Seguidores e seguidoras

domingo, 9 de marzo de 2025

Comparativa teleobjetivos "mirrorless" micro 4/3": Zuiko 100-400 f:6,3 vs Panasonic 100-300 f:5,6

 Ya sabéis que cuando no hay mucha cosa en el campo aprovecho para realizar pruebas a mis cámaras. Hoy he comparado los dos teleobjetivos que tengo con la Olympus OM-1: el Zuiko 100-400 mm f:6,3 y el Panasonic 100-300 mm f:5,6. Empezamos en el muelle de Maniños con una gaviota patiamarilla. Primero disparo con el Zuiko, Después con el Panasonic. El ave estaba a una distancia media, digamos (aprox 40 m).

Gaviota patiamarilla (Larus michahellis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:1600   V:1/250   F:6,3

Gaviota patiamarilla (Larus michahellis)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:1600   V:1/250   F:5,6
 
  Ambas imágenes tienen un ligero recorte e igual procesado. Ya aparece la primera diferencia: a máxima focal el Pana es ligeramente más luminoso; f:5,6 frente a f:6,3. Parece poco (1/3 de paso) pero se nota, tanto en el brillo del cielo como en los blancos del sujeto.

   Recorté más las fotos y aparece la segunda diferencia: el peso. Y con el peso viene la trepidación cuando hacemos disparos a pulso. El Pana es mucho más liviano y se nota. Fijáos en el detalle una vez recortadas. En la toma del Zuiko se aprecia una ligera trepidación en el pico, cabeza y cuerpo de la gaviota. La toma del Pana quedó mejor en este sentido, aunque el blanco sale un poco quemadillo por haber disparado con los mismos parámetros en un tele más luminoso.


Tomas anteriores muy recortadas

  Ahora procedemos al revés. Primero vemos la foto tomada con el Panasonic  y un ligero recorte:

Andarríos chico (Actitis hypoleucos)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:3200   V:1/320   F:5,6

   Y ahora el disparo con el Zuiko. El bicho sale más grande pero de nuevo ligeramente más oscuro y con un pelín menos de nitidez por haber disparado a pulso. Aunque se nota algo menos el viñeteo (los bordes más oscuros de una imagen). De todas formas esos apartados más técnicos son para los fotógrafos, y además se pueden corregir con Lightroom.

Andarríos chico (Actitis hypoleucos)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:3200   V:1/320   F:6,3

   Vamos con una de las 65+ garcillas bueyeras que campaban hoy por la ribera de Neda.

Garcilla bueyera (Ardea ibis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:800   V:1/320   F:6,3

Garcilla bueyera (Ardea ibis)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:800   V:1/320   F:5,6

  En esta ocasión he procesado ambas tomas con la ayuda de la I.A. para la reducción del ruido, además de un recorte importante. En este caso sí parece que la toma del Zuiko queda definitivamente mejor. Quizá por el tamaño del sujeto o por la distancia que había, ya una cosa seria.


Tomas anteriores muy recortadas y editadas con I.A.

  Con bichos estáticos a media distancia enfocar es relativamente fácil pero con aves pequeñas y activas a pocos metros la cosa cambia. En estos casos puede resultar muy difícil coger foco (con una bridge especialmente). Por ejemplo, unos estorninos negros alimentándose en un campo.

Estorninos negros (Sturnus unicolor)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:800   V:1/320   F:5,6

Estorninos negros (Sturnus unicolor)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:800   V:1/320   F:6,3

   De nuevo podemos ver que hay una diferencia de exposición, sutil pero perceptible, tanto en el fondo como en los sujetos gracias a esa mayor apertura (F:) del Pana. Por no hablar de la mayor facilidad de enfoque del Pana por el sencillo motivo de tener menor distancia focal. 

  Igual caso que este inquieto andarríos chico. Con el 300 resulta más fácil pillarlo y la foto queda "mejor", sobre todo en cuanto a exposición.

Andarríos chico (Actitis hypoleucos)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:3200   V:1/320   F:5,6

Andarríos chico (Actitis hypoleucos)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:3200   V:1/320   F:6,3
   
Por supuesto había que comparar ambos teles a igual focal, bajando el Zuiko a los 300 mm (600 mm equivalentes) que tiene el Panasonic. Y aquí salta la primera sorpresa: a 300 mm de focal el Pana es más luminoso, pues el Zuiko conserva ese F:6,3 de la focal máxima (en la toma del Zuiko bajé un poco la velocidad de obturación para equilibrar).

Garcillas bueyeras (Ardea ibis)
OM-1 + Panasonic a 300 mm de focal   ISO:800   V:1/400   F:5,6

Garcillas bueyeras (Ardea ibis)
OM-1 + Zuiko a 300 mm de focal  ISO:800   V:1/320   F:6,3

     Llegaba una espátula y tomé más fotos del grupo.  Os pongo dos con bastante recorte, la primera tomada con el Zuiko a focal 300. 

Garcillas bueyeras (Ardea ibis) y espátula (Platalea leucorodia)
OM-1 + Zuiko 100-400 mm   ISO:800   V:1/400   F:6,3

   Y ahora con el Pana:

Garcillas bueyeras (Ardea ibis) y espátula (Platalea leurodia)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:800   V:1/400   F:5,6

  Quedaba un último parámetro. Bajar el zoom hasta la focal mínima: 100 mm (que equivalen a 200 mm en formato 35 mm). Y aquí tenemos la segunda sorpresa. El Panasonic es más luminoso también que el Zuiko, gracias a su F:4 frente al F:5 del Zuiko. Ojo al dato!

Garcillas bueyeras (Ardea ibis)
OM-1 + Panasonic a 100 mm de focal  ISO:400   V:1/400   F:4

Garcillas bueyeras (Ardea ibis)
OM-1 + Zuiko a 100 mm de focal  ISO:400   V:1/400   F:5

    Esta diferencia de apertura no me parece un detalle menor y que me resulta un poco incomprensible después de habr pagado lo que he pagado por el Zuiko. Primero porque permite la entrada de más luz y segundo porque permite más desenfoque, circunstancias ambas que pueden ser importantes según qué caso.

Lavandera blanca (Motacilla alba)
OM-1 + Panasonic 100-300 mm   ISO:1600   V:1/400   F:5,6

  Tras esta pequeña prueba comparativa, podemos llegar a algunas conclusiones:
  • Para aves lejanas la mayor distancia focal del Zuiko garantiza un mejor resultado, como muestra el caso de la bueyera en el pasamanos.
  • El Panasonic "estabiliza" mucho mejor gracias a su  menor peso. Zuiko acaba de sacar una actualización del 100-400 que "sincroniza" el estabilizador del objetivo con el del cuerpo de la cámara. A buenas horas mangas verdes!
  • En fotografía "macro" la menor distancia mínima de enfoque del Zuiko es fundamental (1,2 m frente a 1,5 m con mayor focal). Para fotografía de invertebrados, hérpetos o flora el Zuiko es muy superior al Panasonic
  • Con aves cercanas o muy activas la fotografía resulta más fácil con el Panasonic, con el que puedes encuadrar mejor gracias a su menor focal
  • Con el Zuiko puedes bajar a focal 300 mm, pero entonces pierdes luminosidad respecto al Zuiko (F:6,3 frente a F:5,6), algo importante si no hay mucha luz
  • En casi todo el rango focal el Panasonic tiene mayor apertura, con el beneficio que ello implica, por "bokeh" y por luz
  • El peso y tamaño es muy superior en el Zuiko. Por tanto el Panasonic gana por ligereza y portabilidad si tenemos que caminar con él
  • El Zuiko está sellado contra salpicaduras. El Panasonic no. En condiciones de humedad o lluvia el Zuiko es mejor opción
  • La diferencia de precio es muy grande, más del doble: unos 600 euros el Panasonic y unos 1400 euros el Zuiko. Una diferencia que en mi opinión no se corresponde con las prestaciones que ofrecen uno y otro
 Bueno, espero que esta pequeña prueba de un aficionado a la fotografía naturalista sea de utilidad para otros colegas. Si os ha gustado compartidla por ahí. Graciñas.

mércores, 5 de marzo de 2025

05/03/2025 Embalse de Forcadas. Crónica de una muerte anunciada

   Este mediodía volví a calzarme las botas de agua para comenzar la temporada de control en el embalse de As Forcadas (Valdoviño). Por desgracia aquello cada año que pasa está más hecho polvo.

Ribera de "As Cortiñas"
Nikon P950 focal 75 mm  ISO:100   V:1/250   F:5

  Al problema de las invasoras (cangrejo rojo y visón americano, básicamente) se ha sumado en estos últimos años la eutrofización severa de las augas durante el verano. Y por si no era suficiente ahora la gestión de EMAFESA (empresa de aguas de Ferrol) provoca que durante la primavera el nivel hídrico sea mínimo, causando un grave daño a la vegetación de macrófitos y a las acuáticas nidificantes. 

Antiguo cinturón de Typha latifolia, hoy invadido por Juncus effusus

   Hace pocos años tuvimos una crisis de contaminación que originara un llamamiento a no beber el agua de la traída en la comarca de Ferrol, algo que causó cierta alarma social. Pienso que desde entonces los de EMAFESA andan "con la mosca detrás de la oreja" y aprovechan el invierno para renovar las aguas como sea. O quizá son órdenes dela autoridad política (la cosa no fuera broma). No encuentro otra explicación a que el nivel sea tan bajo en estas fechas.

Cormoranes grandes (Phalacrocorax carbo)

   El caso es que la biodiversidad del embalse está bajo mínimos. En el censo de hoy conté lo siguiente:
  • Unos 20-25 ánades azulones (Anas platyrhynchos)
  • 16 Cercetas comunes (Anas crecca)
  • 2 Gaviotas patiamarillas (Larus michahellis)
  • Sólo 3 zampullines chicos (Tachybaptus ruficollis)
  • Al menos 14 somormujos lavancos (Podiceps cristatus)
  • 22-31 Cormoranes grandes (Phalacrocorax carbo)
  • 3 Garzas reales (Ardea cinerea)
  Si alarmante es el declive de acuáticas lo es mucho más la extinción progresiva de anfibios. Hoy teníamos tiempo soleado y casi 20ºC de temperatura. Debería haber coros de rana verde cantando en muchos sitios y verse decenas de ejemplares al caminar por la orilla. Nada. Ni un solo canto, únicamente dos adultos y varios ejemplares juveniles encontrados. Después, levantando unas piedras grandes bajo las que solía encontrar numerosos tritones, un solitario ejemplar de palmeado.

Tritón palmeado (Lissotriton helveticus)
Nikon P950 focal  95 mm   ISO:400    V:1/100   F:5

Ribera de "A Rañoa"
Nikon P950 focal 28 mm   ISO:100   V:1/320    F:4,5

 Terminamos con una foto optimista. Un grupo de abejorros saliendo del nido con los primeros calores del año. Esto no sería noticiable hace 20 años pero es que entonces no estábamos en la "zona cero" de la Vespa velutina, ni sabíamos lo que era ese maldito bicho. Ahora cada observación de himenópteros autóctonos es motivo de alegría para este naturalista.

Abejorros (Bombus/Alpigenobombus sp) saliendo del nido

luns, 3 de marzo de 2025

03/03/2025 Control en la ría y recorte digital

    Tras el viaje del sábado ayer volvía por la ría de Ferrol.

Vista de la ciudad desde Maniños

  Dos gaviones descansaban en la ribera de Maniños (Fene).


     Aprovecho para recordar la enorme utilidad que tienen los programas de edición digital a la hora de mejorar nuestras fotos o eliminar elementos molestos, como esa garrafa plástica de la izquierda:

Gaviones atlánticos (Larus marinus) entre patiamarillas juveniles

 Un poquito de I.A. y... voilà, el plástico ha desaparecido. 

Foto anterior retocada

  Ayer la rampa de Maniños estaba ocupada por un pescador (me han informado que la pesca deportiva está prohibida en ese sitio). Así pues me quedé sin ver "mis" cormoranes. Los zampullines cuellinegros siguen con nosotros; esos 5-6 ejemplares de los últimos días.

La rampa de Maniños okupada

 Hace unos días un lector me preguntaba por el famoso "recorte" fotográfico. Un águila pescadora posada en una estaca a 200 m de distancia supone un buen sujeto para explicarlo.

Águila pescadora (Pandion haliaetus) en el círculo naranja

  La Sony RX10 III tiene una focal equivalente a 600 mm pero aún así se queda corta para una distancia tan grande. En este caso recortar es obligatorio. En el siguiente pantallazo podéis ver la ampliación que hice para que el águila se viese razonablemente bien.


    Por desgracia no me di cuenta de que tenía la cámara configurada para disparar sólo en JPEG (por unas pruebas que había hecho antes). Podéis estar seguros que los recortes habrían quedado mucho mejor partiendo de un RAW. Hablando siempre de recortes adaptados a pantalla de PC (600x900 píxeles es lo que suelo subir). Si es para ver en pantalla de móvil se podría recortar muchísimo más y si es para ampliar pues muchísimo menos.

Águila pescadora (Pandion haliaetus). Imagen recortada y editada
Sny RX10 III focal 600 mm  ISO:200    V:1/500   F:4

    Cuando recortamos mucho, además de hacerlo a partir de un archivo sin comprimir (RAW) es muy importante que el disparo haya sido hecho con un ISO lo más bajo posible. Para ello podemos usar el trípode y poner una velocidad lenta (1/30 ó 1/60 seg) si el bicho está quieto. Aunque estas tomas de la pescadora yo las hice a pulso. Si empleamos un ISO alto para nuestra cámara la posibilidad de recorte se reduce, al haber menos nivel de detalle y más grano (ruido).

Águila pescadora (Pandion haliaetus). Imagen recortada y editada
Sony RX10 III focal 600 mm  ISO:200    V:1/500   F:4

  El águila voló un par de veces y al momento fue perseguida por cornejas y gaviotas. Igual vuelvo un día de éstos con la OM-1 y el 400 o con la P950 a ver si la pillo mejor.


  Os pongo otro ejemplo del recorte que hice a la toma original.

Procesando la imagen original

Resultado final (a partir de JPEG) una vez recortada


  Hablando de recortes y de águilas pescadoras, añado unas fotos tomadas en 2019 con la Nikon P1000 que he vuelto a editar. 

Preparando el recorte

 Primero la foto tal como sale de la cámara. El águila estaba a unos 350 m de distancia según el Sigpac. Casi nada.
 
Nikon P1000 focal 3000 mm   ISO:180   V:1/40    F:8  Disparo sobre trípode

  Y ahora el RAW una vez procesado:

Imagen anterior recortada y editada con Lightroom

   Me despido con otra foto del mismo bicho. Hasta parece que estaba cerca. Tremenda la P1000.

Nikon P1000 focal 3000 mm   ISO:100   V:1/25    F:8  Disparo sobre trípode

  Bueno, espero que este post sea de utilidad, sobre todo para los que empiezan. No me cansaré de repetir lo importante que es disparar en JPEG+RAW, aunque saquemos fotos muy malas. Porque se pueden mejorar mucho más si están sin comprimir. Además "si suena la flauta" y logramos una foto chula agradeceremos disponer del RAW en el futuro. Sé de lo que hablo.

domingo, 2 de marzo de 2025

02/03/2025 P.N. de Enciña da Lastra

    Onte volvía saír fóra de Ferrol, logo dun período de sedentarismo voluntario. Atravesando todo o país achegueime ao Parque Natural de Enciña da Lastra, no estremo SE de Galiza.

Contorna de Vilar de Silva

Val do río Galir

  As datas non son as idóneas e ademáis levantábase vento de nordés, bastante frío (cando cheguei había 2ºC nas partes baixas).

Paisaxe da Lastra

  Aínda que ten zonas moi interesantes pola súa biodiversidade única a nivel galego, a maior parte da superficie do parque natural está altamente degradada, con repoboacións de piñeiros, ladeiras afectadas polo lume, liñas de alta tensión, canteiras, infraestruturas viarias, etc. Custoume caro tomar estas fotos sen que aparecesen as dichosas liñas de alta. 

Castelo (á dereita da imaxe)

    Sempre pensei que un cidadán europeo que veña aquí e vexa o estado dos nosos parques naturais debe de flipar por colores. Pensará que se temos así as zonas máis protexidas e de maior valor ecolóxico cómo teremos o resto do territorio (e non se equivocaría!).

Río Galir

Biobra

 A pesares de todo, Enciña da Lastra mantén aínda unha riqueza biolóxica incomparable, debido en parte á súa situación xeográfica, nunha área de forte influencia mediterránea e caliza (nunha rexión dominada polos substrato silíceo como é todo o oeste peninsular).

  Realicei dous transectos, sendo moito máis produtivo o primeiro, cando todas as aves se mostraban máis activas. Na contorna de Pardollán fago sempre o "roteiro dos bicogrosos", un simpático frinxílido rarísimo en Galiza que conta aquí cunha importante poboación reprodutora. Poño a listaxe de especies observadas copiada de ebird.


Ferreiro real (Parus major)
Sony RX10 III focal 600 mm   ISO:100   V:1/400   F:4

  Cos bicogrosos botei de menos a P1000, que para esas cousas é insustituible.

Bicogroso europeo (Coccothraustes coccothraustes). Imaxe moi recurtada
Nikon P950 focal 2000 mm   ISO:200   V:1/400   F:6,5

    Coma sempre, os bicogrosos estaban moi aquerenciados dos chopos, onde se alimentan dos rebentos que brotan nesta época do ano.

Chopo (Populus nigra) agromando

Pardollán

     A mediodía marchei porque non había moita cousa visible. Facía frío para réptiles e só vin un par de lagartixas e este xuvenil de lagarto arnal.

Lagarto arnal (Timon lepidus) xuvenil

    Termino cunha desas imaxes que vale más que mil palabras: o monte Maluro onte.

Monte Maluro (1.931 m) a día 01/03/2025

  Suponse que nestas alturas do ano había estar branco pola neve, mas case non tiña. Comparade con estoutras fotos tomadas case dous meses máis tarde hai trece anos:


Monte Maluro o 23/04/2012

     Cousas do cambio climático que "non existe".