Lagoa de Valdoviño, 132 días despois

  Hoxe a Xunta abría por fin a fronteira do concello e fun direito á lagoa da Frouxeira tras saír do traballo. Unha lagoa que estaba pecha e chea, por desgraza. A maiores facía vento e desde o paseio peonil tiña o sol de frente, unhas condicións pésimas para a observación ornitolóxica, pero estaba alí de novo, na miña querida Frouxeira.

Lagoa da Frouxeira, zona do "Pozo do cura"

 Neste esperado reencontro  adiqueime simplesmente a respirar e desfrutar a visita.

Acuáticas repousando na beira N

 No lago poucas aves había, coma pasa sempre que mantén altos níveis hídricos. O máis salientábel:

• 4 Cullereiros (Platalea leucorodia)
• 114 Patos frisados (Mareca strepera)
• 16 Cercetas reais (Anas crecca)
• Unha ducia de patos mergulladores (Aythya spp). Estaban co sol de frente e resultaba imposíbel identificalos. Supoño que estarían os famosos affinis e collaris (tampouco fixen moito por achegarme)
• Un grupiño cativo de Galiñolas (Fulica atra) dunhas poucas ducias.

Patos frisados (Mareca strepera) en primeiro plano

    Con estes ventos de nordés sería doado que sedimentasen algunhas limícolas típicas de finais de inverno, coma o liorteiro (Calidris pugnax) ou o mazarico rabinegro (Limosa limosa). Sen intermareal será complicado.

Galiñolas negras (Fulica atra)

 Teño visto moitas cousas raras na Frouxeira pero até hoxe non vira isto: un corvo mariño morrendo "en pleno directo". Estaba a tragar unha presa e comezou a debaterse violentamente até que ficou morto na superficie. 

Corvo mariño (Phalacorcorax carbo) agonizando cunha presa capturada

Ignoro que foi o que pasou. Unha espiña atravesando un órgano vital? Simple asfixia por exceso de gula? Un anzol de pesca que viña polo medio? Alí quedou flotando no medio da lagoa.

Corvo mariño morto

 Eu non vou facerlle a autopsia na cociña da miña casa pero se alguén ten interese o bicho há ficar varado na beira da pista, onde será doado atopalo.

 Outras cousas nunca cambian. Como os cans soltos omnipresentes no espazo protexido. Desta volta e xusto mentras me facían unha enquisa para a Xunta decidín advertir á propietaria de que os cans debían ir atados. A resposta foi a de sempre. Precisamente por culpa desa peste as limícolas agora xa non poder ir á praia cando a lagoa está chea (como facían antes). Por iso están sempre no illote da Percebelleira, frente a praia.

Illote da Percebelleira

Pilros (Calidris alba) e píllaras (Pluvialis squatarola) a resgardo da peste canina

   En fin, vires á Frouxeira é sempre unha sensación agridoce. Podes sentir fascinación e ledicia pola rica vida presente no humidal mas logo virá a xenreira e indignación pola permisividade das autoridades cara o delicto medioambiental.

Píllaras cincentas (Pluvialis squatarola)

E con estas píllaras refuxiadas da peste mascoteira despedímonos por hoxe.