Seguidores e seguidoras

lunes, 31 de octubre de 2022

Nova visita a Ortigueira: plumas e escamas

 Ontes voltabamos á ría de Ortigueira (A Coruña) para controlar especies que ficaran sen contar o outro día. A preamar fora moi viva e toda a limicolada estaba na enseada de Ladrido.

Concentración de limícolas

   Cando descansan alí resultan mais difíceis de contar que no Cavalar porque moitas permanecen entre a vexetación marismeña. Ao baixar a maré van saindo ao intermareal e vense mellor, pero daquela xa comezan a marchar grupos voando cara Ortigueira.

  Na seguinte imaxe temos unha mostra da riqueza deste humedal. Na foto hai un total de 14 especies diferentes entre ardeidos, láridos y limícolas.


Bando de cullereiros (Platalea leucorodia)

Gabitas (Haematopus ostralegus) a voar cara a ría

Limícolas en Ladrido

    Poño as cifras do censado (algunhas cousas en Ladrido e outras na ría de Ortigueira sensu stricto):

  • 134 Patos albelos (Anas acuta). Incremento importante respeito da última visita
  • 162 Gabitas (Haematopus ostralegus)
  • 29 Píllaras cincentas (Pluvialis squatarola)
  • 10 Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
  • 162+ Fuselos de rabo pinto (Limosa lapponica). Contados desde o porto de Ortigueira, o seu número real supera os 200 ex con certeza
  • 17+ Fuselos de rabo negro (Limosa limosa). Contados tamén desde o porto. Significa un descenso forte da sp, que últimamente andaba polo centenar de individuos. Quizá ese calor que están a ter por Holanda ou Alemaña teña que ver.
  • 48 Pilros grosos (Calidris canutus)
  • 220+ Pilros comúns (Calidris alpina)
  • 1 Pilro tridáctilo (Calidris alba)
  • 1 Pilro pequeno (Calidris minuta)
  • 74 Cullereiros (Platalea leucorodia). E segue a subir....
  • 6 Garzas brancas (Ardea alba)

Pilro pequeno (Calidris minuta). O primeiro pola esquerda

   Fóra do que son as acuáticas cómpre salientar a observación dun picanzo real (Lanius meridionalis) nos campos de Leixa, toda unha raridade neste recanto do NW.

Picanzo real (Lanius meridionalis)

    Perto de nós pousou un grupo de subeliñas, unha das nosas especies de paseriformes máis inconfundíbeis, bonitas e simpáticas.

Subeliña común (Aegithalos caudatus)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm  ISO:400   V:1/500  F:6,3


Subeliña común (Aegithalos caudatus)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm  ISO:400   V:1/800  F:6,3

Subeliña común (Aegithalos caudatus)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm  ISO:640   V:1/1000  F:6,3

   Mas non todo van ser plumas. En dúas das paradas observamos lavacús estriados, porque a tempada de libeliñas aínda non rematou. Oportunidade para seguir desfrutando a impresionante calidade do Zuiko para fotografía de aproximación grazas á súa distancia mínima de enfoque. 

Lavacú estriado (Sympetrum striolatum). Imaxe sen recurte
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm   ISO:250   V:1/800    F:6,3

  Terminamos con outra das especialidades de Ortegal: a lagartixa da serra (Iberolacerta monticola), que aquí simplemente é a lagartixa común, omnipresente en calquer hábitat disponíbel, antrópico ou non. De feito a lagartixa típica dos muros na Galiza, Podarcis bocagei, resulta bastante escasa e localizada nesta comarca do estremo norte peninsular.

Lagartixa da serra (Iberolacerta monticola), macho con "deseño marmoratus"
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm   ISO:250   V:1/800    F:6,3

Lagartixa da serra (Iberolacerta monticola), femia con deseño alaranxado

   Os xuvenís son doados de distinguir grazas á cor verde azulada da cola. En canto van medrando perden ese ton tan característico.

Xuvenil moi noviño de lagartixa da serra (Iberolacerta monticola)

Xuvenil mais crecido de lagartixa da serra (Iberolacerta monticola)

    Recentemente os taxónomos segregaron varias especies da Iberolacerta monticola nominal (a que temos na maior parte de Galiza). Na montaña de Ourense existe unha pequena poboación de lagartixa leonesa (Iberolacerta galani) cuxo rasgo morfolóxico máis visíbel é o número de ocelos azuis nas costas: 6 ou máis. As monticola normais adoitan ter 2-3, ainda que onte puiden fotografar un macho con 4 pintas azuis en liña.

Detalle dos ocelos azuis nun macho

    Espero que gostásedes da entrada. Vémonos na próxima.

José Ramón e mais eu combatendo no frente do Dombass contra o Batallón Azov
Foto cortesía do mestre Álvaro Fernández Polo (tirada co teléfone)

viernes, 28 de octubre de 2022

Seguimos de probas coa G7 mais o Zuiko 100-400 mm

  Ainda non collín a agulla de marear á nova equipa fotográfica. Logo de tantos anos con cámaras bridge hai cousas ás que non termino de afacerme. Sobretodo o peso do conxunto, algo que inflúe moito na estabilización de imaxe, por bon que poida ser o estabilizador. Sen embargo noto que en canto controle mellor o seu funcionamento vou desfrutar moito desta inversión. E tamén debo aprender cal é a mellor edición dixital para as imaxes JPEG ou RAW da G7, que ainda non manexo ben co Lightroom.

Carrán cristado (Thalasseus sandvicensis)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 + MC1,4X   ISO:1250    V:1/800   F:9

   A G7 é ún dos modelos máis económicos (e xa algo antigo) dentro do sector micro 4/3" así que non podemos pedirlle a luminosidade da Olympus E- EM1 que probei hai unhas semanas. E se metemos o teleconvertidor MC1,4X nótase moito máis este problema.

Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 + MC1,4X   ISO:800    V:1/640   F:9

    Aínda por riba non estou a ter sorte co tempo os días nos que decido facer este tipo de probas, todo sexa dito. Supoño que terei que reservar o duplicador para momentos con boa luz, para non irme a ISO´s tan altos por culpa dese F:9 que condiciona dabondo en cámaras de gama baixa como é a miña.

Pilro común (Calidris alpina)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 + MC1,4X   ISO:320    V:1/640   F:9

Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 + MC1,4X   ISO:1250    V:1/640   F:9

 Desde logo teño claro que unha boa bridge é insuperable para certo tipo de fotografía, especialmente cando hai distancia polo medio. O xoves pola tarde daba unha volta pola ría con José Ramón Castro e na praia de San Valentín (Fene) observamos o seguinte:
  • 3 Mergullóns cristados (Podiceps cristatus)
  • 11 Píllaras reais (Charadrius hiaticula)
  • 15 Pilros comúns (Calidris alpina)
  • 2 Biluricos das rochas (Actitis hypoleucos)
  • + Gaivotas choronas (Chroicocephalus ridibundus)
  • 1 Gaivota escura (Larus fuscus)
  • 1 Carrán cristado (Thalasseus sandvicensis)

Mergullóns cristados (Podiceps cristatus)

 Previamente en Neda J.R. puido facer esta bonita toma dun estorniño pinto (unha toma que podería ser mellor se escoitase cando lle digo que non use nunca a focal 3000 a menos que sexa absolutamente necesario.... ou con tripé).

Estorniño pinto (Sturnus vulgaris)
Nikon P1000 focal 3000 mm   ISO:560  V:1/400   F:8

  Remato informando dunha novidade que agradará moito ao meu bon amigo Cosme Damián Romay. A partir de agora é posíbel que empregue a listaxe de nomes galegos recentemente consensuada por diferentes expertos galegos para a R.A.G.. E vaia por diante que eu estaba moi cómodo coa listaxe de Miguel Conde, que levaba décadas empregando. Porén e por simple coerencia coma usuario galegofalante de ebird considero que quizá proceda usar esta listaxe, xa incluida na propia web. 

 PD: Logo do histórico debate narcexa vs becacina agora resulta que é "arceúcha" ou "aguaneta". Pois haberá que reiniciar o sistema.

miércoles, 26 de octubre de 2022

El tsunami del siglo XXI

 Desde hace años la superpoblación de mascotas (perros y gatos, básicamente) ha superado toda lógica y sostenibilidad, convirtiéndose en un serio problema que afecta no sólo al medio ambiente sino a la convivencia de los vecinos, a la seguridad de las personas, a la higiene de nuestros barrios o a la economía de los ayuntamientos. Esta superpoblación existe porque tiene detrás un poderosísimo lobby económico muy interesado en que el número de perros y gatos siga aumentando aún más:


 Un negocio que este año facturará en Europa Occidental 36,500 millones de euros sólo en comida y accesorios (1). Añadamos peluquerías, clínicas veterinarias, centros de adiestramiento, residencias, etc... Hasta hay empresas que diseñan aplicaciones para traducir los maullidos de los gatos al lenguaje humano (2).
  El mayor productor de vacunas y medicamentos para mascotas o ganado, Zoetis, tiene una capitalización cercana a los 70.000 millones de dólares y sus acciones cotizan a 148 dólares (un 78% más desde enero de 2019. El gigante Mars, desveló este verano que con sus marcas de chocolatinas y comida animal (Pedigree, Whiskas, Royal Canin) factura más que Coca-Cola: 45.000 millones de dólares. Nestle ha facturado 15.600 millones en ventas con la rama de mascotas de Purina. En Taiwan, donde tener mascota se ha convertido en un signo de riqueza la empresa, Just Kitchen dispone de un servicio de entrega a domicilio de comida para animales.


   ¿Es posible luchar contra esto? No lo creo. Ya no quiero entrar en lo relativo a la normativa incumplida sistemáticamente referente a recogida de excrementos, perros peligrosos, molestias a la fauna o simplemente respeto a los vecinos... He superado la "fase ingenua" de pensar que la actitud de las personas o del poder político va a cambiar. Además hay casos en que simplemente es imposible (una persona anciana o enferma que difícilmente puede caminar no se va a agachar para recoger la caca como podemos apreciar en cualquier acera de la ciudad).

     Por otra parte la visión animalista actual imperante en varias organizaciones políticas quiere convertir a las mascotas en "sujetos de derecho", con todo lo que ello conlleva (muchos juristas indican la contradicción que supone incluir a los animales vertebrados pero no a los invertebrados como abejas o cefalópodos, que también son seres "sintientes"). Por todo ello las razones científicas o simplemente "la razón" no significa nada cuando se trata de evitar su impacto en la biodiversidad o en la vida del resto de las personas.



   Ahora simplemente observo con estupor el volumen de negocio que ha llegado a tener esta actividad y la influencia que tiene en la sociedad. Tanta influencia que resulta un problema intentar oponerse a este auténtico tsunami. Podemos imaginar el caso de un hostelero que, cansado de las molestias, decida negar la entrada de mascotas a su terraza. De entrada va a perder a un tercio de sus clientes, a corto plazo será crucificado en las redes sociales y más tarde igual tiene que cerrar el negocio. En cualquier caso va a sufrir importantes pérdidas económicas porque son ya tantos que excluirlos supone la pérdida masiva de clientes.


  La Asociación de fabricantes de piensos y veterindustria (Anfaac) calcula que en 2021 había en España 9,3 millones de perros, 2,6 millones más que en 2019! Personalmente creo que la cifra real es muy superior. Desde luego en mi barrio calculo que más de la mitad de unidades familiares tienen perro (uno o varios). Es conocido que en España ya hay más hogares con perro que familias con niños menores de 14 años (1).
  Adolfo Santa-Olalla, presidente de la Sociedad Española de la Industria de animales de compañía afirma que "es necesario integrar a los animales en la sociedad". Una frase con un componente ideológico muy poderoso porque implica que un animal que es de mi propiedad va a formar parte de la comunidad de vecinos invadiendo su espacio personal, como sujeto de derecho. Y si un niño le tiene miedo en el ascensor la culpa es del padre por no saber educarlo. 

  

    Termino con los efectos que la alimentación de mascotas tienen sobre el Planeta. hace 20 años los etólogos Raymond y Lorna Coppinger calcularon que los 52 millones de perros que había entonces en EEUU comían el equivalente a 26 millones de personas. Casi 50 millones de hectáreas de tierra agrícola (la superficie de España) se dedican a producir comida seca para perros y gatos. Si olvidarse del problema de las heces. La consultora Fact.MR cifra en 1,12 millones de toneladas de bolsas de perro que se desechan en el mundo cada año. La arena de los gatos de arcilla o aglomerante suele tener bentonita o perlas de sílice, todo ello con mayor o menor huella ambiental. Y la orina y heces de las mascotas favorecen la eutrofización en las aguas dulces, además de un daño constante en señales, farolas o papeleras metálicas, por no hablar del olor nauseabundo que se respira en muchas calles.

  En fin. Como sabéis yo ya evito hablar siquiera con los propietarios (con la mayoría no se puede razonar). De hecho suelo irme si aparecen y he dejado de ir a todos los espacios naturales donde están a diario infringiendo diferentes normativas con la complicidad de policía, SEPRONA y administraciones diversas. Sólo pretendo decir que no hay nada que hacer ante este tsunami mascotista. Quizá con el paso de los años podrá venir una tendencia inversa orientada a reducir el número de mascotas que hay en Occidente. Porque hoy en día no tener mascota es directamente un acto revolucionario.

  Por cierto, en mi familia hubo perros y los he paseado muchas veces, han dormido en mi cama, les he dado la comida, he jugado con ellos y he recogido su cacas. A uno de los boxers de mis hermanos incluso lo tuve que llevar al veterinario tras un incidente con un bull-terrier. Y los quería. Pero eran eso: perros, no "sujetos de derecho". 

(1) Euromonitor Internacional. Fuente: El País

(2) MeaoTalk

domingo, 23 de octubre de 2022

Censo de acuáticas en Ortigueira 22/10/2022

Ya estoy muy recuperado y ayer decidía volver a Ortigueira en compañía de José Ramón Castro para ver las novedades, que eran muchas. Sobre todo en lo relativo a limícolas, que han aumentado mucho en número, con unas cifras de correlimos común inusuales a mediados de Octubre (forma grupos grandes en el paso de julio-septiembre y durante la invernada a partir de noviembre pero octubre suele ser un mes de impasse con poca presencia de la sp).

Limícolas en el intermareal

  Desde que lo simultaneo con la fotografía el censo me resulta más agotador, lógicamente, y además ayer tuvimos varias pérdidas de tiempo imprevistas que me impidieron completar el recuento. Pero las cifras que sacamos de algunas especies son muy interesantes. Vamos con ellas:

  • 1 Cisne mudo (Cygnus olor)
  • 10 Cucharas (Spatula clypeata)
  • 187 Silbones europeos (Mareca penelope)
  • 1 Ánade friso (Mareca strepera)
  • 165 Ánades azulones (Anas platyrhynchos)
  • 23 Ánades rabudos (Anas acuta)
  • 55 Cercetas (Anas crecca)

Bando de silbones europeos


Silbones europeos (Mareca penelope)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm + MC 1,4X  ISO:500   V:1/640   F:9

Silbón europeo (Mareca penelope) en plumaje de muda

  • 176 Ostreros (Haematopus ostralegus)
  • 22 Chorlitos grises (Pluvialis squatarola)
  • 110+ Zarapitos trinadores (Numenius phaeopus)
  • 430+ Zarapitos reales (Numenius arquata)
  • + Agujas colipintas (Limosa lapponica). Así a ojímetro calculo que unas 150-200 como mínimo. Una pena no haber podido contar esta limícola tan emblemáticas de la ría
  • + Agujas colinegras (Limosa limosa). Muchas menos
  • 50 Correlimos gordos (Calidris canutus). Otra especialidad de la casa. Bien contados
  • 8 Correlimos tridáctilos (Calidris alba) en la ría interior, donde es poco frecuente
  • Cientos de correlimos comunes (Calidris alpina). No censados. Así a ojo unos 400-500 ej. O es una sedimentación en paso bastante tardía o una llegada invernante excepcionalmente madrugadora.
  • + Archibebes claros (Tringa nebularia). No se pudo completar el censo.
  • 1 Archibebe oscuro (Tringa erythropus) en San Claudio
  • 50 + Archibebes comunes (Trinta totanus

Limicolada en O Cavalar

Correlimos gordos (Calidris canutus) y otras limis

Archibebe oscuro (Tringa erythropus, izda). Distancia: unos 250 m
Nikon P1000 focal 2600 mm  ISO:400   V:1/320   F:7,1

  • + Gaviotas patiamarillas (Larus michahellis)
  • 50-100 Gaviotas sombrías (Larus fuscus)
  • 9 Gaviones atlánticos (Larus marinus)
  • + Gaviotas reidoras (Chroicocephalus ridibundus)
  • 16 Gaviotas cabecinegras (Ichthyaetus melanocephalus)
  • 3 Charranes patinegros (Thalasseus sandvicensis)
  • 92 Cormoranes grandes (Phalacrocorax carbo)
  • 34 Garzas reales (Ardea cinerea)
  • 5 Garcetas grandes (Ardea alba)
  • 20-30 Garcetas comunes (Egretta garzetta)
  • 32 Garcillas bueyeras (Bubulcus ibis)
  • 65 Espátulas (Platalea leucorodia)
  • 1 Águila pescadora (Pandion haliaetus)
  • 3 Martines pescadores (Alcedo atthis)

Cormoranes grandes (Phalacrocorax carbo)

Garcteas grandes (Ardea alba)

  Termino con más fotos de silbones, a los que acribillé desde el molino de mareas aprovechando un momento de buena luz. Por ahora los machos siguen con parte del plumaje de eclipse, más parecido al de las hembras. 



Silbones europeos (Mareca penelope)
Panasonic G7 + Zuiko 100-400 mm + MC 1,4X (a 680 mm de focal)  ISO:500   V:1/640   F:8,6

viernes, 21 de octubre de 2022

Las mejores cámaras bridge para uso naturalista

  Aprovechando una respuesta que hice a una lectora he decidido publicar un post en el que doy mi opinión sobre las que considero mejores cámaras compactas avanzadas (bridge) para uso naturalista. Son opiniones como usuario naturalista, repito, no como fotógrafo (esa gente juega a otro deporte). 

CÁMARAS CON SENSOR DE UNA PULGADA (1")

  • Panasonic FZ 1000 con focal 9-146 mm (equivalente a un 25-400 mm en formato 35 mm), lentes Leica y F:4 a máxima focal. No la he probado pero por lo que he leído puede ser perfecta para aquellos usuarios que no realicen fotografía de aves, pues su focal se queda bastante corta para ese uso. Sin embargo para "macro" (anfibios, reptiles, insectos, botánica, etc)  o paisaje debe ser excelente. Se encuentra a partir de 700 euros.


  • Sony RX10 IV. Tengo mucha experiencia con la RX10 III, que es muy similar a la IV. En mi humilde opinión es la mejor bridge del mercado si vas a incluir fotografía de aves. También con F:4 en su mayor rango focal que en este caso es equivalente a 24-600 mm en formato 35 m. Aún así su zoom está muy lejos de las bridge de sensor 1/2,3" pero a cambio su calidad y luminosidad es infinitamente superior, prácticamente al nivel de una reflex de gama baja. Además (y como en las otras cámaras con sensor 1") permite un grado de recorte mucho mayor, por lo que podremos ampliar las fotos en pantalla muchísimo más que en una de sensor pequeño. Pero la calidad hay que pagarla y en este caso su precio resulta prohibitivo para muchos bolsillos: unos 1600-1700 euros.


  • Canon G3X. Dispone de una focal similar a la Sony RX10 IV pero a diferencia del resto de las cámaras de esta lista NO TIENE VISOR ELECTRÓNICO. Sólo por ese motivo la descarté en su momento pues considero que el visor es imprescindible. Siendo cierto que para ciertas tomas de paisaje, macro o ultrazoom utilizo la pantalla pues para fotografiar bichos en el campo el visor es imprescindible como sabe cualquier persona que haga fotografía de naturaleza un poco en serio. Diría que es un error imperdonable....si no pensase que Canon lo ha hecho a propósito para no perder compras en el mercado reflex. La G3X cuesta unos 800 euros.



CÁMARAS DE SENSOR PEQUEÑO (1/2,3")
  • Nikon P1000, el "telescopio". Con su focal de 24-3000 mm (mejor no pasar de 2600 mm) es la bridge ideal para fotografiar aves en grandes espacios abiertos como rías, montañas o estepas. Algo más luminosa que las otras bridge pequeñas a focales intermedias (un detalle importante). Además dispone del mejor visor electrónico del sector, porque en las compactas más pequeñas el visor suele ser bastante cutre, sobre todo si vienes de una reflex. Pero la P1000 tiene dos problemas: es muy aparatosa y su uso para macro (flores, insectos) es muy limitado, con una distancia mínima de enfoque muy grande a poco que tires de zoom; nada que ver con la versatilidad de las otras bridge que menciono a continuación. Pero si sólo vas a afotar aves y te dedicas especialmente a las rarezas migrantes ésta es tu cámara. Debe andar ahora por unos 1200 euros.


  • Nikon P950. Es una actualización de la P900 (que tuve hace unos años). Prácticamente la misma cámara que la P900 pero con disparo en RAW (importante si editas las fotos con algún programa o para mejorar fotos malas) y con el mismo visor electrónico que la P1000. Su focal de 24-2000 mm fue la más grande en su momento. Para macro va algo mejor que la P1000 pero tampoco es para echar cohetes. Debe andar por 900-1000 euros. Es algo parecido a la P1000 pero bastante más ligera y un poco más económica.


  • Canon SX 70. Tuve la SX50 y la SX60. En mi opinión la serie SX de Canon son las mejores y más equilibradas cámaras bridge. Todo lo hacen bien o muy bien. Tienen una focal de 21-1365 mm, mucha menos las Nikon anteriores pero dan más calidad de imagen por lo que puedes recortar más las fotos al ampliarlas, así que esa diferencia de focal respecto a la P950 no es tan grande como parece una vez editada la foto. Van especialmente bien en fotografía de aproximación (flores, reptiles, insectos), donde son la referencia en parte gracias a su reducida distancia mínima de enfoque. Su mayor defecto es que al ser tan pequeñas su manejo y ergonomía es mejorable, con algún botón de control bastante cutre. Andan por 450-500 euros (si puedes pillar la SX60 será más barata que la SX70 y va igual de bien para fotografía).


  • Nikon B700. Es el equivalente a las SX en Nikon, con una focal algo mayor: 24-1440 mm. Da más o menos la misma calidad pero tienen un problema que afecta sobre todo a la fotografía macro: su distancia mínima de enfoque es mucho mayor: unos 2 m, frente a sólo 1,2 m de las Canon SX. Y esos 80 cm de diferencia son muchísimos a la hora de fotografiar una libélula o un reptil. Así que para bichería pequeña no es la mejor opción. A cambio tiene una construcción y ergonomía superior a las Canon (al menos hasta la SX60), siendo más agradable y cómodo su manejo. La B700 es ideal para alguien que fotografíe aves y paisajes, por ejemplo.


  • Sony DSC HX400. Nunca la he probado y sólo me han hablado de ella. Muy bien, por cierto. Me han asegurado que va mejor incluso que las Canon SX. Focal 24-1200 mm equivalentes y lente Zeiss. Es lo que puedo decir de este modelo, que se mueve en un precio semejante a ellas (y la B700): unos 500 euros.


  • Fuji HS50. Una cámara con focal 24-1000 mm equivalente, apta para fotografía de aves. Creo que no supe sacarle todo el rendimiento a una que tuve porque entonces no sabía muchas cosas que sé ahora (sobre todo de edición digital o exposición). Una de sus mejores prestaciones es el anillo manual de zoom, un caso casi único entre las bridge de sensor pequeño y que ahorra mucha batería. También va muy bien el anillo de enfoque. Quizá sea una de las mejores para enfocar aves en vuelo, dentro de las compactas pequeñas. Buen macro también. Es algo antigua (2013) y podéis encontrarla a partir de unos 300 euros. Buena opción si no se quiere gastar mucho.


  • Panasonic FZ330. Con focal mucho más modesta que las anteriores: 24-600 mm, que en un sensor 1/2,3" se queda muy corto para fotografía de aves, por ejemplo. A cambio es muy luminosa, con F:2,8 a máxima focal. He probado la FZ300 y creo que tiene una fama algo exagerada. También está por ese rango de 500 euros aproximadamente. Yo sólo la compraría si no me interesan las aves y prefiero paisajes o macro, un uso similar al que daría a la FZ1000, aunque en económico. 

 
 En fin son opiniones basadas casi todas en mi propia experiencia excepto en tres de los modelos. Opiniones breves para no extenderme demasiado en el texto y centrándome en sus características para los diferentes usos de campo que podamos hacer en función de nuestras aficiones como naturalista. Para saber cuestiones de tipo técnico podéis consultar los foros de fotografía, aunque los fotógrafos no suelen usar cámaras con sensores tan pequeños.

  Espero que este post aclare las ideas a algún lector o lectora (mucha gente me escribe por privado preguntándome qué bridge comprar).