Historias de Gaivotas

  Desde hai unhas semanas as gaivotas patimarelas urbanas ocupan os seus territorios de cría na cidade de Ferrol. Uns territorios que realmente nunca abandonaron durante o inverno pero nos que agora botan moito máis tempo.

    Para un galego de costa ter varias parellas de Larus michahellis anidando diante do seu piso é algo habitual , pero imaxino o que disfrutarían os compañeiros ornitólogos do interior ou do sur peninsular. Así que penso que ben merecen un pequeno seguimento.

 Gaivotas patimarelas no seu hábitat de cría (en azul, tellado do niño)

  Estes días "a parella de enfrente", que controlo todos os días, está especialmente agarimosa. Adoitan xuntarse moito, buscando o contacto físico e emitindo voces de celo constantemente.

    A adaptación á vida urbana das nosas patimarelas resulta asombroso. Xa contei aquí como esperan pousadas sobre os coches para aproveitar os "pinchos" e restos de comida nas terrazas dos bares. Pero antonte presenciei no asteleiro onde traballo unha escea alucinante.

  Na hora do bocadillo, moitos traballadores acoden a tomalo a un gran tapango situado na cabeza da grada, onde se xuntan cos seus bocatas, sandwiches ou pasteliños da máquina. Ao principio eran os pardais e as pombas os que comezaron a vir para picar nas migas que lles botaban, pero agora unha parella que anida moi próxima descobreu aquela oportunidade de alimento (que non sei como asimilarán, sendo básicamente miga de pan).

  Ben, poi hai un traballador que me deixou atónito. Ao principio botáballe restos o bocata ao chan e unha das gaivotas viña voando desde un tellado cercano, collía o cacho e volvía para o tellado. Entón o home empezou a facer outra cousa. Levantábase do banco no que estaba sentado e erguía unha man, como facendo un sinal. Nese momento a gaivota saía voando, o traballador baixaba o brazo collía a miga e botábaa ao aire para que a gaivota a collera en vóo! para volver logo ao pousadoiro. Repetíu esa manobra media dúcia de veces e en todas a gaivota entendeu o sinal do brazo levantado para saír a toda pastilla e atrapar o cacho de pan no aire sen pousar. Eu fiquei coa boca aberta. Quen diría que en tempos era un ave mariña propia de illas apartadas e grandes acantilados.