De camiño a Ortigueira, a música dos Pennywise facíame compaña. O seu ritmo acelerado acompasaba bastante ben o ritmo dos latexos do meu corazón. Pero eu estaba ausente. Supoño que certos hábitos, por repetidos, fan que resulte doado realizar certas rutinas mecánicamente, de maneira autómata.
Bilurico escuro (Tringa erythropus)
Como escreber esta entrada breve.
Enseada de Cuíña, na ría de Ortigueira
E se me acabaron as palabras por hoxe. Debo parar aquí.
Un saúdo
Unha aperta Xabi.
ResponderEliminarAlgún día devolvereiche esa aperta como te mereces, Inés. Unha aperta que non é tal, senón un bálsamo, moi necesario nestes momentos.
Eliminar