Seguidores e seguidoras

domingo, 4 de marzo de 2018

Sesión con Mirlo acuático (Cinclus cinclus)

  Este mes empieza la primavera y con ella se abre el abanico de posibilidades para el disfrute naturalista. Y hoy me apetecía respirar aire fresco después de una semana horrible, en la que un virus me tuvo tres días casi sin dormir y sin comer, con fuerte dolor muscular por todo el cuerpo. Así que nada mejor que una sesión fotográfica con uno de nuestros pájaros más emblemáticos: el Mirlo acuático (Cinclus cinclus), todavía frecuente en los ríos del extremo norte coruñés, gracias a su buen estado de conservación.


   Todos los nidos que he visto estaban localizados en construcciones humanas como puentes o molinos, aunque sé que en áreas de montaña escogen también emplazamientos naturales tales como cortados fluviales o troncos caídos.


   El nido debe de estar terminado pues no vi ningún viaje de la pareja para aportar material de construcción. Por las fechas deben de estar a punto de poner los huevos, si no los tienen ya; aunque reconozco que no estoy demasiado familiarizado con la fenología y costumbres de la especie.

  Uno de los adultos, la hembra quizá, subió al nido mientras el otro quedó cantando cerca de allí (ojo, que por lo visto las hembras de Mirlo acuático también cantan a veces). En esas que apareció otro ejemplar en el territorio y se armó la "marimorena":


     Como digo es una especie a la que todavía no conozco bien. No sé si esto era una pelea territorial de dos machos o un ejemplar del año pasado reclamando alimento a su progenitor. El movimiento tembloroso de las alas semicaídas es muy común en muchos paseriformes cuando piden alimento  aunque también lo he observado en hembras de algunas especies durante el cortejo.


   El caso es que me ofrecieron un buen espectáculo que pude documentar gracias a la Canon SX60.


  Si os fijáis, la parte del vientre bajo el babero blanco es castaño negruzco. Eso es porque en Galiza tenemos la subespecie Cinclus cinclus cinclus, de las varias que hay en el continente europeo (otras spp lo tiene pardo más claro).

 Canon SX60 (focal 184 mm)  ISO: 800  V. 1/100  F: 7,1
Toma sobre trípode con autodisparo

  Como veis no he citado la cuenca en la que estaba, aunque algunos de mis lectores la conocerán, y es que a partir de ahora voy a ser más prudente con estas cosas.
   
    Con las redes  sociales y la universalización de la fotografía a través del smartphone se han multiplicado los usuarios que se tiran al campo en busca de la foto sin ningún conocimiento del medio. Grupos como "Naturaleza de Galicia" están creando un ejército de cazafotos muy peligroso, de gente absolutamente ignorante de lo que es la ecología, sin ninguna cultura ni ética naturalista, pero que buscan la foto de un bicho porque en ese foro de facebook se ha publicado la foto de tal o cual especie, considerada rara o difícil de observar. Además se comportan como auténticos parásitos, aprovechando el esfuerzo de otros que sí pasan muchas horas de campo y luego comparten altruistamente su información. Pero estos nuevos frikies de la fotografía de Naturaleza no tiene interés real en ella. Ni consultan las guías (ya nos dirán lo que es en en el foro) ni conocen ni tiene interés en conocer, sólo les importa la publicación de SU foto. Y los que más miedo me dan no son los que conozco, sino los que no conozco aún.

  Por lo tanto a partir de ahora será más cuidadoso con las referencias de lugar para evitar que la información publicada en este blog pueda servir a algún irresponsable para poner en peligro la vida salvaje por simple afán de protagonismo en su grupito de facebook.  

Mirlo acuático (Cinclus cinclus)
Canon SX60 (focal 247 mm)  ISO: 320  V: 1/200  F: 7,1

 Uno de los adultos salía del nido y yo decidí volver al mío.

Mirlo acuático saliendo del nido

 Gracias por leerme.

8 comentarios:

  1. Nada que non me soa de nada o sitio!!!
    Je, je...
    A miña zona de baños estival cando xoven...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Silencio los del público, por favor.
      PD: se non o coñeces ti é para matarte

      Eliminar
  2. Ola Xabi:o mundo das redes sociais está cheo de vampiros e miróns,unha solución pode ser dosificar a información,en público e en privado,pero é difícil poñerlle portas ao campo.
    Apertas.

    ResponderEliminar
  3. Igual deberías de poñer unha especie de criterios para publicar certa info.Máis que nada por non caer en incongruencias no futuro.
    Niños non pero rarezas si?twichers si pero foteros non?en público non pero en privado si?...
    Apertas.

    ResponderEliminar
  4. Hai algúns casos curiosos(non digo que sexa o teu)que non dan ubicacións en público pero si en privado.O final o privado acaba converténdose en público.Mi no entender.
    Apertas.

    ResponderEliminar
  5. Ben, David, é certo que estabelecer categorías nestas cousas é complexo. Por unha banda falamos dun blogue, que é diferente ao Facebook, a un grupo de whatssap ou ao foro de galiciaves, por ser completamente aberto ao público, sen restricións. Quer dicer, calquera persoa do mundo conectada a Internete pode ver os meus posts. Iso é un detalle importante. Polo rexistro que ten blogger sei que ás veces entran persoas do quinto pino, quizá porque estaban facendo outra consulta e pincharon aquí.
    Por outra banda, se non dou certa información relativa á localidade pérdese o sentido didáctico inicial deste blogue. Ónde poñemos o flitro? Home digo eu que haberá que diferenciar entre bichos (ou plantas) reprodutores e aves migrantes tipo rarezas. A unha limícola neártica poden molestala un cento de cazafotos, pero non deixa de ser unha anomalía que está aquí por despiste. Sen embargo un niño de Merlo rieiro ou de Falcón pode ser un perigoso atraínte para estes novos cazafotos con ganas de marcar a especie na súa puta lista. Igualmente certos anfibios ou réptiles poden converterse en un imán para eles. Imaxina que atopo unha fonte, localizada nun lugar moi accessible e próximo a ferrol, onde hai moitas Chioglossas e poño fotos delas en "Natureza de Galicia". En canto estes novos "fotógrafos" se enteirasen da importancia deste endemismo resulta moi probable que fosen ata alí. obviamente iso non vai pasar, entre outras cousas porque non son membro dese gruppo (entrei por ver o que era e saín aos dosu días).

    E tes razón que ás veces si damos información por vía privada a según que persoas; mesmo a rarólogos. Pero sempre será mellor e máis controlado que facelo diante de (literalmente) todo o mundo.

    ResponderEliminar
  6. Moi interesante post e tamén moi interesantes os comentarios. O que está claro é que nisto do respecto á natureza, desde fai algúns anos nos que parecía que avanzabamos, a mellor non imos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Penso que cambiou a maneira en que vemos a Natureza (parte 1) e os animais (parte 2). Con respeito á parte 1 resulta moi evidente o afastamento das novas xeracións urbanitas cara o mundo rural. Ese odio tan estendido que hai agora cara a caza xamáis viría dun aldeán. Con respeito á parte 2 xa confundimos "animal", "animal doméstico de traballo", "mascota" e "persoa", conceitos todos moi pero que mooooi diferentes. Algo que os tontos animalistas non entenden. Se as neuronas non están polo labor pouco hai que facer...
      Un abrazo, Alvaro.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos