Seguidores e seguidoras

venres, 26 de xullo de 2024

26/7/2024 Saliendo del túnel, poco a poco

     A punto de cumplirse dos meses desde el fallecimiento de Mari creo que ya estoy en la fase de "aceptación". Lo cual no quiere decir que el dolor haya menguado, pero al menos no está presente las veinticuatro horas del día como las primeras semanas. Aparece sobre todo cuando algo me recuerda a ella pero los momentos de "paz" son cada día mayores. 

  Para ir superando eso he decidido afrontar aquellas cosas que de alguna manera me traen los recuerdos, hasta que pueda llevarlas a cabo con naturalidad. Ayer me acercaba hasta unos multicines cercanos a Ferrol que había conocido por María. Le encantaba ir allí y ver películas mientras compartíamos las palomitas y la cocacola. Y a mí me encantaba estar con ella viéndola tan feliz.


  Solamente fui para ver como me sentía. Tampoco había ninguna película que me atrajera especialmente así que volví para casa. Y volví tranquilo, en paz conmigo mismo, como si me hubiese liberado de alguna pesada carga.

Mirando la cartelera

    Esta mañana tocó una prueba mucho más dura. En compañía de su hermano fuimos hasta Viveiro (Lugo), a un piso que ella había comprado. Tenía que recuperar algunas cosas que me habían quedado allí y mirar que estuviese todo en orden. No fue fácil. Especialmente al atravesar el umbral de la entrada y antes de marcharnos, cuando me senté en la cama para llorar un poco más. Pero volví entero e igualmente con una sensación de paz interior. 

   Mucha gente es alérgica a revelar cosas personales en las redes sociales, sobre todo las personas fuertemente materialistas o con un ego muy acusado.  Soy consciente que hay ciertas líneas rojas que nunca debemos sobrepasar pero nunca he tenido mayor problema en abrirme emocionalmente antes los lectores de este blog. En lo bueno y en lo malo. Hoy tenía esa necesidad.

   La verdad es que estoy aprendiendo mucho de esta situación tan dolorosa. Entre otras cosas te ayuda a conocer mejor a la gente. Personas que deberían estar contigo o ser más compresivas no lo hacen; otras a las que no conoces tanto pero saben lo que estás pasando - en algún caso porque han sufrido algo parecido - resultan de una ayuda extraordinaria porque saben escuchar (no todo el mundo sabe). Por supuesto mis amigos de verdad, los de toda la vida, siempre estan ahí cuando los necesito (un abrazo, Fer!). 

 Termino con una foto especial. Una foto de María de los Ángeles en la playa de Covas, Viveiro. A pesar de haber recibido la peor noticia que una persona enferma pueda recibir (que le quedaban pocos meses de vida) era capaz de mostrar su preciosa sonrisa. Sonriamos, pues.

La tía de la vara

mércores, 24 de xullo de 2024

24/07/2024 Comparativa "mirror less" vs Sony RX10 III

  Sin lugar a dudas el equipo mirror less o sin espejo es lo mejor que tengo en cuanto a equipamiento fotográfico (también el más caro!). Pero la cámara a la que tengo más cariño y de la que jamás me desprenderé es la Sony RX10 III, una bridge con sensor de pulgada sumamente versátil y que todo lo hace bien. Para mí es la cámara perfecta para el naturalista.

    Esta mañana me daba un paseo por el embalse de As Forcadas con la idea de fotografiar libélulas, luego de dos días de calor en Ferrol (28 - 29 ºC de máxima). Sin embargo este miércoles amanecía con el cielo cubierto y viento fresco del nordeste. A pesar de todo tuve algunas observaciones interesantes, como esta Coenagrion puella, zigóptero que sólo había visto otra vez en Valdoviño.

Coenagrion puella, macho
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:400   V:1/320   F:4

  Desde la eutrofización del embalse han desaparecido muchas especies. Ahora mismo Lestes virens es quizá el odonato más frecuente, o el que ha sabido adaptarse mejor a estas augas tan pobres en oxígeno. La foto está tomada con enfoque manual, por cierto.

Lestes virens. Hembra
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:800   V:1/400   F:4

    También apareció una Enallagma cyathigerum, que también ha disminuido muchísimo allí.  La preciosa Erythromma viridulum parece que se ha extinguido y hace años que no veo un ejemplar.

Enallagma cyathigerum
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:400   V:1/160   F:4

  Con insectos más pequeños se nota algo la diferencia con la OM-1 + Zuiko 100-400 pero no tanta como insinúa la diferencia de precio. El menor peso de la bridge, la extraordinaria calidad de su pequeño sensor y la posibilidad de disparar a F:4 en todo el rango focal facilitan mucho la fotografía de aproximación. Al contrario que ayer todas las fotos están hechas a pulso, sin trípode. 

Mosca (Phaonia sp?)
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:200   V:1/320   F:4

Coracero (Ragonycha fulva)
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:200   V:1/250   F:4

  La umbelífera más abundante por Ferrol es la zanahoria silvestre (Dacus carota), omnipresente en todos los sitios que visito. Y siempre busco en ellas arañas cangrejo, como esta Misumena vatia que encontraba hoy:

Misumena vatia sobre flor de Dacus carota
   
     La araña había capturado un sírfido y tenía otro muerto de reserva. Recortando y editando un poco la foto quedó más que bien. Un arácnido siempre fotogénico.

Misumena vatia con presas (sírfidos)
Sony RX10 III focal equiv 600 mm    ISO:100   V:1/200   F:5

    Terminamos con las fotos del lugar donde hacía las observaciones, en la cola final del embalse (zona de Vilaboa).

Lugar del muestreo

Campo de umbelíferas

  Así terminamos por hoy. Cuánta vida me está dando el blog en estos momentos tan terribles...

martes, 23 de xullo de 2024

22/07/2024 Sequimos a probar Merlin Bird ID e fotos "macro"

  Onte saía cedo para seguir de probas con Merlin Bird nos campos de Lamas.

Contorna da área recreativa de Lamas (San Sadurniño)

 Aao chegar a Lamas había unha temperatura ben fresca: 9,5ºC. Os prados estaban empapados co rocío e con algún neboeiro.


    Nesta segunda proba coa nova aplicación detectei xa pequenos erros ou, mellor dito, un funcionamento máis normal. Penso que a distancia en que se emite o son inflúe moito na precisión da identificación, porque escoitaba corvos pequenos ou pombos cantando lonxe a un volume claramente perceptible e Merlin non o recollía. Outros, que eu non oía, mas ficaban perto, si eran rexistrados pola aplicación. Non teño nin idea de como funciona o trebello pero a cercanía ou lonxanía da ave semella influir moito, independentemente do volume con que se escoite.

   Algúns colegas comentaban no facebook que eles tiveran erros de identificación. A min onte tamén, ao confundir por un momento un reclamo de ferreiriño azul co de ferreiriño real (nuns segundos identificou ben). Isto paréceme normal con voces que resultan moi semellantes. Desde logo Merlin Bird é só unha axuda na observación; somos nós quen ten que comprobar que esas identificacións poden ser correctas e non produto dun fallo. 

  E agora imos cunhas fotos de insectos, por cambiar de aires:
  
Silveira cintada (Pyronia bathseba)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/800   F:5,6

Silveira cintada (Pyronia bathseba)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/640   F:5,6

Apincharada común (Pararge aegeria)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/500   F:5,6

Apincharada común (Pararge aegeria)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/500   F:5,6

Gaiteiro azul (Calopteryx virgo)
OM-1 + Panasonic 100-300 (a 220 mm) + tubos MEKE 26 mm   ISO:800   V:1/250   F:8

 Na xornada de onte en San Sadurniño levaba o tele curto (Panasonic) cos tubos de extensión (10+16 mm). Esta mañá achegábame ata un prado húmido de Valdoviño co tele longo (Zuiko). Primeiro comezaba cos aneis e mais o teleconvertidor 1,4x acoplado:

Todos os cachivaches montados

    O problema segue a estar no trípode e rótula, pensados lóxicamente para uso con telescopio terrestre. Espero poder comprar algún tripé específico para fotografía (non teño nin idea de cual). Porque co meu é moi complexo axustar o enfoque. E a pulso nestes momentos non son capaz.

Bazooka listo para atacar no frente oriental

  Para fotografía de insectos medianos ou grandes chega co 100-300 mais os tubos (ou co 100-400 mm "a pelo"). Falando sempre de fotografía naturalista, para identificación, non de fotografía artística, que é outra cousa. Con esas ópticas mencionadas xa consegues que o bicho saia grande, enchendo ben o encuadre (as imaxes están un chisco recurtadas). Sen embargo con insectos pequenos fai falla o Zuiko, ben cos tubos, ben co duplicador ou ben con ambos.

OM-1 + Zuiko 100-400 mm + MC1,4x + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/250   F:9

 A mosca anterior era das pequenas pero os sírfidos eran moito mais cativos aínda, de apenas 5 ou 6 mm de longo. O tempo tampouco axudou (unha lixeira brisa de vento semella un furacán movendo estas herbiñas e o que haxa pousado nelas). O forte sol no axudaba tampouco, criando moitos brillos e sombras que non podía compensar sen o equipamento axeitado.

Mellanostoma mellinum. Fam Syrphidae   Autodisparo sobre trípode
OM-1 + Zuiko 100-400 mm + MC1,4x + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/160   F:9

     Estou pendente da confirmación destas especies (Emilio, ti que lle dás a todo, maniféstate).

Eristalinus sepulchralis. Fam Syrphidae   Autodisparo sobre trípode
OM-1 + Zuiko 100-400 mm + MC1,4x + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/160   F:9

 Cando son insectos grandes, co teleconvertidor xa saen do encuadre. Poden sacarse "fotos de carné" mas se procuramos imaxes co insecto completo mellor sen el.

Xofrada común (Colias crocea). Fam Pieridae   Autodisparo sobre trípode
OM-1 + Zuiko 100-400 mm + MC1,4x + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/640   F:9

Xofrada común (Colias crocea). Fam Pieridae   Autodisparo sobre trípode
OM-1 + Zuiko 100-400 mm + tubos MEKE 26 mm   ISO:400   V:1/640   F:10

  Insisto sempre que éste non é un blogue de fotografía senón naturalista. Para min a fotografía é unha ferramenta que axuda na identificación das especies. E se as fotos quedan bonitas pois moito mellor, obviamente. Se quixese adicarme á fotografía macro compraría un obxectivo específico, difusores, flashes, etc. 

 Técnicamente estas fotografías son o que se chama "fotografía de aproximación", aquela na que a relación entre o obxecto na realidade e a súa imaxe no sensor é inferior a 1:1, como xa expliquei. Sen embargo se unimos o Zuiko 100-400 mm co teleconvertidor e os aneis de extensión alcánzase prácticamente esa relación. 

 Se queredes ver fotos chulas (con mellor luz e tempo que hoxe) abride estas entradas do ano pasado:



 E espero que esteades ollando este post na pantalla do computador, non no teléfone móbil.