Seguidores e seguidoras

jueves, 29 de junio de 2023

Montes de Forgoselo 2ª parte: "bichos e demáis familia"

 Como decía empecé la visita a O Forgoselo con una espera al amanecer para ver si sonaba la flauta y veía otro lobo. Pues lobo no apareció pero sí un primo suyo: el raposo o golpe, que es como llamamos en gallego al zorro rojo.

Zorro rojo (Vulpes vulpes) de campeo al amanecer

  El zorro se alimenta básicamente de roedores como topillos o ratas de agua (Arvicola sapidus). Pero también es depredador natural del conejo allí donde lo hay. Y en estos montes lo hay en abundancia.


Conejo (Oryctolagus cuniculus)

  En cuanto abrió la niebla pude tomar unas fotos más limpias, especialmente a un gazapo bastante confiado mientras disparaba desde el coche-hide. En cuanto bajé el conejo desapareció inmediatamente; una buena señal. 


Conejo (Oryctolagus cuniculus) juvenil

     En O Forgoselo también hay liebre ibérica, un lagomorfo que se ha rarificado mucho en la costa al desaparecer su hábitat bajo un manto de pinos y eucaliptos. Actualmente observar una liebre en la franja costera es algo excepcional, a no ser en montes medianamente conservados como éstos.

Liebre ibérica (Lepus granatensis)

   Descubrí un ejemplar sin que él me viese a mí, algo bastante inusual. Aproveché para tomar una serie de fotos para el recuerdo.

Liebre ibérica (Lepus granatensis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:500   V:1/400     F:7,1


Liebre ibérica (Lepus granatensis) en carrera


Liebre ibérica (Lepus granatensis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:320   V:1/320     F:7,1

    Terminamos con anfibios. En la orilla de una charca encontraba una docena de tritones jaspeados metamórficos escondidos bajo piedras. Alguna bibliografía menciona el inicio del celo desde noviembre o diciembre pero yo jamás he encontrado larvas antes de finales de marzo.
   Por mi experiencia pienso que su fenología en la comarca de Ferrol es parecida a la de la costa asturiana, con presencia de adultos en el agua más numerosa a partir de febrero y salida de juveniles metamórficos ahora en junio; al menos en montes y sierras prelitorales.


  Pocos vertebrados hay tan delicados como un ejemplar de tritoncito recién metamorfoseado, especialmente cuando se trata de un jaspeado, especie realmente fotogénica.

Tritón jaspeado (Triturus marmoratus) recién metamorfoseado

 En el agua cantaban las ranas verdes comunes, que por aquí son de pequeño tamaño (hasta 60 o 70 mm de longitud corporal). En la montaña lucense y ourensana alcanzan tallas bastante mayores. 

Rana verde (Pelophylax perezi)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:640   V:1/320    F:6,3

Rana verde común en el agua
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:400   V:1/320    F:6,3

Rana verde (Pelophylax perezi)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:400   V:1/320    F:6,3

Y con esto damos por concluida la visita a los montes de Forgoselo.

lunes, 26 de junio de 2023

Montes de Forsoselo 1ª parte: paisajes y flora

    El domingo volvía realizar una salida 100% naturalista, tras un mes extraño y difícil en lo personal. El destino fue la sierra de O Forgoselo, un pequeño macizo colino próximo a Ferrol.

Vista desde O Forgoselo. Al fondo, Monte Caxado (756 m)

    Madrugué muchísimo para hacer una espera antes de la salida del sol. Escogí el sitio donde había visto un lobo hace dos años, esta vez sin niebla.


Pinar de Pinus radiata

   Bueno, algo de niebla entró, como es habitual en estos montes tan húmedos.


Pinares con niebla

  Ahora suelo hacer siempre el mismo recorrido, entrando por Goente y saliendo por A Capela. Durante el trayecto pasas por algunos de los mejores paisajes de la sierra. Casi todas las fotos de paisaje son con el Panasonic 14-42 mm (un objetivo muy sencillo) y a pulso.




Paisajes de O Forgoselo

      Me paré en una gran turbera que no conocía. El tiempo fresco y nublado me privó de observar libélulas o mariposas pero no impidió que pudiese afotar algunas plantas características.

Turbera cubierta con Narthecium

Narthecium ossifragum
OM-1 + Zuiko 100-400 mm  ISO:640    V:1/250    F:6,1


Matas de Narthecium en medio de la turbera

  En Galiza tenemos dos brezos de turbera, pero yo no suelo pararme en la identificación. Ambos taxones florecen formando grupitos de flores a modo de pequeños racimos.

Brezo de turbera (Erica tetralix/mackaiana)

Brezo de turbera (Erica tetralix/mackaiana)

  Otra planta muy característica de estos hábitats pantanosos es el junco de algodón.

Pradera de junco de algodón (Eriophorum angustifolium)

Junco de algodón (Eriophorum angustifolium)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:250    V:1/400    F:6,3

  En las turberas gallegas disfrutamos también la presencia de tres plantas "carnívoras". Bien, realmente son insectívoras pero el otro adjetivo tiene más gancho mediático, jeje. El domingo pude fotografiar dos de ellas, ambas del género drosera. No sé si es cosa mía pero me dió la sensación que la intermedia es algo más acuática que la rotundifolia (la botánica no es mi campo).

Drosera rotundifolia

Drosera intermedia
OM-1 + Zuiko 100-400 mm  ISO:1600   V:1/250   F:6,3

Charca de turbera

   Y así terminamos el primer capítulo de esta visita.

sábado, 24 de junio de 2023

Observacións ornitolóxicas destes días

     Estou a dar pequenos paseos por Ferrol e extrarradio, tentando sempre fuxir da peste canina (algo virtualmente imposible). A estación de cría avanza, e nótase na presenza masiva de exemplares xuvenís polos nosos campos. Exemplares noviños de estorniño negro, pega rabilonga, peto, chasco común, merlo, tordo, torda, ferreiriños diversos ou xílgaro forman xa os clásicos grupos familiares (ou exclusivos para "adolescentes", no caso dos estorniños). Antonte nos campos de Meirás, Valdoviño, pasaba voando o que semellaba unha familia de choias de bico vermello, córvido reprodutor nos cantís costeiros próximos.

Grupo de choias de bico vermello (Pyrrhocorax pyrrhocorax)

  Aledeime de ver un escribidor común nos mesmos campos. Especie común anos atrás, agora semella bastante mais raro de ver pola zona de Ferrol.

Escribidor común (Emberiza cirlus) femia

    Nestas alturas da tempada a plumaxe de moitas aves está desgastada polos esforzos da mantenza. En días de choiva o seu aspecto é aínda mais feíño. Porén a carriza dos xuncos resulta sempre un ave fotoxénica.

Carriza dos xuncos (Cisticola juncidis)

Carriza dos xuncos (Cisticola juncidis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:2500   V:1/250   F:6,3

    Rematamos cun clásico do agro galego: o omnipresente chasco común, ún dos páxaros mellor repartidos pola nosa Terra e ademáis moi doado de fotografar grazas ao seu carácter confiado.

Chasco común (Saxicola rubicola)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:5.000   V:1/250   F:6,3

  En fin, logo do solsticio comeza unha nova estación. Na primeira semana de xullo chegarán as primeiras limícolas migrantes rumo aos seus cuarteis de inverno en África. Hai menos dun mes que terminou a "pasaxe de primavera" e xa temos á volta a "pasaxe de outono". Isto é un non parar.

PD: Agradézovos a todos os que me escribíchedes en privado para preguntar polo tema persoal. Graciñas. Pasados momentos moi duros agora a cousa cambiou de maneira radical e progresa de maneira moi optimista. Apertas.

lunes, 19 de junio de 2023

Tiempo de esperanza

   Hola de nuevo, "bichistas". Como véis seguimos aquí, aunque con poco tiempo para bichear pues en estos momentos tengo una única prioridad: la salud (y la vida) de mi compañera, María. Porque las noticias recibidas el mes pasado fueron las peores que un enfermo puede recibir.

   Sin embargo ahora la oscuridad deja paso a la luz. Todo gracias a la Fundación Galicia Verde y al doctor Enrique Banet, que nos ha devuelto la esperanza (un abrazo a ti y a Cris). Una visita que aprovechamos para conocer la zona de Forcarei, en el interior montañoso de Pontevedra:

Montes de Forcarei (Pontevedra)

  La visita fue de tipo "turístico-médica" pero dio tiempo a tomar algunas fotos.


Paisajes de Forcarei

   El viernes dejé a María en el hotel y madrugué mucho para visitar el famoso "Monte das Rabadeiras", próximo a las Brañas de Xestoso. Este escribano cerillo me recibía aún de noche descansando en la carretera.

Escribano cerillo (Emberiza citrinella)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO16.000   V:1/ 100   F:6,3

  La verdad es que esperaba mucho más de As Rabadeiras. Vi bastantes pajarillos comunes pero hubo notables ausencias de aves que contaba ver (alcaudones dorsirrojos o aguiluchos cenizos). Tampoco conocía la zona y eso influye.

Curruca rabilarga (Curruca undata) juvenil

  Casi vi más cosas en las huertas de la Fundación, todo un ejemplo de sostenibilidad y productividad.

Lagartija de bocage (Podarcis bocagei), macho

Mantis religiosa, ej recién nacido (foto recortada)
Samsung A52  ISO:25   V:1/1100   F:1,8

Pyrrhosoma nymphula

  Precisamente en uno de los estanques que poseen avisté, por primera vez en mi vida, lo que parecía una hembra de Libellula depressa. Fui corriendo al coche a por la cámara pero ya no volví a verla. Desde la propia Fundación observé luego un abejero europeo (Pernis apivorus) también cuando iba sin óptica.

  Pero la mejor observación fue sin duda un probable armiño (Mustela erminea), observado fugazmente mientras atravesaba una pista en su hábitat típico muy cerca de la capitalidad del municipio. Paré el coche e intenté relocalizarlo pero era ya una tarea imposible. Me quedé sin foto y sin certeza en la identificación, aunque al tamaño, aspecto (aun a contraluz) y, sobre todo, la forma de desplazarse corriendo parecían bastante evidentes.

Dedalera (Digitalis purpurea)

  En fin, un pequeño viaje que nos ha devuelto la sonrisa.

Fervenza de Quintilláns

 Y precisamente terminamos con mi sonrisa favorita:

María de los Ángeles Lago Gómez

  Seguimos aquí!