Nos montes de Liñares. E unha dedicatoria especial.

    Pasei unha semana bastante fastidiado por culpa dunha farinxite aguda e hose tiña ganas de osixenarme un pouco. Se temos en conta ademáis o Febreiro tan frío e chuvioso que tivemos en Ferrol resultará doado entender que o persoal estea como tolo por saír.

   Aínda que quizá non escollín ben a rota desta mañá. Porque os montes de Liñares (Brión) están cada ano máis degradados e as visitas naturalistas a aquela zona son cada vez máis tristes. Pero como digo hoxe tratábase de pasear e desfrutar un pouco do sol. Non hai moito que contar así que vai directamente a serie de fotografías:

 Paisaxe característico de monte degradado con eucaliptos no litoral ferrolán

   Para unha cousa boa que había en Liñares como era a tranquilidade... os roteiros de "mountain-bike" acabaron por converter aquilo nun megacircuito para os afeizoados. Os das motos e quads xa levan toda a vida por aló.

Rodeiras das bicis de montaña, motos de enduro e quads

 Paisaxe típica de toxeiras costeiras

     É unha zona con numeroros regueiros de augas cristalinas e pequenas brañas como ésta:

      O Pintafontes común (Lissotriton boscai) é o anfibio máis característico destes entornos. Aínda estou un pouco "pachucho" e non podía andar meténdome moito na auga, así que poño unha foto lonxana.

 Pintafontes común (Lissotriton Boscai)

   A Charca de Liñares (no Monte de Chá) está chea de auga arestora. Un bon lugar de reprodución para anfibios como Pintafontes verde (Triturus marmoratus), Sapo corredor (Bufo calamita) ou Rá estroza (Hyla arborea).
  As horas da visita (10,30-12,30) e a temperatura relativamente fresca que facía (10-14 ºC) non axudaron moito para a observación de insectos, como era a miña intención. Apenas unha Cicindela e un par de bolboretas comúns (Inachis io), como máis destacado.

 Charca de Liñares

 Penedos graníticos

   Os grandes penedos graníticos son en Ferrol o hábitat exclusivo do imponente Lagarto Arnal (Timon lepidus). Non acada por aquí as tallas enormes de outras latitudes máis mediterráneas, pero son grandes dabondo como para chamar a atención mentras pousan desafiantes.

   A forte reverberación e a distancia non me permitiron máis que tirar unha imaxe testemuñal destes dous machos asoleándose a curta distancia ún doutro:

 Lagartos arnais (Timon lepidus), machos

     De aves pois van dous habitantes típicos dos nosos montes degradados: a Escribenta riscada (Emberiza cia), que probablemente é reprodutor na zona:

 Escribenta riscada (Emberiza cia)

    E a tímida Papuxa do mato (Sylvia undata), que  xa está en plena tempada de cría. Hoxe eran varios os machos cantores que observaba no camiño.

Papuxa do mato (Sylvia undata), macho

  Ben, isto foi un chisco de luz, que veu moi ben para combater a escuridade destes días pasados. A ver se mañá escollo un paseo máis interesante.

PD: O noso Antonio Gutiérrez, sen dúbida ún dos ornitólogos máis queridos por todos nós, está a pasar por un momento moi jodido, como é a perda dun ser querido. Xa lle din as miñas condolencias pero aproveito para darlle outro abrazo moi forte desde aquí. Estou seguro que todos os blogueiros naturalistas de Galiza estarán con él no sentimento nestes momentos tan duros.
Moitos ánimos Toni!