Seguidores e seguidoras

domingo, 15 de noviembre de 2015

Ancares, 14-Noviembre

  Si me dicen que iba a estar de manga corta en Noviembre, en la sierra de Os Ancares y a las diez de la mañana pues nunca lo hubiese creído, pero así ha sido este domingo. Probablemente no será bueno desde el punto de vista agrícola o ecológico pero estos días tan soleados que estamos teniendo se agradecen después del verano tan horroroso que hemos soportado por aquí arriba.


   Decidí investigar una ruta nueva que saliendo del Albergue sube por el Fieiró y baja luego hasta el valle del Ortigal. No logré llegar hasta el bosque maduro, pero la pista recorre un estupendo Abedular, que marca en nuestra región el límite superior del bosque caducifolio (el único autóctono), pues sube hasta los 1600-1800 m, aunque el recorrido era por la cota 1500 m aprox.

 Internándose en el abedular de montaña

   Pasé por una de las "campas", típicos espacios abiertos con vegetación herbácea de la montaña cantábrica. Estuve en Somiedo (Asturias) y allí las denominan "brañas", palabra ésta que en gallego tiene un significado muy diferente.


  Es territorio típico de mustélidos y grandes carnívoros, como el Lobo, del que encontré varios excrementos en el camino, que es donde suelen depositarlos. A diferencia de los excrementos de perro tienen siempre mucho pelo y huesos de mamífero.

 Excrementos de Lobo (Canis lupus)

    Pero la verdad es que la mañana no fué demasiado productiva, como todas mis visitas a Ancares de los últimos años. Ya sé que lo ideal es hacer noche y disponer de varios días en un sitio así, pero es que en mis primeras visitas sí lograba avistamientos muy buenos aunque fuesen excursiones rápidas de una jornada y ahora siempre vuelvo a casa con la sensación de que fué mucha pateada para nada...


  En fin, de aves lo único destacado, por decir algo: Zorzales alirrojos (Turdus iliacus), Trepadores azules escuchados (Sitta europaea), páridos típicos y un Alcaudón real (Lanius meridionalis) en los campos abiertos ya en el camino de vuelta. En el límite forestal asusté un pícido que por "jizz" podría ser un Pico mediano (Dendrocopos medius), escasísimo en Galiza, pero no pude confirmarlo.

Alcaudón real (Lanius meridionalis)
 fotografiado a través del parabrisas del coche

  De mamíferos, además del ya mencionado excremento de Lobo, un par de Rebecos (Rupicapra rupicapra). Va una foto malísima tomada entre las ramas de los árboles.

 Rebeco (Rupicapra rupicapra)

   Lo más interesante desde el punto de vista de la fauna vertebrada fué la observación de varias lagartijas activas, que aprovechaban este tiempo inusualmente bueno.


   En la costa no es infrecuente observar lagartijas activas en pleno invierno, siempre que venga un día de sol, pero se me hacer raro verlas ahora en la montaña lucense.

 Lagartija serrana (Iberolacerta monticola) macho

   Lo mejor fue el avistamiento de una Lagartija ibérica (Podarcis hispanica), a la que le han cambiado el nombre recientemente por Podarcis carbonelli, creo. La verdad es que esas cosas taxonómicas no me interesan demasiado. Lo que me interesa más es la biología de los bichos, y es importante que la observación haya sido a 1320 m. de altitud, ya que por ahora no se conocían citas por encima de 900 m (Martiño Cabana, com.personal) en esta comarca.

  No cabe duda que la actividad humana, con la apertura de carreteras, repoblaciones, quemas o deforestaciones está cambiando la distribución de nuestros hérpetos. Normalmente para peor, pero quizá algunas especies termófilas y propias de hábitats de matorral (Timon lepidus, Podarcis hispanica o incluso Psammmodromus hispanicus) se hayan visto beneficiadas.

Lagartija ibérica (Podarcis hispanica)

 Bueno, por lo menos sacamos algún dato útil de esta excursión. Martiño, las coordenadas UTM (WGS 84) son (0669910   4742886   1320 msnm).

4 comentarios:

  1. Viaxe espress pero ben aproveitado. Enhoraboa polas observación, en especial a Podarcis guadarramensis (non temos P. carbonelli en Galicia, que está en Portugal, Sistema Central e outras zonas do sur ibérico e parécese máis a P. bocagei).
    Apertas,
    Martiño

    ResponderEliminar
  2. Pois ao final a viaxe non foi moita pateada para nada!
    De tódolos xeitos, xa sabes que sair campo é así, non sempre podemos cumprir as nosas espectativas, hehe

    Un bico e unha aperta Xabi. E a seguir desfrutando de este bo tempo mentres se poida

    ResponderEliminar
  3. Boa crónica e interessante essa possível cita de peto mediano. Que viche exactamente?
    Apertas!
    Damián

    ResponderEliminar
  4. Olá xente. O que vim pois foi o que puxem em Galizaves Damiám. Primeiro escuitei um Dendrocopos que petava num tronco (nom falo do tamborileio territorial senóm de quando buscam alimento). Deu-me a sensaçom de que petava mais a modo do normal, aínda que isso é algo um pouco subjectivo lógicamente. Logo saíu voando e poussou noutra árvore sem emitir reclamo nengum, algo que tamém me surpreendeu, pois os D. major nom adoitam ficar "calados" e berram normalmente o clásico "chec" de alarma. E o mais importante foi que puidem apreciar claramente a zona caudal rosa em vez de vermelho. Isto sei que tampouco é diagnóstico, já que os xóvenes de D. major tenhem esa parte rosa tamém.
    O hábitat pareceu-me um pouco aberto para D.medius, pois era um ecotono de bidueiral de altura, carbalheira madura e campas abertas de ladeira, na vertente Norte e a uns 1400-1450 m de altitude. Mas logo consultei a guia e semelha que D. medius ocupa ese tipo de lugares tamém.
    Em fim, ti és o experto, tio. O sítio desde logo nom é o que mais me gosta de todos os que conheço em Ancares, umha serra que cada ano me frustra mais. Quiçá deixe de ir por aló. Suponhem moita pateada e muitos quilómetros para mim actualmente, Inés. Ali o própio é ir pasar 2-3 dias ao refugio para aproveitar a visita. E se por casualidade dispoho de tanto tempo já imaginaredes os tres a qué lugar chao e de secano total a ónde iria ;)
    Tres abrazos.

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos