mércores, 1 de maio de 2024

Ataques de perros, un peligro muy real para el naturalista

   Hace tres años sufrí el episodio más terrorífico de mi vida. Paseando por una sierra próxima a Ferrol, seis mastines (repito, SEIS) salieron de la finca en la que estaban hacia una pista pública donde había aparcado el coche y se pusieron a ladrar furiosos rodeando mi coche hasta que me vi obligado a volver, mientras los mastines me rodeaban muy agresivos. Jamás he tenido tanto miedo. Supongo que reaccioné bien, con sangre fría, y los perros no me atacaron. Tuve más suerte que la pobre chica que murió en Zamora el año pasado asesinada precisamente por mastines, cuyo dueño debería estar en la cárcel de por vida.


   El número de ataques de perros agresivos o peligrosos se está disparando de manera alarmante en todo Occidente, muchos de ellos con resultado de muerte o heridas terribles (en las estadísticas sólo aparecen las muertes, porque el número de ataques es muchísimo mayor). La ideología animalista imperante en el siglo XXI fomenta que los perros anden sueltos por nuestros espacios públicos, aunque sea algo completamente ilegal, al menos en territorio gallego y mientras no cambien la ley actual (algo que probablemente acaben logrando).


   

    La gente que banaliza este problema son cómplices indirectos de estos crímenes, porque hablamos de crímenes, con culpables de dos patas. He llegado a oír y leer que si un niño tiene miedo a los perros "es por culpa de los padres, que no lo saben educar". Y se quedan tan panchos los hijos de fruta! Así de irracionales son los mascotistas, que incluso niegan que existan perros potencialmente peligrosos. No hay más que abrir cualquier noticia sobre ataques de perros para leer numerosos comentarios de animalistas más preocupados por la situación del rotweiller de turno que por la salud de la víctima agonizante en el hospital. 


  Este post no está dirigido obviamente a los mascotistas pues no se puede razonar con ellos. Está dirigido a mis compañeros naturalistas normales (también hay alguna fruta podrida por el medio) y quiero pediros de corazón que extreméis las precauciones cuando salgáis al campo, especialmente cuando vayáis solos. Porque nosotros pasamos muchas horas de nuestra vida en el campo y cada vez resulta más probable encontrarte con perros peligrosos o agresivos sueltos en una playa, en un sistema dunar o en un sendero mientras el dueño está a 100 m embobado con el puto móvil (aunque te vea probablemente tampoco hará nada). 


    En mi caso, cada vez que voy a hacer un muestreo largo intento recorrer antes la zona con el coche para ver como está el ambiente. Si no puedo, intento al menos caminar por terreno donde disponga de la mayor visibilidad a lo lejos para tener tiempo si aparecen. Un spray de pimienta puede ser de cierta ayuda en determinados casos, si es un perro solo y no sopla viento. Una buena vara también puede ser útil como arma disuasoria ante perros medianos o pequeños (a menudo llevo ambas cosas). Pero si te encuentras con un grupo de mastines, como me pasó a mí, o con dos pit-bull agresivos... pues ni spray, ni vara, ni leches. Toca rezar para no salir en la prensa al día siguiente como parte de la estadística.


   El pasado 31 de marzo, mientras conducía por mi barrio, vi un pit-bull suelto sin collar que entraba en una huerta del barrio de Santa Mariña, próximo a mi casa. Pensé en llamar a la policía local, pero entre el nulo caso que suelen hacerme y que iba conduciendo el coche pues no lo hice. Al día siguiente leía este titular:


  Tuve muchos remordimientos, pensando en que podrían haber atacado a personas. Por eso os pido que no subestiméis el peligro real que actualmente supone ese problema. Salgo al campo desde hace 40 años y jamás había tenido miedo hasta ahora. Y ese miedo no tiene que ver con el lobo, ni con el jabalí ni con los cuentos de hadas, sino con la amenaza de encontrarme perros peligrosos sueltos sin control. Tened cuidado ahí fuera, por favor! 

21 comentarios:

  1. Grazas Xabi pola claridade na exposición deste problema de convivencia e de seguridade pública. Eu tamén fun albo do ataque dun can no Grove e de tres "acurralamentos" por parte de cans. Nun dos casos o dono no ñn paraba de eepetir "No hace nada". En fin... O que dis: este post vai para xente con dous dedos de frente, e non para peluchistas. Apertas, Damián

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Nestes momentos de tolemia social (a moitos níveis) quen nega o problema mascotista é parte del. Civilización ou barbarie!

      Eliminar
  2. Moi interesante e ben enlazado coa triste realidade que temos. Así a todo, o problema é maior que os putos mascotistas/animalistas, xa que no rural de Lugo non temos moito desa peste. Pola contra, temos o típico paisano que lle importan un carallo que o seu veciño viva tranquilo (pero logo quéixanse de que ninguén vai vivir ó rural e non poñen nada da súa parte para remedialo...) e que ten cans perigosos soltos. Non é mascotismo/animalismo (de tendencia urbana) senón o clásico neoliberalismo rural (máis coñecido por "ti vai facendo..."). E tampouco é exclusivo do tema perruno, senón que se propaga por moitas outras accións de convivencia rural.
    Por aquí, algún can xa coñece a miña vara de ir andar, que non a uso por que vaia vello (que vou) senón para "ensinarlle" ós cans que non se poden achegar á xente ladrando e con ganas de trabar.
    Os que traballamos no campo sabemos moit ben deste problema. A prensa mierder non deixa de falar do perigo do lobo pero moito máis perigoso é o outro cánido.
    Apertas,
    Martiño

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Sigo sen ver esa asociación co neoliberalismo que vedes algúns con este problema. Os que o fomentan son claramente Podemos e tropa semellante. A nova progresía, disque.
      O da prensa mierder e o "perigo" do lobo para as persoas, 100% dacordo. De traca.

      Eliminar
  3. No tema dos cans e gatos hai un mesmo problema con dúas explicacións claramente opostas.
    A primeira, os animalistas/mascotistas, que son unha caste principalmente urbana (cun reflexo político en Podemos, principalmente). Nesa raíz están unha parte dos problemas existentes cos cans en ambientes urbanos como son a entrada de animais en zonas onde non deberían estar (son parte da familia e, polo tanto, entran nos mesmos sitios onde entran os humanos), as colonias de gatos, o peluchismo, os cans vestidos, a humanización das mascotas, etc.
    Pola contra, no ámbito rural o problema é diametralmente oposto. O rural do interior de Galicia non considera ós cans familia, nin os viste con pijadas varias, nin entran nas casas, nin están humanizados. Son gatos soltos que crían tres veces ó ano e lles matan ós gatiños cada vez que paren, que os teñen (e inzan) para que cacen todo bicho viviente (ratos e tamén aves, lagartixas, serpes e o que caia), e teñen os cans para defender as súas casas fomentando que sexan violentos (moitas veces presos con cadeas) ou protexendo o gando (estando moitas veces abandonados e sen o mínimo contacto humano que precisan os cans para non ser violentos). Este modo de actuar, e a súa protección como uso tradicional de animais, está amplamente abanderada por Vox e ás versións máis rurais do PP.
    Son dúas visións contrapostas no político/ético/moral pero que producen exactamente os mesmos problemas. Non é unha mellor e outra peor. Non é unha máis lesiva e outra menos. Son as dúas exactamente igual de decadentes e que fai que non esteamos seguros nin no ámbito máis rural nin no ámbito máis urbano.
    Apertas,
    Martiño Cabana

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Hai corenta anos tiven o meu primeiro problema cun pastor alemán que nos saira dunha casa super agresivo mentras camiñábamos por unha pista de Santa Icia (Ferrol). E tiven máis problemas no "rural" por iso que dis. Pero obviar o evidente sesgo ideolóxico que existe no movimento animalista, orixe principal deste problema do mascotismo semella, cando menos, pouco científico. É evidente que temos visións diferentes.

      Eliminar
    2. Tampouco me entendiches e mira que me parei en explicalo ben. O peluchismo/mascotismo ten un sesgo enormemente ideolóxico/político, con Podemos (e Equo e outros partidos menores) como máximo expoñente. Este é o primeiro caso que expliquei.
      Pero, por outra banda, hai outra visión (eminentemente rural) de cans soltos para "protexer" o gando que non ten nada que ver co mascotismo, de feito, moitas veces é contraposto: con maltrato animal, cans soltos mollándose e papando frío, mal alimentados, etc. Se iso o ven os de Podemos cáelles unha denuncia que flipan.

      Eliminar
    3. Agora explicácheste mellor (aprendín que nas RRSS sempre entendemos o que dicimos nós pero non sempre o entende igual o lector). Por certo, que non sei en qué fase de trámite está a lei esa para eliminar o concepto de "perro potencialmente peligroso" pero teño entendido que foi aprovada polo maioría de goberno. Só por ese motivo había que mandalos a todos a un Gulag siberiano. Hai que estar mal da cabeza.

      Eliminar
  4. Martiño: é un problema transversal no político. Hai peluchistas desde a extrema esquerda á extrema dereita. As formas poden diferir pero o resultado é o mesmo: un rural inseguro, un medio urbano inseguro e insalubre, e uns espazos naturais convertidos en xigantescas áreas caninas. Porque, lembrade, todo se resume na frase "No hace nada". Que desgraza...

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Non me entendiches, Damián. Non dixen que os peluchistas voten a tal ou a cual partido senón que o fomento/defensa do peluchismo é esencialmente de partidos da esquerda, principalmente Podemos. Non é o mesmo as persoas peluchistas e as súas sensibilidades políticas (hai xente que lle votará a Podemos, outros a Vox, e outros a outros partidos ou non votan) que os partidos políticos que fan unha postura peluchista.

      Eliminar
  5. Subscribo todo o post. Todo mudou nuns anos moi rápidamente.
    Vítor Xosé Cabaleiro (non sei porqué non me deixa acceder coa miña conta de google)
    Outra nova: https://www.lavozdegalicia.es/noticia/arousa/2024/04/25/perro-raza-peligrosa-muerde-mujer-intentar-proteger-can-paseaban-vilagarcia/00031714072009263440328.htm

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Non pasa nada, Vítor. Blogger ás veces dame problemas tamén a min. Sempre podes usar unha conta anónima (asinando ao final como fixeches).

      Eliminar
  6. Despois de escoitar os vosos razoamentos e despois das voltas que lle dichedes á noria só teño que puntualizar algo. A imbecilidade animalista é totalmente transversal. Hai anormais destes dende a extrema esquerda ata a extrema dereita.
    O pior é que xa ata teñen non representantes na DX de Patrimonio Natural (xente apadriñada por Fundación Franz Weber)
    Que non sexa nada....

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. E precisamente ese personaxe do que falas foi por posto aí por Podemos...puta casualidá. Unha cousa é que o peluchismo sexa un fenómeno "transversal" (non é orixinal voso porque eu xa o expresei así neste blogue antes que vós). Xa falei que afecta tanto á anciana do 5ºB co seu caniche ghilipollas, ao quinqui de caranza co seu american stadfordshire ou á típica rapaza con galgos. Pero é evidente que certos partidos da esquerda foron os que meteron na axenda política o tema animalista e o impulsaron nesta última década. E son eles os que están a mudar a lexislación para que os animais sexan tratados como suxeitos políticos. Ou sexa, para meternos os cans en todos os edificios públicos ou no transporte, vaia, por non falar dos espazos naturais. Meter no mesmo lote a PP ou VOX é, simplemente, ridículo. Supoño que os votantes de esquerda tedes algún tipo de remordimento que vos impide recoñecer a verdade e por iso dicides que é culpa de todos. Pois eu por aí non paso. Quen está a impulsar a presenza canina en hospitais, colexios ou restaurantes, quen está a considerar maltrato levar un can atado, quen está fomentando as "colonias" felinas non son forzas de dereita, senón á esquerda do PSOE. A maior ameaza para a convivencia está no Congreso e chámase Podemos (e esperemos que os tolos de PACMA non logren nunca deputados).

      Eliminar
    2. E por suposto que se suben ao carro outros partidos nos concellos ou gobernos rexionais. Hai que sumarse para evitar a perda de votos. Polo mesmo motivo as administracións miran para outro lado co dos cans soltos nos espazos públicos. Pero o resto de forzas politicas fano por simple interese eleitoral, non ideolóxico.

      Eliminar
    3. Pedro Cruzado
      O maior perigo está no rural, especialmente cos mastines de pastoreo. Por meu traballo na mellora de pastizais comunais en Álava pasei moitos momentos de perigo con estes cans. Nas cidades o perigo é menor: en S. Sebastián onde paso algúns meses nolo vexo excepto con medio quinquis con cans terribles.

      Eliminar
    4. Boas, Pedro. Eu os problemas mais gordos que tiven tamén foron con mastíns (unha vez en Zamora e tres aquí). Pero as estadísticas din o que din. Na maioría dos casos con morte son cans PP. E non se trata do medio propiamente urbano, senón de cans que saíron dunha casa ou dunha finca. Hai uns anos pasei a carón dunha casa en Meirás e tiñan fóra un American Stadford vixiando el só, no medio dun xardín sen peche ningún. Eu pasaba no coche pero se chego ir andando, non sei eu....
      Nas cidades o principal.problema é o das cacas/mexos. O perigo de ataque véxoo moito maior mentras a xente da cidade pasea polo campo, ou coa xente de chaléts e urbanizacións.

      Eliminar
  7. Non ó nas saídas naturalistas ao campo. Eu hai más de 20 anos ía de paseo cos bicicleta polo paseo do río Lagares (Vigo), que está dentro da cidade, e uns can que estaban soltos por aí (penso que eran dunhas autocaravanas que están sempre alí), viñeron a por mí. Tiven que baixar da bici e púxenme brava con eles, pero por dentro estaba cagadiña. De feito trabáronme no pé (sorte de chancla). Así que sí, sempre con coidadiño. E xa sabes que teño can, pero as cousas como son.
    Apertas,
    Inés González

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Tamén teñen can Eloi Saavedra, Pedro Cruzado e moitos outros seguidores deste blogue (ata eu tamén tiven diso!).
      Como ben sabes eu diferenzo propietarios e propietarias civilizadas de "mascotistas".
      Un abrazo.

      Eliminar
    2. Seino ben Xabi. Por iso dicía o de "pero as cousas como son", igual non me expliquei ben: Ter animais de compaña non é excusa para ser un irresponsable, sobre todo se son animais tan perigosos. E que por desgracia debemos ter coidado non só no campo (onde é importante non entrar en propiedades privadas sen permiso, e non o digo por ti), senón tamén na cidade.
      Biquiños,
      Inés

      Eliminar
  8. Adrián Veiga Ramírez4 de maio de 2024, 20:45

    Hola, no solamente los naturalistas, todas las personas están en riesgo, ya que, vayas donde vayas, te encuentras perros sueltos, ya estés paseando tranquilamente, haciendo ejercicio o incluso sentado en cualquier lugar. Algunos estarán asilvestrados, pero son los menos, casi todos tienen dueños delincuentes que se creen que sus perros pueden ir sueltos sin control y el que se los encuentre, que se jorobe, encima te culpan por estar ahí, así son muchos dueños y que no me vengan con que son unos pocos.

    La dictadura mascoteira es total y las autoridades, lejos de sancionar, miran para otro lado.

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos