Seguidores e seguidoras

jueves, 25 de octubre de 2018

"Bichos e demáis familia" deja de publicar.

   Después de 7 años este blog echa el cierre. En las circunstancias actuales me veo obligado a dejar de salir al campo, así que se hace imposible continuar publicando. De vivir en otro lugar quizá no sería necesario el coche para realizar observaciones de interés naturalista o paisajístico pero en Ferrol es imprescindible, dado el lamentable estado de conservación en el entorno de mi ciudad. Y en estos momentos de importantes dificultades económicas para mi familia (con varios "frentes" abiertos) no puedo permitirme ese gasto innecesario de gasoil.
  Existen otros motivos que me han ido quitando las ganas de continuar. Como la pérdida de mi querido local patch de Valdoviño por culpa de la peste mascotera o el alarmante deterioro del medio en mi comarca, invadido de manera brutal por especies invasoras;pero el económico es lo principal.

  A aquellos seguidores y seguidoras más entusiastas, debo decirles que este adiós probablemente sea temporal, pues estoy meditando volver a medio plazo con otro proyecto más abierto, ampliando contenidos para que me sea más fácil publicar. Además Blogger y Gmail llevan tiempo dándome problemas de virus o de notificaciones y lo del facebook no me convence. Por eso estoy barajando la opción de diseñar otra página con un soporte distinto.

  Gracias a todos por haberme leído durante este tiempo, especialmente a los y las que os habéis manifestado realizando vuestros comentarios, que a menudo han enriquecido y mejorado las entradas (no me atrevo a citaros a todos porque seguro que me olvido de alguien).

 A modo de "making off" o "así se hizo" me despido con unas fotos tomadas en acto de servicio.

 Paseando por la ría de Ortigueira (Foto: Juan Gómez Escariz)

 De charla en la laguna de A Frouxeira (Valdoviño) con Alejandro Martínez (izda.) y Juan Gómez (centro). Foto José Luis Lorenzo ("Colón")

 Afotando andarríos. Foto: maestro Fran Nieto, con teléfono móvil

  Fotografiando desde O Seixo (Mugardos). 
Foto: Fran Nieto con teléfono móvil

Un hide improvisado. Foto: maestro Alvaro Fernández Polo

Agosto de 2013 (había mucho en que pensar). Foto: José Luis Lorenzo

Adios y gracias. Adeus e grazas. Foi un pracer.

27 comentarios:

  1. Una lástima, Xabi. Esperemos que esa situación mejore y podamos volver a verte por aquí.
    Ya sabes que tu blog siempre fue uno de mis blogs de referencia. ¡Ánimo!

    Un saludo desde Salamanca,
    Miguel.

    ResponderEliminar
  2. Se te echará de menos! Espero te vaya muy bien en esta etapa de tu vida. Te esperamos. Para cualquier cosa ya sabes donde estoy. Un abrazo

    ResponderEliminar
  3. Umha mágoa, Xabi. Umha mágoa... Ánimo, e a seguir luitando. Aqui me tés também. Umha aperta, Damián

    ResponderEliminar
  4. Pois unha mágoa.. desexo que as cousas vai a millor e teñas tranquilidade e estabilidade para seguir disfrutando das túas crónicas.
    Unha forte aperta.

    ResponderEliminar
  5. Bueno home. Pois é unha cabronada e unha perdas de tempo de entretemento pra min...
    Pero o primeiro é o primeiro!!!
    Espero que non sexa definitivo...
    Apertas !!!

    ResponderEliminar
  6. Una lástima compañero, esperamos que las aguas vuelvan a su cauce y ya sabes que cuentas con lo que podamos aportar... ¡Hasta pronto!

    ResponderEliminar
  7. Pois tes a alguén que botará de menos ler as túas publicacións mentres cea, logo de deitar aos peques.
    Unha aperta e ánimo, que como ben dis, "todo ten un principio e un final".
    As cousas malas tamén.

    ResponderEliminar
  8. Ha sido un placer seguir tu blog, suerte en todo lo que te propongas!!

    ResponderEliminar
  9. Lo siento de corazón que por tus problemas allá decidido cerrar tú blog, te pido perdón y disculpas por lo que hemos tenido, espero volverte leer pronto por esta redes y muchas gracias por haberme enseñado todo lo que aprendí a tu lado, con nuestras risas y desacuerdos ideales, un saludo.
    José Ramón Castro Gómez Adiós.

    ResponderEliminar
  10. Pues una verdadera pena, pero....ánimo!!!

    ResponderEliminar
  11. Unha aperta e moitos ánimos, Xabi!! Desexo de todo corazón que todo mellore.
    A ver se voltamos a coincidir no campo, ou na web!

    Juan Gómez

    ResponderEliminar
  12. Pois eu compréndote Xabi. Sei ben o que é levar un blog durante tanto tempo seguido, e do tempo, constancia e recursos que require. Agárrome a ese adxectivo que utilizas de "temporal". Espero que sexa un tempo moi breve, e que logo volvas con folgos renovados para ese novo proxecto que comentas. Ata ese momento, botarémoste de menos. Unha forte aperta.

    ResponderEliminar
  13. Que teñas moita sorte con esas difíciles circunstancias, Xabi! Unha aperta dende o sur.

    Alexandre

    ResponderEliminar
  14. Unha mágoa, Xabi. Desexo que se amañen as cousas, e ben, o antes posible. E digo como Enrique Sampedro: o de "temporal" danos aos teus seguidores algunha esperanza de poder disfrutar outra vez dos teus artigos, sempre moi interesantes e cada vez mellor ilustrados. Unha forte aperta.

    ResponderEliminar
  15. Unha aperta moi grande Xabi. Ogallá a situación familiar mellore pronto, que non é agradable pasar por momentos así.
    O do teu local patch...mellor o deixamos porque hai que darte ánimos e folgos.

    O blog, como di Enrique, require moito tempo e recursos, e se non se ten, é boa idea botar o peche, aínda que sexa temporal. (Ahí estou eu, co blog apagado ou fóra de cobertura, hehe). Pero seguro que has volver.

    Biquiños

    ResponderEliminar
  16. Moito ánimo Xabi!
    O blogue (a pesar de que é un auténtico blog de referencia a día de hoxe para os naturalistas galegos) é o de menos. O importante é que se solucionen os teus problemas e melloren as túas circunstancias persoais.
    Eu, hai uns anos, por temas económicos tamén tiven que reducir bastante as saídas ao campo, pero aproveitei para apostar polos “local patches” situados na miña contorna mais inmediata, que sempre sorprenden se son sometidos a un control intenso, e tamén aproveitei para facer "ornitoloxía de ordenador" e estudiar guías e demais biliografía. Realmente, os que amamos a natureza temos algo extra que o resto da xente non ten, e ese plus é disfrutar do médio natural e das súas manifestacións, e iso a fin de contas é a nosa medicina.
    Espero que, ainda que sexa a pequenas dosis, poidas sair ao campo. E, de todos modos, a vida é longa e xa virán ciclos mellores nos que poidas recuperar a atividade a maior escala.
    Unha aperta e aqui estamos, no que se poida dar unha manciña.
    Apertassssssssss
    Xabi Varela

    ResponderEliminar
  17. Muita sorte e ánimo Xavi !
    O primeiro, é o primeiro !
    Graciñas por as tuas aportacións ó coñecimento e defensa das aves e do medioambiente en xeral.
    Os entornos e os bichos sempre van estar por ahí, esperando o teu retorno e as veces unha desconexión ven de maravilla.
    Apertas rapaz !
    Colón.

    ResponderEliminar
  18. Llevo siguiendo el blog rutinariamente desde 2013 y jamás he comentado nada. Ahora me veo en la obligación de hacerlo. Infinitas gracias por todo. Espero poder seguir tus fotografías y excursiones en otro medio más adelante.

    ResponderEliminar
  19. Un pracer menos na vida, unha mágoa. Pero, oes, se un día hai que che facer de taxista, conta comigo (se non hai que madrugar moito e cando a CGT mo permita). Unha aperta de xa sabes ti quen.

    ResponderEliminar
  20. Espero que los problemas económicos se solucionen cuanto antes y que vuelvas con tu blog.

    ResponderEliminar
  21. Mágoa que non podas seguir publicando e sobre todo saíndo o campo. Teño aprendido moito neste blog, e non so de paxaros, tamén de actitude ante a vida e a naturaleza.
    ¡¡¡Ánimo ¡!!!

    ResponderEliminar
  22. Buenas tardes.

    Lo que no entiendo es el motivo por el cual, poquísimas asociaciones ecologistas se hacen eco del problemón medioambiental que supone el soltar las mascotas en entornos protegidos. Creo realmente que tienen pavor a sacar el tema, como si tuvieron miedo a los dueños cabrones (que quieren hacer lo que les da la gana), que son mayoría, por desgracia.

    De los plumachos, pues una vergüenza total, proliferando por todos lados. Ya hace tiempo que llegaron a los entornos costeros.

    De los eucaliptos, pues nada, casi 500.000 hectáreas de esa peste en Galicia. En amplísimas zonas de la provincia de A Coruña, el bosque autóctono es algo exótico, lo que impera es el desierto verde donde el otoño jamás existe, los suelos están destrozados y la biodiversidad se ha ido al carajo.

    Un saludo y hasta la próxima.

    ResponderEliminar
  23. Lo siento de verdad, Xabi: Tus páginas siempre han sido para mí una enseñanza permanente y el eslabón que me unía a la Galicia profunda de los vuelos y las huellas, que tanto añoro desde mi destierro en la lejanía y la enfermedad. Ciertamente, en mi vejez me va faltar algo que era muy importante. Por eso deseo, en plan egoista, que tus problemas se resuelvan y un día próximo hayas recapacitado que ya no eres tú y tus circusntancias sino tú y todos los demás que, de una manera silenciosa, con las gafas puestas o aportando ideas y comentarios, teníamos una cita contigo. Ya sabes donde te queda un viejo amigo y admirador, sea en marea alta o en marea baja. Recibe pues, todo mi afecto y agradecimiento con un fuerte abrazo. Te esperamos. No tardes. José Curt.

    ResponderEliminar
  24. Apertiñas meu...pra ao que poda valerche xa sabes onde estou.

    ResponderEliminar
  25. Änimo Xabi!! A vida é unha sucesión de etapas, unhas mellores ca outras, pero de todas temos algo que aprender.
    Botaremoste de menos, espero que por pouco tempo.
    Que teñas moita sorte co teu novo proxecto e recibe unha forte aperta.
    Carlos.

    ResponderEliminar
  26. Proba de comentarios a oxabi.prieto@gmail.com

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos