Seguidores e seguidoras

sábado, 30 de agosto de 2014

Primeiros Chascos norteños

   Outro "clásico" do verán en Valdoviño é a presenza durante o paso migratorio do Chasco norteño. Con esta idea volvía hoxe polo sistema dunar da Frouxeira.
  Na seguinte imaxe podedes apreciar unha das grandes limitacións das cámaras bridge: o escaso "rango dinámico" entre altas luces e sombras. Estou a ver se aprendo a traballar co HDR, pero aínda non sei cómo facer para "montar" as tomas do aforquillado (3 imaxes con distinta exposición) usando o software de Canon. A ver se espabilo, porque as paisaxes tomadas coa SX50 quedan fatal cando hai moito contraste. A ésta xa lle baixei as altas luces, que estaban queimadísimas, pero nin así....


   A primeira hora da mañá dous Azores xóvenes voaban raso desde as dunas móbiles cara as dunas grises, que din os entendidos (as dunas colonizadas pola vexetación e que non se modifican por acción do vento, vaia).

 Azor (Accipiter gentilis) xoven

  Nestas alturas é habitual observar dous ou tres azores xóvenes voando xuntos nas inmediacións da lagoa. Supoño que son irmaos nacidos na primavera e que andan buscándose os garavanzos unha vez fóra do niño materno (nunca mellor dito). Aínda que quizá poderían ser exemplares en dispersión desde montes próximos, onde tamén nidifica. Por este motivo creo que non debemos incluír esta cita no Atlas de aves reprodutoras coa categoría de "cría confirmada" na grella da Frouxeira (NJ62), aínda que eu sei, sen ningún xénero de dúbida, que son os da Frouxeira, pero debemos ser precavidos nestas cousas. Os Atlas de vertebrados anteriores están cheos de erros escandalosos que agora, trinta anos despois, semellan auténticos disparates que provocan a risa ou o bochorno.

   E, como digo, non hai verán sen Chascos norteños en Valdoviño, aínda que están en franca regresión; como case todo. Esta mañá un único exemplar pousaba solitario no sistema dunar.

Chasco norteño (Saxicola rubetra)

 Este paxaro é ún dos máis tímidos e difíceis de afotar no noso país. Dá igual que leves vestimenta de camuflaxe e que te movas coma un Perezoso, que o Chasco há levantar cando menos o penses (nada que ver co carácter confiado do noso abondoso Chasco común). Pero o potente zoom da SX obrou a milagre e conseguín unha foto apta para publicar. Ún dos obxectivos que teño para este paso outonal é lograr unha imaxe boa desta especie.

  Logo pasei polos prados de Taraza. Moitas das que antes eran plantacións de millo ou centeo son agora de Xirasol que, polo visto, adícase á produción de biodiésel. Unha veciña comentoume o outro día que un veciño comprou "unha máquina" para procesar o xirasol e que " a ver se lle rende".

 
    Por último, un Picanzo vermello (Lamius collurio) femia alimentaba un polo nas silveiras da zona. Ademáis vin outro adulto, quizá o macho correspondente. 
   En toda a Primavera nin eu nin Pepe Vidal conseguimos ter indicios da cría este ano por alí. Así que penso que máis ben se pode tratar dunha familia procedente dos sistema dunar ou doutro prado cercano, que veu de visita por aquí en dispersión.

Picanzo vermello (Lanius collurio). Femia (sup.) e xoven (inf.)

   A lagoa segue chea, e na praia dos Botes pois non había nada de nada. Dúas ratas asquerosas que os seus donos levaban soltas sen correa igual tiñan algo que ver nesta misteriosa ausencia de limícolas.
   En fin.... voume calar. Menos mal que en Ferrol "no hay playas para perros" (me cago en la madre que los parió!)

jueves, 28 de agosto de 2014

Calidris alba a toda velocidade

  Esta tarde pasaba pola Praia dos Botes nunha visita breve. Por motivos de saúde quero que ese lugar recupere o simbolismo únicamente ornitolóxico que unha vez tivo para min.


     Finalmente quedou unha tarde bastante agradábel, mais non había xente apenas. Aproveitei para afotar as limícolas presentes.

Píllara real (Charadrius hiaticula)

   Tiña ganas de fotografar ben os inquedos Pilros tridáctilos. Gosto dos desafíos, así que deixei na casa a reflex e levei só a SX50. Despois das aves en vó, por suposto, conxelar o rápido movimento desta limícola é unhas das maiores dificuldades que coñezo se a afrontamos cunha económica cámara bridge, tal como é a miña SX50.


    Pero hoxe había moi boa luz e iso permitíume lograr unhas imaxes máis propias dun equipo reflex que dunha compacta (xulgade vós). Todo é cuestión de velocidade con estes personaxes.
 Comecei con 1/320 ou 1/400 seg... e foi un desastre. Coas limícolas alimentándose en modo "alta velocidade", todas as fotos saíron máis movidas que o pulso da Duquesa de Alba. Así que decidín subir a velocidade ata o máximo posíbel, sen saírme dun ISO moderado (125-200). E vaia se se notou!


      Mesmo cando os pilros metían o peteiro na area con eses espasmódicos movimentos a imaxe quedaba nítida dabondo.


  Penso que hai poucas limícolas tan representativas das praias galegas coma o Pilro tridáctilo, omnipresente ao longo do ano todo.

Pilro tridáctilo (Calidris alba)

    Case todas as fotos foron a 1/1000 seg, con ISO 80-160 e apertura de F 5,6 ou F 6,5. Lembrade que disparo en RAW, así que non dispoño de refacho ("ráfaga"), unha prestación imprescindíbel na fotografía de aves activas, na miña humilde opinión. Pero con moita vontade e moita paciencia pódese compensar esta importante limitación técnica, como vedes.


    Superada a fase inicial de capturar imaxes básicas da especie (fotos tipo guía, digamos), agora busco motivos que fagan as capturas máis interesantes e dinámicas. Pero aínda estou moi verde nestas cousas. E non é doado para min co enfoque e velocidade tan lentos dunha bridge.


   Aínda que debemos recoñecer que hoxe as aves colaboraron moito co fotógrafo. Houbo momentos en que tiña que reducir o zoom porque se me saían do encuadre, do cerca que estaban os pilros. Pero iso tamén engade maior dificuldade aínda, porque non das atinado co enfoque.



    Como dixen un día, non hai mellor lugar para afotar "limis" que a Praia dos Botes. Ata un zoquete coma min cun cacharro de 300 euros tira estas fotazas. Imaxinade o que farían alí os fotógrafos bós con equipos potentes!!

  Comeza Setembro. Ide aos Botes, xente!!!

domingo, 24 de agosto de 2014

Virtudes y defectos de la Canon SX50

   Si mi cámara está haciendo furor entre el colectivo de naturalistas no es casualidad. Su pequeño tamaño, su precio contenido y su tremenda versatilidad son un argumento que la deja sin rivales. Los fotógrafos que buscan calidad no la comprarán (aunque ayer mismo me enteraba de que algún ilustre fotógrafo  ferrolano ha decidido ya su adquisición) pero para nosostros es un regalo, inimaginable hace veinte o treinta años.


   Esta mañana pasaba por el embalse de As Forcadas, en Valdoviño. Su alto nivel de agua actual condiciona mucho la aparición de limícolas y otras aves migrantes. Así que la cosa estuvo un poco aburrida hasta que vi este joven Ratonero posado en una estaca.
   Según la nueva nomenclatura ahora se llama "Busardo ratonero". No sé si es un anglicismo (buzzard) o un gallleguismo (buxato), pero me parece correcto, por aquello de unificar criterios. En otros casos no opino lo mismo.


     Aunque el buxato es un ave bastante tímida, este ejemplar juvenil se mostró anormalmente confiado y permitió que tomara unas buenas imágenes. Aunque cometí un error imperdonable al no sacar el trípode del coche. A esa distancia habría mejorado muchísimo la nitidez de las fotos.
   Una de las vacas que pastaban por allí se acercó tanto que le atizó un golpe involuntario con el rabo, mientras intentaba espantar a las moscas. Nunca había presenciado algo parecido desde luego.

Busardo ratonero (Buteo buteo)

     Una de las cosas que echo de menos es poder jugar un poco más con la profundidad de campo. El rango que ofrece la SX50 es tan limitado (F 3,4 a 8) que, sobre todo si tiras del zoom, es casi como si tuvieras apertura fija. Y hoy presencié una escena tan curiosa que me hubiese gustado disponer de un rango similar al de mi reflex. Tuve que escoger entre el pájaro y la rapaz. Y escogí el pájaro. Os juro que no he retocado la imagen, porque la carita de malo que tiene el Petirrojo del fondo es la hostia (pinchad para ver la foto más grande).


    Como no había mucho ambiente, me pasé por los prados de Taraza. Después de haber leído un artículo de Fran Nieto sobre foto macro (el PDF del facebook) tenía el gusanillo y decidí practicar un poco.
   El problema es que en Valdoviño SIEMPRE hace viento. Sea temporal del SW, viento del NE o brisa marina; pero es raro ver las plantas sin movimiento. Y eso cuando quieres afotar insectos sobre umbelíferas, pues es un handicap importante. Al menos con mi equipo, por llamarle algo.

 F: 5 Vel: 1/400 seg ISO 200 (focal 9 mm)

    Como ya sabéis que prefiero no subir el ISO demasiado, tuve que limitar la velocidad a 1/320 - 1/400 seg. Para lo que se movían las flores me pareció escaso (no sé que opinan los expertos).. Y con ello tuve que bajar la profundidad de campo hasta el mínimo posible. Aunque después de haber leído el artículo de Fran, me ha quedado claro que a veces desenfocar el fondo o partes del objeto es bueno para centrarnos en lo principal.
   Como la SX50 no ofrece demasiadas opciones, pues ese debate no existe. Pones lo que puedes y listo.


      Se trata de una Avispa  alemana (Vespula germanica). Por las manchas de la cabeza, la "distancia malar" (entre ojos y mandíbulas), el color negro de la base de las antenas, el número de manchas del tórax o el color dominante amarillo de los senos oculares (grazas Toñito!)

Avispa alemana (Vespula germanica) F: 5 Vel 1/400 seg ISO 200 (focal 9 mm)

   Bueno,en estos días en que son noticia las Avispas asiáticas y el daño terrible que están causando en nuestros campos, me despido con una avispa autóctona.

sábado, 23 de agosto de 2014

A Frouxeira, 23 de Agosto

   Es tiempo de migración. En Ferrol los vientos dominantes suelen tener componente W, especialmente en Otoño, o E-NE, sobre todo en verano. Los primeros son favorables para la observación de aves acuáticas; marinas si domina el NW (que las acerca a la costa), o limícolas, si predomina el SW (que las "frena" en nuestras playas).


   Pero esta semana que llevamos, con vientos del E-NE, aconsejaban controlar paseriformes, y eso precisamente he hecho esta mañana. En estas casos,uno de los sitios más interesantes que conozco es la orilla noroccidental de la laguna de Valdoviño. Pero antes me pasé por la playa, por si había alguna novedad. Y la había, pero en forma vegetal. Como suele ocurrir en verano, una enorme cantidad de algas se han depositado en las orillas. A medida que se vayan descomponiendo irán aportando numerosos nutrientes a la playa.


Playa de Valdoviño cubierta por algas marinas

   En la playa me encontré unas cuantas limícolas comunes. Después me dirigí a la laguna. Concretamente a los carrizales y junqueras del NW, donde empieza el propio sistema dunar.


    Fué llegar y triunfar. Un grupo de 3+ Carricerines comunes (Acrocephalus schoenobaenus) y 1+ Pechiazules (Luscinia svecica) decidieron "salir a la superficie" todos al mismo tiempo. Estaban bastante lejos y a contraluz, pero disparé para ver qué eran. Al ver la foto me llevé una grata sorpresa al identificar un Pechiazul entre los Carricerines.

 Pechiazul (izda.) y Carricerines comunes (drcha.)

    El Pechiazul es uno de los paseriformes más típicos del paso otoñal en A Frouxeira. Además es muy fiel a sus lugares favoritos, siendo fácil su observación cuando conoces aquello. Su fotografía ya es más complicada.

Pechiazul (Luscinia svecica)

  El Carricerín también es un clásico de finales de verano. Lo normal es ver grupitos de 3-4 ejemplares como el de hoy, que aparecen desde finales de Julio hasta finales de Septiembre o principios de Octubre.

Carricerín común (Acrocephalus schoenobaenus)

 Mañana probablemente pasaré por Forcadas. A ver qué cosas nos ha traído este nordés por allí.


jueves, 21 de agosto de 2014

Charla en Valdoviño

 Este venres vou impartir a segunda das charlas no ciclo sobre Natureza e Valdoviño, organizado pola asociación "Valdoviño Azul". O grupo naturalista Hábitat púxose en contacto conmigo para botar unha mao, e nesas estou.
   Para rematar o ciclo, no mes de Outubro realizaremos un bioblitz pola contorna da Frouxeira, na que eu serei o "guía turístico" (porque non sei moi ben de qué vai iso), e os compañeiros de Hábitat os monitores.


 Por certo, nesta palestra non intervén Juan Carlos, que participará na de Setembro.  Estades todas e todos convidados.

sábado, 16 de agosto de 2014

Forcadas, 16 - Agosto

    Cambiamos a auga salgada pola doce. O encoro das Forcadas, en Valdoviño, está agora en plena actividade reprodutora. A pesares do que diga a bibliografía, a fenoloxía de cría en certas localidades costeiras, como este encoro ou a propia lagoa da Frouxeira, pode retrasarse muito con respecto ao que se considera normal no resto do territorio galego. Penso que os níveis hídricos teñen muita culpa (por motivos opostos) en ambas localidades.

Mergullóns cristados (Podiceps cristatus)

  Arestora, os Mergullóns están funcionando a canto dan. Sen embargo, o éxito da temporada semella que foi desigual. No caso do Mergullón cristado (Podiceps cristatus) só puiden confirmar unha rolada con polos, de entre as 5-6 parellas residentes, que semella que non chegaron a criar. Hai un par de anos chegaron a nidificar con éxito todas elas.
  Pola contra, o Mergullón pequeno (Tachybaptus ruficollis) segue contando aquí cunha das poboacións máis importantes do norte galego, aínda que baixou o número respeito á decada pasada.

 Mergullón pequeno (Tachybaptus ruficollis) con poliño


 A Galiñola negra (Fulica atra), pois finalmente parece que non chegou a sacar unha soa nidada este ano, a falta de comprobar un par de pontos importantes que hoxe no visitei. Sería, de confirmarse, a extinción oficial da especie como nidificante para todo o extremo norte galego. Tremendo....

 Numerosos xóvenes de Galiña de río (Gallinula chloropus) aparecían e desaparecían entre as canaveiras de Typha. E facía tempo que non tiraba unha foto con varios adultos xuntos. A ver se a especie se vai recuperando algo.

Galiñas de río (Gallinula chloropus)

  Un Picapeixe (Alcedo atthis) pousou perto da miña posición, cando facía unha espera nun dos lugares máis interesantes do encoro, as ribeiras de "As Cortiñas". E, aínda que sempre traballo cos controles en modo manual, desta volta colleume despistado mentras facía unhas probas en modo TV (prioridade á velocidade). O resultado foi que o exposímetro se fixo a picha un lío e me subíu a sensibilidade ao máximo: ISO 1600!!. Evidentemente a imaxe saíu luminosa, pero non ten a calidade que tería cun ISO 400, coa que podería disparar perfectamente baixando a velocidade un pouco se tivese a cámara en manual. Ademáis, tardou horrores en cargar a imaxe (supoño que polo ISO), o que me imposibilitou para tirar un par de disparos máis para collelo mellor.

Picapeixe (Alcedo atthis)

   Pero isto non vai quedar así. Agora que sei os seus hábitos.... xa caerá...

   En fin, o encoro está cheo de auga, co cal imos perder o paso outonal tamén aquí. Como dixen noutro post, os lugares máis entretidos por Ferrol han ser este outono o cabo de Punta Frouxeira, aínda que varía moito dun ano para outro, e a praia dos Botes.


Corvo mariño real (Phalacrocorax carbo) xuvenil

   O luns comezo a currar de novo. Por iso tentei aproveitar estes últimos días de ferias saíndo ao campo dentro do que me podía permitir. Agora toca mudar o chip. Sen dúbida que volver ao choio vai sentarme ben.

viernes, 15 de agosto de 2014

Máis fotos de "limis"

  Até que dea comezo o paso potente de mariñas no cercano cabo de Ponta Frouxeira, a praia dos Botes ha ser o meu local patch. Esta mañá voltaba por aló, para continuar a serie de fotos cos primeiros grupiños de aves que están aparecendo. Onte andaba un Mazarico por alí, pero hoxe non o vin.

Mazarico chiador (Numenius phaeopus)
Canon SX50, focal 215 (equiv. 1200 mm), F:6,5 Vel: 1/30 seg (trípode) ISO 250

      O mazarico estaba lonxe e había pouca luz, así que tiven poñer trípode e baixar a velocidade a unha barbaridade de 1/30 seg (mirade con qué focal disparaba). A foto vale para publicar.

  Esta mañá o sol lucía con certa forza, aínda que a marea estaba alta, e iso implica que as aves descansan agrupadas. Nestas circunstancias é máis difícil aproximarte, así que en vez de primeiros planos intentei tirar fotos interesantes. Gostaríame facer algún curso de fotografía pero me resulta complicado, así que debo aprender as cousas sobre a marcha en plan autodidacta, e escoitando con atención aos que saben cando coincido con eles.
  Agora estou aprendendo a fixarme nos elementos do fondo e nos movimentos das aves cando se limpan.

 Pilros comúns (Calidris alpina) e Píllaras reais (Charadrius hiaticula)

    Fixen varias tomas, tentando recoller a entrada da escuma do mar detrás das aves. Nesta quedou... máis ou menos (fotógrafos, non vos riades coño, que estou empezando)


Píllaras reais (Charadrius hiaticula)

      Por aló apareceu tamén o Virapedras (Arenaria interpres) de onte. Pero nesta ocasión mostrábase  moito máis desconfiado. Xa vos dixen que cando se alimentan é máis doado velas perto, se sentas en silencio na area.


Virapedras (Arenaria interpres)

   A ver se nos próximos días temos novidades nos Botes. Haberá que estar atentos.

jueves, 14 de agosto de 2014

Vuelvepiedras (Arenaria interpres)

  Son días tristes también en lo ornitológico. Con la laguna de Valdoviño llena y hasta que empiece la invernada, lo más entretenido es moverte por las playas menos transitadas como Os Botes.

   Con puntualidad británica, a mediados de Agosto aparecen los primeros Vuelvepiedras (Arenaria interpres) migrantes en nuestras costas, tanto arenosas como rocosas. En Os Botes (y en general por toda la costa gallega) se dan ambas circunstancias. Es una de nuestras limícolas menos tímidas y más fotogénicas, especialmente cuando disponen del bonito plumaje nupcial, en el paso de Mayo. Ahora ya vienen con plumaje de invierno y jóvenes.


  Astronómicamente hablando estamos en pleno verano. Pero con 14 ºC, la típica brisa marina y cielo cubierto, tuve que ponerme un polar fino y la cazadora de invierno para que no me cogiese el frío mientras estaba sentado en la playa. Porque es así, sentado y sin realizar movimientos bruscos, como se pueden tomar estas fotazas en Os Botes.


      La escasa luz que suele haber en Valdoviño a primera hora de la mañana era un problema para mi cámara. Así que decicí usar el trípode. Y para no subir demasiado la sensibilidad (por encima de ISO 320) preferí quedarme con velocidades muy lentas. La mayoría de las fotos están hechas con 1/60 ó 1/80 seg. Lógicamente hubo muchas que salieron movidas, pero trabajar a estas velocidades con una ave inquieta como son las limícolas me facilitó la toma de alguna imagen simpática:

Vuelvepiedras "centrifugando"

    El Vuelvepiedras es efectivamente un ave confiada. Será porque habitualmente no para mucho por aquí y no conoce a los gallegos y su obsesión patológica por molestar a la fauna. Sea como fuere, se agradece que haya bichos que te permiten aproximarte a menos de diez metros sin levantar el vuelo.


    Es un animal vivaracho y activo. Su constante búsqueda de alimento mientras levanta algas o mueve piedras es digno de verse. Me hubiese gustado captar alguna escena más dinámica, pero con esta luz me resultaba imposible.


  Como ocurre cuando estás parado en esta pequeña playa, las limícolas acaban por coger confianza, y se aproximan hasta una distancia asombrosa. Quizá eran 6 u 8 metros los que me separaban de ella.


    Lamentablemente no podía hacer nada para cortar esa maldita ramita que estropea las dos últimas fotografías. Pero tampoco me causa gran pesar. Queda muuuuucho paso. Y Os Botes va a seguir allí.


   Tiempo habrá.