Paxaros de río. Pedroso.

Nota previa: aínda que éste non é un blogue musical, hoxe farei un breve comentario. Logo da morte onte de Enrique Sierra, era obrigado meter algo dos Radio Futura, como música da entrada. Para moita xente da miña xeneración foi unha banda moi influínte, e que revolucionou o panorama musical español nos anos oitenta coa súa música e coas súas letras.  Vai por eles, e por Quique Sierra.

PAXAROS DE RÍO

Logo das amplas chairas que se suceden por Moeche e San Sadurniño, o val do río Xubia estréitase por terras de Narón e acelera un chisco a velocidade das súas augas, coma se tivese présa por chegar xa ao mar. Onte fun á zona de Pedroso, inzada de vellos muíños (hoxe restaurados).

  O lugar forma parte do L.I.C. (Lugar de Interese Comunitario) Xubia-Castro. Un panel informativo, no cámping ecolóxico de Pedroso, nos dá a benvida. No cartaz aparecía o obxectivo ao cal eu perseguía naquela visita: o Merlo rieiro (Cinclus cinclus).

 E tiven sorte. Ao pouco de chegar ao río, sorprendín un exemplar.

 Cando era neno, lín nun libro que esta ave era a única no mundo que era capaz de camiñar polo fondo do río, agarrándose ás pedras do fondo. Moitas outras nadan, mergullan, ou se precipitan desde o ar; pero ningunha outra podía "andar" polo fondo. Aquilo impactárame moito, ata o ponto de considerala, desde entón, unha das especies máis fascinantes da avifauna europea.

 No tramo final do Xubia, entre Pedroso e a desembocadura, aniñan 2-3 parellas de Merlo rieiro, tal como observou Cosme Damián Romay, entre 2010 e 2011. Esta Primavera intentarei comprobar que este número se mantén, ou investigar novos territorios, se cadra.

 E, alí onde hai merlo rieiro, non pode faltar nunca o outro paseriforme típico dos ríos: a Lavandeira real (Motacilla cinerea). Nestes días aínda conservan a plumaxe de inverno, coa gorxa branca.

 Os arredores do aparcadoiro, con aspecto de parque, semellaba un bon lugar para fotografar aves a primeira hora da mañá, a pesar do intenso frío (amenceu con -2 ºC). En canto saíu o sol había luz dabondo.

 Este Tordo común (Turdus philomelos) miraba para a terra. Tan concentrado estaba que permitíu que me achegase o suficiente para tomar unha instantánea do momento...

 A concentración no que se fai sempre ten premio. Neste caso, unha apetitosa Lombriz de terra (Lumbricus sp).

 Esta Pica dos prados (Anthus pratensis) andaba tamén por alí. A foto está un pouco movida porque me despistei e disparei cunha velocidade de 1/60...Qué pena.

 A pesares do frío e das datas, a Natureza comeza a mostrar tímidos anuncios da próxima Primavera. Como estes Cáncaros (Primula acaulis). Se non recordo mal, o seu nome latino (primula) indica xa o carácter "madrugador" da súa floración. Atoparémola case sempre nas zonas sombrizas dos prados ou baixo arboredo caducifolio.

 Estoutra dase moi ben, en cambio, nas cunetas secas e matorreiras de solaina, orientadas ao Sur. Grazas a Alexandre Justo, sei que o seu nome é Herba das doas (Lithodora prostata), da familia das Boraxináceas.

  Podo asegurarvos que aló onde vexades as súas flores azuis, teredes un bon hábitat para réptiles. Eran as once da mañá, coa temperatura fría aínda (arredor dos 5 º C) e apareceu este macho de Lagartixa galega (Podarcis Bocagei), buscando os raios do sol para termorregularse.

 Porque iso que nos contaron na escola de que os anfibios e réptiles se aletargan durante todo o inverno non é exactamente así. Nas zonas frías do continente é absolutamente válida esa máxima, pero non para a costa galega, cun inverno moi suave, en comparación con outras zonas climáticas. De feito, algunhas especies de anfibios, coma os Tritóns ou a Rá vermella, escollen precisamente o inverno para se reproducir. E non resulta raro observar lagartixas activas en días soleados de Decembro ou Xaneiro.

De todas formas, a partir de Febreiro, en canto as temperaturas máximas alcanzan os 15 ºC, a actividade de Lagartos e Lagartixas faise máis regular, e van collendo as bonitas coloracións do celo.

 Seguimos. Cando un naturalista vé este cartaz, a verdade, soa a música celestial. Aínda que probablemente non se acate demasiado. Pero a condición de galeguidade e o concepto mesmo do cumprimento de regras semellan ser incompatíbeis.

 Hoxe parecía o día da bicicleta. En canto saíu o sol, apareceron saltóns, lagartixas e ciclistas a "tutiplé". En fin, debo dicir que a moda do ciclismo é unha práctica sostíbel desde o ponto de vista medioambiental, e que apenas ten incidencia no entorno (se me meto con eles, perdo un seguidor, je, je..)

 E como todo voyeur é, asimesmo, susceptíbel de ser observado por outro mirón, pois iso...Que cotillas hai en todas partes..

 Unha aperta.