Seguidores e seguidoras

domingo, 30 de agosto de 2020

De visita por el estuario del Eume

   Esta mañana he visitado el estuario del Eume, lugar al que cogí cariño durante estos dos últimos años. Su paseo peatonal ofrece la posibilidad de observar algunas aves acuáticas, aunque no es Ortigueira obviamente.

   Acostumbrado a las Canon SX, que no tenían disparo en ráfaga con el RAW, a veces me olvido que las Nikon sí tienen esa posibilidad. Una gran ventaja a la hora de tomar fotos de acción.

 Garceta común (Egretta garzetta)
Nikon P1000 focal 2000 mm  ISO:125   V:1/400   F:6,3

 La bajamar es un buen momento para visitar este pequeño estuario, que debió ser muy bonito a principios del siglo pasado, porque ahora está rodeado de casas, eucaliptos y carreteras. Muchas de esas casas son segundas residencias de gente que tiene un piso en la ciudad y un chalet en la costa. Un mal endémico del litoral gallego del que pocas veces se habla pero que ha causado un gran impacto paisajístico y medioambiental.

 Margen derecha (ayuntamiento de Cabanas)

 Levo años reflexionando sobre esto de las segundas residencias. Antes por cada familia había una casa; ahora hay dos. En la costa la duplicidad está causada por las residencias temporales de fin de semana o de verano; en el interior por las casas abandonadas, en ocasiones aldeas enteras, tras la emigración o fallecimiento de sus habitantes. Como resultado el número de edificaciones en Galiza es muy superior al que correspondería por el número de sus habitantes, aunque resulta paradójico este contraste entre las aldeas abandonadas del interior y el boom urbanístico en la costa

   ¿Habéis pensado alguna vez sobre ello? ¿Somos conscientes de lo que significa por todo lo que conlleva (asfaltización, infraestructuras derivadas, instalación de líneas eléctricas o telefónicas, macotismo asociado, etc...)? ¿Cuando se habla de "decrecimiento" hablamos también de decrecer el número de edificaciones que ahogan nuestro paisaje?

 Margen izquierda (ayuntamiento de Pontedeume)

  A pesar de la destrucción acelerada de nuestro paisaje litoral, los andarríos chicos son comunes casi todo el año aunque no crían aquí. Este ejemplar capturaba algún tipo de anélido marino en el fango. Si alguien sabe lo que puede ser se agradece.


  No controlo mucho del tema pero parece pequeño para ser Arenicola marina. Creo que puede ser Capitella capitata (¿la famosa miñoca que usan para pescar?)

 Andarríos chico (Actitis hypoleucos) con captura

 Vista del estuario con bajamar

  En el muro que bordea parte del paseo hay una población de Lagartija de bocage, probablemente el reptil más común de Galiza, especialmente por el Norte.

 Lagartijas de Bocage (Podarcis bocagei)

  Cambiando de tema, algunos azulones machos muestran ya el plumaje nupcial, tras haber pasado varios meses con el plumaje de muda conocido como plumaje de eclipse.

 Azulones (Anas paltyrhynchos) machos

  Otros aún no.

Azulón macho con plumaje de eclipse mudando a nupcial
Nikon P1000 focal 1100   ISO:900   V:1/320   F:5,6

   Acabamos con  una famila de gaviotas patiamarillas. 


  Una vez que nuestras gaviotas patiamarillas abandonan el nido continúan persiguiendo a sus padres pidiéndoles comida. Estos tres pollos acosaban sin descanso a uno de los adultos.


  La verdad es que siempre da un poco de pena ver como los volantones corren tras sus progenitores reclamando alimento una y otra vez.


  Y en esta caso además daba pena hasta el adulto. Jamás había visto unos pollos tan pesados fuera del lugar de cría. Por momentos ni le dejaban caminar.

Jóvenes de gaviota patiamarilla (Larus michahellis)  acosando a progenitor

 La vida es así.  No es como la pinta Disney, pero tiene momentos tiernos que emocionan a cualquier persona con sensibilidad, sin duda.

10 comentarios:

  1. La construcción de miles de viviendas dispersas por las zonas costeras ha ocupado y destruido irreversiblemente el suelo agrario con todas las consecuencias que ello lleva: sociales, económicas, ambientales y la desaparición de las aves ligadas a la agricultura. Cuando era un crio había cientos de paspallas, labercas, etc. hasta perdices. Adíos a una agricultura de proximidad que podría tener mucho futuro.
    Saudos
    Pedro Cruzado Díaz

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Grazas por comentar, Pedro. Ía poñer que moitas desas vivendas do litoral son dunha "clase obreira aburguesada" pero ao final escollín outra redacción, máis políticamente correcta. Sempre flipei coa cantidade de compañeiros de Bazan que viven en Ferrol mas teñen "unha casa" en Valdoviño. De verdade que é algo alucinante visto desde un ponto de vista de clase. Isto era o estado do benestar?
      Apertas, Pedro.

      Eliminar
  2. Segundas residencias ocupando sitio solo unos días al año, aldeas (semi)abandonadas... y una cosa que veo al menos en Ourense, que es el abandono y deterioro del centro de la ciudad (donde como por otra parte es el centro el precio de cualquier piso de mierda es abusivo) en favor de edificación nueva en la periferia, cada vez extendiéndose más. No sé hasta qué punto se está dando esto en otras ciudades gallegas...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. En Ferrol hai anos que sucede. O casco histórico cae a cachos (algunhas rúas da zona do porto semella que sufriron un bombardeo). E nas aforas un crecimento urbán desmedido. En fin, o progreso ese de marras...

      Eliminar
  3. El guano del andar rios chico es una arenicola,gusano anèlido,arena cola marina llega a medir 20 cm. se en tierra en la arena , en pesca se le llama "sangron", por que si lo pinchas ya no vale para pescar pues echa un liquido rojo como el color de nuestra sangre es muy buen cebo para sargos y lubinas

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pois a min parecíame pequena para ser Arenícola (pensa que o bilurico mide 20 cm desde a ponta do bico á cola). E non sabía o do "sangrón". Curioso..

      Eliminar
    2. Coincido con José Ramón. Levamos a avantaxe de ser pescadores...
      Bueno, el en proceso de desintoxicación. Pero Xa voltará!!!

      Eliminar
    3. Igual aínda o convences para ir ao río. Tí líao co conto das libélulas e cando estea distraído cos odonatos lle pos a caña na mao.

      Eliminar
  4. Nicolás Magdalena García31 de agosto de 2020, 16:04

    Boas Xabi

    Este tipo de urbanización creo eu que acada o seu máximo de Galicia aquí, nas rías Baixas. Hai uns días fun buscar aves migrantes ao Alto da Groba, nunha serra situada ao SW da ría de Vigo (non sei se coñeces ben isto). Hai algún punto da serra que ten boas vistas panorámicas sobre o Val Miñor e outras zonas da ría. Realmente asusta o nivel de urbanización continuada, onde hai kilómetros e kilómetros en tódalas direccións completamente cubertos na súa maioría de casas e apartamentos que permanecen pechados o oitenta por cento do ano. Por sorte todavía queda unha zona no alto mellor conservada con monte baixo, charcas, algún piñeiro disperso... E as primeiras collalbas que xa están por aquí.

    Apertas
    Nicolás

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Créote, Nicolás. A última vez que fun ao Grove flipei coa cantidade de turistas que había (e iso que era inverno). E, como ben dis, casas que están baleiras a maior parte do tempo. Pero as casas, a pista asfaltada, o alcantarillado, os fíos telefónicos e demáis permanecen.
      Un problemón no que poucas veces pensamos cando falamos da perda de biodiversidade.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos