Seguidores e seguidoras

jueves, 29 de junio de 2023

Montes de Forgoselo 2ª parte: "bichos e demáis familia"

 Como decía empecé la visita a O Forgoselo con una espera al amanecer para ver si sonaba la flauta y veía otro lobo. Pues lobo no apareció pero sí un primo suyo: el raposo o golpe, que es como llamamos en gallego al zorro rojo.

Zorro rojo (Vulpes vulpes) de campeo al amanecer

  El zorro se alimenta básicamente de roedores como topillos o ratas de agua (Arvicola sapidus). Pero también es depredador natural del conejo allí donde lo hay. Y en estos montes lo hay en abundancia.


Conejo (Oryctolagus cuniculus)

  En cuanto abrió la niebla pude tomar unas fotos más limpias, especialmente a un gazapo bastante confiado mientras disparaba desde el coche-hide. En cuanto bajé el conejo desapareció inmediatamente; una buena señal. 


Conejo (Oryctolagus cuniculus) juvenil

     En O Forgoselo también hay liebre ibérica, un lagomorfo que se ha rarificado mucho en la costa al desaparecer su hábitat bajo un manto de pinos y eucaliptos. Actualmente observar una liebre en la franja costera es algo excepcional, a no ser en montes medianamente conservados como éstos.

Liebre ibérica (Lepus granatensis)

   Descubrí un ejemplar sin que él me viese a mí, algo bastante inusual. Aproveché para tomar una serie de fotos para el recuerdo.

Liebre ibérica (Lepus granatensis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:500   V:1/400     F:7,1


Liebre ibérica (Lepus granatensis) en carrera


Liebre ibérica (Lepus granatensis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:320   V:1/320     F:7,1

    Terminamos con anfibios. En la orilla de una charca encontraba una docena de tritones jaspeados metamórficos escondidos bajo piedras. Alguna bibliografía menciona el inicio del celo desde noviembre o diciembre pero yo jamás he encontrado larvas antes de finales de marzo.
   Por mi experiencia pienso que su fenología en la comarca de Ferrol es parecida a la de la costa asturiana, con presencia de adultos en el agua más numerosa a partir de febrero y salida de juveniles metamórficos ahora en junio; al menos en montes y sierras prelitorales.


  Pocos vertebrados hay tan delicados como un ejemplar de tritoncito recién metamorfoseado, especialmente cuando se trata de un jaspeado, especie realmente fotogénica.

Tritón jaspeado (Triturus marmoratus) recién metamorfoseado

 En el agua cantaban las ranas verdes comunes, que por aquí son de pequeño tamaño (hasta 60 o 70 mm de longitud corporal). En la montaña lucense y ourensana alcanzan tallas bastante mayores. 

Rana verde (Pelophylax perezi)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:640   V:1/320    F:6,3

Rana verde común en el agua
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:400   V:1/320    F:6,3

Rana verde (Pelophylax perezi)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:400   V:1/320    F:6,3

Y con esto damos por concluida la visita a los montes de Forgoselo.

4 comentarios:

  1. Por fin bichos chulos!! Menos pluma e máis pel pringosa!! ;)
    Realmente as ras verdes préstaselle pouca atención pero son bichos ben chulos e cunha variabilidade na coloración espectacular. As nosas adoitan ser verdes normaliñas pero cando te vas achegando a Castela (Verín, Gudiña, etc) teñen moita máis variación nos patróns de coloración. E xa nos digamos cando se anda polas mesetas, que hai exemplares moi diferentes ós nosos.
    Apertas crack, segue así cos bichos de pel desnuda (xa non che digo dos escamosos que por aí telo complicadillo) e moitas apertas e ánimos,
    Martiño

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Xa tiña ganas eu tamén, a verdade. Pero agora para afotar bichos destes teño que alonxarme bastante de casa. Sa sabes por qué non vou aos sistemas dunares, que eran entornos moi cercanos a Ferrol onde sempre hai abondancia de anfibios (e odonatos). Madrequelosparió...
      Apertas e grazas.

      Eliminar
  2. José Antonio de Souza29 de junio de 2023, 14:40

    Estupendas entradas, Xabi. Sobre la fotos de los brezos de la entrada anterior (1ª parte), por la presencia de inflorescencias unilaterales y, en parte, por el número de flores en ellas, es posible que se trate de Erica tetralix. Por otra parte, en las brañas de por ahí deberían aparecer, aparte de esta especie, E. mackaiana, E, ciliaris y E. erigena, y a lo mejor el híbrido (de las dos primeras) Erica x stuartii.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas, José. As Erica ciliaris e erigena non as teño controladas (aínda que logo de consultar a guía penso que teño visto a ciliaris). A mágoa foi o frío e as nubes, que impedíu afotar insectos (ou répteis!). Sae o sol e cambia unha barbaridade a cantidade de bicharía cativa que hai nas turbeiras, como ben sabes.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos