Seguidores e seguidoras

lunes, 3 de julio de 2023

Sobre cámaras "bridge", sin espejo y reflex. Conclusiones personales.

   Ahora que tengo un equipo semiprofesional de alta gama es el momento de hacer balance tras doce años haciendo fotografía naturalista casi siempre a pie de obra; esto es, sin hide, ni trípode, ni flashes, ni comederos, etc. Mayormente con equipos bridge, pero ahora con cámaras sin espejo y hace años también con algún equipo reflex modesto.

Sony RX10 III (izda) y Panasonic G7 + Pana 100-300 mm (dcha)

   Y debo decir que en muchos casos un equipo de óptica intercambiable no supera el resultado de una buena compacta bridge si hablamos de "resultado en pantalla". O sea, una imagen a tamaño PC con calidad suficiente para publicar, sin mayores aspiraciones artísticas. Con el inconveniente de su mayor aparatosidad y peso (no hablemos ya de la diferencia abismal en el precio).

  Repito que me refiero a fotografía naturalista básica, aquella destinada a la divulgación, por ejemplo. Una fotografía que normalmente requiere de un "recorte" en las fotos, dada la distancia a la que habitualmente se sitúa el bicho. Y debo decir también que sobre este asunto esperaba más diferencia entre los sensores pequeños y los micro 4/3". Porque con ISO´s bajos el grado de recorte que permite una buena bridge es bastante importante; en algunos casos incluso cercano al de un equipo micro 4/3" o SDLR. Con ISO alto la cosa cambia, lógicamente.

Toma original de un insecto

Imagen final publicada en el blog

Recorte con un programa de edición digital

     Uno de los mayores problemas que me he encontrado en los sensores bridge (casi todos 1/2,3") es la facilidad con que se queman las altas luces en fotos de alto contraste, como esta havelda.

Imagen original (Nikon P1000)

  Si disponemos del archivo original RAW podremos mejorarlo bastante con la edición digital, pero si sólo tenemos el JPEG, como era este caso, resulta difícil suavizar bien esos blancos quemados. En este aspecto (y todo lo relativo a la calidad de imagen) los sensores micro 4/3" o SDLR permiten trabajar mucho mejor porque tienen mayor rango dinámico. No puedo hablar de sensores full frame porque nunca he tenido la suerte de probarlos, pero esa ya es otra liga.

JPEG anterior editado (malamente) con software

  A pesar de tener sensores tan pequeños sus focales tan enormes permiten disparar a bichos muy lejanos con resultados sorprendentemente buenos. Digamos que la diferencia de focal, mucho mayor en las compactas, compensa la menor calidad con respecto a cámaras de superior categoría.

Sisón (Tetrax tetrax) Nikon P1000

Zampullín chico (Tachybaptus ruficollis) Nikon P1000

Martín pescador (Alcedo atthis) Nikon P1000

Buscarla pintoja (Locustella naevia) Canon SX60

Avetoro común (Botaurus stellaris). Nikon B700

  Después de haber hecho decenas de miles de fotos con un montón de cámaras diferentes he llegado a la sencilla conclusión de que la mejor cámara es tener al bicho cerca y con buena luz. Entonces comprobaremos que, habiendo cierta diferencia de calidad, no hay tanta como refleja la abismal diferencia de precios (y peso!) entre compactas y equipos buenos. 
   Por otra parte es cierto que las cámaras "grandes" permiten disparar con sensibilidades imposibles para una compacta (hasta 104.000 ISO!!!), pero a cambio éstas son tan ligeras que estabilizan muchísimo mejor cuando disparas a pulso, sobre todo si estás en un lugar incómodo o en una postura forzada. Esto es algo que echo muchíííísimo de menos ahora, podéis creerme.

Correlimos tridáctilo (Calidris alba) Canon SX60

Serretas medianas (Mergus serrator)  OM-1 + Zuiko 100-400 mm

    ¿Quiere ésto decir que me arrepiento de haber vendido mis bridge y haber pasado al sector mirrorless? Pues hay momentos en que sí. Por ejemplo cuando tienes que caminar por terrenos pantanosos con el aparatoso 400 a cuestas; cuando el ave se encuentra a 100 m de distancia; cuando simplemente quieres pasear por un parque urbano; cuando vas a realizar una caminata de varios Km por el monte; cuando debes alternar fotos de detalle y fotos de paisaje, etc.... Las bridge son las cámaras perfectas para el naturalista. Lo dije hace años y sigo pensando exactamente lo mismo.

Mosca (Pollenia sp) OM-1 + Zuiko 100-400 mm

      Donde se nota un mayor salto de calidad entre un equipo bueno y una compacta es a la hora de fotografiar aves en vuelo. Una práctica que hace furor en las redes sociales porque supone tomas muy espectaculares pero que para mí es bastante secundaria. Yo valoro mucho más la macrofotografia, por ejemplo, muy importante a la hora de identificar pequeños vertebrados o invertebrados.

Sírfido (Sphaerophoria scripta) OM-1 + Zuiko 100-400 mm
  
  En este sentido sigo fascinado por las posibilidades del Zuiko 100-400 mm, un tele diseñado para fotografía de larga distancia pero que gracias a su distancia mínima de enfoque permite aumentos de imagen cercanos a un objetivo propiamente macro, sobre todo si incluimos anillos de extensión y duplicador. Vamos, un auténtico "dos en uno" por 1400 euros.
      Claro que las bridge son un "TODO en uno". Porque ahora valoro mucho más el no tener que cambiar de objetivo cuando quieres pasar de un ave lejana a una toma de paisaje, por ejemplo. Esta prestación es una de las mayores ventajas de las compactas frente a las cámaras grandes.

Misumena vatia devorando mosca OM-1 + Zuiko 100-400 mm

    Todo esto son meras reflexiones personales, surgidas quizá por el remordimiento de haber gastado tanto dinero en estos tiempos de crisis. Pequeñas contradicciones que uno tiene, como también me surgen cuando viajo en coche quemando gasolina simplemente "para ver pajaritos" o cuando levanto piedras "para ver bichitos".

Avutarda (Otis tarda) al amanecer. Sony RX10 III

   En fin, el filósofo que todos llevamos dentro me ha obligado a escribir esta entrada. Sólo pretendo alabar a las modestas compactas y agradecer los muchísimos buenos ratos que me han regalado durante estos años de existencia de "Bichos e demáis familia". 

   Al final, he comprendido que no hay cámaras buenas y cámaras malas. Sólo hay que acertar en el uso que se le dé a cada una. Si acertamos, seremos felices. Sed felices, pues.

Tritón palmeado (Lissotriton helveticus) en el agua. Canon SX60

Lagartija de turbera (Zootoca vivipara) Sony RX10 III

Bando de estorninos. Canon 500D + Tamron 100-300 SP

Paisaje nevado. Sony RX10 III

5 comentarios:

  1. Saudos máquina....
    son dos que non teño paciencia para sacarlle algo de partido á cámara. Ainda que supoño que tamén teño boas fotos, froito da casualidade, como ben dis, de que coincidira boa luz e o suxeito estivese ben situado. Por outra banda o meu uso da fotografía é basicamente para documentación e identificación de especies polo que tampouco preciso unha moi boa calidade. Axúdome a millorar as fotos con programas. No tocande a identificación, hai que falar das tendencias, con expertos que admiten a fotografía como base para a identificación e outros que están totalmente en contra, sobre todo no referido a invertebrados e plantas, cada un ten a súa razón. Para a identificación con fotografía falta moito traballo por facer. Concordo totalmente contigo no de que hai que sair ó campo a desfrutar, cada quen coa súa lideira...
    Por certo encantoume a entrada das turbeiras, hábitat que me encanta pero non teño perto.
    apertas

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Ben sei que a identificación a certo nivel necesita de análise máis "microscópica". Pero a min chégame con saber que ese sírfido da foto é "Sphareophorias sp". Os investigadores investigan, os divulgadores divulgamos e non hai tempo para todo. Aínda que ti pareces telo, porque vaia máquina que estás feito, tío.
      Un abrazo desde o norte.

      Eliminar
  2. Saudos
    O do tempo, todos temos o mesmo, 24 horas cada día, logo cada quen poderá distribuilo como poida ou as veces como queira.
    Identificar por fotografías cada día é mais fácil ainda que como dixen queda moito por facer. O millor é centrarse nun grupo, ainda que a min me custa moito perdurar no tempo co mesmo tema. Comecei cos odonatos, logo chinches, polillas, arañas, escarabellos acuáticos, plantas dunares, dípteros etc. ultimamente gorgojos. Recomendo contactar con expertos de alto nivel, para recoller recomendacións (gardar mensaxes en word como ben aprendín de José Souza). Ter de man diferentes webs europeas de fotografía especializada, tipo insecte.org. Cada pais europeo suele ter algunha páxina, ainda que por exemplo para os insectos de Galicia a referencia debería ser Francia e os seus tomos de FAUNA DE FRANCIA (non sempre fáciles de conseguir). Recopilar bibliografía e estudiala axuda moito. Como en todo, é ter pasión que é igual a dedicarlle horas e horas, días e días e meses e meses. Teño unha libreta grande onde anoto cousas e fago debuxos. Meto os datos en taboas excel (datas, familia, especies, lugares, hábitat, plantas nutricias, etc). Interesante, facer en word unha colección de fotos propias e especies da bibliografía ou webs a modo de guía, ordenada por familias e sistematicamente, como se recomenda. Ter as túas propias fotografías ordenadas en carpetas. A día de hoxe creo que teño o 80% das miñas fotos ordendas (varios miles). Ah... moi importante é compartir, hasta certo punto (non pasar de bo a tonto), e ter disposición, a pesar de que se aprobeiten do teu traballo.
    Apertas

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos