Seguidores e seguidoras

martes, 12 de agosto de 2014

Tercer aniversario de "Bichos"

  Una cosa previa. Celebro esta efeméride antes de la fecha de publicación del primer post (que fué un 25 de Agosto) primero, porque el blog en realidad había nacido antes, cuando una tarde de verano el bueno de Pepe Vizoso y yo parimos a la criatura. Ya sabéis que Bichos está dedicado a su memoria. Y segundo, porque ahora son fechas pobres en observaciones en que está todo parado, mientras que dentro de quince días es muy probable que el paso (y alguna conferencia) me tengan más ocupado.

 La verdad es que el blog ha coincidido con uno de los períodos más tristes de mi vida. Si ya en estos últimos años no tenía excesivos motivos para sonreír, pues desde Enero de 2013 la cosa ya fué una serie de catastróficas desdichas, una detrás de otra. Para acabar la fiesta con una "traca" final este verano, de esas que te dejan tocado, hundido y desguazado.
  Como le decía un día a Ricardo, no pretendo usar Internet para contar mis problemas (Dios me libre!), pero inevitablemente acabaron afectando a mi estado de desánimo.


     "Bichos" me ha dado un espacio donde relajarme, que era de lo que se trataba. Y vuestros comentarios me han reforzado ese maltrecho ánimo. Mis auténticos seguidores no son los que aparecen en la parte superior de la página, sino aquellos y aquellas que comentan habitualmente para dejar sus impresiones, contrastar opiniones o críticas:  Martiño, Damián, César, Inés, Paco, Quique, Eloi, Pepe Vidal, Daniel, Alejandro, Carlos, Juan P-R,  Eileen, Miguel, Paulo Barros, Colón, Sergio, Óscar, Pablo, Charlie, etc, etc, con especial mención para José Curt, que honra este blog al ser un seguidor más.

   Quizá si mis circunstancias hubiesen sido otras, hace años habría comenzado a publicar cosillas y probablemente habría entrado en contacto con los naturalistas de mi quinta. Hoy algunos de ellos son prestigiosos ornitólogos con muchos trabajos y libros publicados, algo que me alegra enormemente. Pero la vida de cada persona es un mundo y en ese momento en que uno debe dar un paso importante, yo lo dí en otra dirección.
   Aunque algunas personas me han pedido que publique (incluso me han rogado que debería escribir un libro) hoy no se dan las circunstancias para volcar mi experiencia de campo en publicaciones serias. Para eso necesitaría tiempo para edición, documentación, asesoramiento, etc... Sin embargo un blog es una herramienta que permite compartir cosas de manera muy cómoda. Y creo que después de treinta años de campo, uno dispone de cierto conocimiento que no debe quedar almacenado en un viejo cuaderno de campo. Aunque mis palabras nunca tendrán la misma repercusión a nivel científico que si hubiese dado aquel paso en la dirección adecuada a finales de los ochenta.


   Una vez confesado todo esto, queda dedicar este post a la gente del mar. Por muchos motivos. Son el oficio más duro que conozco, junto con el de minero. Pero es que además este pasado invierno ha sido especialmente cruel con nuestros pescadores. Gente embarcada, pescadores de a pie o incluso paseantes confiados, como los que se llevó el mar de Valdoviño aquel fatídico 5 de Enero en Punta Frouxeira. Sin duda que el mal estado de la mar este año pasará a los anales de la historia, y sus numerosas víctimas también.

  Meirás es cuna de los mejores Percebes del mundo (junto con los de la Costa da morte). Y aunque personalmente no doy un duro por ellos, reconozco que el de percebeiro es un oficio sólo apto para los más duros de entre los duros. Viendo estas fotos lo entenderéis.




    Vaya pues mi pequeño granito de arena como homenaje a todos los pescadores de Galiza, que se pelean todos los días con nuestro fiero océano Atlántico para traer pescado y marisco a nuestras mesas.  Xente brava.


  La vida sigue, y "Bichos" también.

13 comentarios:

  1. Hola Xabi:

    En primer lugar: Felicidades por el tercer aniversario de Bichos.

    En segundo lugar: A pesar de que dieras el paso en otra dirección, espero que no te limites a plasmar tu experiencia en este blog y publiques algunas cosillas de vez en cuando. Para ello, entre otras cosas, es necesario disponer de cierta estabilidad “emocional”, algo que por lo que cuentas, en los últimos tiempos no parece acompañarte.

    En tercer lugar: Xabi, si me lo permites... un consejo de alguien que estuvo durante muchos años (y cuando digo muchos años, es, muchos años) viviendo en un estado de infelicidad y angustia permanente. Intenta, a pesar de las circunstancias, mantenerte lo más firme y sereno que puedas y, sobre todo, aguanta. Camilo José Cela (que no figura precisamente en mi lista de escritores e intelectuales favoritos) tenía una frase magnífica que resume y explica mucho mejor lo que yo quiero decirte en estas líneas: “EL QUE RESISTE, GANA”. Yo te aseguro que al final, de una manera o de otra, GANAS.

    Un saludo,

    Daniel Pérez Rodríguez (Ourense)

    ResponderEliminar
  2. Parabéns logo polo aniversariodo blog, que dito sexa de paso sirvei para que nos coñeceramos e tiveramos a oportunidade de tomar unha cervexa mentres confrontabamos as dúas maneiras diferentes de achegarnos á natureza, pero sempre có nexo común do noso amor pola mesma.
    Que dure ben mais anos ¡¡¡

    ResponderEliminar
  3. Y que siga por muchos años....y yo que lo vea.

    Enhorabuena por tus tres años de Bichos y gracias por divulgar y entretener.

    Suerte.
    Javier Río

    ResponderEliminar
  4. Enhorabuena Xabi
    Lo has sabido llevar muy bien estos tres años.

    Ánimo y a seguir

    UN Saludo.

    ResponderEliminar
  5. Hola Xabi
    Pues de enhorabuena nada de nada ... todo el trabajo que le dedicas para que unos cuantos podamos disfrutarlo, no merece para nada una enhorabuena.
    Eso si, espero que no te canses nunca y así poder seguir disfrutando y aprendiendo con Bichos.
    Un abrazo, Alejandro



    ResponderEliminar
  6. Parabéns Xabi !

    Grazas tamén pola parte que me toca como mariñeiro.

    Espero que as cousas melloren no teu día a día,para afrontar con gañas calquer reto fai falla sentirse ben.

    Non deixes de mostrar o teu punto de vista sobre o medio natural e si fai falla,de vez en cando bótalle un "me cajo en tal".

    Estamos desta banda esperando a ver que nos contas!

    Apertas rapaz!

    ResponderEliminar
  7. Parabéns Xabi! E que bichos cumpra moitos anos máis.

    Unha aperta e ánimos,
    Damián

    ResponderEliminar
  8. Parafraseando a Mulder e Scully, a verdade esta ahi fora. E iso non ten que ver con publicar (nin artigos nin libros). Xa que falas da xente do mar (ou do campo), teñen unha sabiduria que non esta nos libros, polas horas que botan ahi fora. Despois poderiamos falar dos aires das pintegas e outras cousa, pero iso tamen pasa nas cidades..
    Comparto o teu desanimo (para a miña desgraza), e como di miña nai, "cando o ano esta de piollos". Pero como di Daniel, non e as veces que caes senon as que te ergues, asi que habera que remar.

    Apertas,

    Cesar

    ResponderEliminar
  9. Moitas grazas a todos. Que saibades que sempre leo os vosos comentarios. Con atención. E tamén os respostarei, sempre e cando asinedes con nome e apelido.
    Cada palabra vosa e frase son un bálsamo par min nestes momentos difíciles, pero especialmente as de Daniel resultan especialmente gratificantes.
    Un abrazo. A todos.

    ResponderEliminar
  10. Parabéns polo aniversario do blog Xabi, e que dure moitos anos máis.
    Non podo ser moi orixinal despois dos anteriores comentarios, así que simplemente mandarche ánimos e dicirche que aquí estaremos sempre esperando a ler a túa seguinte entrada.
    Apertas.

    ResponderEliminar
  11. Moito ánimo Xabi.
    A ver se as cousas melloran.
    Unha aperta
    Paco

    ResponderEliminar
  12. Pues espero sinceramente que las cosas te vayan mejor de aquí en adelante, así cómo espero que continúe la actividad en tu blog con tan buena información de nuestra zona. Sin duda es uno de los más entretenidos.

    A ver si baja la laguna, que está altísimo y así es un rollo y no entran rarezas.

    Saludos

    Pablo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Xa vos dicía o ano pasado que había que aproveitar que estaba aberto, porque o que é unha auténtica rareza é que estea baleiro. Pola miña experiencia, aproximadamente ún ou dous de cada dez anos. O normal é que estea cheo como agora. E si que está triste a cousa.
      Moito me temo que non o van abrir ata finais de Outono, así que se queres ver limis vaia á praia a primeira hora (ou aos botes, xa que verás que fotos chulas de Virapedras vou publicar hoxe).
      Unha aperta, Pablo.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos