Chora Galiza

 Horrible. Esa é a palabra que todos temos na mente nestes momentos, logo do accidente ferroviario de onte na capital do país. Xa nun primeiro momento o accidente semellaba grave, pero co paso das horas, e a medida que se ían sabendo máis dados, fomos comprendendo a auténtica dimensión desta traxedia. Porque se converteu, sinxelamente, na maior que eu recorde, aos meus corenta e dous anos de existencia.

   Din que nas guerras sae o pior do ser humano pero que, sen embargo,  nas catástrofes aflora o mellor de nós. E no accidente de Compostela, estamos a ver esta faceta tan importante da nosa especie, tan irracional e tan cruel en ocasións, pero que tanta compaixón e solidariedade amosa noutras.

    Esta imaxe emocionoume. Un heroe, na forma dun desesperado bombeiro, carrexa no colo a unha rapaciña que semella un pequeno anxo no medio do caos e do espanto. (Ao tratarse dunha menor tapeille a cara para conservar a intimidade e por respeto aos familiares).

  A solidariedade dos viciños de Angrois, que salvaron probablemente máis dunha vida coa súa intervención decidida, e a dos voluntarios que se prresentaron en tromba para doar o seu sangue nos hospitais, tamén me chegaron ao máis fondo da alma. Nestes momentos vólvelle a ún a esperanza sobre a raza humana, sen dúbida.

 Esta mañá daba unha volta por Valdoviño coa idea de facer unha entrada. Pero non puiden. Quedo coa lembranza da chuvia fina que caía sobre a Praia dos Botes neste triste día da Patria galega. Pero non eran gotas de auga as que caían; eran as bágoas de todo o país as que me mollaban en Valdoviño. Porque é Galiza enteira a que está a chorar.