Seguidores e seguidoras

sábado, 12 de diciembre de 2020

Doniños, un lago sin patos

  El lago de Doniños tiene 26 ha de superficie por 11 m de profundidad, aguas limpias y una magnífica cobertura de vegetación acuática. Si estuviese en cualquier provincia del centro o sur peninsular estaría siempre lleno de patos y otras acuáticas. Pero en Ferrol Doniños está vacío de patos.

Vista desde la orilla occidental

   Esta mañana me acercaba para realizar un censo completo, interrumpido por la lluvia.

Vista desde el sistema dunar

  El estado de abandono del lago es tal que el censo debe hacerse desde mucha distancia, al no haber observatorios o senderos que sirvan para tal fin. Toda la orilla está cerrada de arboleda, juncal o matorral denso imposible de penetrar.

"Observatorio" de aves

   Al menos aún se puede dar un paseo por el sistema dunar y sus charcas estacionales, aunque ahora no hay mucha cosa (mejor en Primavera).

Encharcamientos estacionales

El resultado del censo realizado hoy en la laguna es el siguiente:
  • 2 Zampullines chicos (Tachybaptus ruficollis). El agua estaba un poco revuelta y no tenía visibilidad pero creo que no había muchos más. En mis últimas visitas se contaban por decenas. 
  • 1 Garceta grande (Ardea alba)
  • 2 Garza real (Ardea cinerea)
  • 6 Azulones (Anas platyrhynchos)
  • 2 Porrones moñudos (Aythya fuligula)
  • 1 Porrón sp (Aythya sp)
  • 7 Fochas (Fulica atra)
  • 1 Rascón (Rallus aquaticus)
  • 14 Gallinetas (Gallinula chloropus)
  • + Gaviotas patiamarillas (Larus michahellis)
 Y eso es todo, amigos. 

Porrones moñudos (Aythya fuligula)

Chova piquirroja (Pyrrhocorax pyrrhocorax)

     La otra "fauna" en cambio sigue creciendo y reproduciéndose con alegría. El sistema dunar es ya parte del circuito que tienen los deportistas ferrolanos desde el pinar de Lobadiz. A partir de las nueve de la mañana empezaron a aparecer los primeros grupos. Recordemos que hablamos de un espacio natural incluído en la Red Natura 2000 donde cría dos especies muy amenazadas y consideradas en peligro de extinción (Escribano palustre y chorlitejo patinegro).


  ¿Pero qué importa la naturaleza si tenemos contentos a nuestros votantes vigoréxicos y mascoteros?. Porque estos últimos también disfrutan de inmunidad por parte de la administración y han convertido este espacio natural en un canódromo en toda regla.

Perro invadiendo una charca

    Doniños tiene su propia problemática, como todos los humedales, pero es evidente que los trastornos causados en el sistema dunar por runners y perreros son intolerables. Aunque ya no espero nada de nuestros partidos políticos, más preocupados por conseguir playas caninas que por hacer cumplir la legislación medioambiental.

  Aprovecho para agradecer a aquellos influencers conservacionistas que públicamente denuncian los problemas ocasionado por perros y gatos domésticos (caso de Xabier Vázquez Pumariño o Gorka Ocio, por ejemplo). Pero sigo echando en falta que otros también se mojen cuando les ponen un micrófono delante, escriben para un medio de masas o en las RRSS. Y no se trata de un problema de educación o información. Es un problema ecológico muy grave permitido por una administración negligente y sumisa al lobby mascotero que permite, por ejemplo, que los perros circulen sueltos ilegalmente por todo el territorio gallego, incluidos espacios protegidos. Hay que decirlo alto y claro! 

15 comentarios:

  1. Saúdos! O dos runners também o tenho visto em praias das proximidades da Corunha, mas apenas "pisam" as dunas como estes de Doninhos. Serám dalgunha especialidade de cross? O que si que tenho visto som mountain bikes/BTTs polos morouçons da Mexilhoeira em Ogrobe, já desde há tempo. Lembro que companheiros de Hábitat me tenhem contado como Baldaio era lugar para que jeeps e 4x4 figeram suas as dunas aló polos 70 e 80. Trás umha "pax romana" de tránsitos, chegou o novo milénio e, pouco a pouco, as dunas volvem estar pisadas e perturbadas, e vejo que nom só por donos irresponsáveis de cans. Que panorama, meu. Que panorama. Saúde, sempre, Damián

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Precissamente na minha primeira visita a Baldaio, alô por meados dos noventa, vira dous todo-terreo metendo-se na mesma lagoa. Flipara.
      PD: Pois para alguns Galiza semelha ser um paraíso natural super chachi marabilhoso. Nom sei eu se vivem no mesmo planeta ca nós...

      Eliminar
  2. La presión sobre el sistema dunar de Baldaio, y en buena parte de otros sistemas dunares gallegos, de los vehículos 4x4 y motocicletas, y también los tractores usados para limpieza de playa, llegó a ser insoportable, sobre todo desde finales de la década de 1980, pero no antes a ese nivel. Entre 1992 y 1995 evalué esta presión con base en la proporción de las 178 cuadrículas de 50 x 50 m que cubría el área potencial de cría del chorlitejo patinegro (depresiones interdunares y dunas móviles), y resultó que hasta un 44% de estas llegaron a estar afectadas por las rodadas de vehículos, y que algunas depresiones y corredores de tormenta llegaron a ser afectados entre un 20 y un 50% de su superficie. Una auténtica salvajada.
    También puedo contar dos batallitas relacionadas. Cierto día, estando sentado yo al borde de un corredor, de espalda a un tren dunar de unos 3 m de altura, oigo súbitamente un ruido tremendo, que parecía salir de la nada, y de pronto me pasa una moto literalmente volando por encima, además de otro par de motos a menos de 5 m de donde yo estaba; los tipos iban haciendo el París-Dakar a lo largo de todo el sistema dunar. Otro día, tras haber interpelado a dos cazadores que, habiendo metido su todoterreno en una depresión (reventando todo el sustrato de arena y grava, y en área del muy amenazado y endémico Omphalodes gallaecica), habían soltado la jauría de chuchos con la finalidad de muscularlos (y de paso, para que les cazaran alguna liebre, como pudimos comprobar en otra ocasión), uno de ellos me amenazó con pegarme un tiro allí mismo, metiendo la mano ostentosamente en su guerrera —quizá de farol, pero quién sabe—, mientras el amigo Miguel López Caeiro agarraba con las dos manos el trípode, por si había que romperla en cráneo al fulano. Todo esto ocurría en época de cría e impunemente, y no había manera que el SEPRONA se dejara ver, pese a las repetidas denuncias.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Opa, José:

      Por cousas como esa última eu afirmo con rotundidade que as diferentes administracións son cómplices necesarias de todo o que está a acontecer nos espazos naturais; moi especialmente nos litorais próximos a grandes cidades. A min os do SEPRONA deixáron de collerme o teléfono logo de varias chamadas denunciando a peste canina. Pero é que simplemente as súas directrices son as que son. O caso das motos e quads ben o lembro eu tamén. Por sorte a moda pasou relativamente rápido.
      Desde logo, mestre Souza, a túa experiencia de campo ao longo de tantos anos daba para facer dúas enciclopedias. Unha sobre coñecimento naturalista propiamente dito. E outra sobre aventuras de toda índole, porque xa me tes contado algunha para flipar.

      Un abrazo e de novo grazas pola visita.

      Eliminar
    2. Tremenda crónica, Souza, e certera análise, Xabi... Apertas, Damián

      Eliminar
    3. Non sería mala idea organizar unha xornada desas virtuais en que o mestre Soza puidese respostar a preguntas dos naturalistas galegos. O coñecimento que atesoura é demasiado grande. Cómpre que os novos naturalistas se empapen del.

      Eliminar
    4. José Antonio de Souza14 de diciembre de 2020, 12:35

      Gracias, chavales. Es lo que había. Sin embargo, acerca del SEPRONA he de decir que tengo varias pruebas de acción eficaz por su parte, aquí y en otros sitios (como en la Enseada do Grove) y hubo algún responsable en A Coruña —antes de que lo apartaran—, como el brigada Benito, viejo conocido del Grupo Hábitat, que merecerían un homenaje por su concienciación, su rigor y conocimiento de la legislación ambiental, y su entrega a la causa conservacionista. Es difícil juzgar estas cosas, y a veces puede depender de la disponibilidad de personal, que sufrió un serio recorte en la década de 1990, y el sinnúmero de diligencias que sin duda se acumulaban, y se siguen acumulando. Creo que, en general, la culpa no la tenía en Cuerpo en sí mismo, sino los cargos políticos que estaban detrás de su gestión... Que les debía de parecer demasiado proactiva, vamos.
      Respecto a lo que has sugerido, Xabi, los que me conocen bien saben que no soy dado a hablar en público, no me gusta y me desasosiega (cosas de mi viejo miedo escénico). Prefiero conversar tranquilamente con unos pocos amigos, sin darle tanto bombo a la cosa. Mis conocimientos y experiencias son los que son porque, como ya tengo dicho alguna vez, soy ya lo bastante viejo y he conocido algunos de nuestros mejores espacios naturales cuando aún no estaban tan baqueteados como ahora. Vosotros podéis contar infinidad de cosas, y yo y todos aprender, y con el tiempo habréis atesorado un montón de experiencias, sin duda alguna. Un abrazo y hasta otra.

      Eliminar
    5. Enténdote perfectamente, José (non pretendía tampouco meterte nunha liada). Pero xa sabes que en canto podamos os sous temos outro encontro pendente.

      Eliminar
    6. José Antonio de Souza14 de diciembre de 2020, 14:46

      Cuando quieras, Xabi. Un abrazo, enhorabuena por las siempre interesantes entradas de tu blog, y que haya salud.

      Eliminar
  3. Na última vez que estive nas Landas de Aquitania, na costa atlántica de Francia, vin que tiñan algunhas dunas protexidas cuns valados de aramio e soamente se podían atravesar por alguns carreiros co chan de taboas. Había tamén uns cartazes explicando porque se protexia o espazo. Non sei na actualidade. Daquela tiñan moitos problemas
    Pedro Cruzado Díaz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Olá Pedro.

      O de fechar espazos naturais é "pagar justos por pecadores". Explícome. Se a policía multase como debe aos delincuentes mascoteiros que invaden a zona de nidificación da píllara das dunas o problema terminaba nunha semana (pasou igual coa velocidade na estrada ou o tema do tabaco). Por qué demo debo eu ser culpábel desa delincuencia medioambiental debido a que as forzas de orde e as administracións miran para outro lado? Paréceme algo extremadamente inxusto. Que paguen os delincuentes, non os inocentes!!! Pero é o que hai con estes políticos covardes e sumisos ao lobby.
      Un abrazo, Pedro.

      Eliminar
  4. Hola, Xabier Prieto Espiñeira:

    He perdido muchos seguidores en otra página de facebook que tuve y de la cual me cansé, no por esas movidas, sino porque era muy densa y me agobiaba en gran manera.

    Ahora bien, critiqué y lo sigo haciendo, a los puñeteros incívivos, llámense corredores, paseantes o dueños de perros que los sueltan en espacios protegidos (todas las playas, dunas y trasdunas). Todos esos miserables hacen lo que les da la gana porque no hay nadie que les sancione, que es lo único a lo que tiene miedo el españolito medio, a la pinche pendeja sanción, nada más, lo de cumplir las normas y leyes, que lo hagan los gilipollas.

    Dicho eso, procedo a saludarte, llamarte la atención por haber eliminado (nunca es definitivo hasta que pasan más de los 14 días que diecen) tu facebook. Ahí es donde están todos los puñeteros incívivos, los que se ríen de normativas y leyes, porque se sienten impunes al no haber nadie que les sancione.

    Un abrazo, Xavier.

    Atentamente, Roberto Pena Rego.

    Paso a publicar tu entrada en mi nuevo facebook, que abrí el pasado 9 de febrero de 2020.

    https://www.facebook.com/ferrolyareadeinfluencia

    No soy nadie para darte consejos, ni a ti ni a nadie pero solo una cosa:

    A veces hay que estar ahí, donde te llevas todos los palos. Tú has permanecido ahí mucho tiempo, no cejes en el empeño. Bien sé que hay muchas naturalistas que se han vendido a la peste mascoteiro.

    Decir que hay que cumplir que las normas y leyes no es odiar a los perretes, que así es como se defienden esos miserables...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas polo teu apoio e comprensión, Roberto. Pero non podo seguir co facebook (tampouco creo que se poda sacar nada positivo dese mundo).
      Sorte na tua guerra pero agora mesmo o mascoterismo é o menor dos meus problemas, podes crerme.
      Un saúdo.

      Eliminar
    2. Xabier, espero que tus problemas de salud vayan a mejor, te lo mereces.

      El Facebook es un red asocial bastante deplorable, donde los miserables que abogan por saltarse las normativas medioambientales, campan a su anchas.

      Aún así, no me corto en ponerlo negro sobre blanco de vez en cuando, perdí miles de seguidores en la otra página y estoy vacunado.

      Cúidate, Xabier.

      Atentamente, Roberto Pena Rego.

      Eliminar
    3. Non é o mascoterismo, é a multitude de fillos de puta que fan caso omiso ás normas e leis.

      Apertas e moita saúde, Xabier.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos