Seguidores e seguidoras

lunes, 7 de septiembre de 2020

Coleccionistas de fotos, un problema sin resolver

   Por lo visto varias personas han levantado un correlimos de Baird en la ría de Ribadeo, provocando su huida e impidiendo así que otros observadores pudiesen disfrutarlo. Un hecho lamentable, denunciado por varias asociaciones ornitológicas, que cada vez se repite con más frecuencia.


 Uno no imagina a Rabuñal o a Souza molestando una ave divagante que reposa en un intermareal, hasta el punto de provocar su marcha para siempre. Claro que los dos mencionados son NATURALISTAS (y de los más grandes que tenemos). Mientras que estos caza-fotos actuales son simples coleccionistas de fotos. Una tendencia que está matando la ornitología.


   Desde principios de este siglo se han juntado varias circunstancias, como son la explosión de la fotografía digital, las redes sociales y la sobreinformación, que han favorecido la irrupción de una generación de "pajareros" con nulo interés naturalista. Simples cazadores de rarezas sin ética ni mayor interés que conseguir su foto para el facebook. Son nuestros "cazadores furtivos".

  Es una pena, porque a todos nos gusta ver aves divagantes raras. Cómo no nos van a gustar! Pero algunos llevamos años denunciando el comportamiento incívico que acarrea la obsesión por las rarezas, que llega al extremo de falsificar fotografías de una polluela en Doñana (algo que me impactó cuando me enteré).

 Escribano pigmeo (Emberiza pusilla)

     Hace poco guiando una excursión por la ría de Ortigueira nos acompañó un chico muy joven, casi un niño. Mientras los otros asistentes me preguntaban cosas sobre patos, zarapitos, nutria, etc, el chico no me hizo ni una sola pregunta o comentario relativo a la ría. Unicamente se dedicaba a mirar el teléfono, pendiente de las novedades en el grupo de "birders". Eso sí, durante el viaje en coche me comentó varios avistamientos de rarezas que habían tenido lugar esos días, pero sobre la importancia de la ría o de su población de acuáticas nada de nada, cero interés. Me imaginaba a mí mismo con su edad, guiado por un ornitólogo veterano al que poder acribillar a preguntas, viendo en cambio su nulo interés por todo lo concerniente a la ría y me dieron ganas de llorar, sinceramente.

Collalba desértica (Oenanthe deserti)
Canon SX60 focal 1320 mm  ISO:320   V:1/200   F:6,5

    En mi opinión para comprender un problema hay que acertar en su diagnosis. En el caso de estos caza-fotos el origen del problema es que nunca han sido naturalistas. Han entrado directamente en el mundo del "birding", de las listas de aves, de las fotografías, del facebook. Y esa es la diferencia con otros que primero nos hemos formado como naturalistas y, después, empezamos a hacer fotografía.

  Sería deseable que entre los colectivos especializados en rarezas empezaran a fomentar el conocimiento de los hábitats y de la fauna en general entre sus seguidores. Me consta que algunos de ellos son personas con mucho tirón popular y seguro que serían capaces de despertar ese interés auténticamente ornitológico en la gente. Conocer los rasgos diagnósticos de una especie está muy bien, lograr una buena foto de una especie rara es cosa de mérito, pero quien se queda en eso es simplemente un coleccionista. Y estamos viendo a donde lleva esa obsesión por el coleccionismo.
   O lo paran quienes tienen poder para hacerlo o irá a más. Creo que se me entiende.

5 comentarios:

  1. Estoy contigo en todo pues lo he visto y vivido,más claro imposible.

    ResponderEliminar
  2. Isto éche como os pescadores que faltan a Unha charla de Fernando Cobo (ictiólogo de fama mundial) pero perden o cú por ir ver a un fulano que fai un señuelo que colle máis troitas.
    Éche o mesmiño!!!

    ResponderEliminar
  3. Todo o que se adentra na natureza debe ser consciente de que está a realizar unha actividade invasiva. No caso dos fotógrafos este aspecto pode ser moi lesivo. Por iso debe ter unha sensibilidade especial, coñecemento do medio e cando menos, espíritu de naturalista. Todos sabemos que non é así.
    A fotografía de fauna, e a de aves en particular, é unha das actividades menos fructíferas e mais apixoantes que hai na natureza, se comparamos o tempo que se lle adica cos resultados que se solen obter. Para facelo ben son necesarias xornadas previas de estudo do entorno, escoller os fondos, a saida e posta do sol, as querencias dos animais, e logo cando tes todos eses datos, buscar un agocho que te faga invisible o día que decides ir a fotografiar. Chegar antes do amanecer e irte cando estás só. E veña horas e horas de aburrimento nas que moitas veces te plantexas que carallo estas a facer ahí, no medio do monte, mexando de ladete e agochado nun metro cadrado, sin saber se o bicho vai acudir a cita para, con sorte, tirar unha ráfaga decente. E esa última é a parte menos interesante do proceso.
    Comparto a idea de que hai un achegamento o mundo das aves a través da fotografía sen outro tipo de interés polo tema. Como que se aficiona de repente a coleccionar botellas de cristal, sin mais. Que so se busca a foto bonita, o coleccionismo de estampas, a publicación nas RRSS. Que non hai outra pretensión detrás da actividade. No que a min respecta mentras se faga desde un peirao, o coche, ou calquera outo lugar que non cause molestias as aves non vou a ser eu quen censure ese achegamento o medio natural. Aló cada quen.
    O problema ven cando a algún ou algunha lle parece que as roupas e equipos de camuflaxe tan bonitas que mercou polo internete teñen propiedades élficas que os convirten en invisibles, e camiñan cara os paxaros como tal.
    E aló van todos/as contentos/tas a un intermareal, cubertos dunha aura de invisibilidade/impunidade, tirarlle fotos as aves que descansan e se alimentan despóis de uns cantos miles de kilómetros nas ás. Pero este é un dato crucial que moitos deles non saben –ou prefiren ignorar, cousa que teño visto cos meus ollos– e ahí aflora unha das patas do problema: a falta de educación ambiental en xeral e do mundo das aves en particular. Non hai espíritu de naturalista, xa non digo que o sexan, pero que polo menos teñan esa sensibilidade.
    En canto a técnica descoñecen unha cousa: o acercamento debe ser inverso o que eles realizan. Non tes que acercarte as aves o descuberto, por moi Rambo que parezcas, senón que é todo o contrario; tes que saber por dónde andan para ir agardalas no teu escondite e desaparecer tal como chegaches alí. De incógnito.
    A xente que empeza nisto comete erros de principiante, eu son o primeiro exemplo, pero na miña opinión case sempre por ignorancia ou descoñecemento.
    E lamentablemente vai a mais. O abaratamento no custo dos equipos fotográficos, a súa portabilidade e a calidade das imaxes, permite dispor de recursos técnicos que antes estaban únicamente o alcance duns poucos profesionais.
    Velahí que xurde o problema de calquera actividade humán que se converte en masiva e sobre a que non se exerce ningún control efectivo. Neste caso a degradación do medio e as graves molestias as aves emigrantes –ou non– ademáis de a outros cidadáns que intentan, por diferentes motivos, disfrutar de unha xornada de observación ornitolóxica.
    Penso que a solución está, coma sempre, nunha educación ambiental que debería implementarse na formación reglada de xeito transversal, e unha regulación e control de certas actividades no medio. Casi que diría que se habería que establecer un perímetro de seguridade nas zonas de invernada para actividades non profesionais.
    Xa sei oh!!! Sei donde estou a vivir.
    Aínda así, non se debería poder salir coa cámara a calquera lado sen saber o que se está a facer.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Estou dacordo en case todo o que dís, Manu (moi ben explicado). Aínda que nunca compartín iso de dividir entre profisionais da natureza e non profisionais, delimitando os acessos en funcións diso (como ocorre nunha reserva integral). Eu prefiro, por exemplo, que se fixese efectivo o control de mascotas que, como ben sabes, teñen acceso "permitido" a todos os espazos naturais sen que habitualmente haxa multa ou sanción. Comparado con ese problemón o dos caza-fotos é algo case anecdótico. E xa nos saímos do tema, seino.

      Eliminar
  4. Non me expliquei ben. Cando falo de profesionais estoume a referir a mariscadores, mariñeiros, etc. Xente que vive dos recursos que pode aportar unha zona intermareal ou calquera outra de invernada.
    No tema dos cans mellor deixámolo que empezo a ladrar. Xa todos sabemos como pinta.
    Saúdos.

    ResponderEliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos