sábado, 7 de xuño de 2025

Cuaderno de campo: primeiro avistamento de galguiñeira común (Botaurus minutus) en Valdoviño (27/06/1992)

  O ano 1992 foi moi convulso a nivel persoal (a miña primeira ruptura sentimental, o abandono do "niño" familiar,...). Por ese motivo volqueime moito na observación naturalista, que me deparou enormes alegrías nesa época. Ún dos días máis especiais foi o 27 de xuño de 1992. 

   Logo de madrugar chegaba ás 6,30 h ao ponto de observación da "Baía da Lontra" (sector SW da lagoa). Non esperaba o que ía pasar aquela xornada irrepetible. Nada máis e nada menos que as tres primeiras observacións coñecidas na Frouseira de galguiñeira común (Botaurus minutus), ademáis en época reprodutora. Sabía dunha cita na lagoa de Doniños nos anos oitenta pero na Frouseira non me constaba ningunha observación previa, alomenos publicadas ou comunicadas por outros colegas persoalmente.

Páxina do cuaderno de campo escaneada

 Ao ano seguinte volvín observar a especie mas non sería até 2000 cando fixen un seguemento máis serio con esperas regulares, nas que obtiven bastantes observacións que pemiten concluir que a galguiñeira común foi reprodutor probable na lagoa (posiblemente na canaveira madura do río Vilar). Adxunto un excel coas citas que subin a eBird referentes só á Frouseira (nas celdas en branco debería poñer "x" individuos).

    A última observación propia foi o 11 de xuño de 2005. Desde entón non volvín observar a especie nin coñezo rexistros doutros observadores, así que é posible que xa se extinguise coma reprodutor. Non debe ser doado criar unha nidada de polos nun lugar onde todas as noites patrullan piaras enteiras de porcos bravos (contáronme que son depredadores de ardeidos no Delta do Ebro).

    Para as novas xeracións todo é mais sinxelo. Se queres ver unha galguiñeira, consultas ebird ou o grupo de whatssap, preguntas alí e xa che din o lugar exacto e case a hora en que podes velo nas Areeiras da Limia ou no río Duero en Zamora, por exemplo. Pero antes estas cousas implicaban un esforzo. Só os naturalistas da vella escola saben o traballo que me custou sacar estas 16 citas de B. minutus na Frouseira. Horas e horas pasadas no observatorio desde o mencer, embadurnado co protector anti-mosquitos para que non me comeran vivo, a menudo aburrido sen ver nada, tentando cubrir visualmente a maior parte canaveira porque non sabías por onde podía aparecer. Hai que matizar que daquela a perspectiva desde o observatorio Nº1 era bastante mellor que agora.

  Poño dúas fotos dunha galguiñeira observada en maio de 2021 no encoro das Forcadas. Con bastante probabilidade un individuo en pasaxe migratoria, ainda que era reprodutor no encoro de Sabón.
 

Galguiñeira común (Botaurus minutus) en Forcadas. Foto testemuñal

Galguiñeira común (Botaurus minutus) en Forcadas. Foto testemuñal

  Porén, aquel 27 de xuño foi excepcional por máis cousas. Como a escoita dunha das últimas folosas grandes (Acrocephalus arundinaceus) da Frouseira, outra especie típida de humidais desaparecida na comarca de Ferrol (houbo escoitas relativamente recentes en Doniños, onde podería estar a criar de novo en anos favorábeis, tras décadas dessparecido).

  Como regalo final daquela memorable xornada, atopaba un niño de noiteboa cincenta (Caprimulgus europaeus), nun claro do piñeiral con abondoso fento común (Pteridium  aquilinum). Facía o meu roteiro habitual e case piso a un adulto, que saíu voando aos meus pes desde o restos dunha pequena fogueira.  Para a miña sorpresa alí, entre as cinzas, vin os dous ovos que estaban a chocar. Como digo, una desas xornadas inesquecíbeis que quería compartir convosco. Tempos foron!

venres, 6 de xuño de 2025

06/06/2025 Otra sobre "coleccionismo"

  Ayer leía una noticia en prensa sobre la denuncia a dos fotógrafos por fotografiar urogallos en un lugar y época prohibidos del Pirineo catalán.


  Vaya por delante que el valor máximo de la posible multa me parece un poco desproporcionado pero habría que conocer todos los datos del caso para valorarlo (supongo que ese máximo sería para empresas o administraciones). Lo que sí sabemos es que la presencia humana acarrea un gran riesgo durante el celo y cría de la especie.


 En este caso se trata de un fotógrafo profesional pero los agentes rurales denuncian también el grave problema que ha llegado con las redes sociales y el "culo veo culo quiero". Lo que yo denomino coleccionismo, porque es exactamente lo que supone esa práctica.


   Uno de los casos más lamentables lo presencié hace poco en Villafáfila. Un matrimonio mayor, vestidos tal cual recién sacados de La Castellana, con sus zapatitos y su camisa elegante, pero con un teleobjetivo pro, que habían sobrepasado el límite de observación de aves en una de las lagunas. El viejo perseguía una focha por una pequeña laguna y yo avisé a la señora sobre el cartel de prohibición. Ni caso. Supongo que al fulano le faltaba la focha (esa gente habla en estos términos).

    No tengo pruebas, pero creo que uno de los últimos territorios de buscarla pintoja (Locustella naevia) en Valdoviño se perdió por culpa del acoso fotográfico. Desde luego todo el prado estaba pisoteado, con signos evidentes de alguien que había hecho esperas y persecuciones. Los naturalistas no somos rastreadores pero sabemos leer las huellas en el terreno. En fin, yo sigo con la observación de especies comunes que viven en nuestra zona. Aunque estos días no he salido al campo.

Lavandera boyera ibérica (Motacilla flava iberiae)
OM-1 + Zuiko 100-400  f:6,3    ISO:200   V:1/800    F:7,1


 Tenía sin publicar algunas fotos, como esta hembra de camachuelo común, un bellísimo fringílido cada vez más común por la comarca de Ferrol. Hace dos meses era habitual verlos alimentándose con los brotes de los sauces (Salix atrocinerea). En mayo tenía controladas varias parejas en Lamas (San Sadurniño) que veía siempre desde el coche, comiendo semillas de gramíneas al borde de la calzada.

Camachuelo común (Pyrrhula pyrrhula), hembra

   Los machos de ánade azulón han empezado la muda, que durante unos meses los hará parecerse mucho a las hembras. Hace unos días fotografiaba estos dos en el río Basteiro (Neda), aún con el plumaje nupcial completo.

Ánades azulones (Anas platyrhynchos)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3    ISO:400   V:1/400    F:7,1

    Terminamos con una orquídea, que ahora llena los prados húmedos del Xuvia. Por las explicaciones que me habían dado algunos colegas creo que se debe tratar de Dactylorhiza elata

Orquídea (Dactylorhiza...elata?)
Sony RX10 III focal 500 mm equiv   ISO:200   V:1/125   F:4

 Y con esta hermosura terminamos. Barajaba la posibilidade de hacer alguna excursión potente esta primavera - incluso pensé en las Tablas de Daimiel - pero finalmente no ha sido posible. 

xoves, 5 de xuño de 2025

Bichos "vintage": eslizón ibérico (Chalcides bedriagai), una culebrilla con patas

 NOTA: Esta entrada fue publicada originalmente el 12/07/2020. Sólo ha sido retocada en el alineado espacial entre textos y fotos.

   En Galiza viven dos representantes de la familia de los eslizones (fam. Scincidae): el eslizón tridáctilo (Chalcides striatus) y el ibérico (Chalcides bedriagai).  El viernes y con intención de fotografiarlo aproveché el viaje a Teo para acercarme al otro extremo de la provincia coruñesa, donde hay una interesante población de ibérico, que es la más noroccidental de la Península (en Burgos llega algo más al Norte (1)).

 Bateas en la ría de Muros y Noia

   Cerca de las bateas de mejillón, típicas de las Rías Baixas, nadaba un grupo de delfines mulares o arroases, como se llaman en gallego. Se dice que siguen a los bancos de sardina y en verano se ven con facilidad en playas o puertos (incluso en el astillero donde trabajo).

 Grupo de delfines mulares (Tursiops truncatus)

Pueblo de Muros (A Coruña)

  Esta zona tiene muchas playas con blancas arenas y el mar es de un azul muy profundo.

Playa de Lariño (Carnota)

  Junto al monte Louro se haya la pequeña pero bonita laguna de igual nombre.

 Laguna de Louro (Muros)

  En ella casi todas las acuáticas (unas 160) estaban concentradas en la ensenada del este.

Grupos de acuáticas

  Pero el objetivo de mi visita era localizar al eslizón ibérico, especie que Pedro Galán considera Vulnerable en Galiza, mientras que las poblaciones insulares de Cíes y Ons están catalogadas directamente como En Peligro (2).

 Muros de piedra antiguos

   El hábitat de una especie mediterránea endémica de la Península obviamente debe ser cálido, soleado y pedregoso. Además tiene especial querencia por suelos arenosos.

Límite superior de la playa de Lariño (Carnota)
Foto: Samsung Galaxy S7 

Borde superior del sistema dunar

     El eslizón ibérico muestra una acusada tigmotermia, o sea, que a menudo se calientan bajo las piedras con el calor que éstas desprenden, aunque también se puede ver tomando el sol en la superficie, donde huye velozmente ante nuestra presencia. A éste pude capturarlo para la foto.

 Eslizón ibérico (Chalcides bedriagai)

   El eslizón ibérico es un escíncido pequeño, de 12-15 cm de longitud total. A diferencia del tridáctilo este eslizón tiene las patas relativamente grandes y con más utilidad. Tiene cuerpo serpentiforme aunque se puede apreciar el comienzo de la cola, algo más delgada que el tronco, siendo el color general un pardo más uniforme y cálido que su pariente. Las escamas supralabiales muestran manchas blancas patentes.

Eslizón ibérico (Chalcides bedriagai)

 Eslizón ibérico (Chalcides bedriagai)
Sony RX10 Focal 400 mm   ISO:125   F:1/1000   F:5,6

  En nuestro país el eslizón ibérico ocupa los valles más térmicos en las cuencas del Miño-Sil y del Támega, así como la costa suroccidental. Podemos ver el mapa de distribución que aparece en el Atlas de Hérpetos de la Sociedade Galega de Historia Natural (4), del que fui colaborador y co-redactor.

Mapa de distribución (Fuente: S.G.H.N.)


 En Lariño también encontré varios eslizones tridáctilos en el borde superior del sistema dunar, un hábitat más vegetado, húmedo y con suelo más terroso que arenoso, dándose así una segregación ecológica natural entre ambas especies, que aquí conviven "juntas pero separadas". Además el tridáctilo tiene costumbres menos subterráneas que el ibérico, viéndose con frecuencia entre las hierbas y matorrales, donde se muestra muy activo.

Eslizón tridáctilo (Chalcides striatus)


  El tridáctilo es notablemente mayor (hasta 40 cm), tiene las patas mucho más reducidas, casi inútiles, y su diseño es más gris, con un rayado longitudinal muy visible. Su cuerpo es más largo y más serpentiforme aún que el ibérico, pareciéndose más a una pequeña culebra que a lo que en realidad es: un lagarto casi ápodo.

 Eslizón tridáctilo (Chalcides striatus)
Sony RX10 III  Focal 24 mm   ISO:500    V:1/160   F:4

  Desde luego estos hábitats de influencia mediterránea son los más ricos en biodiversidad de nuestro país. Además de los eslizones también aparecieron varios lagartos ocelados en un viejo muro y mariposas como la Esfinge colibrí (Macroglossum stellatarum), Chupaleches (Iphiclides feisthamelii) o Macaón (Papililio machaon).

Lagarto ocelado (Timon lepidus)
Sony RX10 III Focal 435 mm   ISO:160   V: 1/500   F:5

  Los insectos palo se han rarificado muchísimo por el norte gallego. Me alegró ver este ejemplar en Lariño, aunque no lo puedo identificar. Por las antenas quizá Leptynia hispanica o Clonopsis gallica.

Insecto palo. Fam. Phasmidae

   También observé varios ejemplares de Hormiga león. Aquí sí que pido papas porque no tengo ni idea de la especie. Se agradece cualquier ayuda.

Hormiga león. Orden Neuroptera Fam. Myrmeleonidae

   Como véis, los viajes que debo hacer regularmente a Teo por tema familiar me están dando la oportunidad de ampliar los contenidos del blog (ya iba siendo hora también).

Macaón (Papilio machaon)
Sony RX10 III focal 554 mm   ISO:100   V:1/1000   F:4

Espero que os haya gustado la entrada, que no habría visto la luz sin la ayuda inestimable de Martiño Cabana Otero (un millón de grazas polas indicacións!).

Referencias:

(1) Reptiles españoles (Salvador, A. y Pleguezuelos, J.M. 2002)
(2) Atlas y libro rojo de los anfibios y reptiles de España (Juan M. Pleguezuelos, Rafael Márquez y Miguel Lizana Madrid 2002)
(3) Anfibios e réptiles de Galicia (Pedro Galán Regalado, Gustavo Fernández Arias 1993)
(4) Sociedade Galega de Historia Natural (S.G.H.N), 2011. Atlas de Anfibios e Réptiles de Galicia.

martes, 3 de xuño de 2025

Elucubraciones fotográficas y fin del sueño.

    Ya he comentado que luego de darle vueltas durante semanas había decidido no comprar el Zuiko 150-400 f:4,5. Un cacharro que se ajustaría como anillo al dedo para el uso prioritario que yo hago (aves, hérpetos y macro). Pero no puedo permitirme una inversión tan alta en estos momentos.

Zuiko 150-400 f:4,5. "El teleobjetivo perfecto"

  Manolo Rei, fotógrafo de la vieja escuela, me ha recomendado que mire el Zuiko 300 f:4, otro tele de gama profesional aunque en este caso con focal fija, algo que nunca he manejado. Solo focales con zoom, tanto en bridge como en equipos mayores.

Zuiko 300 f:4. "El teleobjetivo asequible"

   Ya sé que una focal fija da siempre mejor calidad que un zoom, pero creo que en el caso de un divulgador naturalista que hace lo que yo hago, la focal variable puede ser muy necesaria. Este argumento es por ahora el que me está haciendo dudar. Por el resto sé que es otro tele pata negra que dará una calidad superior, que mantiene unas excelentes prestaciones en macro al mantener una distancia mínima de enfoque muy corta, de sólo 1,4 m (10 cm más que el 100-400). Con varias ventajas a mayores:

  • Su estabilizador sí se sincroniza con el de la cámara, con lo cual se gana varios pasos. Una cosa que hecho de menos en el Zuiko 100-400 (uno de los pocos fallos que tiene, todo sea dicho). En muchas tomas agradecería algo más de estabilización.
  • Se puede acoplar el teleconvertidor MC1,4 x. Entonces pasaría a ser un 420 mm f:5,6 (por 100-400 mm f:6,3 del Zuiko actual). Si es tan pro incluso se podría acoplar el MC2x, para convertirlo en un 600 mm  f:8 (recordemos que eso equivaldría a una focal de 1200 mm en formato 35 mm)
  • Pesa más o menos lo mismo que mi actual Zuiko. Menos incluso si se quita el anillo para trípode, que es desmontable.

     En fin, teníamos la máquina de pensar a tope estos días. Supongo que es una estrategia defensiva de la mente para salir adelante con algo que la entretenga y aporte nuevos ánimos. Claro que tampoco em olvido de recuperar la Nikon P1000, ahora llamada 1100. Porque esa es otra opción. Podemos hablar de calidad o podemos hablar de necesidad. Si consideramos ésto último, la Nikon P1000 ofrecía algo que no ofrece ningún otro equipo del mercado y he tomado con ella fotos a distancias imposibles. Algunas de ellas imágenes realmente buenas, que me resultan inalcanzables con lo que tengo ahora (ni duplicador ni gaitas....) Así que por ahí estaría otra vía de discusión. Sin embargo finalmente no va a haber cambio de equipo.

   Ayer tuve que afrontar un gasto enorme porque la familia es lo primero (algunos aún creemos en eso) y las cuentas ya no dan. Habrá que seguir con lo que tenemos, que bien bueno es, caramba.

Panasonic G-7 + Panasonic 100-300 mm  f:5,6

 Y en estas fechas tan especiales no puedo despedirme sin una foto de María, que decidió cambiar de aires la noche del 31/05/2025. Es una foto de 2013, cuando empezábamos a "tontear" (aunque yo ya estaba loco por ella):

María de los Ángeles (DEP) y un servidor en Meirás, Valdoviño. Año 2013 

 Habrá que seguir adelante con lo que tenemos. No queda otra.

domingo, 1 de xuño de 2025

01/06/2025 Observaciones variadas en un día especial

       Hace justo un año estaba retorciéndome de dolor y llorando a lágrima viva, mientras intentaba asimilar la muerte de María. El tiempo pasa y va sanando las heridas, aunque a un ritmo mucho más lento del que uno imaginaba. Aquí sigo y en estos días de primavera la terapia naturalista ha sido más necesaria que nunca.

Arrendajo común (Garrulus glandarius). Imagen muy recortada desde 70 m
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3   ISO:1600   V:1/400   F:7,1

   La "Operación Mustela" sigue en marcha, con prospecciones regulares en lugares con citas recientes de comadreja (Mustela nivalis) o armiño (Mustela erminea). Pero eso no es como ir ver un "pájaro raro" en Cospeito. Esto exige mucha paciencia y perseverancia. Por ahora sólo ha aparecido la marta (Martes martes), que cada día deja un nuevo rastro en forma de caca por la carretera.

   Hay que aprender a disfrutar de las especies ahora consideradas comunes. Uno de esos pájaros comunes es el bonito escribano soteño. Hoy encontraba una pareja trabajando laboriosamente en la construcción del nido, cerca de la playa de Os Botes, Meirás.

Escribano soteño (Emberiza cirlus) aportando musgo al nido

   Paré el coche y les dediqué un rato, aunque su fotografía no era fácil. Llegan cuando menos te lo esperas y desaparececen en cuanto disparas. Pero las imágenes son de gran valor documental en cualquier caso. Que conste que el emplazamiento del nido no me gusta mucho: justo al lado de la carretera y donde aparcan muchos vehículos cuando es día de playa.

Escribano soteño (Emberiza cirlus) aportando hierba seca al nido


Escribano soteño (Emberiza cirlus) aportando hierba al nido
OM-1 + Zuiko 100-400 (a 300 mm)    ISO:3200    V:1/1000   F:6,3

  Esta semana he fotografiado varios busardos ratoneros y todos mostraban un plumaje bastante deteriorado. Sin duda debido a las tareas tareas propias de la cría.

Busardo ratonero (Buteo buteo)

    No sé si es cosa mía, pero este año los prados muestran una abundancia de gramíneas excepcional, tanto por altura como por variedad de las plantas. Varios gorriones se alimentaban con semillas de avena salvaje, creo, porque de botánica sé lo justo. Se agradecen opiniones.

Gorrión común comiendo semillas de avena salvaje (Avena barbata o similar)

Gorrión común (Passer domesticus), hembra entre gramíneas


Gorrión común (Passer domesticus). macho
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3    ISO:3200   V:1/400    F:7,1

  Sobre la laguna de Valdoviño pues ya no sé que más decir. A uno de junio podemos dar por concluido el paso fuerte de mayo, que este año ha sido nulo, por primera vez en todos los años que llevo controlando la localidad. Llegué a considerar la posibilidad de que se hubiese dado un problema por colmatación de los sedimentos fangosos con arenas y que por eso las limis no sedimentasen (un supuesto que tampoco es que apreciase visualmente). Pero ojeando las listas de ebird en otras localidades gallegas como Arousa o Baldaio parece que el "no paso" ha sido generalizado este año.

Intermareal de A Frouseira

 La mejor noticia de la semana es que tengo controlado un nuevo territorio de picanzo vermello, que decimos en nuestro idioma: el gallego (otra especie en peligro de extinción inminente).

Alcaudón dorsirrojo (Lanius collurio)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3   ISO:800    V:1/400   F:7,1

      Hoy se me puso agüebo, algo bastante inusual en un pájaro tan tímido. Aún con el motor del coche en marcha le hice una toma rápida. Cuando me disponía a hacerle la "foto buena" llegó un minicoche de los coj... y tuve que moverme para que pasara por el camino. Ya es mala suerte.

Alcaudón dorsirrojo (Lanius collurio)
OM-1 + Zuiko 100-400 f:6,3   ISO:800    V:1/400   F:7,1

    Pero la fotografía naturalista que yo practico también es cuestión de suerte. El otro día encontraba esta mosca del estiércol en el parabrisas del coche cuando ya había guardado la cámara. Tuve el tiempo justo para montar el tele y los anillos de extensión antes de que marchara volando. No pude acercarme mucho. Fue una pena no haber podido montar el teleconvertidor y acercarme un poco más, porque la composición era perfecta. ¿No os parece?

Mosca del estiércol (Scatophaga stercoraria o similar)
OM-1 + Zuiko 100-400 (a 140 mm) + Meike 26 mm   ISO:1600   V:1/400   F:7,1

 Y con esta humilde pero fotogénica mosca del estiércol terminamos por hoy.
 

sábado, 31 de maio de 2025

31 de mayo de 2025, un año después

     Hace justo un año que pasaba todo el día en el hospital con María. En ese momento no lo sabía pero sería la última vez que la vería. Por la tarde venía otra persona para hacer la noche y que yo descansara pues llevaba dos noches casi sin dormir. De madrugada recibiría la peor noticia que puede recibir una persona (después de la muerte de un hijo, obviamente). 

   El dolor es algo muy relativo y muy personal. Suspendes matemáticas y se te viene el mundo abajo. Rompes con tu pareja o pierdes el trabajo y te parece el fin del mundo. Luego se muere la persona de la que estás enamorado y te das cuenta de lo que es sufrir de verdad. Pero entonces te acuerdas de todas esas familias que sufren la atrocidad de la guerra en Ucrania o en el genocidio de Gaza. O en las personas con discapacidades o graves enfermedades que están padeciendo una pesadilla de larga duración. Y te invade una ola de humildad, pues te das cuenta que hay personas que están sufriendo muchísimo más que tú. Supongo que eso se denomina compasión. Has visto el sufrimiento frente a frente y comprendes mejor el de los demás.

  Recuerdo haber puesto esta preciosa balada de los Halloween en facebook hace unos años, cuando María estaba en Girona y la echaba de menos. Un gran tema para un día especial.


xoves, 29 de maio de 2025

Observacións de libeliñas, bolboretas e paxaros en Moeche

 Onte ao mediodía quedei con Manolo Rei para dar outra volta por Moeche. Sigo a fozar coa fotografía de aproximación, que é unha das prestacións máis sorprendentes do Zuiko 100-400.

Gaiteiro azul (Calopteryx virgo) macho
OM-1 + Zuiko 100-400    ISO:400   V:1/640   F:8

   Os aneis de extensión (Meike 10 + 16mm) teñen un problema. Se nese momento aparece un ave ou un mamífero non has poder fotografalos porque non podes focar cousas lonxanas. Porén se priorizas o macro dan un resultado excelente. Observando as fotografías (lixeiramente recurtadas para mellor encuadre) penso que estarían próximas ao rango desa relación 1:1, onde técnicamente se considera que comeza a "macrofotografía".

Gaiteiro azul (Calopteryx virgo) femia
OM-1 + Zuiko 100-400 + Meike 26 mm   ISO:400   V:1/500   F:8

   Habería que medir na toma orixinal a medida corporal da parte do bicho que aparece encuadrada e comparala coas medidas dun sensor 4/3" (17,3 x 13,8 mm) para saber a relación exacta de aumento. Semella claro que esa relación de 1:1 é alcanzada cando engadimos o teleconvertidor MC 1,4x.

Gaiteiro azul (Calopteryx virgo) femia
OM-1 + Zuiko 100-400 + Meike 26 mm   ISO:400   V:1/500   F:8

     A este lavacú sanguiño dispareille primeiro só co duplicador, sen os aneis de extensión.

Lavacú sanguiño (Sympetrum sanguineum)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:800   V:1/800   F:10

    Logo metín os Meike para poder achegarme máis. O problema con tanta ferramenta montada é que debes precisar moito mellor o foco, a profundidade de campo e os problemas de trepidación. Se queres facer a toma como é debido cómpre montar o tripé, que permite escoller velocidades baixas, valores de diafragma pechados e sensibilidade o máis baixa posíbel, especialmente se tes ao bicho pousado. Esta última toma do lavacú había quedar moitísimo mellor co tripé.

Lavacú sanguiño (Sympetrum sanguineum). Toma sen recurte
OM-1 + Zuiko 100-400 + Meike 26 mm   ISO:1600   V:1/800   F:10

   A protagonista da xornada foi un galo cebrado, anteriormente Iphiclides podalirius coma especie nominal que agora pasou a ser Iphiclides feisthamelii para o SW europeu e norte de África.

Galo cebrado (Iphiclides feisthamelii). Fam. Papilionidae
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:400   V:1/640   F11
   
   A bolboreta estaba lonxe (a dous ou tres metros). Neses casos os tubos de extensión non serven para nada. O teleconvertidor si. O bon que ten é que non limita distancia de foco.

Galo cebrado (Iphiclides feisthamelii)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:400   V:1/640   F:9

Galo cebrado (Iphiclides feisthamelii)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:400   V:1/800   F:9

    Rematamos cuns pardais comúns, da colonia reprodutora en Penasalbas (San Xurxo de Moeche).

Pardal común (Passer domesticus)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:400   V:1/500   F:9

    Por desgraza non lembrei quitar o duplicador, que é moi útil cando se necesita (co galo cebrado, por exemplo). Sen embargo non debemos esquecer que co teleconvertidor sempre hai unha perda de calidade e ademáis aumenta o factor "trepidación", que os lectores fotógrafos poderán apreciar sobretodo na primeira imaxe do pardal.

Pardais comúns (Passer domesticus)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:400   V:1/500   F:9

Pardal común (Passer domesticus)
OM-1 + Zuiko 100-400 + MC1,4x   ISO:800   V:1/640   F:9

 E mais nada. Por aquí seguimos, tentando sobrelevar estes tristísimos días como mellor se pode. Qué grande axuda é a observación naturalista!