Seguidores e seguidoras

domingo, 27 de febrero de 2022

De paseo por A Terra Chá (Lugo)

 Tras varios meses sin salir de Ferrol y comarca ayer cambiaba de provincia para visitar la comarca de A Terra Chá. Aunque a primera hora estaba completamente cerrada de niebla:

A Terra Chá desde los altos de Meira

  Por hacer el tiempo subí hasta la cercana sierra de Meira (892 m de altitud máxima), a sólo 15 Km de la frontera con Asturies.

Manto de niebla sobre la chaira

    Una sierra que ahora da auténtica pena, con tanto eólico y tanto eucalipto.

Sierra de Meira (Lugo) completamente eucaliptizada

Sierra de Meira (Lugo)

 Parece una broma de mal gusto que las mafias energéticas y cierto partido político aún quieran implantar más parques en los ya arrasados montes gallegos. A todos ellos: IROS A LA MIERDA!!

STOP EÓLICOS!!!

  En la vertiente oriental queda alguna pequeña fraga, que es como se llama en gallego a los bosques caducifolios mixtos. Acabará despareciendo con el tiempo.

Fraga residual en Seixosmil

    Abajo en las aldeas aún queda una paisaje de campiña con cobertura caducifolia bastante bonito. A ver cuanto dura...

Paisaje de Meira (Lugo)

 A media mañana volvía a la chaira, donde la niebla comenzaba a levantar. Realicé un primer muestreo al sur de O Arneiro.

Cigüeña blanca (Ciconia ciconia)

  El objetivo de la visita era localizar y detectar pinzones reales con plumaje nupcial, un objetivo que logré a medias. Fueron localizados pero no pude fotografiar bien a los machos adultos, de los que había ejemplares con plumaje nupcial completo entre el bando de 150-200 individuos que se alimentaban en un rastrojo de maíz.

Pinzones reales (Fringilla montifringilla) en maizal

  Pude fotografiar un macho algo más cerca, pero aún no tenía los colores de primavera.

Pinzón real (Fringilla montifringilla) macho

  Otros resultan mucho más confiados.

Petirrojo europeo (Erithacus rubecula)

Herrerillo común (Cyanistes caeruleus) comiendo yemas

    Después me acerqué hasta A Veiga de Pumar, entre los concellos de Cospeito y Castro de Rei. Allí encontraba a un bando de 57 moritos, que ya habían visto dos días antes por la zona.

Moritos (Plegadis falcinellus) en vuelo

Moritos (Plegadis falcinellus)

  La irrupción de este ibis está siendo tremenda. En estos momentos hay al menos este bando en Lugo y otro de similar tamaño entre Cedeira y Valdoviño (comunicaciones personales). Un caso parecido al de la garcilla bueyera, también en expansión, aunque por diferente motivo.

Moritos (Plegadis falcinellus)

   La distancia no era mucha para mis cámaras, pero no pude tomar fotos buenas por culpa de la fortísima reverberación generada sobre la hierba, que estaba muy húmeda debido a la niebla.


  Por cierto, mientras los fotografiaba varios moritos se pusieron de acuerdo para levantar un ala, como si estuviesen saludando. En mi vida vi cosa parecida. Si alguien sabe para qué demonios hacen esto que lo diga ahora o calle para siempre.
 
Moritos haciendo.... no sé qué

Moritos (Plegadis falcinellus) en vuelo

   Lo mejor fue volver a observar al amenzado gorrión molinero (Passer montanus), un pájaro común en Ferrol cuando yo era adolescente, pero que se ha vuelto extremadamente raro en toda la Galiza litoral. Sólo hay que ver la ausencia de citas colgadas en ebird. De hecho estoy seguro que muchos de los jóvenes naturalistas que han empezado a pajarear en el siglo XXI no lo habrán visto jamás (al menos en comarcas costeras).

  Un macho cantor me permitió tomar una foto de enorme valor documental. Quizá en unos años hablemos ya de otra especie extinta. Me estoy acordando que ha desaparecido también de la colonia que tenía controlada en San Sadurniño, una de las últimas de Ferrolterra.

Gorrión molinero (Passer montanus) macho cantor

Y con esta humilde joyita que se nos va poco a poco nos despedimos por hoy.

5 comentarios:

  1. Observado o Passer montanus na mixa finca do Seixo (Mugardos) puxen caixas niños e nula delas criou nos 2004, 2005 e 2006 pero deixei de vela especie en 2016. ¿Por que desapareceu ?
    Pedro Cruzado Díaz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pois habería que mirar qué pono o novo atlas e libro vermello das aves de España, que acaba de ser actualizado (colgaron o enlace en galiciaves). Desde logo hai unha cousa que antes había nos nosos campos e agora non: cereais (trigo, centeo).

      Eliminar
  2. Bo día, Xabier! Bonita entrada, algúns comentarios:
    - Non aporta moito, pero gustáronme as dúas primeiras fotos: a brétema sobre a chaira fai que semelle auga, coma un fondo de ría coa outra beira ó fondo.
    - Os pimpíns macho (igual que a cara negra dos machos de chasco, e en realidade moitos outros paxaros que se volven "máis bonitos" en primavera) non se tornan negros agora "mudando"; so fan unha muda do corpo ó ano, e as plumas son as mesmas que lle naceron trala muda do pasado verán, que se tornan negras por abrasión: a pluma é negra coa punta clariña, e ó se desgastaren esas puntas claras, xa queda so a cor negra.
    - O das ás dos mazaricos é ben curioso: tíñana estirada ríxida ou abaneando? E era cousa dun chisco (abrir e pechar) ou botaban algo de rato coa á extendida?
    Un saúdo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Olá, Antón:
      - Grazas, alégrome que gostes das fotos
      - Grazas de novo. Efectivamemnte a cor nupcial débese ao desgaste (estou canso de sabelo pero teño tantas acuáticas na cabeza que "me se va"). Xa está corrixido.
      - Os ibis tiñan as ás estiradas e aparentemente quietas nesa posición que mostran as imaxes. Botaban un ratiño interesante, digamos 30 seg ou 1 min, por dicir algo.
      Apertas.

      Eliminar
    2. Andiven a pescudar un pouco pola rede o dos mazaricos coas ás extendidas e non atopei ningunha xustificación, pero si vin que é un comportamento rexistrado en máis sitios, e unha cousa que fan outros ibis tamén. Se me entero de algo xa cho comentarei.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos