Seguidores e seguidoras

domingo, 29 de octubre de 2017

A voltas coa Canon SX60

   Co cambio de hora chegou tamén o cambio de cámara. Logo de meses sen usar máis que a Sony RX10 hoxe volvín empregar a bridge de sensor pequeno Canon SX60. A boa nova é que a versión de Lightroom que teño instalada si permite traballar cos arquivos RAW de Canon.

  Volver a dispoñer da tremenda focal da SX (equivalente a 1365 mm) é un pracer cando as aves están tan lonxe como adoitan estar en Galiza. Hoxe había 7 Mergullóns de pescozo negro, ún deles acompañado por un Mergullón pequeno.

 Mergullóns (Podiceps nigricollis/Tachybaptus ruficollis)

    Poucas novidades. Tratábase simplesmente de reencontrame coa cámara pequena. Non se entendería "Bichos e demais familia" sen a serie SX (SX50 e SX60), auténticas protagonistas deste blogue e responsábeis do 90% das fotografías que publiquei. Gardo moito cariño por estas Canon.

 Bilurico das rochas (Actitis hypoleucos)

    Dame raiba non poder aproveitar máis horas neste Outono tan soleado. Sen embargo boto de menos a chuvia, especialmente importante nesta época do ano no noso país.

 Praia de San Valentín (Fene)
Canon SX60 (focal 19 mm)  ISO:100  V:1/320  F:8
Disparo a pulso

     Xa teño comentado que na miña humilde opinión non hai bridge pequena que ofreza a calidade de imaxe e o grao de detalle que dá a serie SX de Canon. Alomenos de entre as que probei.


Garzota (Egretta garzetta)
Canon SX60 (focal 151 mm)  ISO:100  V:1/500   F:8

De tanto falar con Fran Nieto deume un "ataque de fotógrafo" e probei fortuna cun mencer. Curiosamente ficou case monocromo agás o bote verde en primeiro plano. Na edición subín un pouco a temperatura da cor, que xa se mostraba fermosa ao natural.

Mencer no peirao de Barallobre (Fene) RAW editado con Lightroom
Canon SX60 (focal 5 mm)  ISO:100  V:1/25"   F:8 
Toma con autodisparo sobre apoio

 En fin, hai que aproveitar o tempo como se pode...

jueves, 26 de octubre de 2017

Más fotos de la Serreta (Mergus cristatus)

    Sigue con nosotros la Serreta mediana que descubríamos el día 22. Desde entonces he tenido oportunidad de visitar un par de veces más la zona de Maniños pero no he podido fotografiarla de cerca, así que todas las imágenes son muy recortadas y a una distancia considerable, demasiada para el 600 mm que posee mi Sony RX10. Estos días he echado de menos la Canon SX60, que para estas cosas sigue siendo imbatible gracias a su incomparable zoom óptico.


   Al menos he podido estrenar el nuevo disparador remoto por cable, imprescindible en tomas sobre trípode con poca velocidad; aunque nuestra protagonista no se mostró muy colaboradora.



    Esta anátida peculiar tiene un pico fino y dentado, adaptado para su alimentación a base de peces, una dieta poco frecuente entre los patos europeos. En España la Serreta mediana es escasa durante el invierno y se concentra sobre todo en humedales litorales como el Mar Menor, Delta de L´Ebre o las Rías Baixas, lugares donde se pueden llegar a concentrar varios centenares de ejemplares.


   En la ría de Ferrol su presencia como invernante es irregular, con un máximo registrado de 6 individuos en Enero de 2000. Para Galiza los censos publicados hasta 2005 por la SGHN indican medias de unos 100-150 ej. y un máximo de 376 aves en 2003, pero muy concentrados en la Ría de Arousa, detectándose ejemplares solitarios o grupos mínimos en otras localidades como el Estuario del Miño, Ortigueira o Ribadeo.
   De todas formas es un pato difícil de observar debido a sus hábitos de alimentación, con buceos constantes y prolongados. Por otra parte la gran superficie que ocupan nuestras rías, así como la recortada geografía que suelen tener, hace más difícil aún estimar bien las poblaciones de algunas acuáticas (especialmente si sopla viento y el mar está movido).



    Esta semana recuperaré la cámara pequeña, que tenía prestada. A ver si con ella puedo pillar mejor a nuestra serreta, si es que sigue por aquí.

Sony RX10 (focal 215 mm equiv. a 586 mm)  ISO: 200   V: 1/800  F: 5,6

  Gracias por leerme.

domingo, 22 de octubre de 2017

Serreta mediana (Mergus serrator) y otras novedades en la ría de Ferrol

   Es complicado salir al campo si tienes que estar de vuelta a media mañana pero te amanece casi a las nueve. En estos casos una vuelta rápida a la ría suele ser buena opción.

 Factoría de Navantia-Ferrol (zona de gradas) desde O Seixo

  Hoy lo más destacado en las tres paradas que hice fué: 1 Garceta grande, 1 Serreta mediana, 1 Negrón común y el Correlimos gordo que lleva semanas en San Valentín. Me informaba Paco Girón que también había 3 Zampullines cuellinegros en O Seixo.

 Garceta grande (Egretta alba)

   Las Serretas medianas aparecen casi todos los años aunque unas veces para invernar y otras de manera más breve durante el paso migratorio. Sin duda que estos primeros días de temporal tienen bastante que ver con las nuevas observaciones.


     Las fotos son bastante lejanas y con mucho recorte. Espero cogerla cerca algún día porque es un ave realmente fotogénica.


 Serreta mediana (Mergus serrator)

   Otro pato marino anual en nuestra ría como es el negrón también hizo acto de presencia, con la primera observación de la temporada.

 Negrón común (Melanitta nigra)

   No es normal una sedimentación tan prolongada como un mes de Correlimos gordo, pues esta especie suele parar pocos días. Viendo las fotos descubrí el motivo. El ejemplar estaba herido en la frente y en el ojo derecho, que quizá haya perdido. El ataque de un ave rapaz o algún gato doméstico podría ser la causa. A ver como le va al pobre..

 Correlimos gordo (Calidris canutus) herido en la cabeza

   Comentar que entre los Charranes patinegros presentes en el muelle de Maniños había uno marcado con anilla metálica y PVC. Me dice Antonio Gutiérrez que está anillado en la costa adriática italiana. Es el segundo charrán anillado en Italia registrado en Maniños.

Charrán patinegro (Sterna sandvicensis) con PVC (blanco ICP sobre fondo azul)

  En fin, siento haber tardado tanto en actualizar el blog pero es una época complicada a nivel personal. Estoy agotado mentalmente y con un nivel muy alto de estrés. Si a veces no os contesto los correos o las llamadas es simplemente porque quiero administrar el poco tiempo disponible a mi manera. También tengo pendiente una visita a Ortigueira para conocer a cierta persona, pero eso tendrá que esperar. 

sábado, 14 de octubre de 2017

Unas fotos nostálgicas

     El pasado jueves fui caminado hasta mi barrio natal, casi en la frontera entre Narón y Ferrol. Cuando ves la que fué tu casa después de tantos años se hace raro y la nostalgia es inevitable.
    Uno de los recuerdos que mejor conservo es el de las colonias de Avión común (Delichon urbicum) que teníamos en los aleros de los tejados, pero hoy no queda ni uno. Desconozco en qué momento se extinguieron allí pues mi familia se mudó del barrio en 1987 (yo tenía 16 años), pero de niño eran una estampa familiar en verano. Probablemente habría más de 100 parejas de avión en el barrio.

 Barrio de las "casas de la marina" (Narón)

   Entonces las calles estaban llenas de niños jugando (las familias criaban hijos humanos, no mascotas, aunque suene raro). Aprovecho para hacer un pequeño homenaje a la familia tradicional, en la que los críos comíamos guisos, potajes y lentejas; desayunábamos en casa, no en una terraza de bar; veíamos poca tele (jamás de noche); no necesitábamos tecnología para disfrutar y no nos habían convertido todavía en un mero instrumento de consumo.


  Detrás de las casas estaba lo que llamábamos "el monte", que era realmente una ladera de brezal atlántico y un prado. Allí me inicié en la afición naturalista, gracias a los tritones ibéricos y palmeados que poblaban los canales de riego, los luciones que encontrabas fácilmente debajo de las latas y uralitas abandonadas o las ranas bermejas, que eran muy numerosas en aquellos años.

  El progreso ha convertido aquel "monte" en un solar.


     Han pasado muchas cosas en estos treinta años. Algunas especies han desaparecido o se han rarificado muchísimo, mientras otras han colonizado la zona hasta convertirse en familiares y abundantes, caso de la Tórtola turca:

 Tórtola turca (Streptopelia decaocto)

  Otras ya eran comunes entonces...

 Colirrojo tizón (Phoenicuros ochruros)

   Hay que adaptarse al devenir de la Historia. Esta garza lo sabe bien. Si la laguna de A Frouxeira está muy llena pues hay que buscarse el alimento en otro sitio. Un prado frecuentado por vacas siempre ofrece oportunidades.

 Garza real (Ardea cinerea)

  En fin, apenas puedo salir de casa y no tenía mucho material para actualizar el blog pero he juntado varias cosillas para subir otra entrada (no es bueno tenerlo parado más de una semana).
 
Bisbita pratense (Anthus pratensis)

  Gracias por leerme.

domingo, 8 de octubre de 2017

No Parque Natural das Fragas do Eume

  As fragas do Eume foi ún dos primeiros espazos naturais que visitei sendo adolescente. Sen embargo deixei de ir por alí cando aquilo se masificou coa chegada do "turismo verde" e tamén un pouco deprimido pola eucaliptización do lugar. E iso a pesares de que levo sangue do Eume nas veas (miña nai nasceu nunha aldea de Monfero encima do río chamada Vilafaíl).

 Río Eume

   Na miña vida nunca vivín un período con tanta limitación de tempo como estou a vivir agora. Ter que marchar da fraga cando apenas levaba unha hora e media alí semella case sacrílego, pero dou grazas por poder facelo porque falamos dun lugar máxico, con unha Natureza extraordinariamente rica e diversa, especialmente no relativo á botánica, invertebrados e pequenos vertebrados.

 Sony RX10 (focal 25 mm) ISO: 64  V: 1,6"  F:16

    Hoxe foi simplesmente unha toma de contacto na que puiden tirar algunhas fotos dos habitantes más característicos do río Eume, como a seta máis famosa do mundo:

 Amanita muscaria

 Non lembraba o doado que resulta observar aquí os dous paxaros de río por excelencia. Outro día buscaremos fotos boas deles, hoxe andaba a outra cousa.

 Lavandeira real (Motacilla cinerea)

 Merlo rieiro (Cinclus cinclus)

  Por exemplo a toma de longa exposición. As cámaras bridge de sensor pequeno ofrecen unhas prestacións moi limitadas á hora de facer fotografía artística. Eu nin son fotógrafo nin dispoño de equipa técnica (filtros densidade neutra, flashes, difusores, etc) pero gosto de facer todo tipo de probas para cando me preguntan logo.
  Unha das melloras técnicas nas compactas de sensor grande (de 1 polgada) é que dispós de moito máis rango na apertura (F:2,4 até F: 16) e moito máis tempo de exposición para tomas como a seguinte (quizá ficou algo sobreexposta na edición):

Sony RX10 (focal 21 mm, equiv. a 58 mm)  ISO. 100  V: 10"  F: 13
Toma con autodisparo sobre trípode 

  A ver se podemos voltar con algo máis de tempo a semana que vén.

jueves, 5 de octubre de 2017

De la huelga a la soledad

  Esta mañana nos encontrábamos con que los compañeros de la Industria auxiliar no nos dejaban acceder al astillero como parte de la jornada de huelga convocada, en la que se reclama el cumplimiento de unos acuerdos pactados con la Patronal en 2001. Vaya desde aquí un saludo fraternal y solidario para ellos, que tienen todo mi apoyo.


     En cuanto la cosa se consolidó y en vista de que no había incidentes decidí aprovechar el resto de la mañana para mi. Así que me fuí a ese "rincón de pensar" que es mi amada Frouxeira.


   Nada más salir del coche y aún amaneciendo llegó el primer perro. En este caso la propietaria no era la clásica mascotera joven y urbanita - o venidera - sino una anciana que quizá hasta fuese nativa. Pero el proceder fue el de siempre: lo bajan atado hasta la playa, donde lo sueltan para que "corra libremente" (algo que dice la Ley que NO se puede hacer). Nada más quitar la correa el chucho fue directo como una bala hacia un bando de gaviotas que descansaban de la migración.

 Peste canina después de haber levantado bando de aves en "espacio protegido"

  Como siempre, la propietaria a su bola y el perro corriendo detrás de cuanto bicho ve.


      Después del pan nuestro de cada día me tragué la bilis y miré para otro sitio. Unos correlimos tridáctilos me ayudaron a desconectar...

 Correlimos tridáctilo (Calidris alba)

    Esta año la laguna está bastante vacía de aves pero siempre aparece alguna sorpresa, como esta Garcilla cangrejera, ardeido que ya podemos catalogar de migrante anual.

 Garcilla cangrejera (Ardeola ralloides

   Pero la vida se nos va de este - en tiempos -  rico y diverso espacio natural. Anfibios como el sapo corredor, rapaces como el Aguilucho pálido o reptiles como la Víbora de Seoane están desapareciendo casi sin darnos cuenta.


    Son diversas las causas de este desastre medioambiental en que se ha convertido Galiza. En Valdoviño conozco algunas, como el Jabalí, la otra peste de A Frouxeira. Sus desbroces están destrozando todo el sistema de dunas grises y probablemente están detrás de la inminente extinción del Sapo corredor (Epidalea calamita).
     Sería importante que se realizase un estudio completo sobre hábitos de alimentación de Jabalí en Valdoviño a través de análisis de sus excrementos. Si es un espacio protegido pues financiar un estudio científico de este tipo debería ser prioridad absoluta desde mi punto de vista. Igual aprendemos algo también de porque están desapareciendo los rálidos nidificantes.

 Fozaduras en proximidad de una charca muy importante para reproducción de anfibios

 Desbroces de Jabalí en duna gris con importante comunidad de musgos

  En fin, que en unos minutos he pasado del ajetreo de la huelga en un gran astillero a la soledad de un espacio natural que pide a gritos la respiración asistida.

Sistema dunar de A Frouxeira (Valdoviño)

martes, 3 de octubre de 2017

Ría de Ortigueira, 3-Octubre

 Hoy me tomé parte de la mañana libre para volver a la ría de Ortigueira, pues necesitaba tomar aire fresco y desconectar de varios asuntos.


     Ya tenemos bastantes limícolas pero apenas hay anátidas, que llegarán a partir de mediados de mes y especialmente en Noviembre, aunque hoy un Ansar común presidía majestuoso el intermareal.

 Anasar común (Anser anser

   También había 20 Espátulas (Platalea leucorodia) y 3 Garcetas grandes (Egretta alba), aunque muy lejos incluso para una cámara bridge.

 Garceta común (Egretta garzeta)

   De "limis" destacar como siempre el alto número de Ostreros, Zarapitos reales y  trinadores, así como bastantes Agujas colipitas. La colinegra es mucho más escasa por el norte coruñés.

 Ostreros comunes (Haematopus ostralegus) + Agujas colinegras (Limosa limosa)

  Lo más destacado, un total de 53 Correlimos gordos (Calidris canutus) contados con bajamar y sólo en el intermareal central. Esta limícola es muy característica de este humedal, donde suelen llegar varias decenas de ejemplares casi todos los inviernos.

Bando de Correlimos gordos (Calidris canutus) y comunes (Calidris alpina)

   Me despido con una de las limícolas más comunes en las rías gallegas.

Andarríos chicos (Actitis hypoleucos)
Sony RX10 (focal 206 mm)  ISO: 64  V: 1/200  F: 7,1
Trípode + autodisparo

  Bueno, seguro que agradeceréis este post en estos días tan tensos para todos.