Seguidores e seguidoras

martes, 18 de xuño de 2024

Vuelta a la "normalidad"

   Ayer me incorporaba de nuevo a la oficina en mi empresa (Navantia), con muchos correos electrónicos por leer en el PC y con bastantes tareas pendientes. La verdad es que me vino bien un poco de actividad, pero necesitaré tiempo para ver si realmente estoy para trabajar. Hoy mismo después de hablar el tema con dos compañeros me desmoroné emocionalmente y tuve que salir para casa casi corriendo. El problema es que en un astillero hay mucha gente e inevitablemente vas a tener que hablar de ello casi todos los días. Además a una persona de natural extrovertido, alegre, como era yo se le nota más cuando pasa algo grave y los compañeros lógicamente preguntan. A unos les cuento más y a otros menos pero es un proceso inevitable (y normal).

  Estos días me he enterado que varios conocidos han perdido a hijos o hijas recientemente también por el maldito cáncer, la peor epidemia que ha azotado la Humanidad. Ahora que sé lo que es el dolor con mayúsculas, no puedo siquiera imaginar el sufrimiento que pueden estar pasando esos desdichados padres.....Creo que el sistema de salud público va a tener que enfocar muchos más recursos no sólo para intentar curar la enfermedad sino para ayudar a los familiares o personas allegadas sentimentalmente a los fallecidos. Porque el número de enfermos de cáncer entre los jóvenes se está disparando de manera alarmante (leía un artículo al respecto hace poco).

  Como decía en el Facebook, cometí el error fatal de borrar muchas fotos de María, en momentos en que parecía que la relación era inviable o fruto de algún enfado temporal. Incluso borré o cambié algunas entradas en este blog. Afortunadamente en su teléfono guardaba algunas que he podido recuperar. La primera es en la playa de Doniños. Antes de que apareciera la enfermedad.


    La segunda es una que le había tomado durante un viaje en la lancha turística que recorre la ría de Ferrol (aún estaba saliendo de un ciclo de quimioterapia).

María de los Ángeles Lago López. (D.E.P.)

     He tenido otras relaciones hace años pero sin duda María ha sido el amor de mi vida. A pesar de las dificultades en nuestra relación (ese tema no procede aquí) ha sido la persona que me ha hecho más feliz y, con su marcha, quien me ha traído el mayor dolor que jamás he sentido. Una parte de mí ha muerto para siempre con ella.

  Estoy barajando la posibilidad de ir a algún espacio natural importante como Villafáfila o incluso el Delta del Ebro por aquello de desconectar. Quizá me haga bien, pero antes debo sentirme en condiciones de afrontar el viaje. Y termino agradeciendo los mensajes de apoyo que me estáis enviando. Muchas gracias a todos y a todas. 

6 comentarios:

  1. Biquiños Xabi. E unha aperta moi grande. Se vas a Deltebre igual ata podo achegarme, se o traballo me deixa.
    Una abraçada,
    Inés González

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. O de ir ao Delta igual xa é demasiado. Son moitas horas de carro e moitas horas para pensar. Ademáis antes era un "tragamillas" incansable pero agora mesmo canso máis rápido conducindo (se non recordo mal ata o Delta eran 12 horas de hai vinte anos, cando se lle podía pisar un pouco máis na autoestrada). Seguramente a cousa quede en Zamora ou algo así.
      Bicos, Inés.

      Eliminar
  2. Xabi, ayer estuve muy ocupado y no he visto el móvil hasta hoy, y acabo por descargarse. En fin, estos cacharros no son lo mío. Date tiempo, amigo, ahora es normal que te sientas así. Procura evadirte, aunque ya sabes que es difícil. Sí quieres quedar algún día, llámame. Un fuerte abrazo

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Tampouco te sintas obrigado a comentar sempre, Jose. No fondo escribo estas cousas porque me senta ben escribilas (supoño que teño alma de escritor frustrado). Ademáis moita xente me escribe ou pregunta por privado e como a maioría deles miran o blogue pois publicar un post resulta unha forma cómoda de informar a moita xente ao mesmo tempo. Sempre contando aquilo que se pode contar e que non supoña entrar no terreo máis íntimo, obviamente. Supoño que pasados uns días xa non sentirei esta necesidade e me irei acomodando a esta nova realidade.

      Un abrazo

      Eliminar
  3. Ola Xabi. Lamento moito a túa perda e a tristura que conleva. Nestes casos é difícil dicir algo que non soe a tópico. Só unha cousa: refúxiate na Natureza. Vexo que xa o estás a facer. Ben por ti.

    Unha forte aperta

    Álvaro Barros

    ResponderEliminar
    Respostas
    1. Estou, si. Os naturalistas temos ese pequeno "superpoder". Grazas por comentar e un abrazo.
      PD: Saíu na prensa unha nova do Bird Center famoso. A ver se temos noticias do alcalde.

      Eliminar

Para comentar es necesario identificarse con nombre y apellidos