xabi! A really hard morning, but it was well worth it.
    Regards
    Eileen

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Thankx. I hope next week I could publish a very very special post (look at commentary before to Damian)
      Regards!

      Eliminar
    2. Sorry; "I can"..(ando tonto de todo)

      Eliminar
  4. Eu tamén lembrei a Pepe, unha aperta moi forte á súa familia. En fin, a merda do bicho do carallo que che estraga a vida...

    Dos corvos mariños tes razón, eu sorprendinme cando os vín de cortexo a primeiros de Novembro e copulando un día 10, nos Cabalos, (Prior-Covas-Ferrol) .
    http://siemprevuelvoaesmelle.blogspot.com.es/search?updated-min=2009-12-31T15:00:00-08:00&updated-max=2010-11-24T00:00:00%2B01:00&max-results=41&start=25&by-date=false

    e Xabi, xa que estamos por aquí unha pregunta a todos:
    ¿está documentada a cría da Emberiza cia na comarca?
    Cho digo porque facendo o SACRE unha parella tiña toda a "pinta" de estar criando e non sei se pagará a pena confirmalo. (onde a antiga granxa de Visóns en Mougá)
    Non teño "tachado", a verdade que non tacho ningún,. o Solitario e dame moita envexa, da mala, un día destes voume pinchar as pernas por alí...
    Apertas
    Paco
    Un Bisbita arboreo en Lobadiz, xusto onde o ano pasado. Outro que se podo irei confirmar a cría...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Emberiz cia...Asi de memoria recordo algunhas observacións en época reprodutora na comarca. Concretamente nas ladeiras orientais do monte Marraxón , encima da fraga do Belelle (anos oitenta).
      Penso que pode criar en montes degradados e de mato, prefdre temente que superen os 200-300 m. É "montesino", certamente. E Mouga reúne esas condicións non?
      E cando queiras (e loda) lévote ao sitio do Merlo azul.
      Un abrazo Paco

      Eliminar
    2. Quería dicir ("e poda"). Escrebo desde o móbil e non dou unha coas teclas.

      Eliminar
  5. Bonita entrada Xabi...salvo polo dos carrachos... As fotos do roquero, espectaculares.
    Apertas

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. O dos carrachos é un suplicio. Debe gostarlle o meu sangue porque os apaño cunha facilidade pasmosa.
      Nesta toxeira costeira probablemente apareceron coa irrupción invasiva de grandes mamíferos (abondosísimos por Ferrolterra) nos anos noventa. Hoxe mentras baixaba polo sendeiro escoitei un Corzo "ladrando" moi perto de min.
      Precisamente as Carrachas son o motivo principal de que deixara de ir a Ancares (acribillábanme!!)
      Un biquiño

      Eliminar
  6. A ver calamidá. Que parece mentira que un cazador te teña que sacar das túas cuitas.
    Vaiamos por partes, que decía Jack o Destripador.
    Para os toxos. Hai unha prenda imprescindible para meterse no monte de toxos: As pantaletas ou perneiras. Son de skay ou nylon e valen para non sufrir dunha acupuntura galega en estedo grave.
    Veñen sendo isto: http://www.decathlon.es/sobre-pantalon-inverness-100-id_8100439.html
    Non obstante eu recoméndoche encarecidamente o de skay porque aparte de protexer de silvas e toxos ten a virtude de que nel non paran tanto as carrachas.
    En canto ás carrachas o único remedio total é a protección química. O mellor que coñecín é un Aután que ten componente para as carrachas ademais dos mosquitos. Comprase en farmacia e é moi efectivo. A min non me gusta moito porque é un químico moi agresivo que hai que poñer sobre a pel (pantorrilas sobre todo). Soamente o uso durante a caza primaveiral (axexos) pero non me chista moito a pesar da súa eficacia.
    Tamén sei de xente que nas bastillas dos pantalóns mete collares anticarrachas de can...
    Un colega probou isto e dí que está moi contento dos resultados http://www.mundo-animal.com/tienda/antiparasitarios-para-perros/pul-gar-vet-repelente-de-pulgas-y-garrapatas.html
    E isto elle o que hai. E dicho un que tódolos anos ten 5 o 6 enganchadas e que hai un par de anos tivo un falso positivo de Enfermidade de Lyme (borrellia) pero que non ha deixar de ir ó monte e ó río ...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Precisamente ía preguntarche por correo sobre como podía conseguir o carallo ese das "pantaletas". Grazas pola información.

      E haberá que mirar ese autan. Eu teño empregado o "xenérico" para insectos (untándome o corpo todo en Ancares), pero non me pareceu efectivo para nada. Pero hei mirar ese especial carrachas, a ver... De todas formas isto vai moito na persoa. Andando con manu Arzúa exactamente polo mesmo camiño, eu apañaba ducias delas e él case nen a primeira. A alimentación da persoa, aínda que non o creas, inflúe tamén nestas cousas.
      E boísimo o de Jack o Destripador, ja, ja. Me lo quedo para mi.

      Eliminar
  7. Que saibas que eu teño o mesmo problema. Apaño carrachas onde non as hai ¡¡¡
    De feito a maioría se me enganchan durante a tempada de pesca e en sitios ignotos da anatomía a onde teñen que chegar a traverso do vadeador (esas botas altas coas que estaba o outro día).
    Por certo, ollo coas picaduras deste arácnidos. Se vedes que a zona da picadura se pon roxa ou sobre todo se aparece unha ''diana'' en torno á picadura (circulo roxo/circulo branco) ide inmediantamente ó médico. A min pasoume e en principio hai que pensar en borreliose (enfermidade de Lyme) e non é para nada grave se se trata na 1ª fase con antibióticos. Se se deixa ir, as consecuencias poden ser nefastas. Así que olliño con calqueira cousa rara que vexades nunha picadura. Sempre ó médico, onde vos faceran a analítica para descartar e vos dará tratamento.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Tereino en conta Eloi. O irmán dun colega da SGHN estivo á morte por culpa diso alá na aldea, en Castroverde.
      Ben sei que é cousa seria.

      Eliminar
  8. ¡XA PASA DAS 100.000 VISITAS E NON PASA NADA!!
    XABI, ESTAMOS EXPECTANTES POR A TUA ENTRADA DOS 100.000.
    ¡¡PARABÉNS ADIANTADOS!!
    Pepe Vidal.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas, Pepe.. A ver se mañá a publico. Non van ser as mellores imaxes, pero xa teño as fotos necesarias para facer a entrada máis importante desde que iniciei Bichos. Algo que levaba tres anos esperando.
      Unha pista: ten algo que ver coa Bazan. E son os paxaros máis extraordinarios que xamáis coñecín.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos