Seguidores e seguidoras

lunes, 1 de septiembre de 2014

Nutrias, fumareles, tortugas, ranas raras y demás familia en Forcadas

    Una mañana que fué de menos a más hoy en el embalse de As Forcadas. Ahora paro siempre en la cola de Vilaboa, un lugar que les encantó a Pablo y Antonio Gutiérrez, que me acompañaron parte de la jornada


      A primera hora, una Nutria (Lutra lutra) patrullaba la ribera de As Cortiñas. Llamaba la atención el color rojizo de sus excrementos frescos.

 Excrementos de Nutria (Lutra lutra)

   El motivo no es otro que el Cangrejo americano (Procambarus clarkii) que, sorprendentemente, no acaba de estabilizarse en sus aguas. Unos restos se encontraban próximos a los excrementos de la foto.


  Pienso que la gran predación que sufre este crustáceo alóctono puede ser la causa de esta aparente barrera que impide que su población haya alcanzado el nivel de plaga que tiene en Sabón o Cecebre (afortunadamente! y que dure!). Una excelente población de Nutrias actúa sobre ellos, así como todas las acuáticas presentes en el humedal. Pero además parece ser que las Truchas ejercen también una importante presión sobre el cangrejo, como me comentaba Eloi Saavedra, quien pesca habitualmente en el embalse y ha encontrado restos de cangrejo en el interior de las truchas.

  Con el embalse tan lleno pues no hay limícolas (un Andarríos chico y gracias). Pero han aparecido ya los primeros patos "invernantes": 3 Cercetas (Anas crecca) y 1 Pato cuchara (Anas clypeata). Los Frisos que se ven estos días llevan todo el año por allí. Creo que podrían haber nidificado ya en Forcadas o estar próximos a hacerlo.


 Anade friso (Anas strepera), macho

Pato cuchara (Anas clypeata)

  Desde hace semanas, jóvenes volantones de Pito real (Picus viridis) se dejan ver en lugares insólitos, como postes de luz, asfalto de carreteras o estacas. Son abundantes en toda la comarca.

Jóvenes de Pito real (Picus viridis)

   En las riberas de Loiravella encontrábamos varias Ranitas de San Antón (Hyla arborea). Son realmente animales vistosos y atractivos, de aspecto tropical. "Como las de Costa Rica", comentaba Pablo. Mientras la cogía Antonio saltó y le aterrizó en plena camiseta del RARO.


Un raro y una rara

     Lo que ya no me gustó tanto fué el descubrimiento, por primera vez en Forcadas, de Tortugas de Florida (Trachemys scripta), o Galápagos americanos, como se denomina ahora (A.Salvador & J.M.Pleguezuelos 2002). Dos ejemplares, uno de ellos enorme, tomaban el sol sobre troncos.

Galápago americano (Trachemys scripta scripta)

   Curiosamente, cada uno de los ejemplares pertenece a una subespecie distinta: scripta el primero, con banda lateral  amarilla en el cuello y elegans el segundo, con mancha roja en la cabeza. Esperemos que no tengan descendencia....
  En esta zona nunca ha existido Galápago europeo ni leproso, así que por lo menos el daño no será tan grande como en los humedales donde se conservan poblaciones de nuestros quelonios autóctonos. O "nuestro" quelonio autóctono, pues existe un debate sobre si los leprosos del Baixo Miño son introducidos o no. Dejo la conclusión para los expertos, que los hay muy buenos por aquí.

Galápago americano (Trachemys scripta elegans)

  Por último, dos Fumareles comunes (Chlidonias niger) estuvieron dándonos quebraderos de cabeza durante un buen rato. Viendo las fotos que había tomado (horrorosas, la verdad), pues parecían aliblancos por el patrón que se apreciaba en las imágenes. Pero después de perseguirlos por todo el embalse, y cuando yo me había ido, Pablo y Antonio pudieron identificarlos con más claridad. Y resultaron ser comunes.




     Va una toma de los fumareles posados, desde 400 metros. Lamentablemente las ramas en las que estaban posados se movían muchísimo por cupa del viento (para variar) y del agua. De poco servía el trípode en estas condiciones.

Fumareles comunes (Chlidonias niger)

    En fin, una jornada entretenida, con varias alegrías y un avistamiento preocupante, como es la presencia de una nueva especie exótica en Forcadas. Esperemos que con el clima tan fresco que tenemos por el norte no consigan sobrevivir mucho tiempo.
   Hasta la próxima.

19 comentarios:

  1. La rana mola mucho, el que no mola es el impresentable raro ese.... Ja, ja.
    Joer, que blanco estoy.....

    ResponderEliminar
  2. Si que molan, si... Hai uns trinta anos levara un exemplar para casa, cando vivía en Narón, e o tivera varios días nun bote de gominolas baleiro para "estudialo" (que ninguén me denuncie, please, que era un neno). Lembro que comera unha mosca e no seu ventre translúcido podías apreciar o insecto aínda sen dixerir. Un día quixen comprobar se o que lía nos libros era certo e, bastante escéptico, puxen a rá a gabear por un cristal. E carallo se subía!!!
    Desde aquel día quedei namorado deste fermosísimo anfibio.
    PD: Antonio, macho, pois non entendo que esteas tan branco. Será porque Paco e ti non ides á praia, ja, ja...

    ResponderEliminar
  3. Joder, que entrada más buena.
    Coincido en lo de la ranita con los dos 'raros'.
    Que bonitos esos Pitos Reales.
    Y hablado de realeza, tengo una duda que me carcome y vosotros que sabéis de estas cosas de bichos, seguro que me la resolvéis. ¿Por que hay tantas especies 'reales'?
    Un saludo

    ResponderEliminar
  4. Pois eu persoalmente non che sei moito destas cousas taxonómicas. E dáme a min que "os raros" tampouco. Imaxino que nos inícios do estudo naturalista e da clasificación das especies en Europa, considerábase a categoría de "real" para aqueles taxóns que amosaban o aspecto máis vistoso dentro da súa familia ou orde.
    Quen debe saber un mogollón destas cousas han ser Toñete Sandoval ou Cosme Damián, que son auténticas enciclopedias ornitolóxicas. Aínda que Damián anda agora cazando crocodilos por terras e mares de Oceanía.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Parece lóxico eso do aspecto vistoso.
      Seguramente daquela non se imaxinaban que a familia real inglesa...

      Eliminar
    2. ...acabaría como acabaría. ¿Era así o final da frase, non si?

      Eliminar
  5. Que ben, tedes turistas iankis, e ademais variados..
    A xente non baixa da burra, veña a ceibalos. Non so molestan aos sapoconchos, lembra isto:http://www.naturalezacantabrica.es/2013/08/las-tortugas-de-florida-trachemys.html

    Apertas,

    Cesar

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Un bon documento este de Naturaleza cantábrica. Esperemos que en Forcadas non afecten tanto. Era o que nos faltaba.
      Unha aperta

      Eliminar
    2. agardo que non, pero lembro unha publi do CRARC (que non atopo) que sae citada aqui:http://www.vertebradosibericos.org/reptiles/interaccion/trascrin.html, que fala da expulsion do niño. E quen di zampu supoño que poderia decir galiñola negra. Fala cos chinos..

      Cesar

      Eliminar
  6. que mania ten a xente con ceibar animais na natureza. Deespois poden colonizar outros sitios e a cousa se complica...

    Moi boa entrada Xabi, que envexa me das... xa teño mono de bichear...
    apertas,
    Ines

    ResponderEliminar
  7. Moi interesante a entrada Xabi. É unha pena o das especies invasoras, e xa non hai volta atrás. Aquí vas pola rúa e pásanche sobrevoando os bandos de cotorras arxentinas coma si estiveses en Sudamérica. É algo que non acaba de cadrar. Son auténtica plaga.
    Saúdos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Coño, sabía o das cotorras por Barcelona e outras cidades mediterráneas, pero ignoraba que tamén as había por Madrid. ¿Cómo aguantan o frío? porque no inverno apreta ben por aí, mesmo na cidade.

      Eliminar
    2. Pois adáptanse, e moi ben. Hai miles, e non esaxero. En calquera parque dos arredores pódense ver os enormes niños comunais que fan en cipreses, cedros, pinos... E o de que che pasan voando por enriba tampouco era esaxeración. Eu ó principio alucinaba. Agora xa non me sorprende. E exténdese a un ritmo incrible. Comezaron na Casa de Campo, polo que teño entendido, pero xa están por todas partes, ata no mesmo centro. Xa se sabe, adaptarse ou morrer. E estas optaron polo primeiro.

      Eliminar
  8. Hola, Xabi. ¿Sabías que en Londres tambien hay cotorras por todas partes?

    Saludos.
    Eileen.

    ResponderEliminar
  9. E en Vigo vailles ben, empezaron na praia pero agora teñen niños no parque de Castrelos.

    Cesar

    ResponderEliminar
  10. Pois si que están estendidas as dichosas cotorras...

    ResponderEliminar
  11. preciosa entrada Xabier!! me encanta la ranita de San anton es mi preferida de las ranitas, bonitos fumareles
    un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Sí que es bonita la hyla. Afortunadamente todavía es un anfibio abundante por esta zona. Y con respecto a los fumareles...también los son, pero no lo dirás por las fotos, je, je (son horrorosas!)
      Gracias por la visita Marcos

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos