Non obstante sempre hai tempos mortos, mesmo nestas circunstancias. Ben porque estás á espera de que remate a operación no quirófano, ou ben esperando a que trasladen a miña nai da UCI para pranta, ou mentras lle fan máis placas, ou durante as análises. Así que se me ocorreu levar a cámara por se había algo que afotar nestes ratos libres, coa idea de facer a espera máis levadeira. A observación da Natureza pode ser tamén unha terapia que nos axude a sobrelevar con maior entereza as dificultades, algo que saben moi ben varios dos seguidores de "Bichos".
Casualmente atopeime nun arbusto do aparcadoiro cun Pardal que tamén estaba "pachucho". Alomenos foi a sensación que me deu pola súa confiada conduta e por algunhas marcas que amosaba na faciana e na plumaxe. Non entendo moito disto, pero tiña pinta de estar padecendo algunha enfermidade.
Na seguinte imaxe mesmo tiven que empregar o modo macro, do perto que estaba de min. Non esaxero se digo que estaba ao alcanzo da miña mao.
Pardal común (Passer domesticus)
Déixovos con outros habitantes e habitantas habituais no aparcadoiro do hospital público de Caranza.
Pombo (Columba palumbus)
Colirrubio (Phoenicuros ochruros), femia
Intentaremos seguir informando.
Animo Xabi, e que todo saia ben.
ResponderEliminarSaudos.
Javier Río.
Saudos Xabi
ResponderEliminarlembro un dito, que agora non sei de onde o saquei pero reflexa moi ben o espirito positivo que temos moitos de nós ainda que as cousas non vaian como nos gustaría. Cando o camiño se fai duro, os duros comezamos a camiñar.
Animo Xabi
apertas
Boas Xabi,
ResponderEliminare impresion miña ou ten o peteiro revirado?.
Agardo que o accidente domestico quede nun susto.
Cesar
Pois si que parece medio "Cruzabico". Este leu a entrada do Forgoselo e quería protagonismo...
EliminarÁnimo Xabi...Unha aperta.
ResponderEliminarQue non sexa nada.
(Xa me vou decatando do acertadamete que resolviches os teus pesadelos)
Efectivamente, Xabi, algúns sabemos moi ben que a natureza e a fotografía poden ser unha gran terapia, sobretodo para a ansiedade que causan certas reviravoltas da vida. Un gran desexo de que tua nai se recupere canto antes. Unha aperta.
ResponderEliminarEscrebo desde o móbil, así que serei breve. Moitas grazas a todos. O percance resultou nunha fractura de cadera. Unha aperta.
ResponderEliminarBuena avería; una pena. Alegría y paciencia!
ResponderEliminarMe repito, pero esa cámara es la reoxtia.
Un abrazo, Xabi, y a reponerte rápido!
ResponderEliminarEste comentario foi eliminado polo autor.
ResponderEliminarMoito ánimo Xabi e que a recuperación sexa rápida.
ResponderEliminarDe novo, graciñas. Pero quen rompeu a cadera foi miña nai, Martiño e Toñete. Pensades que había eu andar de paseo afotando recén saído do quirófano cunha prótese?
ResponderEliminarUn abrazo, máquinas
PD: Mikel:...ES la reoxtia
PD: Rafa: Xa non teño pesadelos con ela, agora son sonos eróticos
GRAZAS A TODOS!!!
Unha aperta Xabi! De seguro que se vai repoñer a tüa nai. Como de seguro que os bichos de Ortigueira te botaron en falta.
ResponderEliminarDavid Martínez Lago
Graciñas, David. Tendo en conta as "circunstancias" (que xa coñeces) a cousa está indo moi ben, en todos os sentidos. Agora quédanlle catro días máis de hospital, onde xa pasou o pior, e logo xa vén para casa.
EliminarCun pouco de sorte aínda vou ter tempo para pasar revista aos meus bichiños de Ortigueira.
Ánimo Xabi, espero que a túa nai se recupere pronto, e que todo vaia ben.
ResponderEliminarUnha aperta.
Os que seguides o blogue xa sabedes que sempre resposto cada comentario de maneira individual, pero nestas circunstancias sei que comprendedes que vai ser diferente.
ResponderEliminarGrazas, Toñito, David, Martiño, Toñete, Mikel, Pepe, Rafa, César, Emilio e Javi. Tamén Victor, Pepe Vidal e Paco(que me chamaron por teléfono)
Xabi! Acabo de ver o post, non sabía nada, síntoo, espero que se mellore pronto, e para ti que os ánimos estean sempre arriba.
ResponderEliminarUnha aperta,
Damián
Xabi! Acabo de ver o post, non sabía nada, síntoo, espero que se mellore pronto, e para ti que os ánimos estean sempre arriba.
ResponderEliminarUnha aperta,
Damián
Moitos ánimos Xabi. Que todo saia ben.
ResponderEliminarUnha aperta,
Juan Gómez
Un abrazo Xabi. Por desgraza sei ben como van estas cousas.Que a evolución sexa a mellor posible.Moito ánimo.
ResponderEliminarQue todo salga bien Xabi, Un abrazo muy fuerte y sobretodo muchos ánimos.
ResponderEliminarPor non repetir os agradecementos a todos vós, direivos que a cousa vai ben. A "protagonista" xa se pode sentar e hoxe poola tarde vamos botar unhas carreiras polo pasillo adiante coa axuda do andador.
ResponderEliminarPD: Grazas, rapaces (Marcos, non te queixes, que te inclúo no de "rapaces")
Alegrámonos moito de que a cousa vaia ben. Moitas apertas e ánimos!!!
ResponderEliminarÁnimos e paciencia para a túa nai, que é quen o necesita realmente.
ResponderEliminarApertas.