Papoazul (Luscinia svecica)... e, nos Botes, máis Peste (Canis horribilis)

   A mañá de domingo empezaba perfecta. Ceo nuboso, pero sen apenas vento (de compoente S), e altísima humidade ambiental. A primeira hora baixaba até a ribeira NW da lagoa da Frouxeira, pasando coma sempre a carón da "Charca das espadanas", que actualmente ten pouco de charca pero moito de espadanas.

  Serei sincero: si,buscaba o Papoazul!. Para min, un dos paxaros máis bonitos que podemos ver no paso migratorio. E este lugar semella estratéxico para os exemplares que todos os anos sedimentan durante días entre Agosto e Outubro. Xa vos teño comentado que é bastante doado velo alí se acudimos nas datas axeitadas e temos algo de paciencia. A súa fotografía sen reclamos nen hide xa son palabras maiores, debido á timidez deste paseriforme, emparentado co Rousinol (de feito, en español agora inclúeno coma una variante de rousinol: "Ruiseñor pechiazul"). Teño unha foto desde 20 m. e con pouca luz. Menos mal que levaba a bridge, ou non teríades post!

 Papoazul (Luscinia svecica), macho

   Nestas alturas, os Chascos norteños (Saxicola rubetra) son tamén moi habituais no entorno da Charca das Espadanas. Hoxe tiña oportunidade de observar algo pouco común, un xuvenil reclamando comida a ún dos seus proxenitores. Logo comprobei que era toda a familia a que andaba revoloteando entre as matas de Juncus acutus.

 Adulto e xoven de Chasco norteño (Saxicola rubetra)

    Este Chasco é tamén un ave moi tímida que fuxe axiña en canto o observador se aproxima a menos de 50 m.. Aproveitando que o xuvenil era un pouco máis inocente puiden achegarme máis do habitual. O zoom da SX50 fixo o resto.

 Chasco norteño (Saxicola rubetra) de 1º outono

  Pero en Galiza as saídas ornitolóxicas ás praias soen acabar de maneira desagradábel. E hoxe tocaba (eran xa moitos días nos que parecíamos un país europeu). A entrada da peste na praia dos Botes foi certamente triunfal.

 Peste común (Canis horribilis)

   Non importaba que houbese un fulano afotando aves na praia, de maneira inequívoca e ben visíbel. Os donos non fixeron nin un amago de chamar á peste ou de amarralos para evitar molestar ao fotógrafo. Estas cousas son as que me cabrean de verdade. Non atoparás ao dono dun puto can que os chame ou che pida perdón por levantarche as aves que estabas tranquilamente fotografando, nunca na vida. Iso pasa só en Europa ou nas películas de ciencia fición.
  Mentras marchaba dalí, pregunteilles (case por hábito,  máis que por convencimento) se non sabían que estaba proibido soltar os cans. A súa actitude, de absoluta impasibidade, sen inmutarse en absoluto nin desculparse sequera, acabou por enfurecerme.

Bando mixto de Canis horribilis con Homo stupidus (subsp. galicianus)

  Unha das persoas veu canda min, pedíndome (con ameazas de denuncia) que non publicase a súa foto. Neste caso existía un grave problema persoal, que lóxicamente non vou comentar aquí, polo que publicar a súa imaxe podía supor unha importante complicaciónpara ela. E como sei que existen cousas máis importantes que a observación da Natureza, vou publicar a foto de maneira que non se poda recoñecer esta persoa, tal como lle dixen. A ver se ela correspón e non volve deixar os cans ceibes nas praias de Valdoviño (aínda que xa sei que non o vai facer).