Seguidores e seguidoras

martes, 24 de julio de 2018

En la montaña, 2ª parte (anfibios y reptiles)

  A pesar del día desapacible los montes ourensanos suelen ser gratificantes para el naturalista; aunque esta visita fuese en una de las zonas más degradadas. Si hay piedras y charcas temporales, es garantía de ver cosas.

 Charca de montaña (Serra do Eixo al fondo)

Nos recibieron un montón de renacuajos de Sapo corredor, todos muy avanzados en su desarrollo.

 Larva de Sapo corredor a punto de metamorfosear

  En tierra firme había que andar con cuidado para no pisar los cientos de sapitos metamórficos que ya habían completado la metamorfosis. Al igual que los adultos estas miniaturas de apenas un centímetro se desplazan caminando o corriendo, no a saltos .

 Sapo corredor (Epidalea calamita) metamórfico

   Encontramos varias puestas  de Sapo partero (Alytes obstetricans). Probablemente los renacuajos pequeños no identificados que también había en la charca procedían de estas puestas.

Puesta de Sapo partero (Alytes obstetricans)

    Desde que sale al campo conmigo una de las primeras cosas que ha aprendido José Ramón Castro es a levantar piedras. Y en aquellos montes las había por miles. Bajo una de ellas encontramos la primera galani de la mañana, endemismo del NW ibérico.

 Lagartija leonesa (Iberolacerta galani)

  También varias Lagartijas de Bocage. Hice unas fotos de las escamas de la cabeza


 Lagartija de Bocage (Podarcis bocagei), placas de la cabeza

   El Lagarto ocelado es un lacértido abundante en el centro y sur de Galiza. Pero encontrar un ejemplar a casi 1800 m es noticia de alcance. De hecho sólo conocíamos otra cita anterior en cotas tan elevadas (publicada en el Atlas de hérpetos de la SGHN).

 Lagarto ocelado (Timon lepidus) juv.

  Al eurosiberiano Lución es más habitual verlo en lugares fríos y montañosos. Varios ejemplares aparecieron bajo las piedras.

Lución (Anguis fragilis), hembra

  Por lo visto parece que José Ramón tiene un don especial para encontrar ofidios (a mí es que últimamente me deben escapar). De nuevo encontramos varios ejemplares:

 Coronela europea (Coronella austriaca) juvenil

Antes de devolver la coronela a su refugio le tomamos una foto en la que se aprecian varios detalles diagnósticos de la especie, como son:
  1. - Las escamas supralabiales 3ª y 4ª (línea roja) en contacto con el ojo
  2. - Escama rostral que sube y penetra ligeramente entre las internasales (círculo rojo)

  Precisamente esta semana leía un artículo sobre la incidencia que tiene sobre los ofidios británicos su parecido con las víboras. Este fenómeno, conocido como mimetismo batesiano, causa la muerte por el hombre de muchas culebras inofensivas que son confundidas con víboras. Por ejemplo, el 99 % de las personas que viesen la siguiente foto afirmarían sin dudar que se trata de una víbora, por su zig-zag y su cabeza triangular:


  Pues no. Es una inofensiva Culebra viperina cuyo mayor peligro es la peste que sueltan cuando se defecan en tu mano al cogerlas (otra estrategia defensiva habitual en muchos ofidios).

Culebra viperina (Natrix maura)

  Como en el caso del ocelado tenemos otra cita de enorme valor ecológico por la cota tan elevada en la que ha aparecido: 1760 m snm, superando bastante los registros publicados con anterioridad, aunque no conozco las últimas citas de Rafa Vázquez o Martiño Cabana.
  En cualquier caso todas as citas serán remitidas a los responsables de los dos Atlas gallegos: el Atlas de hérpetos de la SGHN y el A.L.V.A.R. coordinado por Martiño.

10 comentarios:

  1. tanto como un " DON " no lo creo,pero gracias y un gran dia por ese pico de montaña, aprendiendo con tus esplendidas explicaciones, gracias un saludo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. E aprende tamén dos comentarios, José Ramón (teño a sorte de ter algúns dos mellores naturalistas galegos coma seguidores e comentaristas habituais).

      Eliminar
  2. Que fermosa jornada de campo. A galani é toda umha jóia da nossa fauna! E curioso esse arnal "alpinista". Apertas! Damián

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. E nom esqueças a Natrix maura a quasse 1800 m!! Outra bicha alpinista.

      Eliminar
  3. Boas,
    E non seria de Alytes a posta? E que vexo os ovos moi raros para Hyla.

    Apertas,

    Cesar

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pois non o pensara, pero tamén pode ser, claro. O feito de ter pouca experiencia cos posturas de Alytes (por motivos obvios) fixo que me esquecera desa especie, pero ben puideran ser. desde logo o hábitat é de libro (estaban na charca da foto). Eu pensei en Hyla pola forma de "noz" compacta, que teño observado persoalmente. A masa era un pouco máis grande e desordeada do normal pero achaqueino ao deterioro dos ovos e a sua descomposición.
      A ver se hai máis opinións. En caso contrario damos a túa como máis probábel. Por agora xa modifiquei o texto incorporando esa posibilidade.
      Graciñas, César.

      Eliminar
    2. Parabens po-la saida,a posta e Alytes,esta valeira,esas están moitas veces na auga,cando xa liberaron as larva,os do norte nos sorprende ver certas especies a tanta altura,pero canto mais o sur mais normal,asi contrarestan o clima :),un saudo.

      Eliminar
  4. E atento aos comentarios, Álvaro. Xa sabes que moitas das aportacións dos seguidores enriquecen e complementan o texto principal da entrada.

    ResponderEliminar
  5. A ver coa aplicación de blogger...

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos