Por lo menos no llovió e incluso tuvimos algunos momentos de sol, que aprovechamos para conocer un poco la fauna invertebrada del lugar. Como este escarabajo de la familia Meloidae al que afotamos mientras se alimentaba con las flores de una Retama (Cytisus scoparius, creo).
Lytta vesicatoria
Por los caminos es tiempo de licaénidos, esa familia de mariposas pequeñitas cuyos machos suelen presentar un intenso color azul.
Lysandra bellargus (forma ceronus), hembra
Me alegró ver el río Galir con tan buen nivel hídrico a estas alturas del año. Las lluvias de esta Primavera habrán beneficiado a los anfibios. Ente las hierbas y hojarasca de la orilla encontramos no pocas ranas patilargas. Por cierto, aquí no hay problema de confusión con la temporaria.
Rana patilarga (Rana iberica)
Sony RX10 III (focal 220 mm) ISO: 800 V: 1/125 F: 4
A pesar del mal tiempo muchas especies de reptiles se encuentran ahora en su momento de máxima actividad y son fácilmente observables. La Lagartija colilarga es, sin lugar a dudas, la lagartija por excelencia del monte mediterráneo.
Lagartija colilarga (Psammodromus algirus)
La pequeña Lagartija cenicienta prefiere bitopos más abiertos y con menos vegetación, como por ejemplo las pistas secas y soleadas del parque natural, donde se mueve con pasmosa velocidad entre las matas de lavanda.
Lagartija cenicienta (Psammodromus hispanicus) hembra
En Galiza vamos conociendo más poblaciones con los años, pero sigue siendo una especie de distribución restringida a las comarcas más mediterráneas y cálidas de Ourense. Aunque si la sabemos buscar resulta sorprendentemente fácil de fotografiar sin molestarla. Sentados en el camino pudimos disfrutar largo rato como un ejemplar buscaba alimento activamente entre las piedras y restos vegetales de su territorio.
Lagartija cenicienta buscando alimento.
Lagartija cenicienta (Psammmodromus hispanicus) macho
Y donde hay lagartijas hay coronelas, ofidios que depredan especialmente sobre pequeños lacértidos. Por el norte tenemos la coronela europea, pero en Ourense es más común la meridional:
De carácter y costumbres diametralmente opuestas a su prima eurosiberiana, la coronela meridional es un animal muy pacífico de hábitos nocturnos. Las escamas supralabiales y las bandas oscuras en cuello/cabeza son muy importantes para diferenciar ambas coronelas.
Todos los ofidios han experimentado un alarmante declive por el Norte gallego desde que empecé a salir al campo (la infinita red de carreteras y las muertes por atropello pueden haber sido un factor determinante, en mi opinión). Cada observación de una culebra adulta y viva es ahora todo un acontecimiento para este ferrolano.
Coronela meridional (Coronella girondica)
Debo decir que si no fuese por las observaciones herpetológicas la visita me habría dejado un sabor amargo, porque faltaron muchas de las aves habituales, fijas diría, como Alcaudón común, Aguila calzada, Gorrión chillón o Abejaruco. No sé que pasa en A Lastra pero cada año veo menos cosas. ¿os pasa también a vosotros?.
Paisaje desde Pardollán
En fin, después de tres horas y media de trabajo delante del ordenador vamos a publicar el post.
Buen post y bonita salida
ResponderEliminarPena de tempo. E as chuvias do día anterior non axudaron moito tampouco á hora de practicar a noble arte do levantamento de pedras.
EliminarEste comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarCerto. Pero esa norma debemos aplicala non só nun espazo "protexido" (por chamarlle algo) senón en toda circunstancia. Así o aprendín hai corenta anos cando me formaba como naturalista. E, como xa expliquei nalgunha ocasión, tento cumprila sempre. Por iso evito manipular a fauna ou asustar as aves reprodutoras.
EliminarSen embargo o traballo naturalista implica contradicións, que debemos tentar minimizar. A contaminación por gasoil cando nos desprazamos en veículo particular, o arrastre da vexetación cando mostrexamos unha poza co trueiro, a alteración de colonias de formiga cando levantamos pedras buscando hérpetos para o Atlas de Galiza...
Logo cadaquén debe marcar o límite segundo a súa conciencia e principios. Para min, por exemplo, está na morte voluntaria dun insecto para a súa identificación, e por iso me desagradan as coleccións entomolóxicas. Pero xa digo, cada ún debe ser consecuente e delimitar a liña vermella segundo o que considere. E asegúroche, David, que eu teño o listón moi alto. Digo todo isto por se o teu comentario era unha alusión cara miña actividade de campo.
Grazas por comentar.
Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.
EliminarPor exemplo?
EliminarEste comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarEste comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarTres preguntas:
ResponderEliminar1- Por qué insinúas que entrei en zonas do parque proibidas? Tes provas ou indicios para sinalarme públicamente diante dos meus seguidores desa maneira?
2 - Ao contrario que ti, eu si teño permiso para manipular anfibios e réptiles pero ¿por qué insinuas no meu blogue que o fixen? ¿Aprecias nas imáxes que iso foi así e estás disposto a denunciarme ao SEPRONA?
3 - ¿Daste conta da repercusión das túas insinuacións neste post ou simplemente buscas protagonismo?
Este comentario foi eliminado por un administrador do blog.
ResponderEliminarNo creo que conozca un poco a Xabier,por que más preocupado por la naturaleza que él no los vi y demostrando como cada vez hay menos bichos en nuestros campos,parques ,etc,te puedo asegurar , que las veces que ido con el y son unas cuantas no lee.vi coger en sus manos un animal ,hacer comentarios de esos no es aquí ,un saludo
EliminarClaro que non insinuaches nada, David. ese "...as normas son para tod@s" obviamente non se refería a min. E ese "unha das normas dun parque é non molestar a fauna" xusto nun post sobre un parque Natural escribíchelo de maneira puramente aleatoria, por suposto.
EliminarPreocúpame moi seriamente que diante dunha entrada tan chula como a que fixen só se te ocorra escribir esas insinuacións tan feas (e falsas).
Flipo. Deus dea paciencia...
ResponderEliminarApertas Xabi,
Martiño (outro molestador de hérpetos)
David Sobreira: a pesares daquel comentario tan desafortunado que fixeras sobre a miña persoa en Galiciaves decidín perdoarte e darche a benvida neste blogue (aínda coas advertencias que recibín de varios membros daquel foro sobre a túa persoa e a túa permanente actitude destrutiva)). Hoxe doume conta que me equivoquei e que eles tiñan razón.
ResponderEliminarIndependentemente de que sexa ou non legal levantar unha ducia de pedras pedras no lugar onde o fixen (infórmanme que por agora NON É ILEGAL) pareces esquecer o motivo deses levantamentos: divulgación naturalista, por medio deste blogue, e contribución ao conocimiento científico, a través dos diferentes Atlas e páxinas nas que colaboro aportando citas de todo tipo. Un motivo que delimita a fronteira entre as molestias evitables e as inevitables. Como recoñecía ao principio, os que traballamos no campo cometemos inevitablemente pequenas contradicións, desde o momento en que a simple observación dun insecto implica unha intervención allea ao medio.
Hai tempo outro personaxe coma ti chamárame a atención en galiciaves por realizar unha prospección na canaveira da Frouxeira, aludindo que tamén era “ilegal”. Aquel personaxe descoñece con total seguridade as gravísimas problemáticas que padece esa lagoa tan querida para min. E tamén descoñecerá a suma importancia que ten a poboación de escribenta das canaveiras que temos alí, con máis do 50% da poboación galega. Unha especie ameazada de extinción á que lla suda que eu ou vinte persoas máis nos internemos no carrizal, porque as causas do seu declive proveñen dun cambio radical nos usos agrícolas, a perda de hábitat de xunqueira aclarada ou a colmatación. Claro que igual os intereses daquel personaxe e os meus son distintos. El estará pendente da subvención da Consellería ou dun contrato para a súa consultora medioambiental, mentras eu traballo altruistamente na mellora do coñecimento do medio e na súa divulgación (perdendo diñeiro).
No teu caso descoñezo se aportas algo á divulgación ou ao coñecimento (máis aló de catro citas no noticiario). Si sei o moito que “aportas” encizañando ao persoal desde a túa posición de francotirador especializado. Supoño que en Galiciaves cansáronse de ti e agora pensas que Bichos e demáis familia pode ser o teu territorio de cacería. Pero sinto darte unha mala noticia. Eu nin son parvo nin son tan boa persoa como poida parecer. Coa mesma sinceridade coa que te recibín te invito a abandonar este blogue de maneira inmediata. Non necesito persoas tóxicas que ensucien o meu traballo para alimentar o seu ego provocador.
E lembra que isto non é galiciaves, onde che permiten todo. Un comentario máis e te bloqueo ipso facto. Vai tocar o carallo noutro sitio, que aquí non és benvido.
Ti mesmo...
ResponderEliminarCómo te expresas ,bonito argumento un 10
ResponderEliminarOgallá non tivese que "expresarme" así, Jose, pero certa xente as busca. E a min o que me busca me encontra.
EliminarEste rapaz é tonto e pensa que o somos os demáis.
Este comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarXabi: Sigue facendo o que fas, que como o fas falo moi ben. Por outra parte, gran entrada.
ResponderEliminarÉ que manda carallo con certos personaxes... Curras tres horas e media sen parar para publicar un post guapo, con boas fotos e un texto didáctico, e que o único que che digan sexa que molestaches á fauna e te metiches por sitios proibidos. Tuzarismo...
EliminarSobran tocahuevos e faltan naturalistas comprometidos e currantes.
EliminarApertas,
Martiño
Entradón Xabi, noraboa. Unhas fotazas, e moi didáctico, coma sempre. Grazas
ResponderEliminarSobre a polémica anterior, paso. Seguir falando diso é desvirtuar esta entrada, que non o merece.
Apertas.
Tes moita razón, Quique. Mira que pensei que íamos falar da Lastra...
EliminarApertas alégrome de que gostases da entrada.