La semana pasada había permanecido enclaustrado casi sin salir de casa (el "aniversario" de la muerte de María agravó mi depresión). Ayer y hoy volvía a salir al campo para respirar aire puro y animarme un poco. Como si la madre Naturaleza se hubiese compadecido de mi situación esta mañana me regalaba una de esas observaciones que desea cualquier naturalista desde niño: el lobo ibérico (Canis lupus signatus). Y no uno, sino dos ejemplares.
Lobos ibéricos (Canis lupus signatus)
Es mi cuarta observación de la especie, pero me hizo especial ilusión por ser la más próxima a mi ciudad, en un lugar del valle del Xuvia que no revelaré (las coordenadas exactas quedan subidas a Observation, que mantiene en modo oculto la localización de especies sensibles).
Lobos ibéricos (Canis lupus signatus)
Los lobos aparecieron en la carretera y caminaban hacia mi posición mientras yo intentaba no moverme y, casi, ni respirar. He pasado mucho miedo en el campo... con mastines, con los putos perros peligrosos sueltos o incluso con algún corzo en celo. Con estos lobos sólo sentí emoción; la que proporciona observar al natural el gran depredador apical de Europa recuperando el espacio que durante varios siglos el ser humano le arrebató.
Lobo ibérico (Canis lupus signatus)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3 ISO:20.000 V:1/125 F:6,3
Estuve a punto de llevar la Sony RX10 III. Gracias a Dios escogí la Olympus OM-1. De otra manera no hubiese tenido posibilidad de tomar fotos, dada la oscuridad que reinaba en esta mañana de nubes y niebla a las 6,45 hora zulú. Aunque en el límite del rango de ISO nominal (ojo a los valores) las imágenes quedaron más que dignas dada la situación.
Lobo ibérico (Canis lupus signatus)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3 ISO:16.000 V:1/125 F:6,3
Lobo ibérico (Canis lupus signatus)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3 ISO:25.600 V:1/160 F:6,3
Hubo un momento en que parecía que se marchaban. Entonces pude apreciar evidentes síntomas de alguna enfermedad. Xabi y David coinciden en que se trata de sarna, un problema que por lo visto afecta a muchos lobos de la zona.
Lobo ibérico con evidentes síntomas de sarna
Antes de desaparecer se dieron la vuelta para echarme una última mirada curiosa. Qué momento, señores y señoras!
Lobo ibérico (Canis lupus signatus)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3 ISO:25.600 V:1/160 F:6,3
Lobo ibérico (Canis lupus signatus)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3 ISO:51.200 V:1/160 F:6,3
Y con una última foto (tomada con ISO 51.200!!!) terminamos. Gracias OM-1!!!
Hola Xabi,cómo ya sabes que los vi 4 veces en directo y eses momento entre tú y ellos es una euforia tremenda y los nervios en esos momentos también. La pena que estos carnívoros tengan sarna , posiblemente trasmitida por los corzos pues son vulnerables a ese enfermedad de piel
ResponderEliminarGrazas por comentar, J.R.
EliminarImpresionantes fotos, que cerquiña e que tranquilos parecían. Parabéns polo logró!
ResponderEliminarGraciñas, Monse. Un bico moi, moi, moi grande.
EliminarMe uno a las felicitaciones, Xabi. Para los que somos "de costa", no es frecuente encontrar lobos. Un abrazo.
ResponderEliminarA partir de agora vai ser, créme (xa os temos na mesmiña costa de Ferrol).
EliminarOla Xabi! Precisamente do lobo na nosa zona falamos días atrás cando coincidimos na rúa. Parabéns por ese encontro no val do Xuvia. A min no Forgoselo non se me deixan ver. Algún rastro, ouvidos na noite ocasionais pero pouco máis.
ResponderEliminarCarlos Castro.
Opa, Carlos.
EliminarPois si que foi casualdade logo dese encontro noso (antonte?). Ademáis o día antes falara con Pumariño por teléfono e saíra precisamente o tema do lobo na nosa conversa. E zasca! Xusto ao día seguinte, premio gordo. Vaia cadrada, a verdade....
Apertas
PC: A paciencia pode dar momentos moi aburridoos pero ao final acabas levando algún premio sempre.
ResponderEliminarXa quixera eu ter estado aí e vivir a unha poca desa emoción do momento. A constancia, a paciencia, o traballo e os madrugóns dan os seus froitos. Unha entrada das que marcan. Parabéns!
Desde logo, Manolo. Ti tranqui que as observacións de lobo están a multiplicarse de maneira exponencial na nosa zona. Xa che caerá a ti tamén. Na parroquia onde vives, haino.
EliminarOla Xabi, parabéns por esa observación tan chula e as fotos coas que a ilustras. E se me permites, comentar que o que viviches lembroume unha observación que tiven haberá uns dez anos á porta da miña casa (vivo nunha aldeíña de San Sadurniño). Alarmado por uns ladridos histéricos dos meus cans, saín fóra a ver qué pasaba. Era no lusco e fusco e o que pasaban eran dous lobos, tamén subadultos, coma os teus, tan panchos pola estrada. Aceleraron un pouco o paso sen quitarnos o ollo, pero tampouco entraron en pánico, e seguiron o seu camiño. Custoume varios días dar pechado a boca.
ResponderEliminarO dito, parabéns meu
Álvaro Barros
Pois ollo cos teus cans, que xa sabes que os lobos están "palillando" un montón deles na comarca. Eu mesmo atopara unha pata dun can medianuco no encoro das Forcadas hai xa uns anos.
EliminarGrazas polos parabéns e pola visita, crack.
Cousa bonita a 1a foto!!
ResponderEliminarParabéns polo encontro
Pois grazas.
EliminarParabens polo encontro! Ollo, recentemente chegoume a noticia dunha amiga que vive nunha aldea da comarca de Betanzos, que tivo a sarna.
ResponderEliminarOLá, Yago. Esa amiga tiña can?
EliminarNon, pois ten gato, e acabo de ler pola rede que non é unha enfermidade transmisible de animais a persoas
EliminarEu solo vin o lobo en vivo unha vez, en leon, meu pai era camioneiro e no veran sempre iba unha semaniña
ResponderEliminarDe viaxe con el, iso das vacacions era un conceptp extraño para o seu xefe, recordo que iamos hacia unha vila que se chama Castrocontrigo e pinchamos unha roda de noite, meu pai colleu unha presa de fias e aceite e prendeulle lume para poder ver e da escuridadw apareceron o que eu pensei que eran dous cans que se deitaron tranquilos xusto o de a luz daquel lume precario empezaba a menguar, ali estivemos traballando media horiña longa e cando acabamos meu pai dixome, vai subindo á cabina, encende o motor e que o compresor faga alre, eu recollo a ferramenta e apago o lume para irnos. Cando subin, desde outro angulo vin que aquilo non eran cans, tamen observei que non habia rastro de civilizacion en km, cando subiu meu pai pregunteille, papa, de donde veñen eses cans se non hai casas cerca? E dime ell, que cans nin que cans se son dous lobos. Eu que tiña 12 anos abrin os ollos tanto que casi se me caen ó chan e digolle, papa, como non me avisaches? E el, socarron como é dime, home, e que se cho digo tiña que cambiar a roda eu solo e xa ves que non che fixeron mal ningún
Un saudi, Anton Carro.
Fermosa experiencia, Antón.
EliminarAlégrome de que empeces a ver luz, meu!!!
ResponderEliminarNoutra orde de cousas, paréceme recoñecer o lugar , e se é no mesmo sitio , que saibas que case temos confirmado o primeiro evento de cría desta especie en Trasancos en varios séculos.
Unha loba moi preñada nun fototrampeo, non se ve tódolos días...
Xa están a criar en "Ferrol" (non revelarei o lugar onde sucedeu porque é unha información confidencial). Informoume a xente que anda controlando a especie na comarca. Estes dous lobos do post xa son "trasanqueses" de pro.
EliminarGrazas pola visita (vexo que és dos que só lén Bichos no facebook do móbil, como Antón...)