Xornada apoteósica: martaraña (Martes martes) con cachorros

   Sigo a ter problemas para durmir, a pesar da medicación. Esta noite pasada levaba horas desperto coa cabeza dándome voltas, e ao mencer decidín voltar a Moeche. Non hai mellor terapia que a Natureza para a saúde mental (que é cousa seria ainda que non se "vexa tanto", como ocorre con moitas das doenzas físicas).

 E a Natureza regaloume hoxe unha escea memorable, desas que quedan gardadas na memoria coma un tesouro. Levaba corenta aburridos minutos de espera cando apareceron, non unha, senón tres martarañas. Unha nai con dúas crías.

"El Ejército de Pancho Villa" achegándose

 

    Pola pista habitual chegaban correndo cara min, que estaba tentando non moverme mentras tomaba fotos. Por desgraza tiña un vento moderado de costas e a nai debeu detectarme. Púxose de pé uliscando o aire e deron todos volta, mas antes deume tempo a tirarlle varias fotos bastante chulas.

Martarañas (Martes martes)

   Coma outros mustélidos, na martaraña dase o que se coñece coma "implantación diferida". O óvulo fecundado non se desarrolla no útero até uns meses despois, para que os partos se produzan na estación máis favorable. No caso da marataraña en abril-maio. Así que estes cachorros deben ter aproximadamente dous meses de idades (corrixan os expertos o que proceda).

Martarañas (Martes martes). Femia con crías

OM-1 + Panasonic 100-300 f:5,6   ISO:6400   V:1/320   F:5,6

Martarañas (Martes martes). Femia con crías

OM-1 + Panasonic 100-300 f:5,6   ISO:6400   V:1/320   F:5,6

Nai posta en pé a ponto de avisar sobre a miña presenza (imaxe testemuñal  moi desenfocada)

"Camiño das martarañas"

  Cando despareceron tras unha sebe pensei que marcharan polo prado adiante. Cal foi a miña sorpresa cando comprobei que aínda seguían alí. Moito máis cerca do que pensaba.

Cachorro de martaraña "atacando" por sorpresa

     Debía ser o primeiro humano que vían as crías pois corrían ao meu redor coma se nada. Eu non sabía moi ben cómo actuar diante dunha situación tan inesperada. Unha delas achegouse polo camiño cara min amosando máis curiosidade ca medo.

Martaraña (Martes martes) cachorro do ano

OM-1 + Panasonic 100-300 f:5,6   ISO:6400   V:1/400   F:5,6

 Qué fermosura de animais! As crías mostran unha pelaxe máis "lanosa", algo máis clara cós adultos. Tamén teñen o babeiro dunha cor crema máis clara que o amarelo/laranxa daqueles.

Martaraña (Martes martes) cachorro do ano

OM-1 + Panasonic 100-300 f:5,6   ISO:6400   V:1/400   F:5,6

   Ademáis do pracer da súa observación aprendín como son as voces de adultos e cachorros. Sobretodo a nai non paraba de chamalos. Eu aparteime un pouco, moi a modo, para que non perdesen contacto con ela.

Martaraña xuvenil de exploración pola pista adiante

   As crías cruzaron para a plantación de cerdeiras (ou guindeiras, porque non o teño claro). Mas non chegaron a trepar polas árbores.

Plantación de cerdeiras/guindeiras (Prunus avium/cerasus)

Xa comentei que esta plantación está abandonada co chan cuberto dun silveiral case impenetrable. 

Masas de silveira (Rubus ulmifolius)

    Polo visto ún dos cachorros tiña ganas de aventura e internouse demasiado no silveiral, e despois xa non daba saído. Daquela comezou a chamar a nai con gritos desesperados. Entón alonxeime un pouco para que a nai fora rescatalo. Foi un momento moi tenro e doce escoitar como os gruñidos da nai ían achegándose cara os queixumes do seu fillo ata que ambos calaron, logo de se topar.

 Sen embargo o momento máis impactante foi cando unha das crías apareceu de súpeto a só 1,5-2 m de min. Parou tranquilamente xunto a min para masticar unha presa que non se pode identificar nas moitas fotos que lle tomei (poño só as que quedaron mellor enfocadas). 

Martaraña (Martes martes). Cachorro comendo unha presa

OM-1 + Panasonic 100-300 f:5,6 (a 125 mm de focal)  ISO:6400    V:1/250    F:5

    Imaxinade cómo estaba de perto que oía o quebrar dos ósos mentras masticaba. Así que sabemos que a presa era un vertebrado. Nalgunha foto podería semellar quizá unha rá vermella (Rana parvipalmata), unha captura bastante viable nese hábitat e a hora do día. Pero podía ser un micromamífero tamén, non sei.

Cría de martaraña masticando

  Eu estaba flotando da emoción. Para min foi unha escea moito máis difícil e importante que a dos lobos do outro día (por moito que o lobo sexa máis mediático) que en total durou case quince minutos marabillosos, entre as 7:17 e as 7:30 h.

 

Martaraña (Martes martes) no camiño

   Para rematar a faena, ás 9:30 observaba ao macho do outro día, que probablemente viña de merendar cereixas, e cruzou o rego de San Xurxo por onde sempre, deixando antes un regaliño en forma de caca para marcar territorio. Unhas cacas que prácticamente son agora unha morea de ósos de froita. En fin, unha xornada inesquecíbel e histórica. Non só polo qué senón polo cómo.