Seguidores e seguidoras

miércoles, 2 de junio de 2021

Han nacido mis nuevos vecinos!

  Reconozco que con el asunto de los gaviones me había olvidado un poco de mis vecinas favoritas, una pareja de gaviotas patiamarillas (Larus michahellis) que cría todos los años frente a mi ventana. Que un año más han sacado pollitos en la primera semana de Junio, aunque en estos dos últimos años habían tenido problemas. En 2019 no habían eclosionado los huevos y en 2020 no llegaron a poner por motivos que desconozco.

Gaviotas patiamarillas (Larus michahellis) con pollos

 Aunque me asomo todos los días, por motivos obvios, no siempre me fijo y ha sido esta tarde cuando descubría la nueva pollada, que habrá salido ayer o anteayer probablemente. El día estaba lluvioso ("qué chorprecha") así que tuve que coger la Sony RX10 III para las fotos.

Hábitat de nuestras patiamarillas urbanas

 Uno de los adultos - creo que la hembra - protegía a las crías con su cuerpo cuando la lluvia arreció.

Gaviota patiamarilla protegiendo a los pollos de la lluvia intensa

  Tras amainar un poco la madre levantó el confinamiento y los tres fieras comenzaron a explorar ese nuevo mundo que se abría ante sus ojos.

Los tres pollos de patiamarilla (1-3 días de edad)

 Hace unos años empecé a darles restos de comida por aquello de no tirarlos. Siendo vocal de la comunidad y comprendiendo los efectos secundarios que tal acción acarreaba (tanto a nivel de suciedad en el tendido de la ropa como de posible dependencia futura de mi alimento) reconsideré el asunto y dejé de hacerlo. Pero cinco años después los padres siguen viniendo a mi ventana en cuanto me ven asomado a ver si les doy algo. Especialmente en cuanto nacen los pollos, como hoy.

Adulto posicionado frente a mi ventana al verme asomado

 Aquí se juntan mis convicciones filosóficas, mi conocimiento naturalista, mi responsabilidad en la comunidad de vecinos y otras cosas que me hacen darle vueltas a si debo o no suministrarles alimento (repito que hablamos de restos de comida adecuada para ellas que no gusto de tirar al contenedor). Desde luego cuando veo a una de las gaviotas patiamarillas mirándome así no puedo evitar una oleada de empatía y simpatía con ellas.

Gaviota patiamarilla (Larus michahellis) urbana
Sony RX10 III focal 600 mm   ISO:100   V:1/320   F:4

 Pero bueno, a veces debemos hacer lo que debemos hacer y no lo que nos gustaría hacer. En eso consiste la vida en comunidad.

Pollos de pati explorando el Nuevo Mundo

 Y con estos preciosos pollitos terminamos por hoy.

2 comentarios:

  1. Ola Xabi. Todo un pracer ver eses poliños trotando polo tellado de uralita (cando empece a calor en serio a ver como lles vai). Como ti dis é fácil sentir simpatía por estes animais, sobre todo cando son crías, pero teño a impresión de que moita xente en Ferrol non sinte tanta simpatía por elas. Din que son moi ruidosas e que ensucian moito, a que outra especie me lembran?
    Aparte disto, hai un tema que algún día deberiamos mirar en Ferrol, que é a xestión da cría de gaivotas e outras aves por parte do concello. Hai un par de anos vin unha escea que me deixou sen palabras. Era un día de tanta calor que os polos (xa crecidiños) "tirábanse" literalmente dos tellados á rúa, na rúa Pardo Baixo. Dous deles caeron diante de nós, e casualmente pasou un tipo da empresa que se encarga do control das aves. Feridos, pero aínda vivos, meteunos nunha bolsa de basura negra e levounos. Como unha amiga e mais eu protestamos, non sei que excusa soltou, pero o maltrato era evidente. En fin, supoño que segue a mesma empresa (ogallá non).

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Opa, Miguel. Antes de nada, prefiro que evites a expresión "maltrato (animal)" cando comentes neste blogue. Coñecémonos e sei ben que non és animalista (doutro xeito non seríamos amigos) pero esa expresión é radicalmente animalista. Prefiro termos coma "causar sufrimento innecesario" ou cousas así. O maltrato é para as persoas ou todos seríamos maltratadores necesarios (anda que non matamos mosquitos ou formigas...)
      Con respeito ao que dis, pois é un tema delicado. Ti vives nunha comunidade con poucos veciños pero na miña somos 148 propietarios! Imaxina que nunha reunión a xente me protesta porque unha parella de gaivotas se bota á xente de maneira agresiva porque teñen o niño perto ou que a roupa tendida aparece cagada. E que me piden que chame á ampresa famosa para eliminar un niño. Desde logo teño claro que coma vogal debería solucionar ese problema. E cando falamos de "exterminadores de aves" non podemos pensar que van ser persoas que sintan compaixón ou empatía cara as súas vítimas. Neste caso debemos (penso) facer unha excepción e centrarnos no principal, que é a convivencia humana nunha comunidade e os dereitos dos veciños. Porque os animais, sinto dicilo, NON TEÑEN DEREITOS. As persoas si. Outra cousa é que debamos tratalos con respeito. Precisamente por ese motivo me fixen vexetariano hai vinte e pico de anos, aínda que o tivera que deixar por responsabilidade familiar (agora como a menor cantidade de bichos posíbel).
      Graciñas por comentar.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos