Seguidores e seguidoras

domingo, 17 de abril de 2022

Ría de Ortigueira, visita de control (17/04/2022)

  Hola, queridos seguidores y seguidoras. Por alguna extraña razón sigo saliendo al campo, a pesar del terrible sentimiento de pena que siento en cada salida. Es muy posible que si no hubiese gastado los dineros en todo el equipo fotográfico a estas alturas ya ni estaría saliendo a "bichear". Hasta ese punto ha llegado mi desesperación y tristeza respecto al estado del medioambiente en la comarca de Ferrol. 

   A veces pienso que si alguno de los amigos zamoranos, ourensanos, asturianos, andaluces o catalanes tuviese que soportar el escenario natural tan lamentable que muestreo en mis salidas morirían de pena al momento. Yo sigo saliendo por aquello de los automatismos que en mí se han forjado desde niño, y sobre todo por la motivación fotográfica, por el deseo de seguir publicando en este blog. Pero el desánimo que me invade tras cada excursión es cada vez mayor. Y no soy el único, como atestiguan las palabras del maestro Souza en algún comentario de esta misma página.  En fin, si no os confieso esto exploto. Una vez soltado el lastre emocional vamos con el post.

  En otra mañana de cielos cubiertos y tiempo desapacible visitaba la ría de Ortigueira por aquello de realizar un censo de control. Un poquillo de aire fresco entre tanta degradación eucalíptica, invasión canina, eólicos y agricultura de la carne.


     Había pleamar pero bajaba a toda pastilla debido al efecto de la luna llena (las mareas vivas son muy fuertes en la costa atlántica).

Vistas desde San Claudio (pueblo de Ortigueira al fondo)

 Vamos con los números, ya muy bajos una vez terminada la invernada:
  • 15-20 Ánades azulones (Anas platyrhynchos), todos machos
  • 31 Ostreros (Haematopus ostralegus) que ya quedarán todo el verano
  • 3 Chorlitos grises (Pluvialis squatarola)
  • 451 Zarapitos trinadores (Numenius phaeopus) contados desde el muelle de Ortigueira con bajamar. Sumando algunas decenas más que habría con seguridad en Ladrido y Mera podemos decir que el número real estaría por 500 aproximadamente
  • + Zarapitos reales (Numenius arquata). Muy pocos. El número de reales presentes en temporada estival (no reproductores) ha caído claramente. No los conté pero dudo que hubiese más de 20 - 30 ej.
  • 21 Agujas colipintas (Limosa lapponica). Quizá alguna colinegra (Limosa limosa) por el medio)
  • 18 Correlimos (Calidris sp). Al menos 8 comunes en plumaje nupcial. El resto no lo sé. Muy lejos para poder identificar.
  • 1 Combatiente (Calidris pugnax) identificado gracias a fotografía casual
  • 91+ Archibebes claros (Tringa nebularia)
  • 1 Archibebe oscuro (Tringa erythropus), identificado gracias a la misma foto que el combatiente, aunque ya lo había detectado Álvaro Fernández Polo estos días atrás.
  • 3-6 Garcetas grandes (Ardea alba)
  • 5 Garzas reales (Ardea cinerea)
  • 11 Garcetas comunes (Egretta garzetta)
  • + Garcillas bueyeras (Bubulcus ibis), no censadas
  • 15 Espátulas (Platalea leucorodia)
  • 1 Águila pescadora (Pandion haliaetus)
  • 4 Milanos negros (Milvus migrans). Si nos lo dicen hace 20 años no lo creemos.

Combatiente (Calidris pugnax) y archibebe oscuro (Tringa erythropus) entre archibebes claros

Milano negro (Milvus migrans)

  Si hay suerte en una o dos semanas podré volver a mi amada tierra zamorana, la tierra de la luz. Cómo me tarda volver a verla (lo sé, soy un gallego renegado).

6 comentarios:

  1. Espero que só seña un baixón propio da época e das circunstancias. Pero ánimo, moito ánimo, que as rías aínda nos han dar algunha que outra alegría. Unha aperta.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Falta fai ese ánimo. A ver se polo menos "o outro" sae ben.
      Un abrazo, mestre Álvaro.

      Eliminar
  2. Boas Xabi,
    Eu non coñecín eses tempos preeucaliptización masiva (vivo e crieime rodeado deles), é triste pero é a realidade que nos tocou. Nunca na miña parroquia vin un paspallás, unha rula ou un cuco "cucando" (aves antes abondosas segundo me contaron). Puiden ver a práctica desaparición dos pitos da neve (Vanellus vanellus) que vía por ducias nos campos da Veiga de neno, agora vexo un ao ano con sorte. Pero é a nosa realidade e a que temos que documentar.
    Desanima moito non ter esas paisaxes tan ben conservadas e todas esas aves hoxe desaparecidas das que falas. Aínda así, creo que continúa valendo a pena saír ao campo incluso en zonas tan degradadas, merece a pena ver o que pasa e como avanza todo co tempo. Para min a maior alegría e orgullo da miña zona é sempre observar as boas poboacións de Lanius collurio, unha ave que resulta descoñecida para toda a xente do lugar (seguramente inexistente ata que se extendeu a gandería "minifundista" de vacún que hai agora en detrimento dos cultivos e a abundancia de silveiras polo abandono) o mesmo acontece co Pyrrhula pyrrhula, ou o que ti mesmo comentas , o Milvus migrans e outras aves (e si, desapareceron máis das que apareceron, pero estas agora son as que temos).
    O que nos queda é intentar concienciar algo, aínda que sexa por ser pesados co tema. Ao final algunha mensaxe acabará chegando.
    Un saúdo,
    Álvaro Pérez

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas por esas verbas de ánimo, rapaz. Hai días así, moi tristes, porque vas a un sitio ou nun momento especialmente pobre. Logo recuperas un pouco en momentos de migración forte ou observando aves escasas.
      Desde logo ten por seguro que este blogue ten moita culpa de que siga a saír ao campo (o blogue obriga a actualizar ou morre).
      Apertas.

      Eliminar
  3. Saudos Xabi
    tamén pasei por esa etapa que estás a pasar e creo que nun grado superior ó referise a una das zonas con mais biodiversidade de Galicia, Ons-O Grove. Pouco me durou xa que enseguida me decatei de que o sistema está montado esí e a cousa apuntaba a ir a peor. Decidín sair ó campo a disfrutar ainda que tódolos días atopase destrucción e incluso coñecidos que a apoiaban. Recoméndoche que vexas as cousas a nivel xeolóxico e non humano. Imos cara a unha glaciación, dentro duns 10000 anos non quedará ningún eucalipto en Galicia, baixará o nivel do mar e logo virá unha época tropical. Posiblemente a marisma do Vao en Ons-O Grove teña colmatado e desaparecido, como outros humidais. Podería seguir poñendo exemplos pero non vaga a pena xa que non estaremos por eiquí para discutilo. Sal a disfrutar, sempre hai algo que nos emociona e nos da felicidade, diso se trata mentres andamos por esta terra. Non perdas o tempo coa destrucción, nin coas persoas que non aportan cousas boas. Cóidate

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas Emilio. Por certo, no próximo post imos falar dun paxaro moi especial, un paxaro que ti coñeces coma ninguén (hoxe estiven na Frouxeira con José Ramón).
      Un abrazo, crack.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos