Seguidores e seguidoras

venres, 19 de setembro de 2025

Probando mi nueva cámara: Sony DSC-H400

  Ayer por la tarde me acercaba a una tienda de compra-venta de segunda mano que abrieron hace poco muy cerca de mi casa. Había comprado una freidora de aire muy barata y sin estrenar, así que me gusta ir a husmear por allí. Por supuesto paro siempre en el estante de fotografía, donde tenían una cámara bridge que me llamó la atención: Sony DSC-H400. Por algo más de cien euros me pareció una buena compra para llevar siempre en el coche, así que la pillé, con cierto miedo a que me saliese rana (pido perdón a los herpetólogos).

Sony DSC-H400

   Con ganas de saber cuanto antes el estado de la cámara me acerqué a Neda este mediodía. 

Ría de Ferrol
Sony DSC-H400 (focal 54 mm equiv)   ISO:80    V:1/400    F:6,3

  Como siempre que estreno juguete, al principio no daba hecho. Porque además los menús y controles no tienen nada que ver con la Sony RX10. Tomé algunas fotos de aves con ISO´s muy bajos, pero también con una luz muy dura que no ayuda con las altas luces en este tipo de cámaras.

Sony DSC-H400 (focal 550 mm equiv)   ISO:80    V:1/800    F:8,1

    Una matización: esta DSC-H400 no tiene nada que ver con la DSC-HX400, la gama top de Sony en sensor 1/2,3".  Es una cámara mucho más sencilla, sin lente Zeiss y sin RAW. Además es un modelo de 2014, bastante antiguo. Reconozco que no las tenía todas conmigo mientras disparaba. Especialmente cuando veía las fotos por el visor tan cutre, donde muchas parecían desenfocadas o muy mal expuestas; en parte porque el regulador de las dioptrías se desconfigura a poco que lo roces.

  Al verlas en el ordenador quedé aliviado.

Sony DSC-H400 (focal 1550 mm equiv)   ISO:80    V:1/800    F:6,8

  El rango focal de esta cámara es equivalente a un 24,5-1550 mm, una focal superior a la Nikon B700 (que llegaba a 1440). Es una focal ya muy seria y mirando por el visor parecía que no estabilizaba nada bien. En ese momento empecé a sudar y a pensar en devolverla. Pero estabiliza. Me fastidia que no tenga RAW, pero así ya no pierdo tiempo editando (y el traslado de datos desde la tarjeta al PC es mucho más rápido).

Sony DSC-H400 (focal 850 mm equiv)   ISO:80    V:1/500    F:7

   He recortado algo muchas de las imágenes de este post, retocando también la nitidez, contraste o exposición, aunque poco puedes hacer con un JPEG. 

Sony DSC-H400 (focal 34 mm equiv)   ISO:80    V:1/250    F:7

    Fui al Rego do Basteiro con la idea de probar el macro, aunque ya había leído que con máxima focal tenía una distancia mínima de enfoque muy grande: 3,5 m. No me quedaba otra que acercarme al sujeto probando con focales medias o cortas. Y la verdad es que me encantó el resultado (también es cierto que pude emplear sensibilidades óptimas), aunque el enfoque resulta muy complicado, como es habitual en cámaras bridge de gama media-baja.

Sony DSC-H400 (focal 320 mm equiv)   ISO:100    V:1/250    F:5,5

Sony DSC-H400 (focal 94 mm equiv)   ISO:200    V:1/500    F:4,7

  Uno ha tenido muchas cámaras compactas y siempre me habían hablado excelentemente de las cámaras Sony (en general). Mi opinión sobre la RX10 III no puede ser mejor pero no sabía como iría una 1/2,3" de gama económica como esta H400. Y tras esta primera toma de contacto, creo que he hecho una compra estupenda, como tercera cámara y para llevar en el maletero.

    El visor es muy cutre, cuesta un huevo enfocar, no dispone de pantalla articulada, la estabilización sólo cumple, los menús son mejorables,.... pero la calidad de imagen y el nivel de detalle me parecen muy buenos para la categoría. Casi diría que impropios para un modelo tan básico que salió a un precio de unos 300 euros.

Sony DSC-H400 (focal 417 mm equiv)   ISO:100    V:1/400    F:5,3

 Para probar toda la focal busqué libélulas que estuviesen a más de esos 3,5 m de distancia. Es bastante, pero en las Nikon "gordas" (P900/P/1100) es aún mayor.

Sony DSC-H400 (focal 1550 mm equiv)   ISO:100    V:1/400    F:6,5

Sony DSC-H400 (focal 1550 mm equiv)   ISO:200    V:1/400    F:6,5

    En cualquier caso son muchos metros "de aire". Siempre es mejor acercarse lo que podamos y bajar la focal. Terminamos con una de las mejores fotos que pude tomar. Primero el original.

Sony DSC-H400 (focal 142 mm equiv)   ISO:200    V:1/500    F:5,2

Recortando la imagen

 Después el recorte, ligeramente editado con una máscara de enfoque suave.

Sony DSC-H400 (focal 142 mm equiv)   ISO:200    V:1/500    F:5,2

     Y perdonad que no haya puesto los nombres de los bichos, como es mi costumbre. En cuanto pueda ya los pongo. 

xoves, 18 de setembro de 2025

Histórico lagoa de Valdoviño: limícolas

    Xunto coas anatídeas, as limícolas son quizá a familia máis importante de entre as acuáticas que habitan a lagoa de Valdoviño. Neste post imos coñecer algúns dados históricos das principais especies. Coma no caso dos patos, vou obviar raridades ou especies comúns que aparecen en número irrelevante e de maneira moi iregular.

   Se falamos de limícolas hai que pensar que temos unha única especie reprodutora: a píllara das dunas, habitante típico do frente de praia mas que visita o intermareal da lagoa. Mesmo ten aniñado nas dunas situadas ao N da mesma anos atrás. O resto dos membros desta ampla familia son visitantes de inverno ou, especialmente, durante as pasaxes migratorias. Varios deles teñen nutrida presenza nas migracións mas tamén teñen - ou tiveron - importantes continxentes de inverno, sobretodo con vagas de frío. Falo das de verdade, un fenómeno meteorolóxico inédito no que levamos de século XXI. Por ese motivo no Excel aparecen varias especies con dúas cifras; unha que se correspón coa máxima en migración (M) e outra co récord observado en invernada (Inv).

 
Insisto que falamos dunha lagoa con 88 hectáreas de superficie total cando mantén o seu máximo nível, incluindo masas de xunqueira canaveira. Cando está baleira, a área de intermareal (o unico hábitat apto para limícolas ademáis da praia e sistema dunar) ocupa unha superficie aproximada dunhas 25 ha, incluíndo bancos de lama no sector sur. Pero a maioría descansan e se alimentan nunhas 15 ha dese intermareal. Falamos de concentracións de até 5000 aves nalgúns anos, un dato a termos en conta á hora de valorar a riqueza de aves na Frouseira.

Píllaras reais (Charadrius hiaticula). Frouseira 17/05/2014

Cegoñelas comuns (Himantopus himantopus). Frouseira 21/04/2014
Canon SX50 (focal 1200 mm equiv)     ISO:80   V:1/400   F:6,5

   Hai algunhas rías que concentran habitualmente un número moi superior de limis, especialmente Arousa (que nese aspecto xoga na Primeira División española/portuguesa). Porén, na Frouseira o importante non é só o qué senón o cómo. Noutras localidades galegas poderemos ver moitas máis limícolas, normalmente a distancias enormes imposíbeis para fotografía, por exemplo. Aquí en Valdoviño témolas case ao alcanzo da mao e coas suas galas nupciais durante a pasaxe de Maio. 

Fuselo de rabo pinto (Limosa lapponica). Frouseira 21/04/2014
OM-1 + Zuiko 100-400  f:6,3     ISO:400   V:1/640   F:8

Fuselos de rabo pinto (Limosa lapponica). Frouseira 27/04/2013
Canon SX50   ISO:100   V:1/320   F:8

   Como digo podemos diferenciar a presenza de limícolas na lagoa en dúas categorías:
  • A migración. Unha sedimentación breve, duns días ou semanas coma moito, coincidindo con ventos favorábeis. Básicamente primaveral, pois no outono a lagoa está fecha e con altos níveis hídricos agás casos excepcionais, polo que as limis non dipoñen sequer de sitio para se pousar
  • A Invernada. Neste caso a sedimentación é moito máis prolongada, entre os meses de outubro/novembro a febreiro/marzo. Aquí poderíamos facer mesmo dúas sub-categorías. Por un lado as aves máis propias de praia aínda que tamén visitan a lagoa (píldora cincenta, pilro tridáctilo ou pilro común). Estas especies eran bastante regulares en canto ao seu número, ata que a peste mascotista as expulsou da praia. Por outra banda as especies asociadas ás vagas de frío, típicamente "aves de prado" que empregan a lagoa coma durmideiro nocturno (mazarico real, avefría choromica, píldora dourada, etc). A maioría delas son moi raras neste anómalo século XXI. Nada que ver cos vagas de frío de Xaneiro de 1987 ou decembro de 1997, as últimas "olas de frío" dignas de tal nome.

Avefrías choromicas (Vanellus vanellus)

Píldora dourada (Pluvialis apricaria)
NIkon P1000 (focal 2000 mm)   ISO:640   V:1/250   F:6,3

    E así rematamos esta nova entrada sobre a miña querida lagoa de Valdoviño.

martes, 16 de setembro de 2025

Histórico laguna de Valdoviño: anátidas

   A petición del público seguimos con entradas históricas para conmemorar mi cuarenta aniversario visitando y aprendiendo en la laguna de Valdoviño. O lago, que dicen los de allí. Por empezar con lo más fácil, hoy vamos a ver las cifras récord de anátidas que pude censar a lo largo de estas cuatro décadas. Algunos de estos censos realizados con unos prismáticos baratos y con la inexperiencia propia de la edad. Contrastados posteriormente con datos publicados parece que eran todos bastante aproximados. Siempre digo que la identificación complicada no se me da bien. Contar... pues sí.

  Hablamos de un modesto humedal con interés regional, no comparable a cualquiera de importancia internacional. Incluso a nivel gallego rías como Ribadeo, Ortigueira, Arousa o Vigo mantienen una comunidad de patos invernantes mucho mayor que A Frouseira. Pero es que en 88 ha no puede haber mucho más de lo que hay; con el aliciente de que durante años fue una de las pocas lagunas gallegas donde había dos especies de anátidas reproductoras: el azulón y el friso. Algo ridículo si hablásemos de un humedal continental o peninsular, pero importante cuando hablamos de los residuos que quedan en un país tan pobre en zonas húmedas como es la Galiza actual (si el ilusionante proyecto de restaurar parcialmente Antela se llegase a concretar ya entraríamos en otra liga).

  Pongo un excel con los datos que he recopilado de algunas especies representativas. Una matización: a los patos colorados no pude contarlos en su momento por falta de óptica pero es la cifra que he visto publicada y concuerda con mi experiencia del momento.


 Recuerdo haber leído en la revista Quercus una lista con los humedales más importantes de España. Aquella lista consideraba como condición tener una media de anátidas y fochas superior a los 1500 ejemplares. A Frouseira probablemente no alcanzó nunca esa media pero si superaba los 1000 individuos, al menos hasta comienzos del presente siglo. Algo único entre las pequeñas lagunas litorales gallegas (por eso y por otras cosas de las que hablaremos considero a Valdoviño como la más importante desde el punto de vista ornitológico).

  Durante el siglo XXI el gran declive en la población invernante de porrones comunes y fochas ha bajado mucho el total, a pesar de que otras especies se mantuvieron o incluso incrementaron sus cifras (caso del ánade friso o de la cerceta común). Si hablamos de especies más habituales en la migración primaveral, como ánade rabudo o cerceta carretona, sus números estos últimos años también están siendo muy pobres.

Anátidas y fochas (30/01/2013)
Canon SX50   ISO:640   V:1/200    F:6,3

    Por desgracia en la época de "vacas gordas" no tenía cámara fotográfica. Apenas tengo unas pocas fotos en las que se aprecien bandadas importantes de fochas o porrones, ya metidos en la segunda década de 2000 y con números mucho más modestos. Pensad que para ambas especies A Frouseira fue una de las localidades más importantes de invernada en Galiza, especialmente para la focha (en la ría de Vigo y en algunos embalses del interior se daban cifras mucho mayores de porrón europeo).

Fochas comunes (5/11/2011)

Fochas comunes (Fulica atra)
Sony RX10 III focal 600 mm   ISO:400    V:1/500   F:5,6

Porrones europeos (Aythya ferina) y ánades frisos (Mareca strepera, en primer plano)

Porrón europeo (Aythya ferina)
Canon SX60 (focal 1320 mm equiv)  ISO:320   V:1/400   F:6,5

   Otro día hablaremos de limícolas y el famoso paso de mayo, canela fina en años buenos.